บทที่ 587 ขอโทษคุณส้งแทนแม่ด้วย

สองสัปดาห์ถัดมาวี่เหวินถึงก็กลับประเทศแล้วไปที่ ตระกูลวี่

ท่านวี่มีวันหยุดสองสามวันเลยกลับมาเมื่อคืนตอนนี้ กำลังกินข้าวเช้ากับคุณนายวี่อยู่

คุณนายวี่เร่งให้ท่านวี่ไปดูที่ซีเรีย ทำให้เขาโกรธจัด

“ลูกโคม่าอยู่ ผมไปจะมีประโยชน์อะไร! “ท่าน ด่าอย่างเย็นชา”คุณก็เหมือนกัน ถึงไม่ชอบส้งจิ้งเหอ หล่อนก็เข้าตระกูลวี่ไม่ได้อยู่แล้ว จะให้คนไปฆ่าหล่อน ทำไม! ”

ที่จริงท่านวี่ไม่สนว่าวี่เหวินถึงจะคบกับใคร

ยังไงสุดท้ายวี่เหวินถิงก็แต่งงานได้กับตระกูลทหาร เท่านั้น คุณนายวี่ยืมชื่อเสียงของตัวเองจัดการให้หวี ซือฉันไปทำเรื่องพวกนั้นที่ซีเรียก็ทนมาแล้ว

ที่ท่านวี่ทนไม่ไหวก็คือพอส้งจิ้งเหอเกิดเรื่อง วี่เหวิน ถิงก็มาถามตัวเองด้วยท่าทางแบบนั้น พูดกับตัวเองกับ คุณนายวี่อย่างไม่เคารพ เขาก็เลยต้องด่าวี่เหวินถึงไป ยกใหญ่

ใครจะรู้…..

ถึงท่านวี่จะอารมณ์ไม่ดีแต่ลูกชายคนเดียวโคม่าอยู่นั้นในใจเขาก็กังวลมาก

“ก็ฉันสับสนอยู่ช่วงนึงนี่”คุณนายวี่เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ด ขอบตาแล้วพูดอย่างเสียใจ“ถ้าฉันรู้ว่าเด็กข้างๆส้งจิ้งเห อนั่นเป็นลูกของเหวินถิงฉันก็ไม่…….…..

“พอ! “ท่านวี่ตัดบทท่าทางร้องไห้เสียใจของหล่อน อย่างรำคาญ”ตอนนี้คุณเสียใจมีประโยชน์ไหม? ตอน บ่ายผมจะให้คนเตรียมเครื่องไปดูที่ซีเรีย! เด็กคนนั้น เป็นไงบ้าง? ”

คุณนายวี่ถอนหายใจลึกๆขมวดคิ้ว“ตอนนั้นไปเจอที่ โรงพยาบาล เป็นศัตรูกับฉันเหลือเกิน ดูท่าทางฉลาด มาก นิสัยค่อนข้างเหมือนเหวินถิง”

“หาทางคุนกับเฉินหย่วนเอาเด็กนั่นกลับมาเลี้ยง”ท่า นวี่พูด“ถ้าลูกไม่ฟื้นเด็กนั่นก็มีเชื้อสายของตระกูลวี่ ให้ เขาอยู่ข้างนอกไม่ได้

คุณนายวี่ไม่พูดอะไร

ตอนนี้หล่อนพูดกับมู่เฉินหย่วนก็คอยระวัง จะกล้าไป คุยกับเขาเรื่องที่เอาฉางผิงมาที่ตระกูลวี่ได้ไง?

อีกอย่างหล่อนก็คิดว่าฉางผิงก็คงไม่ยอมมา

“หาเวลาแล้วฉันจะไปคุยกับเฉินหย่วน”คุณนายวี่ถอน หายใจ
ถึงจะหมดหนทาง หล่อนก็ต้องไปลองดู

สองสามีภรรยากินข้าวเช้าก็มีเสียงของเหล่าคนใช้ เข้ามา

“คุณวี่กลับมาแล้วเหรอคะ? คุณท่านกับคุณนาย กำลังทานข้าวเช้าอยู่ เดี๋ยวฉันให้พ่อครัวเตรียมให้ท่าน

“ไม่ต้อง! ”

