บทที่ 504 เธอเป็นของเขาแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว

“บ้านของฉันไม่เหมือนกัน คุณอย่างคิดมากอีก เลย!

“แบบนั้นไม่ได้” หลินเฉิงจี๋เอ่ยขึ้น “ผมส่งรายการใบ หนึ่ง ให้จงเซ็งไปซื้อที่ห้างแล้ว คาดว่าอีกครู่หนึ่งน่าจะ กลับมา ผมกลัวว่าแม่ของคุณจะมองผมไม่ดี ไม่ให้คุณ แต่งงานกับผม

“อื้อ คุณเนี่ยน่ะ….” ถังซินไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี สุดท้ายก็แล้วแต่เขาและกัน

“เมื่อไหร่จะกลับไปประเทศR?

“ไม่กลับไปแล้ว หลังจากนี้สองสามวันให้จงเซิงกลับ ไปก็พอ” หลินเฉิงจี่เด็ดองุ่นให้เธอ “บริษัทที่นี่ยุ่งมาก เลย ผมอยู่ที่นี่กับคุณ ถึงเวลานั้นค่อยกลับไปด้วยกัน”

ถังซินตอบรับคำนึง “ถ้างั้นทานข้าวเสร็จ ตอนบ่ายมี เวลาเราไปเลือกแหวนกันเถอะ”

มือของหลินเฉิงจี่ที่กำลังลูบหน้าเธออยู่หยุดชะงัก ใน แววตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“ครับ”

“ทานข้าวแล้วจ๊ะ” คุณแม่ถังยกซุปออกมาจากห้อง ครัว ขัดจังหวะทั้งคู่ที่กำลังจีบกันหนุงหนิง
ถังซินจูงมือหลินเฉิงจีไปทานอาหารที่โต๊ะทานข้าว

เธอตักซุปให้กับหลินเฉิงจี่ถ้วยหนึ่ง “แม่ของฉันตุ๋นเอง ซุปซี่โครง อร่อยมากๆ คุณชิมดู!

หลินเฉิงจี่ทานไปสองสามคำ ยิ้มพลางชื่นชม “อร่อย มากเลยครับ วันนี้ผมถึงรู้ว่าที่คุณทำอาหารอร่อย ก็ เพราะแม่คุณเป็นคนสอนนี่เอง”

“เฮเฮ ชมแม่ฉันก็ชมดีๆ ทำไมต้องเหน็บแนมฉันด้วย” ถังซินยกแขนกระแทกเขาไปทีหนึ่ง เอ่ยขึ้นด้วยความ ไม่พอใจว่า “ระวังเดี่ยวต่อไปฉันไม่พาคุณมาอีก คุณจะ ไม่ได้ทานกับข้าวฝีมือแม่ของฉันอีกเลย! ”

“ครับ ครับ ผมผิดเอง พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด”

คุณแม่ถังที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองทั้งสองคนเถียงกัน

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาเต็ม ไปด้วยลูกสาวของเธอ ราวกับสายตาของเขามีแค่เธอ เพียงคนเดียว

กลัวว่าถังซินทานซุปแล้วผมจะตกลงไปในถ้วย ยังหา ยางมัดผมมารวมผมให้เธอ

กิริยาท่าทางของผู้ชายอ่อนโยนมากๆ
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของคุณแม่ถัง คิดว่า ถ้าถังซินแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ก็ดีเหมือนกัน

หลังจากทานข้าวเสร็จ ถังซินช่วยคุณแม่ถังเก็บถ้วย เก็บตะเกียบ

คุณแม่ถังเหลือบหันไปเห็น ท้องของถังซินยื่นออกมา ชนกันโต๊ะ ยื่นออกมาเล็กน้อย ก็เข้าใจทันที รีบดึงเธอ มามุมห้อง “ยินยิน ลูก ลูกท้องแล้วใช่ไหม? ”

เมื่อเห็นว่าคุณแม่ถังเห็นแล้ว ถังซินก็ไม่ปิดบังอีกต่อ ไป “ค่ะ ท้องแล้วค่ะ”

“กี่เดือนแล้ว?

