บทที่ 544 ที่แท้ลูกก็ทำให้เขาเซอร์ไพร์ส

สักพักนึงลู่เหวินซูก็ระงับความโกรธไว้ ตักซุปไก่ดำมา ถ้วยนึงแล้วค่อยๆป้อนหล่อน

น่าจะไม่มีอะไรที่อ้วกออกมาได้ อีกอย่างน้ำมันของซุป นี่ก็ไม่มาก หลี่ซูเจ๋กินเข้าไปก็ไม่อ้วกออกมาเลย สีหน้า ของลู่เหวินซูก็ดีขึ้น

ทานเสร็จ ลู่เหวินซูก็จูงหลี่ซูเจ๋ขึ้นไป

ทั้งสองนั่งลงที่โซฟา ลู่เหวินซูจับมือหล่อนถามเบาๆ ว่า: “สาวสวยบอกผมมา ตอนนั้นที่เอาลูกแฝดออก เพราะว่าคุณอยากเอาออกเองหรือว่าเพราะเหตุผล อื่น? ”

ลู่เหวินซูรู้สึกว่ามือในฝ่ามือเขาขยับ ส่วนหลี่ซูเจ๋ก็ก้ม หัวลงนิ่งไป

เขาคิดว่าลูกในท้องต้องมีปัญหาอะไรแน่ก็เลยเค้น ถามหล่อน: “คุณบอกผมมาว่าทำไมถึงไม่เอาลูกไว้ ได้ ไหม? ”

เห็นหญิงสาวก้มหัวลงไม่ตอบ ลู่เหวินซูก็ร้อนรน

เขาจับมือของหลี่ซูเจ๋แน่น พูดว่า”ถ้าคุณบอกผม ผม จะปล่อยลุงกับป้าคุณ
หลี่ซูเจรีบถามเขา”พวกเขาถูกคุณซ่อนไว้เหรอ”

..ใช่”ลู่เหวินซูรู้ว่าหล่อนผิดปกติหน่อยๆแต่ทำเป็น ไม่สนใจ“คุณบอกผมมา วันเกิดผมวันนั้นคุณไปไหนมา ทำไมลูกถึงไม่มีแล้ว ได้ไหม? ”

“ฉัน…..”หลี่ซูเจ่ขยับปากพูดเสียงเบา

ลู่เหวินซูเถิบเข้ามาฟังที่หล่อนพูด: “วันนั้นฉันไปร้าน ของคุณแม่ถังอยากถามคุณป้าว่าซือซืออยู่ที่ไหน คิด ไม่ถึงว่าตอนที่ไปจะเจอกับเจียน่า..………..

ลู่เหวินซูหายใจแน่นถามอย่างอดทน”จากนั้นล่ะ? ”

“เราไปคุยกันในที่ที่ปลอดภัย หล่อนบอกว่ารู้จุด ประสงค์ที่ฉันใกล้ชิดคุณ ยังขู่ฉันอีกว่าจะบอกคุณ ฉัน เลยบอกให้หล่อนไปบอก แต่พอจะออกไปหล่อนกลับ ดึงฉันแล้วก็ผลัก”

สิ่งที่เก็บไว้ถูกระบายออกมา หลี่ซูเจ๋ทั้งเจ็บทั้งน้อยใจ แปปนึงน้ำตาก็เต็มใบหน้า

หล่อนตาแดงพูดอย่างสะอึก: “ฉันไม่ได้อยากเอา พวกเขาออกเลย ขอให้หมอช่วยฉันแต่หมอบอกว่าหมด หนทาง ขอโทษนะ…..ฉันเก็บพวกเขาไว้ไม่ได้

ลู่เหวินซูคิดไม่ถึงว่าลูกจะหายไปเพราะแบบนี้ ก็เสีย สติไปพักนึง
“ทำไมคุณไม่บอกผม? ”

“ตอนที่คุณเจอฉัน ฉันก็อยากบอกแต่คุณไม่ให้โอกาส ฉันเลย”ตาของหลี่ซูเจ๋พร่ามัวเต็มไปด้วยน้ำตา ร้องไห้ อย่างสะอึกสะอื้น“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน คิดว่าไม่มีลูก เราหยุดกันแค่นี้ก็ได้

ลู่เหวินซูก้มหน้าลงที่มือหล่อนแล้วก็โทษตัว เอง: “ขอโทษ ผมไม่รู้…..

