บทที่ 512 ขอโทษ

“คุณหนูจู่ บัตรของคุณหนูถูกประธานมู่ระงับไปแล้ว บัตรหนึ่งสูงสุดก็แค่แสนนึง เอาอะไรมาคืนผม? ”

จู่ซือซือมองตาโต “เรื่องนี้นายก็รู้ด้วย? ”

“ครับ”

“โธ่ บัตรของนายให้ฉันยืมรูดหน่อยน่ะ ฉันชอบชุด แต่งงานชุดนั้นมากเลย” ทำให้เธอเห็นปุ๊บชอบปั๊บ แถม ยังพอดีกับตัวเธออีก ยากมากที่จะเจอแบบนี้ “ฉันคืนให้ นายเป็นรายเดือน โอเคไหม?

“ชุดไหนครับ? ”

จู่ซือซือรีบหอบชุดแต่งงานไปให้เขา สายตาเต็มไป ด้วยความหวัง “ชุดนี้ สวยใช่ไหม? ”

“ครับ สวยครับ” อาส่ยมองแค่แวบเดียว ไปถาม พนักงาน “ชุดแต่งงานนี้ราคาเท่าไหร่ครับ?

“สักครู่นะคะ ฉันถามให้” พนักงานใช้ไมค์หูฟังวิทยุ สื่อสารถามเจ้าของร้านที่อยู่ด้านล่าง จากนั้นบอกกับอา สุ่ย : “ชุดนี้เป็นชุดที่ออกแบบร่วมกันกับดีไซน์เนอร์CC ราคาหนึ่งล้านเก้าหมื่นคะ”

หลิวซือซือร้องโหออกมา “ก็ถูกอยู่น่ะเนี่ย”
เมื่อก่อนเธอซื้อกระเป๋าลิมิเต็ดอิดิชั่นหลายใบ ราคา ใบละประมาณแปดแสน บวกกับเสื้อผ้าที่สวมใส่แต่ละ วันต่างเป็นสินค้าแบรนด์เนม ไม่รู้ความหมายของคำว่า สินค้า’แพง’

จู่ซือซือเหมือนจะคิดอะไรออกมา หันไปมองอาสุ่ย “หรือว่านายหนึ่งล้านก็ไม่มีเหรอ?

“มีครับ”

“งั้นก็ดี——”

“แต่ผมไม่อย่างเอาเงินหนึ่งล้านไปซื้อชุดแต่งงาน” อา สุ่ยพูดขึ้น “คุณหนูจู่เดือนหนึ่งคืนผมกี่หมื่น รอจนผม ลากออกไป เงินที่คุณหนูติดผมก็ยังคืนไม่หมด”

“บัตรของฉันก็แค่ถูกระงับชั่วคราว เดือนหน้าพี่เฉินก็ ยกเลิกระงับบัตรฉันแล้ว”

“ท่านประธานมู่พูดกับคุณหนูแบบนี้แล้วเหรอครับ? ”

เห็นจู่ซือซือเงียบไม่พูดจา งั้นก็แสดงว่าโกหก อาศัย หันหลังเดินออกไป “คุณหนูจู่ กลับเถอะครับ”

จู่ซือซือกระโจนเข้าไปกอดขาของเขา คุกเข่าลงกับ พื้น
อาสุ่ยขยับเท้าไม่ได้ หันกลับไปมองเธอ “ลุกขึ้น ครับ คุณหนูไม่ได้แต่งงานสักหน่อย ซื้อชุดแต่งงานไป ทำไม? ”

“ฉันจะเอา! นายก็ซื้อให้ฉันหน่อยน่ะ!” จู่ซือซือทำ ปากจู๋ นั่งดิ้นกับพื้น : “ซื้อตอนนี้ รอจนแฟนฉันกลับมา ฉันสามารถเซอร์ไพรส์กับเขาไง! ”

“ขอร้องน่ะ ขอบัตรให้ฉันยืมหน่อยน่ะ! ” จู่ซือซืออ้อน ต่อ “ฉันกลับไปขายกระเป๋าคืนเงินให้นาย

เธอชอบชุดแต่งงานชุดนี้มากจริงๆ

ปกตินอกจากมู่เฉินหย่วนไม่กี่คนแล้ว เธอไม่อ้อน ผู้ชายคนอื่น แต่วันนี้ชายแก่คนนี้ก็กลายเป็นข้อยกเว้น

หลังจากอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง เธอรู้สึกว่าเมื่ออยู่กับ เขารู้สึกปลอดภัย แถมยังชอบทำตัวติดกับเขา

แปลกมาก ก็ไม่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใจคิดยังไง ก็ทำ ตามนั้น

อาสุ่ยค่อยๆมีรอยยิ้มออกมา

อาสุ่ยถอนหายใจ “ผมซื้อ คุณหนูลุกขึ้นมาได้ไหม? ”

“ฉันรู้ว่าคุณดีกับฉันที่สุด! ” จู่ซือซือรีบลุกขึ้น สั่งพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆ “ชุดแต่งงานชุดนี้รบกวนใส่ กล่องให้ฉันด้วย พวกเราลงไปรูดบัตรตอนนี้เลย!

