บทที่ 58 เขาเพียงแค่อยากแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับ

คุณ

คนคนนั้นสวมกระโปรงและผ้าคลุมศีรษะ แต่เมื่อ พิจารณาจากรูปร่างที่ดูแข็งแรงของเขาแล้ว เขาน่าจะ เป็นผู้ชาย

“ประธานมู่ ผมผิดเองที่ไม่ระวัง ผู้ช่วยจางก้มศีรษะ ของเขา ง า ภายใต้แรงกดดันของ เฉินหยวน เขาด้ว สั่นงันงกพูดต่อไปว่า “ทำให้คุณถังถูกพาตัวไป

ทําไมคุณถึงได้สะเพร่าแบบนี้!” เฉินหยวนเหลือบ มองมาที่เขาอย่างเย็นชา “ห้องรับรองสว่างซะขนาดนั้น คนตาบอดเท่านั่นแหละที่จะไม่เห็นคนร้าย?”

“คุณคิดว่าหลินเฉิง จะรู้เรื่องที่เรากำลังจะไปต่าง ประเทศไหมครับ?”

ผู้ช่วยจางก้มศีรษะลง แล้ว อีก

เฉินหยวนไม่มีเวลาที่จะมาตำหนิผู้ช่วยจาง เขายัง คงจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ภายในล็อบบี้ของสนาม บิน หลังจากที่เห็นภาพชายคนนั้นอุ้มถัง นขึ้นมาแล้ว พาเธอไปที่ใดที่หนึ่งภายใต้การแนะนำของพนักงาน ต้อนรับบนเครื่องบิน

วันนี้เครื่องบินโดยสารขนาดกลางไม่มีเที่ยวบิน ดัง นั้นจึงถูกหลินเฉิงจี้เซาเหมาลำไว้ เมื่อเฉินหย่วนมาถึง เครื่องบินลำนั้นก็พาหลินเฉิง และถังซันบินไปไกลแล้ว

ปลายทางคือตุรกี

ผู้ช่วยจางตรวจสอบเวลาของเที่ยวบินถัดไปและกล่าว กับ เฉินหยวนว่า พวกเขาควรไปให้ถึงสนามบินอาคา เติร์กก่อนเที่ยงวัน “พวกเราต้องรออีกครึ่งชั่วโมงสําหรับ เที่ยวบินระหว่างประเทศ และพวกเขาจะแวะเปลี่ยน เครื่องอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนบิน แล้วจึงยืนต่อไปที่ สนามบินอาคาเติร์กครับ”

เมื่อเห็นการใบหน้าของเฉินหยวนเย็นแล้วเย็นอีก ก็ ทําให้ผู้ช่วยจากเหงื่อออกจนหนาวเหน็บ

“ประธานมู่ คุณต้องการเช่าเครื่องบินโบอิ้งไหมครับ? ผู้ช่วยจางแข็งใจพูด

” ผมจะไปติดต่อผู้อำนวยการจางที่อยู่ที่นี่ เพื่อให้ขึ้น ตอนพิธีการบินแล้วเสร็จโดยเร็วครับ “มันไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าไม่มีนักบิน” เสียงขอ เงินหยวนเย็นชา “คุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมก็ เหนื่อยเกินกว่าจะขับได้ แล้วจะทำยังไง จะปล่อยให้มัน บไปด้วยตัวเองหรือไง?”

ผู้ป่วยจางสะอีก

“จริง ผมจะหนักบินได้ จากไหนกันนะ?”

“ประธานมู่ ผมนึกออกอยู่คนหนึ่ง! ” ผู้ช่วยจางรีบร้อน กดโทรออก หลังจากที่ก้มหน้าก้มตาคุยกันอยู่สามนาที เขาก็หันมาเผชิญหน้ากับมู่เฉินหยวนด้วยสีหน้าโล่งใจ

เฉินหย่วนเลิกคิ้วแล้วถามว่า “คุณโทรหาใคร?

อีกสักครูประธาน ก็จะรู้ครับ”

เมื่อได้นักบินแล้ว ผู้ช่วยจางก็ไปติดต่อเรื่องเครื่องบิน โบอิ้งให้มาจอดรออยู่ที่มุมหนึ่งของสนามบิน

ประมาณสี่สิบนาทีต่อมาปูเฉินหยวนก็ได้พบกับคนที่ผู้ ช่วยจางโทรขอความช่วยเหลือ

กวนขิงเฟิง ชายหนุ่มสวมเสื้อแขนสั้นกับกางเกงลำลอง เสื้อผ้า ของเขาไม่เข้ากับหน้าตาเลยสักนิด ผิวของเขาคล้ำ เกินไป เฉินหย่วนใช้สายตามองดูเขาอย่างพินิจ พิเคราะห์

ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้นตาเหมือนใครสักคน

“ผู้ช่วยจาง คุณจะให้ผมขับเครื่องบินโบอิ้งล่านั้นจริงๆ เหรอครับ?” หลังจากกวนซึ่งเพิ่งมาถึงแล้ว เขาก็อดไม่ ไหว จะถามผู้ป่วยจากด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ

สุดยอดไปเลย คุณทําได้ยังไงเนี่ย?”

