บทที่ 553 ผมมั่นใจกับความแข็งแรงแขนของตัวเอง มาก

ถังซินรีบมองผู้โดยสารคนนั้น คุณดูผิดหรือเปล่า?

ผู้โดยสารคิดแล้วคิคอีกจากนั้นก็พูดอย่างมั่นใจ ว่า: “ไม่ได้มองผิดแน่ๆ! ตอนนั้นเราขึ้นมาพร้อมกัน เห็นหล่อนขึ้นมาพร้อมกับร้องไห้ด้วยก็เลยมองอยู่นาน นิดนึง”

“หล่อนตัวผอมบางแต่สวยมาก พอจะถึงเรือไม่รู้ทำไม จู่ๆก็หมุนลงไป พอมีคนกรีดร้องลองหันไปดูก็เห็นว่า หล่อนกระโดดลงทะเลไปแล้ว..……….….

แค่คำพูดสองประโยคธรรมดาๆจากปากของผู้ โดยสารก็เหมือนกับเอามีดเข้ามาแทงหัวใจของถังซิน

หล่อนหน้าขาวซีด ตัวสั่นจนเกือบจะล้มลงไป

มู่เฉินหย่วนรีบประคองไว้ เห็นว่ามือและเท้าของ หล่อนเย็นไปก็เลยให้พนักงานเอาผ้าห่มมาให้“ผมให้คน มาแล้ว คุณอย่ากังวล”

“โทษฉัน โทษฉัน…..”ถังซินกัดฟันสั่นบ่นพึมพำ“ถ้า ถ้า หากฉันฉลาดสักนิด ไปถามลู่เหวินซูให้ชัดเจน พวกเขา ก็คงไม่เข้าใจผิดกันแบบนี้.…………….

พอพนักงานเอาผ้าห่มมาให้ มู่เฉินหย่วนก็รีบห่มบนตัว ถังซิน
เขาให้หล่อนเอนไปที่หน้าอกของตัวเองพูดปลอบ หล่อนอย่างอ่อนโยน; “ถังซิน ไม่เกี่ยวกับคุณถึงแม้คุณ บอกเหวินซูแล้วก็ยังมีคนแอบท่าลับหลัง

ไหล่ถังซินขยับพูดเสียงเบา: “สาวสวยจะขึ้นเรือไป อยู่แล้วทำไมไม่เข้าไปเลยล่ะ ทำไมต้องกระโดดลง ทะเล……หล่อนคงไม่ฆ่าตัวตาย…….

มู่เฉินหย่วนไม่เข้าใจว่าหลี่ซูเจ๋คิดยังไง แต่คนที่อยาก หนีจู่ๆได้สติก็อาจจะไปหาลู่เหวินซูที่โรงพยาบาลหรือ สถานีตำรวจ ไม่มีทางฆ่าตัวตาย

มู่เฉินหย่วนมองไปรอบๆ

ที่นี่คือท่าเรือ นอกจากช่องขายตั๋วแล้วที่อื่นๆก็ไม่มี กล้อง ปกติแล้วจะมีพนักงานคอยจับตาดู

ตอนเที่ยงคืนคนน้อย ไม่มีใครรู้ความจริงที่หลี่ซูเจ๋

กระโดดลงทะเล

“ถังซินคุณฟังผมพูด”มู่เฉินหย่วนจับแก้มหล่อนขึ้นมา สายตาจ้องไปที่หล่อน: “ตอนนี้ทีมค้นหายังหาร่างของ หลี่ซูเจ๋ไม่เจองั้นหล่อนน่าจะไม่เป็นไร”

“หาคนต้องใช้เวลา คุณต้องรอ ถ้าคุณเป็นอะไรไปจะ เจอหล่อนได้ไง?

