บทที่ 554 อย่าเอาแต่จ้องลูกของฉันในท้อง

ร่างถังซินเอนลงที่จับ หน้าขาวๆพูดพึมพำว่า“หาไม่ เจอ……งั้นทำไง…………….

มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนแบบนี้ก็จับบ่าหล่อนแล้ว ประคองไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว

เขาเปิดหม้อซุปแล้วตักซุปให้ถังซิน“ถังซินคุณปล่อย วางหน่อย หาหลี่ซูเจ๋ไม่เจอแต่ไม่มีใครเห็นว่าหล่อนตาย กับตา คุณกินอะไรก่อนสิ

“ฉันกินไม่ลง”แค่คิดว่าหลี่ซูเจ๋จะเป็นตายร้ายดียังไง ถังซินก็ไม่หิว สมองปั่นป่วนไปหมด ไม่ได้ ฉันจะไปหาที่ ท่าเรือเอง”

มู่เฉินหย่วนรีบจับแขนถังซิน พาหล่อนกลับไปที่เก้าอี้ น้ำเสียงแข็งขึ้นนิดๆ”ถังซิน ถ้าคุณไม่กินข้าวจะมีแรงหา หล่อนได้ไง อยากเป็นลมที่ท่าเรือหรือไง? ”

เขาเอาช้อนยัดใส่มือถังซิน“กินเสร็จค่อยว่าอีกที”

ถังซินรู้ว่าไม่กินอะไรเขาก็ไม่ให้ไป จึงพยายามกินซุป ร้อนๆเข้าไป

พอเข้าปากไปหล่อนก็มองซุปกระดูกหมูในถ้วยแล้วก็ เงยหน้ามองมู่เฉินหย่วน“นี่คุณสั่งให้มาส่งหรือว่าให้ป้า ที่ไหนมาทำให้เนี่ย? ”
“ไม่อร่อยเหรอ? “มู่เฉินหย่วนถาม

เขาชิมแล้วก็ขมวดคิ้วพูดอย่างเซ็งๆ : “ผมลืมใส่ เกลือ”

คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเอง ในใจถังซินสับสนหน่อยๆ

เมื่อก่อนเขาแค่น้ำตาลกับเกลือยังแยกไม่ออกเลย อาหารก็ทำไม่อร่อย ลวกบะหมี่ก็ยังไม่สุก

พอวันนี้กลับต้มซุปได้อร่อยมาก

ถ้าเขาใส่ใจตัวเองตั้งนานแล้ว ดีกับตัวเองหน่อย งั้นก็ คงดีมาก

เวลาสั้นๆนั้นถังซินคิดอะไรมากมาย

มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนไม่พูดก็พูดว่า “จืดมากใช่ไหม เดี๋ยวผมไปเติมเกลือหน่อย”

“ไม่ต้อง กินจืดหน่อยก็ดี”ถังซินกินซุปเสร็จก็ยื่นถ้วย ให้เขา“ช่วยฉันตักข้าวครึ่งนึงหน่อย”

มู่เฉินหย่วนนิ่งไปแล้วก็รีบรับถ้วยมาไปตักข้าวให้ หล่อน

มู่เฉินหย่วนต้มซุปเองแต่ว่าอาหารบนโต๊ะห้าอย่างนั้น ให้ร้านจิ๋นซือมาส่ง
ถังซินตั้งท้องอยู่ มู่เฉินหย่วนกลัวว่าอาหารที่ทำจะไม่ อร่อย หล่อนกินไปไม่สบายจะเกิดเรื่องได้

ถังซินอยากอาหารได้ดี กินไปถามชายหนุ่มไป: “ลู่เห วินซูเป็นไงบ้าง? ”

“จิ่งเหนียนพาคนมาช่วยผ่าตัดให้เหวินซูแล้ว ดีขึ้นแต่ ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสักพัก”เห็นหล่อนกินเกลี้ยง มู่ เฉินหย่วนก็คืบเนื้อให้หล่อน”กินเนื้อเยอะๆหน่อย”

“มู่เฉินหย่วนคุณกินของคุณไป ไม่ต้องสนฉัน! “ถังซิ นเงยหน้าจ้องเขาแรงๆ”อย่าเอาแต่จ้องลูกฉันในท้องได้ ไหม ฉันไม่ใช่คนเหรอ? ”