“ค่ะ คุณหนูจู่” พนักงานเห็นจู่ซือซือนั่งอ้อนตั้งแต่ต้น จนจบ ตอนนี้เธอเลยหลุดยิ้มออกมา

จู่ซือซือไม่ได้ดุด่าอะไรพนักงาน เดินหยิ่งจากไป พร้อมกับอาสุ่ย

หลังจากลงมาจากชั้นสอง เธอเห็นหญิงสาวแต่งตัวดี สองคนยืนอยู่ข้างแคชเชียร์ กำลังสุมหัวคุยอะไรบาง อย่าง

เมื่อได้ยินชื่อ’ลู่เหวินซู’แว่วแว่ว เธอก็เข้าไปฟังด้วย ความสงสัย

หญิงสาวคนหนึ่งบ่นว่า “เธอว่าไหม คุณชายลู่น่าจะ ไม่ปกติไหม เรียกคนไปที่ห้องเขา ก็เพื่อฟังพวกเธออ้อน ถ้าหากอ้อนไม่ดี ก็จะไล่เธอออกมาราวกับปีศาจร้าย”

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดว่า : “เมื่อก่อนจวงหย่าเคยไป ก็ โดนด่าออกมาเหมือนกัน แต่ก็ได้เงินมาก้อนหนึ่ง”

“ได้ยินมาว่าเขารักทะนุถนอมผู้หญิงมากเลยน่ะ ทำไม ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้? ”

“ใครจะไปรู้? แต่เขาก็ใจดีมากเลยนะ”

“ใช่ใช่! ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงิน ใครจะไปยอมให้เขาด่า แล้วต้องยิ้มให้เขาอีกล่ะ!” ผู้หญิงพูดขึ้น “ถ้าหาก เขาให้เงินฉัน ฉันก็ยอมที่จะอยู่กับเขา ฮาฮา! ”

จู่ซือซือฟังจนอดทนไม่ไหว รีบเดินพรวดพราดเข้าไป ยืนตรงหน้าผู้หญิงเหล่านั้น

“ฉันนึกว่าจะสวยขนาดไหน ชิ! ” จู่ซือซือชายตามอง ผู้หญิงสองนั้นอย่างดูถูก “คุณชายลู่ด่าพวกเธอออกมา ถูกแล้ว มองพวกเธอแล้วอยากจะอ้วก เป็นฉันฉันก็ด่า พวกเธอออกมาเหมือนกัน”

ผู้หญิงสองคนนั้นโดนด่าจนหน้าซีดเผือด

หนึ่งในนั้นรู้สึกตัวขึ้นก่อน : “จู่ซือซือ? เธอเป็นดารา ก็ไม่ควรมาด่าคนแบบนี้ไหม?

“พวกเธอควรโดนฉันด่าไหม? ” จู่ซือซือมองพวกเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า “หน้าตาไม่ดีก็ไปศัลยกรรม การแต่ง ตัวก็ไปหาดูในนิตยสาร อย่าใส่ของก๊อปแล้วมาทำเป็น โอ้อวด มันน่าขายหน้า! ”

ผู้หญิงคนนั้นรีบเอากระเป๋าซ่อนด้านหลัง เชิดอกด่า จู่ซือซือ : “พวกเราใช้ของก๊อปก็ดีกว่าเธอ ที่แอบมั่วมี อะไรกับผู้ชายลับหลัง สมน้ำหน้าที่ถูกแบน!

“เธอพูดว่าอะไรนะ!” จู่ซือซือจิกหัวผู้หญิงคนนั้นสุด แรง จ้องอย่างดุร้าย “เธอหาว่าใครมั่ว? ”

“ก็เธอนั่นแหละมั่ว! ” ผู้หญิงตะโกนร้องเอ่ยขึ้น “เธอคิดว่าคลิปพวกนั้นถูกลบไปแล้ว แล้วจะไม่มีคนรู้อีกใช่ ไหม? เธอมีอะไรกับคนหลายคน เธอสกปรกต่ำทราม กว่าพวกฉันอีก! ”

จู่ซือซือโกรธจนมึนงง

เมื่อก่อนตอนที่เธอถ่ายละคร มักจะออกไปช่วยมู่เฉิน หย่วนคุยธุรกิจ แต่มู่เฉินหย่วนก็ปกป้องเธออย่างดี

คิดไม่ถึงว่าจะมีคนแอบใส่ร้ายเธอแบบนี้!

