บทที่ 549 อย่าฆ่าลูกของผมอีก

หลี่ซูเจ่มองเห็นรูปที่กำแพงจากมีดนั่น

หล่อนเงยหน้าขึ้น ถึงเห็นรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่ แขวนตรงกำแพง

หล่อนสวมชุดแต่งงานที่ตกแต่งด้วยเพชรในรูปนั้น นั่ง อยู่บนเก้าอี้ ส่วนชายหนุ่มก้มลงสวมรองเท้าให้หล่อน อย่างระมัดระวัง

ภาพแต่งงาน?

หลี่ซูเจ๋คิดถึงหลายวันก่อนที่เขาพาหล่อนไปข้างนอก ให้หล่อนเซ็นชื่อ เลือกแหวน สุดท้ายก็พาไปซื้อเสื้อผ้า ไม่น่าล่ะตอนที่ออกไปกับลู่เหวินซู หล่อนได้ยินคนพูด

ว่ามาแต่งงานวันทำงานก็ไม่ให้แต่ง

ที่แท้เขาพาตัวเองไปแต่งงาน

เขาใช้โอกาสตอนที่หล่อนมองไม่เห็น พูดโน้มน้าวให้ หล่อนเซ็นชื่อ !

หลี่ซูเจ๋มองชายหนุ่มที่หลับ มือสั่น

ชายหนุ่มทรมานและสร้างความอับอายให้ตัวเอง ยังมี คำพูดของคนใช้ คำพูดของจ๋องซึงวนเวียนไปมาในหัว ของหล่อนไม่หยุดในใจหล่อนเต็มไปด้วยความเกลียดชังและสิ้นหวัง

หลี่ซูเจ๋ซูมีดในมือขึ้น แทงไปที่อกชายหนุ่มแรงๆ

ตอนที่ปลายมีดแทงลงไป ความเจ็บแปลบนั้นทำให้ ลู่เหวินซูแทบหยุดหายใจ เขาลืมตามองเห็นหลี่ซูเจ๋ ใบหน้ามีเลือดกระเด็นใส่ สายตามีความเกลียดชัง

เขาก้มลงมองมีดที่ปักมาตรงหน้าอก มือของหญิงสาว ที่ถือด้ามจับยังสั่นอยู่

“คุณ……”ลู่เหวินซูจ้องหล่อน ความเจ็บบนร่างกายก็สู้ ความเชื่อไม่ถึงในสายตาเขาไม่ได้มองเห็นแล้วเหรอ? ทำไม…….

ทำไมต้องเอามีดแทงเขา?

หลี่ซูเจ๋ได้กลิ่นเลือดก็ค่อยๆได้สติ

หล่อนมองสีหน้าของลู่เหวินซูที่ค่อยๆซีด เขาเบิก ตาโตมองตัวเอง

ส่วนมีดในมือตัวเองแทงก็อยู่ที่อกเขา มือเต็มไปด้วย

เลือด

“ฉันฆ่าคุณ? “หล่อนพึมพำ จู่ๆก็เอามีดออกมาจากอก

เขา

ปลายมีดหมุนไป ไปทางหน้าอกของตัวเอง“ฉัน ฉันชดใช้คืน…….

มีดถูกจับไว้ครึ่งทาง

ลู่เหวินซูออกแรงจับมีด แม้ว่าฝ่ามือจะถูกแทง เลือด สดๆไหลผ่านแขนเข้าไปในแขนเสื้อ

เขาก็ถือใบมีดถือไว้อย่างนั้น ไม่ให้หลี่ซูเจ๋ฆ่าตัวเอง

“ขอร้องล่ะ…..ตาแดงๆของเขาจ้องหญิงสาว พูด อ้อนวอน“อย่าฆ่าลูกของผมอีก”

หลี่ซูเจ๋พยายามเอามีดออกแรงๆ

ลู่เหวินซูพยายามหายใจ จับมีดไว้อย่างนั้น

แม้ว่าหลี่ซูเจ๋จะเอาใบมีดคมๆนั่นแทงลงไปจนเลือด ไหลออกมากมาย เขาก็ไม่ปล่อยมือ

“อย่า…….อย่าฆ่าลูกผม……”ชายหนุ่มอ้อนวอนอย่าง ทรมาน

หลี่ซูเจนิ่งไป เห็นเขาไม่ขยับก็ปล่อยด้ามมีดออก หยิบโทรศัพท์บนหัวแล้วออกไปด้านนอกอย่างโซเซ ไม่ มองเขาเลย

ลู่เหวินซูอยากตามไป แต่ตอนที่หลี่ซูเจ๋เอามีดออกนั้น ทำให้เขาเลือดออกมากและเต็มไปด้วยกองเลือด ได้แต่ มองหล่อนออกไป
เที่ยงคืนแบบนี้ เงียบเหงาไปหมด คนใช้ต่างหลับแล้ว