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไปถูกหล่อนด่าอย่า งงงๆ ผมให้คุณกินเยอะๆ ไม่ได้บอกว่าลูก”

“ฉันกินเยอะพวกเขาก็ได้กินด้วย! “ถังซินพูดอย่าง

เยือกเย็น

มู่เฉินหย่วนมองถังซินก็เห็นว่าถังซินไม่ได้อ้วนอะไร แค่เห็นว่าท้องค่อยๆโป่งออก

ที่แท้เขาพูดผิดไปเอง

เขาเห็นถังซินก้มเอวลงเหมือนจะลำบาก ยืดหลังเอา มือลูบเอวอย่างทุกข์ๆ เลยไปหยิบหมอนที่โซฟาในห้องรับแขกมายัดใส่ด้านหลังเก้าอี้หล่อน

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างอ่อนโยน : “แบบนี้ดีขึ้นไหม? ”

ถังซินกลับไม่คิดว่าเขาดีอะไร ได้แต่ตอบรับในลําคอ ไปแล้วมองบนใส่เขา

ถังซินพูดว่ากินมากไปก็ไม่ถึงร่างกายหล่อน แต่ สุดท้ายกินข้าวไปสองถ้วยแล้วเอาซุปอีกชาม ตอนที่

อยากเพิ่มข้าวอีกครึ่งนึงก็ถูกมู่เฉินหย่วนห้ามไว้

“เดี๋ยวกินผลไม้หน่อย”มู่เฉินหย่วนรู้ว่าอาการแพ้ท้อง ของหล่อนหนักก็กลัวว่าหล่อนจะกินมากไป

ถังซินชักหน้าใส่”แค่กินข้าวอีกครึ่งนึงต้องงกขนาดนี้ เลยเหรอ ฉันไม่ได้อยากกินซะหน่อย! ”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแล้วก็ค่อยๆอธิบายให้ฟัง”เมื่อ ก่อนคุณกินข้าวน้อย ไม่อยากอาหารเท่าไหร่ กินเยอะ แบบนี้เดี๋ยวจะทรมานเอา”

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันกินข้าวน้อย? “ถังซินมองเขาอย่าง ระวัง“คุณจับตาดูฉันหรือไง? ”

ชายหนุ่มรู้ว่าหลุดปากไปแต่ใบหน้ายังไม่เปลี่ยนพูด อย่างนิ่งๆ: “ผมมีวีแชทของฉางผิงเห็นโมเมนต์ของเขา บ่อยๆว่ากินดีมาก เหมือนว่าคุณกินไปไม่เท่าไหร่ก็ให้ ฉางผิงกินไปแทน
ถังซินยังจ้องเขาอย่างไม่เชื่อ

มู่เฉินหย่วนลุกขึ้นเก็บชามตะเกียบแล้วเปลี่ยนเรื่อง มี ส้มกับองุ่นเขียว อยากกินอะไร?

หลังจากนิ่งไปแปปนึงถึงซินก็พูด“องุ่นเขียว” ถังซินย้ายไปนั่งที่ห้องรับแขก มองเห็นกระเป๋าของตัว เอง

หยิบโทรศัพท์ออกมาถึงเห็นว่าหน้าจอแตก

หล่อนคิดได้ว่าเมื่อคืนโทรหาหลินเฉิงจี้เพื่อให้เขาช่วย พอตอนที่ผู้โดยสารจำได้ว่าเป็นหลี่ซูเจ๋ที่กระโดดลง ทะเลจับโทรศัพท์ไม่อยู่เลยตกลงที่พื้น

ถังซินชาร์จแบตรอเปิดเครื่อง แล้วก็ค่อยๆนิ่งลงนึกถึง เรื่องเมื่อคืน

แปปนึง มู่เฉินหย่วนก็เอาองุ่นมาให้

ถังซินเอาขึ้นมากินสองสามเม็ดแล้วก็พูดกับมู่เฉิน หย่วนอย่างใจเย็น: “เรื่องที่ตามหาสาวสวยไว้ก่อน เรา มาคุยเรื่องเมื่อคืนดีกว่า”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าหล่อนหมายถึงอะไรเลยพูด : “ตอน คุณหลับผมโทรหาผู้ช่วยเหวินซู ถามเขาไปเรื่องนึง ผู้ช่วยบอกผมว่า เหวินซูให้เขาหาผู้หญิงที่ชื่อเจียน่า บอก ว่าเจียน่าฆ่าลูกของเขา