“ห้าเดือนกว่าแล้วค่ะ”

คุณแม่ถังจ้องมองท้องของเธอครู่ใหญ่ เหมือนไม่รู้ว่า จะแสดงอาการอย่างไรดี “กับใคร? ”

“หนูก็พาแฟนมาถึงบ้านแล้วนิคะ แม่คิดดูว่าจะลูกใคร อีก? ” ถังซินพูดพลางหันหลังกลับไป เปิดก๊อกน้ำ ล้าง จานชามตะเกียบในอ่างล้างจาน “หนูก็แค่ท้อง แม่ก็อย่า ตื่นตระหนกตกใจไป

“แม่ทำเอง แม่ทำเอง ลูกไม่ต้องล้าง” คุณแม่ถึงรีบหา ผ้าขนหนูมาเช็ดมือถังซินให้สะอาด “น้ำยาล้างจานพวก นี้มันทำลายมือ ลูกท้องอยู่ไม่ต้องจับมันอีก”
ถังซินหดหู่เล็กน้อย “ไม่ได้เป็นอันตรายกับเด็กสัก หน่อย แม่อย่าเป็นแบบนี้ซิคะ”

“อยู่ที่บ้านแม่ทำงานน้อยๆ ไม่ใช่แม่ล้างไม่ได้ซะ หน่อย” คุณแม่ถังพลางล้างจาน พลางถามเธอ “เพราะ ท้องใช่ไหม ลูกถึงคิดแต่งงานกับเสี่ยวหลิน (หลินเฉิง

“ไม่ใช่คะ หนูอยากแต่งกับเขาจริงๆ”

“ถ้างั้นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมลูกไม่บอกแม่? ” คุณ แม่ถังมองท้องของเธออีกครั้ง น้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้า หากแม่ไม่เห็นเอง ลูกจะรอจนถึงคลอดก็ไม่บอกแม่ ใช่ ไหม? ”

“หนูกลัวว่าแม่จะกังวล เลยไม่บอกแม่” ถังซินปวดหัว “แล้วก็ร้านของแม่ก็ยุ่งมากด้วย”

“ลูกคนนี้จริงๆเลย ร้านจะยุ่งขนาดไหนจะสำคัญกว่า ได้ยังไง? ยินยิน ถ้างั้นลูกลาคลอดกับบริษัท มาอยู่ บ้านแม่จะได้ดูแล กำลังท้องได้รับสารอาหารไม่เพียง พอไม่ได้”

“อ้อ ยินยิน กี่คน? ได้ไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ตามกำหนดหรือเปล่า? ”
ถังซินไม่สามารถต้านทานการโจมตีจากคุณแม่ถังได้ แอบเดินออกไปจากห้องครัว หยิบเสื้อคลุมกับกระเป๋า เร่งหลินเฉิงจี่ให้รีบกลับ

“เป็นอะไรครับ? ” หลินเฉิงจื่ถามขึ้น “จงเซ็งยังไม่เอา

ของมาส่งเลย” “แม่ฉันเห็นว่าฉันท้อง บ่นฉันไม่หยุดเลย ฉันทนไม่ไหว แล้ว” ถังซินรีบเปลี่ยนรองเท้า เปิดประตูออก “เรากลับ

กันก่อน อีกสักครู่ให้จงเซิงเอาของขึ้นมาส่งก็พอ”

“ครับ”

ถังซินใส่เสื้อคลุมเสร็จ เพิ่งก้าวออกมาจากประตู เงย หน้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา สีหน้าแน่นิ่งไป ทันที

“ถังซิน กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ? ” โมมอยอี้ยิ้มพลาง

ทักทายถังซิน

ถังซินพยักหน้า “คุณป้า”

โมมอยอี้นิ้วชะลอมไม้ไผ่ พูดกับถังซินว่า : “หุ้นส่วน ของบริษัทส่งปูมาให้ที่บ้านกล่องหนึ่ง ที่บ้านคนน้อย ทานไม่หมด ป้าเลยถือมาบางส่วน ให้แม่หนูทำปูดอง”

ทันใดนั้น หลินเฉิงจี๋เปลี่ยนรองเท้าเสร็จพอดี เดินออก มาจากในบ้าน ทักทายโมมอยอี้
เมื่อเห็นหลินเฉิงจี๋ โมมอยอี้หน้าเริ่มซีดลง

หลินเฉิงจี่ไม่ได้ตั้งใจฟังเสียงที่กำลังพูดคุยกัน ตอน ออกมาแล้วเจอกับโมมอยอี้ ตกใจจนแน่นิ่งไป

ภาพเมื่อก่อนที่เคยคุยกับโมมอยอี้ผุดขึ้นมาในสมอง ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกทันที

ถังซินสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป รีบไปคล้อง แขนของหลินเฉิงจี๋ “คุณป้าคะ คุณป้าเดินเข้าไปได้เลย คะ พวกหนูยังมีธุระต่อ ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

โมมอยอี้ยืนนิ่งกับที่ ชายสายมองพวกเขาที่กำลัง คล้องแขนกัน “พวกหนูกำลังคบหากันเหรอ? ”