“เช่าพวกเขามาน่ะสิ แต่จะคิดราคาเป็นวินาที ผู้ช่วย จางด้ดบท

แต่สําหรับความจําเป็นเร่งด่วนพิเศษแบบนี้ ถ้าไม่เช่า แล้วจะให้ทำยังไง? นี่มันผลาญเงินเล่นชัดๆ

“ถ้างั้นก็ไปล รออะไรอยู่ล่ะครับ?” ใบหน้าของกวนชิง เฟิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดูกระตือรือร้นที่จะลอง “ผมเคยฝันว่าสักวันจะได้ขับเครื่องโบอิ้ง ในที่สุดโอกาส ก็มาถึงแล้ว เฉินหยวนถามว่า “คุณมีใบอนุญาตนักบินรึเปล่า?

“ถ้าคุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมคงไม่สบายใจ” กวน ชิงเฟิงรู้สึกไม่ดี “ผมมีมาตั้งนานแล้วครับ ผมเองก็ไม่

อยากจะตายเพราะเครื่องบินตกหรอกครับ

เขาแสดงใบอนุญาตนักบินของเขาให้เฉินหยวน

เขาเป็นนักเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ยังไม่จบการ ศึกษา แต่มีผลการฝึกที่เป็นเลิศโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน การฝึกซุ่มยิงและฝึกซ้อมรบ เขาถึงกับติดหนึ่งในห้า อันดับแรกจากจํานวนนักเรียนหลายพันคน

ผู้ช่วยจางขยับเข้ามาใกล้ เฉินหยวน อธิบายว่า “นักเรียนของโรงเรียนนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าปีใน การฝึกฝนขับเครื่องบินไอพ่นเพื่อให้สําเร็จการศึกษา แต่สําหรับเขาใช้เวลาแค่หนึ่งปีก็เพียงพอแล้ว ถ้าผมไม่ ได้ไปถามที่โรงเรียน ผมก็คิดว่าเขาโม้!

“ไปกันเถอะ” เฉินหย่วนส่งใบอนุญาตนักบินคืนให้ กวนชิงเฟิง “คุณไม่ต้องรีบร้อน คุณเพียงแค่ต้องไปให้ ถึงสนามบินอาคาเดิ กก่อนสิบเอ็ดโมง

ทั้งสามเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึง ลานจอดเครื่องบิน

เครื่องบินรบสีดำลำหนึ่งหมอบซุ่มอยู่ในมุมเกือบจะ กลมกลืนไปกับความมืด กวนซิงเฟิงมองขึ้นไปที่เครื่อง บินรบลำนั้นด้วยแววตามุ่งมั่น

เครื่องบินรบรุ่นใหม่ที่กองทัพยังไม่ได้นำมาใช้ แต่เขา กลับได้สัมผัสและได้ขับมัน!

“คุณแน่ใจนะว่าเราสามารถขับมันได้?” กวนซึ่งเพิ่ง ไม่แน่ใจ จึงถาม เฉินหยวนอีกครั้งหลังจากขี้นไป “เจ้า ง ถ้าบินเข้าไปในเขตน่านฟ้าของประเทศอื่นแล้วก็ เท่ากับระเบิดดีๆนี่เองนะครับ”

เฉินหยวนกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วง เส้นทางพิเศษถูก เตรียมไว้ให้คุณหมดแล้ว”

ได้ยินแบบนั้นกวนซิงเฟิงก็โล่งใจ

เขาแค่ต้องการหารายได้พิเศษ แต่ไม่อยากเสียชีวิต

เครื่องบินโบอิ้งล่านี้เป็นเครื่องบินขับไล่ขนาดสองที่ นั่ง ผู้ช่วยจางจําเป็นต้องนั่งเที่ยวบินระหว่างประเทศไป ยัง รก็เพื่อตามไปสมทบกับมู่เฉินหยวนในภายหลัง ดัง นเขาจึงสามารถยืนเคียงข้างและมองดูพวกเขาจากไป

ถังซันรู้สึกว่าสถานที่ที่เธอกำลังนอนหลับอยู่นั้นน่า อืดอัดเล็กน้อย เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าเธอกําลังนอน อยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่น ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะ นอนไม่สบาย

ตื่นแล้วหรอ?”

