บทที่ 591 ฉันหวังว่านายจะมีอายุยืนยาว

นักบินก็ไม่สงสัยถังซินแปปนึงก็กระโดลง

เฮลิคอปเตอร์ไป

ถังซินเห็นนักบินเดินออกไปทางบ้านก็รีบลุกขึ้น พยายามเอนไปทางที่นั่งข้างนักบิน

แปปนึงก็จับโทรศัพท์ได้แล้วถือไว้ข้างๆตัว

เหมือนว่าโทรศัพท์นี้ก็มีใช้โทรไป ไม่มีรหัส

ถังซินพยายามคิด ในที่สุดก็เอามือที่สั่นกดเบอร์โทร ของมู่เฉินหย่วนโทรออกไป

หล่อนยังไม่ทันยกหูฟังก็เห็นหลินเฉิงจี๋กับนักบินถือ ของออกมาจากบ้านไกลๆ ใจเกือบจะหล่นไปที่ตาตุ่ม รีบกดวางสายแล้วลบประวัติการโทร

ถังซินเอาโทรศัพท์โยนไปที่เดิม พอเห็นมันเด้งอยู่สอง ทีไม่ตกไปที่ใต้เก้าอี้ก็เลยโล่งอก

หล่อนเพิ่งนั่งลงหลินเฉิงจี่ก็เข้ามาพอดี

“ยินยิน เป็นอะไรไป? “หลินเฉิงจี๋เห็นถังซินเหงื่อออก ที่หน้าผากก็รีบถามอย่างห่วงๆ ไม่สบายเหรอ?

ถังซินส่ายหัว“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกร้อนหน่อยๆ”
ตอนดึกเย็นมาก ไม่มีทางร้อน แต่ว่าถังซินท้องอยู่ อ้วนขึ้นเยอะ บางทีอาจจะร้อนได้ หลินเฉิง ไม่พูดอะไร วางของแล้วก็ขึ้นไป

หลินเฉิง คาดเข็มขัดให้ถังซิน พอแน่ใจว่าแน่นแล้วก็ บอกนักบิน “นอนซักแปป”หลินเฉิงจี่เอาผ้าห่มบางๆห่มไปที่ร่าง

ถังซิน จับไหล่หล่อนให้เอนที่ตัวเอง”ถึงบ้านใหม่ใช้เวลา

สองสามชั่วโมง ค่อนข้างไกล ถึงแล้วผมเรียกคุณ

สองสามชั่วโมงมันจะเป็นที่ไหนนะ?

ถังซินแอบคิด เอนตัวลงที่อ้อมกอดชายหนุ่มตอบรับ เสียงเบาๆ

หล่อนง่วงมากแปปนึงก็หลับไป

พอตื่นมาอีกทีก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ถังซินหรี่ตามอง ไปนอกหน้าต่างก็เห็นจุดสีดำๆที่ด้านล่างเหมือนจะอยู่ที่ เขตเมืองหนึ่ง

เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆลดระดับความสูง เมื่อข้ามเขต เมืองถังซินก็มองเห็นธงเสียบอยู่ตรงหน้าร้านๆนึงและ ยังเห็นอาคารที่โดดเด่น สมองก็รีบคิดอย่างไวถึงรู้ว่า หล่อนถูกพามาที่ปารีส

เฮลิคอปเตอร์บินไปที่เขตชานเมือง พอถึงบ้านพักบน ภูเขาก็ค่อยๆจอดที่ลานจอด
พอเฮลิคอปเตอร์จอดมั่นคงหลินเฉิงจี๋ก็แตะถังซิน

“ยินยืน พวกเราถึงแล้ว”

ถังซินแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่น หาวออกมาแล้วก็ถูกหลิน

เฉิงจี่อุ้มลงไป

ด้านนอกมีคนใช้รออยู่ตั้งนานแล้ว ที่นี่หนาว พอถังซิน

ลงไป เหล่าคนใช้ก็รีบยื่นโค้ทหนาๆให้

หลินเฉิงจี่กางเสื้อออกแล้วสวมให้ถังซิน

“นี่ที่เล็กแต่มีทุกอย่าง บรรยากาศก็ไม่เลว”หลินเฉิงจื่ ประคองถังซินเดินเข้าไปแล้วถามเสียงอ่อนโยน”ยินยิน คุณชอบไหม?