หลี่ซูเจ๋เดินเท้าเปล่าออกไป แปปนึงก็ลงมาแล้วเปิด ประตูออกไป

หล่อนนั่งที่บนบันไดอย่างสับสน ไม่รู้ว่าทำอะไรไป

ลมเย็นพัดเข้ามา หลี่ซูเจสั่น

หล่อนก้มลงมองเลือดในมือ นึกถึงฉากเมื่อกี้และลู่เห วินซูที่เต็มไปด้วยเลือด

หล่อนเปิดโทรศัพท์อย่างสั่นๆ หาเบอร์ของจ๋องซึงแล้ว

โทรไป

สักพักนึงถึงรับสาย แล้วก็ตามด้วยเสียงต่อว่าของ จ๋องซึง: “ลู่เหวินซูนายบ้าหรือไง เที่ยงคืนแล้วยังโทร มาอีก บ้าจริงๆ!

“ฉัน ฉัน…”หลี่ซูเจ๋พึมพำ พูดออกมาไม่ออก

“หลี่ซูเจ๋? “พอจ๋องซึงได้ยินเสียงหล่อนก็ตื่น ถาม หล่อนว่า“ทำไมเอาโทรศัพท์เหวินซูมาได้ เกิดอะไร ขึ้น?

“หลี่ซูเจ๋คุณพูดสิ เป็นไรไป? ”
“ฉัน ฉันฆ่าคน…..หลี่ซูเจ๋พูดพึมพำ”ฉันฆ่าคน..…..…….

“หา คุณฆ่าใคร? ”

หลังจากเงียบไปแปปนึง จ๋องซึงก็ร้องออกมาอย่าง ตกใจ”ห่าเอ้ย! คุณไม่ได้ฆ่าเหวินซูใช่ไหม? ”

หลี่ซูเจ๋ได้แต่พึมพำ”เลือดเยอะมาก……

“ห่าเอ้ย! “จ๋องซึงตกใจมาก พยายามพูดกับ หล่อน“หลี่ซูเจ๋คุณมีสติหน่อย บอกผมมาว่าพวกคุณอยู่ ไหน ใช่ที่วังไหม?

หลี่ซูเจ๋ไม่รู้ตัวว่าตอบอะไรจ๋องซึงไป หล่อนจ้องเลือด สดๆที่มือ สั่นตลอด

จ๋องซึงขับรถออกไปคฤหาสน์ปี้สี่อย่างบ้าระห่ำ

เขารู้ว่าคฤหาสน์ปี้สี่อยู่ไหน รถหยุดลงที่หน้าบ้าน เขา รีบขับเข้าไปเห็นหลี่ซูเจ๋นั่งลงที่หน้าประตู เลือดเต็มมือ

“หลี่ซูเจ๋!

หลี่ซูเจ๋เงยหน้าขึ้นเห็นว่าเขามา สายตาเต็มไปด้วย ความหวาดกลัว ฉัน ฉันฆ่าคน……

จ๋องซึงไม่สนหล่อน รีบเข้าบ้านไปแล้วขึ้นไปชั้นบน
เขาไม่ต้องหาอะไร เห็นประตูห้องนอนเปิดกว้าง รีบ เข้าไปก็ได้กลิ่นเลือกคลุ้งไปทั่ว เตียงเต็มไปด้วยเลือด ลู่เหวินซูจมอยู่ในกองเลือด

ตอนนั้นเอง ลมหายใจของจ๋องซึงก็หยุดลง

ห่า! ผู้หญิงด้านนอกนั้นกล้าฆ่าลู่เหวินซู หล่อนคิดยัง ไงเนี่ย?

จ๋องซึงรีบไปหยิบผ้ามาห้ามเลือดของลู่เหวินซูอย่าง เบื้องต้น มือสั่นตลอด

จากนั้นก็โทรไปเบอร์120 บอกที่อยู่ เร่งให้รีบมา

เสร็จแล้วก็หยิบโทรศัพท์รีบลงมา ก็เจอคนใช้ที่ บังเอิญได้ยินเสียงและมาดูพอดี

คนใช้เห็นจ๋องซึงก็ตกใจกรีดร้อง“คุณ คุณคือใคร!

“โทรหา 120 เร่งให้รถพยาบาลรีบมา! “จ๋องซึงบอก คนใช้”ไม่ว่าจะเห็นอะไร ห้ามพูดอะไรซ้ำว!