นําเสียงที่อบอุ่นแค่คุ้นเคยทำให้ถังซินตกใจ เธอเงย หน้าชนก็พบเข้ากับดวงตาของหลินเฉิง

ดวงตาของเขาอ่อนโยนและมีพลัง ราวกับว่าเขาก็ไม่ เคยโกรธเลย

เมื่อมองไปรอบ ๆ อีกครั้งดูเหมือนว่านี่จะเป็นบน เครื่องบิน มเฟิร์สคลาส

“ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?” ถังซินพิม พากับตัวเอง

ขณะที่เธอกำลังจะถอดเสื้อเธอก็ถูกสับด้วยมือที่ด้าน หลังศีรษะของเธอ เมื่อนึกถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้ เธอกหายจากความ สับสนและจ้องมองที่หลินเฉิงจี้ “คุณส่งดอกคาเมเลียมา ให้ฉันทุกวัน แล้วตอนนี้คุณยังพาฉันขึ้นเครื่องบินมาอีก คุณจะทําอะไรกันแน่?”

“ผู้ช่วยจางล่ะ เขารู้เรื่องที่ฉันถูกพามารึเปล่า?”

“หิวนํ้ามั้ย?” หลินเฉิง ถาม ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เธอ ถังขินไม่ตอบและพยายามลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขา อยู่หลายครั้ง แต่หลินเฉิงก็กอดเธอไว้แน่น

“นยัน เราไม่ได้เจอกันตังสามปีแล้วนะ ผมก็แค่อยาก กอดคุณ อยากคุยกับคุณ”

หลินเฉิง วางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอ ถังซินรู้ กอีดอัดกับสัมผัสใกล้ชิดจากเขา

ถังซินพูดเสียงแข็งว่า “ฉันจำสิ่งที่คุณพูดที่แผนก ต้อนรับได้ ปลายทางของเครื่องบินลำนี้คือตุรกี คุณ ต้องการที่จะติดหน้าเฉินหยวน โดยใช้ฉันเพื่อหารือ เกี่ยวกับความร่วมมือ”

“ฉลาดมาก” หลินเฉิงสัมผัสผมของเธอ เส้นผมสีดำ น้นสวยงามมาก เขาลูบมัน “ยินยิน เขาแค่แลกเปลี่ยน ผลประโยชน์กับคุณ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่เหมือนกัน เพราะผมเป็นของคุณ

แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ ฉันก็ไม่อยากช่วยคุณ ริมฝีปากของถังซิ่นส้นเทา เมื่อ ย้อนคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนอีกครั้งเธอก็ พูดด้วยเสียง เย็นชา

“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ

เมื่อครูที่หลินเฉิงจี้สัมผัสผิวของเธอมันยังอุ่นอยู่ แต่ ตอนนี้มันเย็นและสั่นเทา ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็รู้สึก เหมือนถูกแทงด้วยเข็มนับไม่ถ้วนจนรู้สึกเจ็บปวด

คืนนั้นที่เขาปล่อยให้เธอทนทุกข์ทรมาน เธอจะต้อง เจ็บปวดมากแค่ไหน?

“ขอโทษ” ริมฝีปากบางของหลินเฉิง สัมผัสสําคอ ของเธอเบา ๆ

เขามีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกเธอ แต่เขาไม่ สามารถพูดได้ เรื่องเลวร้ายทั้งหมดเขาจะทนแบกรับมัน เอง เด็กน้อยของเขา เขาแค่อยากให้เธอมีความสุข หลับเฉิง พวกเรามานั่งคุยกันดีๆเถอะ ถังในผลัก เขาด้วยมือของเธอ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของชายนั้นพ่น อยู่รอบคอของเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

แต่ไม่ว่าถึงขินจะพูดยังไง หลินเฉิง ก็ไม่ยอมปล่อย

ให้ผมอยู่อย่างนี้สักพักเถอะนะ หลังจากนั่งเฝ้าคุณ มาตั้งนาน ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน

เสียงของหลินเฉิง เบาลง เขาถอดแว่นออก แล้วซบ ศีรษะไว้บนไหล่ของเธอ

ร่างกายของถังซินแข็งเกร็ง เธอก็ไม่กล้าเคลื่อนไหว อยู่เป็นเวลานาน

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจ สมาเสมอของหลินเฉิง ที่หลับไปบนหลังของเธอ