ถังซินพยักหน้า“ชอบก็ชอบ แต่ว่าไม่เหมือนที่ที่หมอ สามารถมาได้บ่อยๆเลย

“ผมจ้างให้ทีมหมอมาพักอยู่ที่นี่เลย”หลินเฉิงจื่ ยิ้ม“พวกเขาจะดูแลยันคุณคลอด”

ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้ถังซินก็ทายออกว่าเกาะ เล็กๆนั่นถูกมู่เฉินหย่วนหาเจอแล้ว

หลินเฉิงจี่ได้ข่าวก่อนก็เลยพาหล่อนย้ายกลางดึก
หล่อนหันไปมองนักบินอย่างทนไม่ไหว เห็นเขาขับ ออกไปในใจก็หวังว่าที่โทรไปมู่เฉินหย่วนจะสังเกตุเห็น แล้วตามพิกัดโทรศัพท์มาหาหล่อน

หลินเฉิงจี่เห็นหล่อนหันไปมองก็ถาม: “ยินยิน เป็น

อะไรไป? ” “อ้อ ไม่เป็นไร”ถังซินละสายตาคืนมาแล้วยิ้มออก

ไป”ฉันเห็นเขาพาเรามาส่งก็กลับไปเลย แปลกใจว่าเขา

ยังต้องไปทําเรื่องอื่นเหรอ รีบขนาดนี้”

หลินเฉิงจี่พูด“อืม แต่ไม่ใช่เรื่องด่วน ต้องไปเอง เรา เข้าบ้านกันเถอะ”

“โอเค”

ทั้งตึกรวมถึงด้านในเป็นสไตล์โกธิคดูหรูหราสวยงาม

พอเข้าไปหลินเฉิงจี๋ก็พาถังซินขึ้นไป

ห้องนอนที่เตรียมให้หล่อนใหญ่มากเกือบจะร้อง ตาราง ห้องข้างๆคือห้องคลอด หมอที่หลินเฉิงจี๋จ้าง มาได้เตรียมเครื่องมือการแพทย์มาหมดแล้วเพื่อรับ ประกันว่าถึงตอนนั้นถังซินจะคลอดอย่างปลอดภัย

ทีมหมอกับเหล่าแม่บ้านพักที่ชั้นหนึ่ง ชั้นสองมีแค่ถังซิ นกับหลินเฉิงจี๋

แค่ตอนที่ถังซินต้องการตรวจครรภ์เท่านั้นหมอถึงจะขึ้นมาข้างบน

หลายเดือนก่อนที่อยู่ที่เกาะกับหลินเฉิงจื่ถังซินยังไม่รู้ สึกอะไร ตอนนี้มาเปลี่ยนสถานที่ ทุกวันจะมีคนใช้แปด เก้าคนมารุมรอบๆตัวก็รู้สึกเหมือนอยู่วัง ไม่ชินอย่าง มาก

พอย้ายมาที่นี่หลินเฉิงจี๋ก็ไม่ยุ่งเรื่องอาหารการกิน ของถังซินอีกเพราะส่งต่อให้ทีมหมอแล้ว แต่ว่าตัวเองจะ ระวังเรื่องส่วนผสมแม้แต่ผลไม้ก็ต้องเก็บมาจากสวนส่ง มาให้

พอถังซินรู้ก็อึ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็จะไม่กล้ากินผลไม้ เร็วๆ

“คุณไม่ต้องละเอียดขนาดว่าผลไม้มาส่งช้าสอง ชั่วโมงก็ไม่เอาแล้วก็ได้นะ”ถังซินไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ ดี”บางทีรถขนส่งอาจเกิดปัญหาระหว่างทางก็ไม่ใช่ว่า จะกินไม่ได้ ฉันไม่ได้บอบบางขนาดนั้น

“มีผลไม้บางอย่างที่เลยเวลาแล้วคุณกินไปก็ไม่ ดี”หลินเฉิงจี๋ใส่ใจมาก ต้องเอาเส้นใยของส้มแกะให้ สะอาดก่อนถึงให้ถังซินกิน