เป็นเพราะความโกรธทำให้เสียสติ คิดมาตลอดว่า หล่อนอยากแก้แค้นตัวเองเลยไปเอาลูกออก

ที่แท้ลูกก็ทำให้เขาเซอร์ไพร์ส หล่อนไม่เคยคิดอยาก จะเอาออกเลย

พอคิดว่าเพราะความเข้าใจผิดนี้ทำให้เขาต้องกักขัง ทรมานและใช้คำพูดไม่ดีใส่หล่อน ในใจของลู่เหวินซูก็

เจ็บปวดและโทษตัวเองอย่างหนัก

“ต่อไปผมจะไม่โมโหใส่คุณแล้ว ผมสาบาน”ลู่เหวินซู จูบน้ำตาที่ไหลของหล่อน”ผมจะรักษาตาคุณให้หายดี เราจะดูแลลูกคนนี้ของเราอย่างดี”

พูดไป สายตาที่เย็นชาก็เต็มไปด้วยความ ขมขื่น: “สาวสวยวางใจเถอะนะ ผมจะเอาผู้หญิงคนนั้น มาก้มลงขอโทษคุณให้ได้ เลือดต้องชำระด้วยเลือด!

คำพูดพวกนี้ของเขากลับทำให้หลี่ซูเจ๋ไม่วางใจ ได้แต่ถามเขาอย่างระมัดระวัง : “ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว คุณปล่อยลุงกับป้าฉันได้ไหม? ”

ลู่เหวินซูจ้องหล่อน พูดอย่างขมขื่น : “อือ ผมจะ ปล่อยพวกเขา

หลี่ซูเจ่คลายคิ้วขมวดๆนั่นออกเหมือนโล่งใจ

ลู่เหวินซูช่วยหลี่ซูเจ่อาบน้ำ ตอนที่หล่อนแช่น้ำอยู่นั้น ก็ถือโอกาสออกไปโทรหาผู้ช่วย

ให้ผู้ช่วยช่วยสืบหาเรื่องที่หลี่ซูเจ๋ถูกจับตัวไป ไม่มี วิดีโอก็คิดหาทางติดสินบนพวกตำรวจ แค่หาเบาะแสให้ ได้จ่ายเท่าไหร่ก็ยอม และก็สืบว่าตอนนี้เจียน่าอยู่ที่ไหน

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นกล้าฆ่าลูกของเขาก็ไปห้าม เขาที่คลับเพื่อบอกแผนการของหลี่ซูเจ๋ให้เขาฟัง ตอน นั้นเขาก็หูเบาเชื่อไปหมดทุกอย่าง

เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นหมดหนทางสู้แม้แต่ชื่อตัว เองก็เขียนไม่ถูก!

ลู่เหวินซูเดินไปเดินมาตรงข้างหน้าต่างเต็มไปด้วย ความโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน เขากลัวว่าเข้าไปจะ ทำให้หลี่ซูเจ๋ตกใจเลยพยายามทำให้อารมณ์ของเขา สงบลง

พออารมณ์เริ่มนิ่ง เขาก็วางโทรศัพท์แล้วไปห้องน้ำ
พอช่วยหลี่ซูเจ๋อาบน้ำเสร็จพร้อมกับเปลี่ยนชุดนอน แล้วพาไปที่เตียงเสร็จแล้ว ลู่เหวินซูก็ไปอาบน้ำ

ตอนออกมาก็เห็นหลี่ซูเจ่นอนอยู่บนเตียงเหมือนจะ หลับไปแล้ว

เขาเอาผ้าขนหนูเช็ดผมให้แห้ง เดินเข้าไปอย่าง เงียบๆ

ตอนที่เปิดผ้าห่ม หลี่ซูเจ๋ก็ลืมตาขึ้นมองมาทางเขาแต่ มองไม่เห็น”คุณจะนอนแล้วเหรอ?