จ๋องซึงออกไปจากบ้าน เห็นหลี่ซูเจ๋ยังนั่งอยู่ที่บันได

เขาจับผมและถามอย่างร้อนรน: “คุณทำเหวินซู ทำไม? คิดอะไรอยู่? ”

“เขาฆ่าลุงกับป้า…..ซูเจ๋จ้องเลือดที่มือ ปาก สั่น“เขา เขาตายหรือยัง? ฉันได้ฆ่าเขาไหม…..
จ๋องซึงด่า: “คุณบ้าไปแล้วหรือไง เหวินซูจะฆ่า คนในครอบครัวคุณได้ไง! ถึงมันจะโหดแต่ก็มี มนุษยธรรม! ”

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้..….….…..”หลี่ซูเจ๋ไม่รู้ว่าใครพูดจริง ในหัว เต็มไปด้วยลู่เหวินซูที่จมอยู่ในกองเลือด“ฉัน ฉันทำคืน เขา”

“โหย คุณ……ไอ่ห่า! “จ๋องซึงด่าออกไป ประคอง หล่อนออกไปด้านนอก

พอพาหล่อนเข้าไปในรถ เขาก็รีบขับออกไป รถวิ่งออกไป แปปนึงก็ถึงท่าเรือ

ท่าเรือตอนเที่ยงคืนยังมีไฟสว่าง ยังมีเรือที่ส่งของ และเรือที่จะแล่นออกไป ผู้โดยสารสองสามคนขึ้นเรือ ไปอย่างเสียงดัง

จ๋องซึงพาหลี่ซูเจ๋ลงมา พอซื้อตั๋วเรือเสร็จก็ยัดใส่มือ ของหลี่ซูเจ๋

แล้วเอาบัตรสองใบยัดใส่มือหล่อน

“เรือนี้จะไปที่ยูโกสลาเวีย ระหว่างทางจะแวะลงหลาย ประเทศเลย คุณจะลงที่ไหนก็ได้ สองใบนี้รหัสคือหก หกตัว จะใช้เงินก็หาATMกดเอา”

หลี่ซูเจ๋ตาโตมองจ๋องซึง“เขาตายแล้วเหรอ?
“เขาไม่ตายหรอก แต่คุณอยู่นี่จะทำให้เรื่องใหญ่มาก ขึ้น”จ๋องซึงดันหล่อนไปทางเช็คตั๋ว“คุณไปต่างประเทศ ก่อน ลงที่ไหนก็ได้

พอถึงที่ช่องเช็คตั๋ว พนักงานดูตั๋วของหลี่ซูเจ๋แล้วให้ หล่อนเข้าไป

หลี่ซูเจ๋ไม่อยากไป หล่อนอยากกลับไป

จ๋องซึงโบกมือให้หล่อนอย่างเคร่งเครียด: “หลี่ซูเจ๋ คุณฟังผม ออกไปต่างประเทศก่อน คุณอยู่นี่ก็ไม่มีใคร ปกป้องคุณได้”

“ฉัน….”หลี่ซูเจ๋จ้องจ๋องซึงทั้งน้ำตา

จ๋องซึงโบกมือให้หล่อนอีกครั้ง

หลี่ซูเจ๋กำบัตรสองใบแน่น ก้มหน้าลงแล้วรีบเดินไป ขึ้นเรือแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น

หล่อนหันกลับไปมองเห็นจ๋องซึงเข้าไปในรถแล้วรถก็ ออกไป

หลี่ซูเจ๋ก้มหัวลงอีกครั้ง มองเลือดในมือที่แห้ง เตือนว่า ตัวเองทำอะไรไป

“สาวสวย คุณรักผมไหม?

“แค่คุณพูด ผมก็เชื่อทั้งนั้น สาวสวย ผมรักคุณนะ”
ในหัวของหล่อนก็มีภาพที่อยู่กับลู่เหวินซูฉายออกมา

เรื่อยๆ ท่าทางคดโกงของเขา ท่าทางหึงหวง ตอนที่แอบจูบ

หล่อนอย่างหน้าไม่อาย………

หลี่ซูเจ๋หมุนตัวรีบลงไป

หล่อนไปไม่ได้!

ถ้าหล่อนไปก็กลับมาไม่ได้อีก ไม่ได้เห็นเขาอีก

ตอนที่หลี่ซูเจ่ชนกับผู้โดยสารอีกคน เขาผลักหล่อน แรงๆจนตัวหล่อนเอนพลิกไปตรงโซ่ต่ำๆที่กันนั่นและ ตกลงไปในทะเล

ร่างกายจมลงไป ในหัวของหล่อนว่างเปล่าแล้วก็ ค่อยๆมีหน้าของชายหนุ่มเข้ามา สายตาพร่ามัว

ลู่เหวินซูคุณรักฉันใช่ไหม?

ลู่เหวินซู ฉันก็รักคุณ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