เขายืนหยัดวิธีของตัวเองและพูด“ถ้าผมไม่เอาผลไม้ เขาแล้ว เงินก็ยังต้องให้

ถังซิน”.…………….
เมื่อเวลาผ่านไป ฤดูกาลก็เปลี่ยน ที่ปารีสค่อยๆเข้าสู่ ฤดูหนาว หนาวขึ้นมา

จากการดูแลของหลินเฉิงจี๋กับพวกเขา แก้มถังซินก็ แตงร่างกายแข็งแรงมาก

ไม่ได้อ้วนอะไรแค่ท้องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ต้องการคน ช่วยประคองกว่าเมื่อก่อนมากขึ้น

ถังซินรอเสมอ แต่มู่เฉินหย่วนก็ยังไม่มา

หรือบางทีหลินเฉิงจี่จะระวังตัวมากพอเลยพูดกับ นักบิน พอนักบินกลับไปก็เปลี่ยนโทรศัพท์กับเบอร์ ยัง ไงเครื่องมือติดต่อสื่อสารก็แค่ไม่เท่าไหร่

ครั้งสุดท้ายที่ตรวจครรภ์ให้ถังซิน หมอบอกเรื่องที่ ถังซินจะคลอดไม่กี่วันนี้ เพราะทารกในครรภ์ต่างมี โภชนาการที่ดีและยังเป็นแฝดสาม ไม่น่าจะคลอดอย่าง ธรรมชาติได้

ก่อนคืนคริสต์มาสอีฟใกล้เข้ามาคนใช้ในบ้านต่างยุ่ง กันหมด ไม่ใช่เพราะเทศกาลแต่เป็นเพราะเตรียมเรื่อง ถังซินคลอดลูก

หมอก็เตรียมไว้ดีแล้วตั้งนาน คนใช้ก็เตรียมของที่ ทารกออกมาต้องใช้

ตอนถังซินกินข้าวมองเห็นบนประตูแขวนหัวของลุง ซานต้า พอถามถึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ ที่มุมห้องรับแขกมีวางต้นคริสต์มาส ด้านบนแขวนกล่องของ ขวัญเต็ม มีบรรยากาศของเทศกาลหน่อยๆ

ถัง นคิดว่าเทศกาลนี้น่าจะมีหิมะตกก็รีบวิ่งไปมอง นอกหน้าต่าง แต่ไม่มีหิมะเลย

หล่อนผิดหวังหน่อย“ฉันคิดว่าหิมะตกหนักซะอีก”

ถังซินจําได้ว่าคริสต์มาสอีฟปีที่แล้วฉลองกับมู่เฉิน หย่วนที่ประเทศR วันคริสต์มาสอีฟก็หิมะตก ตอนดึกไป พักที่รีสอร์ท มู่เฉินหย่วนกลัวว่าหิมะไม่หนาพอก็เลยเอา หิมะเทียมมาด้วย

เรื่องแค่ปีเดียวหล่อนคิดขึ้นมากลับรู้สึกว่านานเหลือ

เกิน

ตอนนั้นพวกเขาต่างมีความสุข แต่แค่พริบตาเดียว

ความสุขก็อยู่ห่างจากพวกเขาไปไกลเหลือเกิน

หลินเฉิงจี๋เข้ามาจูงมือหล่อน: “ปีนี้ไม่หนาวมากหิมะ ก็เลยไม่ตก พรุ่งนี้คริสต์มาสแล้วบางทีคุณตื่นมาอาจจะ เห็นหิมะขนาดใหญ่ก็ได้นะ”

“หวังว่าจะอย่างนั้น”

เพราะคำพูดของหมอสองสามวันนี้หลินเฉิงจี๋เลยนอน ห้องเดียวกับถังซินอีกเตียงนึง เพื่อที่จะสะดวกเวลา

หล่อนเรียก
ตอนหลับหลินเฉิง ก็ถาม: “ยินยิน มีของขวัญ คริสต์มาสอะไรที่อยากได้ไหม?

“ฉันไม่ขาดอะไร แต่ว่า……”ถังซินคิดแล้วพูดเบาๆกับ เขา”ฉันหวังว่าสาวสวยกับลูกจะปลอดภัย คุณจะมีอายุ ยืนยาว นี่คือของขวัญที่ฉันอยากได้”