ได้ยินเสียงเย็นชาแบบนี้คุณนายวี่ก็นึกว่าตัวเองหูฝาด

วี่เหวินถิงเข้ามาที่ห้องรับแขก พอหล่อนเห็นก็ตกใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“เหวิน เหวินถิง? “คุณนายวี่มองลูกชายแล้วพูด

ติดขัด“ลูกฟื้นแล้วเหรอ? ”

สีหน้าวี่เหวินถิงเย็นชาก้าวเท้าใหญ่เดินเข้ามา

คุณนายวี่รีบดันเก้าอี้ รีบวิ่งเข้าไป เบ้าตาร้อน“ลูก ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่ให้คนบอกแม่กับพ่อล่ะ? ร่างกายแข็งแรงดีใช่ไหม? ”

คุณนายวี่อยากลูบวี่เหวินถิงแต่ถูกวี่เหวินถึงจับมือ แล้วสลัดออก

หล่อนโซเซถอยไป
“หาอะไรน่ะ! “ท่านวี่เห็นท่าทีของเขาแบบนี้ก็วาง ตะเกียบลงบนโต๊ะแรงๆ พูดอย่างโหดๆ”นั่นแม่แกนะ! กลับมาไม่ทักทายก็พอแล้วนะ ยังจะมาทำแม่แกอีกเห รอ? ”

“ท่านวี่ฉันไม่เป็นไร ลูกเพิ่งกลับมา คุณอย่าว่าสิ”พอ คุณนายวี่ยืนตรงได้ก็ให้พ่อครัวรีบเอาข้าวเช้ามาอีกชุด พูดเสียงอ่อนโยนกับวี่เหวินถิงว่า“เหวินถิง นั่งกินข้าว ก่อนสิลูก”

วี่เหวินถึงไม่พูด เดินไปทางท่านวี่สองก้าว ระหว่างคิ้ว และใบหน้ามีความเย็นที่แทงเข้ากระดูก

นิ่งไปแปปนึง เขาก็หยิบของหนักๆมาจากหลังเอวแล้ว วางที่ข้างมือท่านวี่

“ปืนอยู่นี่ พวกคุณฆ่าตัวตายซะ”ริมฝีปากบางๆขยับ

น้ำเสียงไร้ความรู้สึกหรือผมจะให้คนส่งพวกคุณไป

ชนบทใช้ชีวิตที่นั่น”

ท่านวี่อึ้งจากนั้นก็โกรธ“วี่เหวินถิง บ้าไปแล้วหรือไง!”

ท่านวี่โกรธจนหยิบของบนโต๊ะแล้วเอาปากปืนจ่อไปที่ วี่เหวินถิง

คิดไม่ถึงว่าวี่เหวินถิงก็ไวหยิบมาจากตัวอีกอันนึงแล้ว ถือมือเดียวชี้ไปที่หัวของท่านวี่

“เหวิงถิงอย่า! อย่า! “คุณนายวี่รีบพุ่งเข้ามา ออกแรงดันปืนของท่านวี่ลงแล้วขอร้องอย่าง อ้อนวอน แม่ทําผิดเอง ไม่เกี่ยวกับพ่อแก

แขนของวี่เหวินถึงไม่ขยับ ไม่สนใจคําอ้อนวอนของ คุณนายวี่”สามนาที

“ปล่อยมือ! “ท่านวี่ระเบิด ผลักคุณนายวี่ออก“ผมจะดู ว่าเขากล้าฆ่าผมไหม……..

วี่เหวินถิงเหนี่ยวไกไป กระสุนชนแก้มของท่านผ่าน ไปยังกำแพงด้านหลัง

เสียงดังจนเหล่าคนใช้ต่างตกใจถอยออกห่างห้อง ทานข้าว

ลูกกระสุนผ่านแก้มท่านวี่ไป มีรอยเลือดไหลมา

คุณนายวี่ตกใจจนเกือบจะกรีดร้องออกมา หล่อนกอด ท่านวี่แน่น ป้องกันเขาลุกขึ้นมา มองลูกชายที่เย็นชาไร้ ความรู้สึก น้ำตาไหลเต็มหน้า

