บทที่ 524 ล่าเอียงอย่างเปิดเผย

“นาย นายยืนทำอะไรอยู่ที่ประตู? ” ถังซินกลัวว่า เด็กน้อยจะได้ยินเรื่องที่คุยกับมู่เฉินหย่วนแล้ว ตกใจ ใจหายใจคว่ำ “นายได้ยินอะไรไปบ้าง?

ฉางผิงหัวเราะเหอะๆ บอกว่าอารองน่ารำคาญ” “ได้ยินน้าทะเลาะกับอารอง

“แค่นี้? ”

“หรือว่าน้าลงไม้ลงมือตีอารองด้วยเหรอ? ” ดวงตา เล็กๆของฉางผิงสดใสขึ้น “น้าชนะแล้ว? ”

จริงๆแล้วเรื่องที่เธอคุยกับมู่เฉินหย่วนเด็กน้อยไม่ ได้ยิน

ถังซินรู้สึกโล่งใจ หันไปมองบนใส่เด็กน้อย เอ่ยขึ้น อย่างไม่สบอารมณ์ว่า : “สมองน้อยๆของนายคิดอะไร ซัวอยู่! พวกเราตบตีอะไรกัน อีกอย่างเขาเป็นผู้ชาย กล้าตบตีผู้หญิงท้องอย่างน้าเหรอ? ”

“อาจจะเป็นไปได้” ฉางผิงหยิบองุ่นใส่ปากอีกสองลูก เอ่ยขึ้นตะกุกตะกักว่า “น้าไม่รู้หรือครับ ต่อหน้าอารอง น้าดูเสแสร้งมากเลย ชอบด่าอารอง เรื่องตบตีอารองก็ อาจจะเป็นไปได้นะ”

ได้ยินแบบนั้น ถังซินหน้าตาบูดบึ้งทันที “น้าเสแสร้ง ที่ไหน? ”
“น้านะชอบเสแสร้งมากๆ ผมมองออก” ฉางผิงน้ำ เสียงมั่นใจ เล่าสิ่งที่เขาวิเคราะห์ออกมาให้เธอฟัง “เมื่อ ก่อนตอนที่น้าพาอาหลินมา พูดจากับอาหลินอ่อนหวาน ราวกับไม่อารมณ์เสียเลย แต่กับอารองกลับดุด่า ตั้งแต่ อารองมาทำสีหน้าไม่ดีใส่อารองตลอดเวลา เมื่อกี้น้ายัง พูดว่าอารองน่ารำคาญ”

เธอเป็นแบบนั้นจริงเหรอ?

คำพูดของฉางผิงทำให้ถังซินแน่นิ่งไป เธอคิดไปคิด มา รู้สึกว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อน

“น้าครับ น้ายังชอบอารองอยู่ใช่ไหม? ” ฉางผิงแอบ กระซิบถาม สายตามีความเผือกซ่อนอยู่ “ผมได้ยินมา ว่าผู้หญิงจะเสแสร้งเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ชอบ ชอบทำ ตามใจตัวเอง”

ถังซินกำองุ่นหลายลูกยัดใส่ปากเขา จ้องเขาอย่าง เย็นชา “เปล่าซะหน่อย! นายหยุดพูดเป็นต่อยหอยได้ แล้ว ใกล้จะน่ารำคาญพอๆกับอารองนายแล้ว กินองุ่น ของนายไป! ”

ฉางผิงถูกยัดองุ่นเข้าไปเต็มปากจนแก้มป่อง พูดอะไร ไม่ออกเลย ช่างน่าสงสารที่สุด

เขาต้องเดาถูกแน่นอน แทกใจดำน้าของเขาแล้ว เห็นน้าโกรธจนพาล ก็คือหลักฐานที่ดีที่สุด!
ฉางผิงถูกถังซินรังเกียจ ก็วิ่งเข้าไปหามู่เฉินหย่วนใน ห้องครัว

เขาคิดว่าอารองของเขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยมในการ ทำอาหารมื้อดึก คงไปเรียนทำอาหารจากที่ไหนมา หลัง เข้ามาในห้องครัวเห็นผู้ชายท่าทางเก้ๆกังๆ ฉางผิงมุม ปากกระตุก

“อารองนะอารอง…….” ยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ฉางผิงอดใจ ไม่ได้เอ่ยขึ้น พูดอ้อมๆว่า “ถ้าหากอาทำครัวไม่เป็น เรา สั่งมาทานก็ได้นะครับ เวลานี้ยังมีร้านที่เปิดอยู่”

เขายังจำซาลาเปาที่มู่เฉินหย่วนทำครั้งก่อนได้อย่าง แม่นยำ ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่อยากทานอีก