สายตาถังซินพร่ามัว เพราะคำพูดของมู่เฉินหย่วนใน ใจก็ค่อยๆมีความหวัง“หล่อนจะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?ฉันฉันไม่ร้องไห้…ไม่ร้อง

หล่อนใช้มือเช็ดน้ำตาพยายามเรียกสติ“ฉันจะรอ หล่อนที่นี่”

“คุณเหนื่อยมากแล้ว ต้องพักผ่อน”มู่เฉินหย่วนดู ท่าทางใจสลายของหล่อนออก

ถ้าไม่ได้ข่าวดีที่ท่าเรือ จะต้องใจสลายแน่

เขาอุ้มหล่อนขึ้นมา ลงไปด้านล่างของเรือพร้อมกับ ปลอบหล่อนไปด้วย“เดี๋ยวผมส่งคุณกลับไปพักผ่อน ก่อน ทางนี้มีข่าวอะไรจะรีบบอกคุณเลย”

ถังซินขัดขืน อยากพูดอะไรอีก

มู่เฉินหย่วนดักคำพูดหล่อน: “ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงหลี่ ซูเจ๋แต่ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียว ที่โรงพยาบาลก็ไม่รู้ ว่าเหวินซูเป็นไงบ้าง แต่ผมก็ยังมาช่วยคุณ ถังซินคุณก็ ต้องคิดเพื่อผมด้วย”

ถังซินเงยหน้าขึ้น จากมุมนี้ก็มองเห็นท่าทางอ่อนล้า ของชายหนุ่มพอดี

ทันใดนั้นหล่อนก็นิ่งลง

ที่จริงแค่เรื่องของวี่เหวินถิง มู่เฉินหย่วนก็หงุดหงิด มากพอแล้ว ตอนนี้ลู่เหวินซูเกิดเรื่องอีก เรื่องที่เขาต้อง จัดการก็มากกว่าหล่อนอีกเยอะ ในใจน่าจะลำบากมากกว่า

ถังซินโอบคอเขาอย่างเชื่อฟังให้เขาอุ้มตัวเองลง

หล่อนมองไปที่คอเขา เม้มปากซีดขาวแล้วถาม“คุณ หนักมากใช่ไหม?

“อือ หนักกว่าครั้งที่แล้วอีก”ลำคอของชายหนุ่ม ขยับ พูดเสียงหม่น”คุณยังท้องอยู่ ต้องหนักมากขึ้นน่ะ สมควรแล้ว น้ำหนักไม่ขึ้นสิผมจะเป็นห่วง”

“ฉันกลัวฉันหนักไป คุณอุ้มไม่อยู่จะพาฉันล้มลง”

“ไม่”มู่เฉินหย่วนทำลายความคิดมั่วซั่วของหล่อนผม เชื่อใจความแข็งแรงของแขนตัวเอง”

“รอฉันท้องหกเจ็ดเดือนก่อนคุณก็ไม่พูดแบบนี้แล้ว”

“งั้นผมก็จะพยายามออกกำลังกาย เวลาที่คุณไม่ อยากเดินจะได้อุ้มได้

ถังซินขำออกมา

พอขำออกไป หล่อนก็รู้สึกว่าไม่ควรคุยกับมู่เฉินหย่วน พวกนี้

อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่พูดอะไรอีก

ครั้งนี้มู่เฉินหย่วนเอาถังซินวางลง หยิบผ้าห่มจากกล่องเก็บของมาห่มให้หล่อน

“นอนสักพักนึงเดี๋ยวถึงบ้านละผมเรียก”

“อือ”

กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เกิดเรื่องเยอะมาก ถังซินก็เพลีย จริงๆ บวกกับอุณหภูมิในรถที่พอดีหล่อนที่เอนตัวลงที่ หมอนแปปนึงก็หลับแล้ว

มู่เฉินหย่วนมักจะมองกระจกหลังมองเสมอ มองหญิง สาวที่ล้มลงตรงเบาะหลังหลับไป

ตอนผ่านสัญญาณไฟรถก็เลี้ยวไป

ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว พากลับไปที่บ้านหล่อนต้อง รบกวนฉางผิงแน่ๆเลยพาไปส่งที่บ้านตัวเอง

พอกลับถึงบ้านมู่เฉินหย่วนก็อุ้มถังซินขึ้นไปที่ห้อง นอน

ตอนที่วางลงที่เตียง จู่ๆถังซินก็ลืมตามองเขา สายตา สะลึมสะลือยังไม่ตื่นดี

มู่เฉินหย่วนโน้มน้าวหล่อน : “คุณหลับต่อสิ มีอะไร เดี๋ยวผมเรียกเอง”