จู่ซือซือยังไม่ทันลงมือ ผู้หญิงคนที่จิกหัวอยู่ก็ถูกคน ดึงออกไป

เธอเห็นอาสุ่ยหยิบแจกันดอกไม้ข้างๆขึ้นมา ตีลงบน หัวผู้หญิงคนนั้นเต็มแรง ตีจนเลือดอาบ ห้องโถงเต็มไป ด้วยเสียงกรีดร้อง เห็นสีหน้าเขาดุร้าย เหมือนจะฆ่าผู้ หญิงคนนั้นให้ตาย

อาสุ่ยเหวี่ยงขอขวดส่วนที่เหลือลงบนพื้น จ้องมองผู้ หญิงสองคนนั้นอย่างเย็นชา

“ออกไป! ”

ผู้หญิงสองคนนั้นตกใจจนเกือบจะร้องไห้

ผู้หญิงอีกคนพยุงคนที่ถูกตีหัวเลือดอาบ ทั้งสองเดิน กะเผลกกะเผลกออกไปจากสตูดิโอ
อายลูบหาธนบัตรออกมาให้เจ้าของร้านที่กำลังตก ตะลึงอยู่ “ค่าแจกันดอกไม้ครับ”

จากนั้นมือหนึ่งถือถุงชุดแต่งงาน มือหนึ่งจูงจู่ซือซืออ อกไป

จู่ซือซือไม่รู้ว่าตัวเองถูงพยุงขึ้นรถมาได้ยังไง ใน สมองเต็มไปด้วยคำพูดของผู้หญิงเมื่อกี้

และภาพอาสุ่ยหยิบแจกันตีหัวผู้หญิงคนนั้น

“เธอด่าฉัน บอกว่าฉันมั่ว…….” ซือซือพูดเบาๆ เหมือน จะสติแตก “ฉันไม่ได้ ไม่ได้! พี่เฉินต้องปกป้องฉัน ไม่มี ใครกล้าแตะต้องฉัน”

แต่เมื่อพูดออกมา ใจของเธอเหมือนมีความรู้สึกอึดอัด จนต้องร้องออกมา

เธอกลัว

และก็ไม่รู้ว่าทำไม่ถึงร้องออกมา

อาสุ่ยยื่นมือไปโอบเธอ พยายามปลอบเธอว่า : “คน เหล่านั้นดูข่าวแล้วเอาไปพูดมั่วๆ ไม่ต้องคิดมันอีก เธอ คือองค์หญิงที่สวยที่สุด…………..

มือของเขาพึ่งแตะถูกแขนของจู่ซือซือ จู่ซือซือขนลุก ไปทั้งตัว กรีดร้องขึ้นด้วยความกลัว
“นายอย่ามาแตะตัวฉัน! ”

เธอพยายามเบี่ยงตัวไปอีกฝั่งหนึ่งของรถอย่างสุด ชีวิต กอดไหล่ ตัวสั่นไปทั้งตัว

อาสุ่ยค่อยๆปล่อยมือออกจากตัวเธอ กำหมัดแน่น เห็นจู่ซือซือนั่งกลัว เขาเจ็บใจจนบอกไม่ถูก

ผ่านไปครู่หนึ่ง เห็นจู่ซือซือยังคงตัวสั่นอยู่ ไม่มีท่าทีว่า จะดีขึ้น เขาเปิดน้ำขวดหนึ่ง ใส่ยาลงไปแล้วเขย่า ส่งให้ เธอ “ดื่มน้ำหน่อยนะ”

จู่ซือซือรับไป ดื่มไปนิดนึง

เธอนั่งเบียดกับกระจกหน้าต่างรถ ไม่นานก็รู้สึกง่วง หนังตาค่อยๆปิดลง

รอจนจู่ซือซือหลับลง อาสุ่ยจึงจะกล้าโอบเธอไว้ใน อ้อมอก

เห็นตาทั้งสองข้างของเธอมีสีแดงเล็กน้อย ลูบมือ เย็นๆของเธอ ทั้งโกรธทั้งโทษตัวเอง

“ขอโทษ” อาสุ่ยลูบหน้าของผู้หญิง พูดเบาๆ : “เพราะผมปกป้องเธอไม่ดีพอ”