“แม่กับพ่อจะไปชนบทเอง ไม่กลับมาที่เมืองหนาน เฉิงอีก”คุณนายวี่สะอึก”เหวินถิง แม่ทำร้ายส้งจิ้งเหอ ขอโทษนะ แม่ไม่ขอให้ลูกยกโทษให้ ลูกอย่าเมินเราก็ พอ”

ท่านวี่โกรธ“คุณไปพูดกับเขาแบบนี้ทำไม! เราเลี้ยง เขามาอย่างยากลำบากไม่พออีกเหรอ? ”
“ท่านวี่ พอเถอะ”คุณนายวี่พูด”คุณยุ่งมากว่าครึ่งชีวิต แล้ว เหนื่อยพอแล้ว ควรจะพักแล้วนะ เดี๋ยวไปฐานแล้ว เอาเอกสารส่งต่อให้เหวินถึงเถอะ”

“ผมได้มาอย่างลำบาก ทำไมต้องให้เขา? เขายังกล้า ยิงใส่ผม บ้าไปแล้วจริงๆ! คุณนายวี่เช็ดน้ำตาพูดเสียงอ่อนโยน”ลูกคุณนะ ไม่ให้

เขาแล้วจะให้ใครได้? เหวินถึงแค่ให้เราไปชนบท ตระ

กูลวี่ไม่เป็นไรหรอก”

ท่านวีอารมณ์เสีย ไม่อยากทำร้ายคุณนายวี่ ได้แต่ พูดอย่างไม่พอใจ“ความพ่ายแพ้ทั้งหมดอยู่ที่มือนาย แล้ว!

ตอนนี้เอง ชายสองคนสวมชุดสูทรองเท้าหนังก็เข้ามา ที่ห้องรับแขก

วี่เหวินถิงกำชับอย่างเย็นชา“ท่านวี่จะไปฐาน ไปส่ง เขาแล้วเอาของกลับมาให้ผม

“ครับ”

ชายสองคนเดินไปหาท่านวี่อย่างเกรงใจแต่ดูระวัง ตัว”ท่านวี่ ถ้ากินอิ่มแล้วเราจะไปส่งท่าน”

คิ้วของท่านวี่หม่นลงจะระเบิดอีกรอบ คุณนายวี่เลย จับมือเขาแน่นอย่างขอร้อง
สุดท้ายท่านวี่ได้แต่จ้องวี่เหวินถิงเขม็ง หมุนตัวออกไป

ตอนออกไปท่านวี่ก็พูดเตือน: “อย่าทำอะไรแม่นาย อีก แกเป็นลูกฉันได้ฉันก็ตัดได้เหมือนกัน!

หลังจากท่าน ออกไปกับชายสองคน

คุณนายวี่เดินมาตรงหน้าวี่เหวินถึงแปปนึงก็พูดเป็น ความผิดของแม่ ลูกอย่าโกรธครอบครัวเลย ทำลาย ตระกูลวี่ไม่ได้นะ”

วี่เหวินถึงพูดเรียบๆ”พวกคุณใช้ชีวิตที่ชนบทดีๆตระ กูลวี่ก็จะไม่เป็นไร”

“คอนเนคชั่นพวกนั้นของพ่อส่งให้ลูกแล้ว ลูกต้องใช้ ประโยชน์ดีๆนะ แม่…..“คุณนายเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด ขอบตาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร“ขอโทษคุณส้งแทนแม่ด้วย”

“หล่อนไม่ต้องการ”สีหน้าวี่เหวินถึงเย็นชา“หล่อนไม่มี ทางเคารพพวกคุณ เรียกคุณว่าแม่”

ได้ยินดังนั้น คุณนายวี่ก็ร้องไห้อีกครั้ง

หล่อนไม่เคยคิดว่าลงมือทำไม่กี่เรื่องนี้กลับทำให้ ตระกูลแตกหัก

วี่เหวินถึงไม่พูดอะไรอีก ออกไปนอกประตูแล้วนั่งรอที่รถ
ประมาณชั่วโมงนึง พอคนของตัวเองส่งท่านกลับมา พร้อมกับเอกสารลงนึงส่งมาที่รถ เขาก็ให้คนขับรถไป

วี่เหวินถึงไปหาซือซือ

กวนชิงเฟิงที่ขับรถมองเห็นเขาก็ไม่ตกใจสักนิดได้แค่ ถาม “กินข้าวเช้าหรือยัง? “