เปลือกตาถังซินจะปิดแต่พยายามคว้าเสื้อเขา ปากก็ พึมพำไปว่า: “หล่อนไม่ผิด คุณอย่าทำอะไรหล่อนนะ”
มู่เฉินหย่วนยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ เอามือหล่อน เข้าไปในผ้าห่ม ผมรู้ เดี๋ยวผมอยู่นี่เป็นเพื่อนคุณ

เขาเดินไปที่หน้าต่างเอาม่านลง

ห้องก็มืดลงเหมาะที่จะนอน ถังซินขัดขืนได้ไม่นานก็ ค่อยๆหลับไป

มองหญิงสาวที่หลับไปแล้วแต่ยังขมวดคิ้ว มู่เฉิน หย่วนก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปคลายออกให้ รู้ว่าเรื่อง ที่เกิดแบบนี้ในใจหล่อนร้อนรนมาก จูบไปที่แก้มหล่อน อย่างสงสาร

ต่อมาก็ค่อยๆเดินออกไปที่หน้าประตู

มู่เฉินหย่วนมองไปที่นอกหน้าต่าง เห็นพระอาทิตย์ขึ้น มาแล้วถึงได้รู้ว่าหกโมงกว่าแล้ว

เรื่องที่เกิดเมื่อเที่ยงคืนเหมือนกับฝันเลย

มู่เฉินหย่วนลงไปด้านล่างก็โทรถามสถานการณ์กับจู่ ซือซือไปด้วย

“ซือซือ เป็นไงบ้าง? ”

“พี่สามพาคนมาผ่าตัดให้พี่สี่ ไม่เป็นไรแล้ว”นิ่งไปจู่ ซือซือก็พูด“แต่ว่าพี่สามบอกว่าพี่สี่เจ็บหนักมาก ต้องรักษาดีๆ”

ได้ยินดังนั้นในใจของมู่เฉินหย่วนก็นิ่งขึ้น เขาตอบรับ ไป“งั้นเธอก็ดูแลดีๆ”

“พี่ถังซินไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

“พี่อยู่ข้างๆหล่อน หล่อนจะไม่มีทางเป็นอะไรไป”มู่เฉิน หย่วนพูด”เธอช่วยพี่สามก็พอ อ้อใช่ ผู้ช่วยคนนั้นกลับ ไปยัง? ”

“ยังค่ะ ยังช่วยจัดการอยู่ที่โรงพยาบาล”

พอรู้ว่าผู้ช่วยของลู่เหวินซูยังอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ไป ไหน มู่เฉินหย่วนก็วางสายลงโทรหาผู้ช่วยคนนั้น

ถังซินรู้สึกร้อนหน่อยๆ ตื่นมาอย่างสะลึมสะลือก็เห็น ว่าในห้องนอนดึงผ้าม่านลง

ที่ห้องนอนมืดลงทำให้ไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว

ถังซินเอามือจับผมรีบออกจากห้องไป หล่อนถึงเห็นว่า นี่คือบ้านของมู่เฉินหย่วน

พอลงไปก็เห็น เฉินหย่วนนั่งลงที่โซฟา กำลังโทรหาใครสักคน
มู่เฉินหย่วนได้ยินเสียงเคลื่อนไหว มองเห็นถังซัน ลงมาเท้าเปล่า ขมวดคิ้ว คุยกับปลายสายไปได้สอง ประโยคก็ลุกขึ้นเดินมาหาถังซิน

“มีรองเท้าแตะไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ใส่? ”

ถังซินถึงเห็นว่าตัวเองไม่ได้สวมรองเท้า หล่อน พูด”ห้องนอนมืดมาก ฉันมองไม่เห็นเลยไม่ใส่

จากนั้นหล่อนก็รีบถามมู่เฉินหย่วน: “เป็นไงบ้าง หา สาวสวยเจอยัง?

“ยัง”มู่เฉินหย่วนเอารองเท้ามา ก้มตัวลงแล้วใส่ไปที่ เท้าหล่อน“คนที่ผมให้ไปหารอบๆกับทีมค้นหาหาไปสาม รอบแล้วก็ยังหาไม่เจอ”