“อือ”ลู่เหวินซูก้มลงไปจูบแก้มพูดเอาใจหล่อนเบาๆ ว่า“นอนเถอะ”

หลี่ซูเจ๋กลับยื่นแขนโอบคอเขาอย่างกับไม่ให้เขาไป ไหน

หญิงสาวลุกขึ้นพอหาปากเขาได้ก็จูบลงไป

ทั้งสองใกล้กันมาก ลู่เหวินซูได้กลิ่นส้มจากผมหล่อน กับกลิ่นตัวหอมๆอ่อนๆ หล่อนจับเอวของเขาไว้แน่น

หลี เจ่รับรู้ว่าเขาไม่ขยับก็จูบเขาไปอีกที

ลู่เหวินซูก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กดหล่อนลงที่เตียง อย่างระมัดระวัง จูบลงไปอย่างลึกซึ้ง

ได้กลิ่นหอมจากตัวหล่อนไปทั่ว ทั้งตัวก็เริ่มกระสับกระส่าย

“ที่รัก…..ลู่เหวินซูจูบไปก็เรียกหล่อนไปอย่าง คลุมเครือ เอามือเปิดกระโปรงหล่อนขึ้น

ผิวที่ฝ่ามือนุ่มๆเล็กๆนั่นกลับรัดแน่น

ทันใดนั้นสมองของลู่เหวินซูก็เข้าใจทันที

เขาเงยหน้าขึ้น มองหญิงสาวที่อยู่ด้านล่างที่ผม กระจัดกระจายไปทั่วหมอน คิ้วก็ขมวดอย่างเจ็บปวด แต่หล่อนกัดปากแน่นๆไม่ยอมให้พูด

มองหล่อนที่ทรมานตัวเองจนริมฝีปากล่างเลือดออก ความกระตือรือร้นของลู่เหวินซูก็หดลงทันที

เขาเอามือไปหยุดปากหล่อนไว้ไม่ให้หล่อนกัดอีก

ใบหน้าปรากฏความหม่นหมอง

เขารังเกียจหล่อนตอนนี้!

ทำเหมือนกับตุ๊กตา อยากให้ทำอะไรก็ทำ เหมือนว่า แค่เขามีความสุขอะไรก็ทำได้หมด

“ต่ำตมจริงๆเลย! “เขากระฟัดกระเฟียดกัดฟัน แน่นดูคุณสิ…ไม่เต็มใจเลยสักนิด!

หลี่ซูเจ๋หลับตาแน่นไม่พูดอะไร
ในใจของลู่เหวินซูไม่ค่อยสบาย กลัวว่าตัวเองอยู่ตรง นี้จะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ลงจากเตียงผลักประตูออก ไป

เขาไปห้องนอนข้างๆหยิบบุหรี่มากล่องนึง ยืนที่ ระเบียงเอาบุหรี่มาสูบ

แค่คิดถึงท่าทางหล่อนเมื่อสักครู่เขาก็หงุดหงิด

เขาต้องการคนที่โกรธเขา หัวเราะเขา หรือว่าเขาได้ ไม่ใช่ตุ๊กตาที่นอนนิ่งอย่างนั้น ทรมานก็ไม่บอก

ลู่เหวินซูสูบบุหรี่ไปเยอะมาก สำลักและไอออกมาจน เจ็บไปทั้งตัว

เขาก้มลงเอามือปิดตา ทรมานเหลือเกิน

เขาขอโทษแล้วและก็ไม่โกรธง่ายๆอีก คุยกับหล่อน ดีๆ เอาใจหล่อน

แต่ว่าเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะทำให้หล่อนกลาย มาเป็นคนร่าเริงยิ้มง่าย ไม่เก็บไว้เงียบๆแบบเมื่อก่อนได้ อีก

ลู่เหวินซูยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงคนเดียวเงียบๆ

จนเสียงของคนใช้ขึ้นมา เขาถึงออกมาจากโลกของตัวเอง
ถึงได้พบว่าฟ้าสว่างแล้ว

ลู่เหวินซูมองลอดช่องบันไดไปเห็นทั้งสองทำงานไป คุยไป

ไม่รู้ว่าคนใช้กำลังคุยอะไรกัน หนึ่งในนั้นยื่นมือให้ดู แล้วชี้ไปที่แหวนในมือ

คนใช้คนนั้นอายุมากแล้ว สวมแหวนทองโบราณๆ