“นายไม่พูด ฉันก็ไม่ได้หาว่านายเป็นใบ้” มู่เฉินหย่วน พูดโดยไม่หันกลับไปมอง เห็นกระทะน้ำมันร้อนแล้ว หยิบไข่ไก่ขึ้นตอกกับขอบกระทะ ใส่ลงไป

เศษนํามันในกระทะกระเด็นถูกแขนเสื้อที่เขาพับขึ้น ดู สกปรก

มู่เฉินหย่วนไม่ได้สนใจ สั่งฉางผิง “ยกบะหมี่ออกไป เรียกน้านายมาทาน

“ครับ” ฉางผิงหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือ

ดีที่เคาน์เตอร์ครัวไม่ได้สูงมาก เขาเขย่งเท้าสามารถ หยิบชามบะหมี่ได้
เป็นบะหมี่เนื้อ มีเครื่องเยอะมาก

ฉางผิงสูดเข้าไปเฮือกใหญ่ ดมแล้วหอมดี กลับรู้สึก ว่าตัวเองเข้าใจอารองผิดอีกแล้ว ท่าทางมองดูเก้ๆกังๆ ราวกับมือใหม่ แต่ทำบะหมี่ออกมาได้ดีเลยนะ

เขายกบะหมี่ออกไป ตะโกนเรียกไปที่ห้องรับแขก “น้าครับ มาทานบะหมี่เนื้อ!”

ฉางผิงถูฝ่ามือน้อยๆของเขา เดินกลับไปห้องครัว ไป ยกมาอีกชามหนึ่งอย่างพอใจ

ได้บะหมี่ถ้วยที่สองแล้ว เขาพบว่าในบะหมี่มีแต่น้ำซุป ใสๆ ในน้ำซุปมีต้นหอมซอยลอยอยู่

“อารองครับ บะหมี่ชามนี้ของผม? ” ฉางผิงเงยหน้า ขึ้นถามมู่เฉินหย่วน ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม “ในชาม บะหมี่ไม่ใช่ควรมีเนื้อหนาๆวางอยู่เหรอ? เนื้อหายไป ไหน? ”

มู่เฉินหย่วนตอบไปมั่วๆ : “เนื้อสดใหม่เอามาไม่เยอะ อยู่ในชามของน้านายหมดแล้ว”

“อารองเกินไปแล้วนะ!” ฉางผิงประท้วงขึ้น ใบหน้า เต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ “ผมก็เป็นเด็กนะ!”

“อารู้! ” มู่เฉินหย่วนตักไข่ดาวออกจากกระทะ ค่อยๆ วางลงในชามในมือของฉางผิง “ไข่ดาวมีสารอาหาร มากมาย นายเป็นคนบอกเองว่าจะเอา
ฉางผิง “

ไข่ดาวในชามดูไม่เป็นแผ่นเดียวกัน มองแวบแรกก็รู้ เลยว่าเกิดจากมู่เฉินหย่วนฝีมือไม่ชำนาญ

มู่เฉินหย่วนเช็ดคราบน้ำมันในมือ เห็นเด็กน้อยยังยืน ถือชามอยู่ ยักคิ้วถามว่า “ทำไม ไม่พอ? งั้นอาทอดให้ นายอีกฟองหนึ่ง? ไข่มีเยอะแยะ

ฉางผิงทำปากจู๋ “อารองน้าลำเอียงไปแล้ว เห็นกันอยู่ ว่าเนื้อไม่น้อย ชิ้นนึกก็ไม่แบ่งให้ผม!

มู่เฉินหย่วนยิ้มอ่อนๆ “งั้นบะหมี่นี้นายยังทานอีก ไหม? ”

เห็นมู่เฉินหย่วนมีท่าทีเหมือนจะแย่งชามจากมือเขา ฉางผิงรีบวิ่งกอดชามบะหมี่ที่มีเพียงแค่ไข่ดาวฟอง เดียวออกไป

ถังซินเดิมทีไม่อยากทาน

แต่วันนี้เธอทานอะไรก็อ้วก ตอนค่ำก็ยังไม่ได้ทาน อะไร ท้องรู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อย

ถังซินเดินอืดอาดยืนยาดไปที่โต๊ะอาหาร เห็นบนโต๊ะ มีบะหมี่เนื้อวางอยู่ชามหนึ่ง ไอร้อนก๋าลังลอยขึ้น หอ เหอ มมากๆ แถมเห็นฉางผิงกอดชามวิ่งออกมาจากห้องครัว