ถังซินถาม : “ยัยเจียน่าเคยคบกับลู่เหวินซูเหรอ? ”

“ผมก็ไม่แน่ใจ”มู่เฉินหย่วนพูดเรียบๆสายตาหม่น ลง แต่จิ่งเหนียนบอกผมว่าเมื่อก่อนเขาเคยไปตรวจ ร่างกายให้หลี่ซูเจ๋ที่คฤหาสน์ปี้สี่ ตอนนั้นเจียน่าก็พักอยู่ ที่นั่น”

“เจียน่าบอกว่าลู่เหวินซูให้หล่อนพักที่นี่ ส่วนเหตุผลจิ่ง เหนียนคิดว่าเพราะเหวินซูโกรธหลี่ซูเจ๋เลยทำขนาดนั้น จิ่งเหนียนยังเห็นว่าคนใช้เอายาคุมใส่ลงไปในนมที่หลี่ซู เจ๋ดื่ม เขาเลยบอกเหวินซู แต่เหวินซูจัดการยังไงเขาไม่ ได้ถาม

ในขณะที่ฟังถังซินก็ขมวดคิ้วตลอด ใบหน้าแสดง ความขยะแขยง

หล่อนพูดอย่างไม่พอใจ: “ถ้าโกรธสาวสวยก็ใช้วิธี อื่นแก้แค้นก็ได้นี่ ทำไมต้องทำตัวขยะแขยงแบบนี้! ถ้า ฉันเป็นหล่อนแล้วโดนเขากอดคงขยะแขยง!

“โกรธก็โกรธสิ อย่าสมมุติว่าเป็นตัวเองสิ”

ถังซินมองชายหนุ่มทันทีแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น: “ฉัน จะคิดว่าเป็นตัวเองแล้วจะทำไม คุณโกรธอะไรด้วย? ลู่เหวินซูมันเป็นขยะ คิดว่าไปที่ไหนก็ไม่ให้ผู้หญิงคนอื่น เข้าบ้านเหรอ?

จู่ๆมู่เฉินหย่วนก็ปวดขมับ ใช้มือลูบ

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ควรไปยุ่งด้วย ดูไม่สนใจแต่มัก จะคิดบัญชีเก่าด้วยเสมอ

“ตอนนั้นผมใจร้อนจริงๆ ในหัวยุ่งเหยิงไปหมด”มู่เฉิน หย่วนยอมรับอย่างดีๆ แต่แม้แต่มือผมก็ไม่ได้แตะต้อง หล่อน”

ถังซินโบกมือใส่เขาอย่างเยือกเย็นเหมือนว่าไม่อยาก พูดเรื่องนี้อีก

“คุณว่าลู่เหวินซูรู้เรื่องที่เจียน่าให้คนใช้เอายาคุมใส่ ไปในนม เลยสั่งสอนเจียน่าแล้วไล่หล่อนออกไป เจียน่า เก็บไว้ในใจแล้วเอามาแก้แค้นใส่สาวสวยไหม? ”

“ผมก็คิดงั้น”มู่เฉินหย่วนเห็นด้วยแล้วพูดไปอีก ว่า: “แต่ผมให้ผู้ช่วยจางไปหาแล้ว เจียน่าก็แค่นางแบบ เล็กๆคนนึง ไม่มีเงินไม่มีสมอง”

“คุณคิดดู คนพวกนั้นแอบจ้องคุณกับหลี่ซูเจ๋ตลอด เวลา พอคุณพาหลี่ซูเจ๋ไปต่างประเทศ คนพวกนั้น สามารถละสายตาจากหลินเฉิงจี่แล้วไปจับหลี่ซูเจ๋ได้ พวกเขาทำอย่างระมัดระวัง”
ถังซินกินองุ่นเขียวไปก็วิเคราะห์คำพูดของมู่เฉิน หย่วนด้วย

ไม่กี่วินาทีถัดมาหล่อนก็พยักหน้า : “ใช่แล้ว เจียน่า อยากเอาคืนลู่เหวินซู แต่ไม่มีอำนาจไม่มีเงินก็ไม่มีทาง ลงมือกับสาวสวยได้แน่ งั้นใครที่อยู่เบื้องหลังช่วยหล่อน

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่องนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