ถังซินลากเก้าอี้ออกมานั่ง เห็นในชามของฉางผิงมีแค่ไข่ดาวฟองเดียว ตกใจเอ่ยว่า : “นายชอบทานไข่ดาว มากเลยเหรอ ไม่ทานเนื้อเลยใช่ไหม? ”

ฉางผิงกำลังเตรียมจะพูดอะไรออกมา ถูกสายตา ดุร้ายกำลังจ้องมองสะกดเขาไว้

เห็นผู้ชายออกมาจากห้องครัว สายตาไม่เป็นมิตร เหมือนว่าถ้าตัวเขากล้าพูดอะไรกับถังซิน วินาทีต่อไป ต้องจบชีวิตแน่นอน กลัวจนรีบกลืนคำพูดกลับลงไป

เด็กน้อยมองไปยังถังซินแล้วยิ้มกว้าง : “ใช่ครับ ไข่ ดาวมีประโยชน์ ผมชอบที่สุดเลย! น้ากำลังท้องอยู่ ต้องทานเนื้อเยอะๆ น้ารีบทานเถอะ!

“เนื้อก็อร่อย น้าคีบให้นาย

“ไม่ต้องครับ ไม่ต้องครับ!” ฉางผิงกอดชามเปลี่ยนที่ นั่ง นั่งไกลออกมาจากถังซิน “ผมไปขอทานอาหารบ้าน อาสาวทุกวัน ทานเนื้อทานจนอยากจะอ้วกแล้ว น้าทาน เถอะครับ! ”

ถังซินครุ่นคิดว่าจู่ซือซือเลือกอาหาร เป็นไปไม่ได้ว่า ทุกมื้อจะทานเนื้อ

อีกอย่าง เธอพบว่าเนื้อในชามเหมือนว่าคุณภาพจะ ดีกว่าที่ซื้อจากซุปเปอร์อีก ดมแล้วกลิ่นก็ไม่เหมือนกัน ด้วย

แต่ทว่าเห็นเด็กน้อยปฏิเสธแบบนั้น ถังซินไม่อยากคะยั้นคะยอต่อ ก้มหน้าก้มตาทาน

ทานบะหมี่ไปแค่คำเดียว เธอหยุดชะงักแน่นิ่งไป

เมื่อมู่เฉินหย่วนหันไปเห็น คิดว่าเธอไม่สบาย รีบไป ถามเธอ “เป็นอะไรไปครับ…..……..

อีกฝั่งฉางผิงร้องเชรดขึ้นมา ขัดจังหวะคำพูดของมู่ เฉินหย่วน ทำหน้าบูด “อารอง บะหมี่ไม่เพียงแต่สุกไม่ ทั่ว เครื่องปรุงก็ไม่ไส่อีก อารองแม้แต่เกลือก็ไม่ใส่เห รอ?

เป็นแค่น้ำซุปใสๆ’จริงๆ!

เห็นฝีมือทำอาหารของตัวเองถูกรังเกียจขนาดนั้น มู่ เฉินหย่วนรู้สึกเขินอาย

สีหน้าของเขาผิดปกติไป ฝืนอธิบายชุดใหญ่ : “น้า ของนายกำลังท้อง เกลือต้องทานน้อยๆ แต่ว่าไข่ดาว ใส่เกลือแล้วนะ ถ้าหากนายรู้สึกว่าน้ำซุปมันจืดจริงๆ ก็ เข้าไปในครัวใส่เกลือได้

ฉางผิงหันไปมองบนใส่อาเขา

ทานไปสองสามคำ รู้สึกว่าน้ำซุปจืดจริงๆ เข้าไปห้อง ครัว หาเครื่องปรุงมาปรุงเติมเอง
มู่เฉินหย่วนปล่อยให้ฉางผิงไปจัดการเองตามชอบ แต่กับถังซินกลับพูดเป็นอีกแบบหนึ่ง “ไม่อร่อยใช่ไหม ครับ? ถ้าหากทานไม่ได้จริงๆก็สั่งมาทานเถอะครับ ร้าน อาหารยังเปิดอยู่ คุณอยากทานอะไรครับ?

ฉางผิงเพิ่งจะถือถ้วยออกมาจากห้องครัว “

เขาอยู่กับอาสาวยังจะดีกว่า!

“ช่างเถอะ สั่งอาหารมาทานต้องรออีก ฉันอยากให้ คุณรีบกลับไปจะตายอยู่แล้ว! ” ถังซินพูดจาสีหน้าบูด บึ้ง ดูเหมือนจะรังเกียจฝีมือการทำอาหารของผู้ชาย แต่ ก็ยังทานอยู่

บะหมี่ไม่ได้เติมเครื่องปรุงอะไรลงไป จืดมากๆ แต่ ทว่าเนื้อหมักได้ดี อร่อยมากๆ