ถังซินไม่รู้ว่าจะเดินออกไปยังไงถ้าไม่ตอบ

เธอคล้องแขนของหลินเฉิงจี้ไว้แน่น พยักหน้าเล็ก น้อย “ค่ะ ใกล้จะแต่งงานแล้วค่ะ”

“จะแต่งงานแล้ว? ” โมมอยอี้พูดซ้ำประโยคที่เธอพูด พยายามฝืนยิ้ม “งั้นต้องขอแสดงความยินดีกับพวกหนู ด้วยนะจ๊ะ”

“ขอบคุณค่ะ คุณป้า

ถังซินพูดจบ รีบพาหลินเฉิงจี๋เดินออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเข้าไปในลิฟต์ เธอจึงค่อยโล่งใจ
เมื่อกี้สายตาที่โมมอยอี้มองหลินเฉิงจี่แปลกๆ เธอกลัว ว่าโมมอยอี้จะพูดจาหยาบคาย ทำร้ายหลินเฉิงจื่

“เราไปเลือกแหวนที่ห้างไหนดีคะ? ” ถังซินถามหลิน เฉิงจี่ขึ้น

หันไปเห็นสายตาเขาเหม่อลอย เหมือนว่าจะไม่ได้ยิน สิ่งที่เธอพูด เธอตบเขาเบาๆ “เฉิงจี่? ”

หลินเฉิงจี่โดนตบจึงจะรู้สึกตัว ก้มหน้าถามเธอด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยน “อือ อะไรเหรอครับ? ”

“ฉันถามคุณว่าอยากจะไปเลือกแหวนที่ไหน”

“แล้วแต่คุณเลยครับ” หลินเฉิงจี๋ยิ้มพลางกล่าวขึ้น “คุณชอบร้านไหน เราก็ไปเลือกที่ร้านนั้น

ถังซินเห็นเขาฝืนยิ้ม รู้สึกสงสารเขา ประสานนิ้วเขาไว้ แน่น : “เรื่องที่ผ่านไปแล้วอย่าไปคิดถึงมันอีก เปิดหน้า นั้นให้มันผ่านไปเถอะ ต่อไปคุณจะไม่โดดเดี่ยวอีก”

“ผมไม่ได้คิดอะไรเยอะ ผมแค่…… ลูกกระเดือกของ หลินเฉิงจี่กลิ้งไปมา กลับพูดไม่ออกขึ้นมาทันที

เขาแค่รู้สึกไม่อยากยอมแพ้

เขารู้ว่าโมมอยอี้กลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลมู่แล้ว และก็ รู้ว่ามู่เฉินหย่วนไม่ค่อยกลับไปบ้านตระกูลมู่ แต่ไม่เคย เอ่ยว่าจะไล่เธอออกไป เห็นได้ชัดว่าเขายอมรับโมมอยอี้เป็นแม่แล้ว

ก็รู้กันอยู่ว่าเธอต่างเป็นคนให้กำเนิด แต่เพราะพ่อของ เขาเป็นสาเหตุ เธอเกลียดเขา รังเกียจเขา ไม่ยอมรับ เขา ในสายตาเห็นแค่มู่เฉินหย่วนเป็นลูก

เขาไม่อยากยอมแพ้ ทําไมเขาต้องยอมรับกับการ ปฏิบัติที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้

ถังซินยกมือทั้งสองขึ้นจับหน้าผู้ชาย บังคับให้เขาก้ม ลง : “คุณมองฉัน ฉันสวยไหม? –

สวยมากเลยครับ”

“งั้นก็ใช่แล้วไง” ถังซินจูบเขาทีนึง พลางยิ้มเอ่ยว่า : “ภรรยาสวยขนาดนี้ ต่อไปจะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมไป กันคุณ ชีวิตของคุณยังมีอะไรไม่พออีก”

จ้องมองรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้หญิง ความไม่ สบายใจในใจของหลินเฉิงจี่ถูกปัดกวาดออกไปจนหมด

ใช่แล้ว

เธอเป็นของเขาแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

“ครับ เพียงพอแล้ว” หลินเฉิงจี่ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น จูบมือ เธอ ลูบมือที่อ้วนของเธอ “ถ้าตอนนี้ซื้อแหวน รอจนถึง ระยะครรภ์ที่คุณอ้วนขึ้น แหวนจะติดมือคุณไหม?
ถังขนมองเขาตาโตทันที “คุณหมายความว่าอะไร ไม่ อยากควักเงินซื้อแหวนใช่ไหม? ฉันอ้วนขึ้นก็ถอดมา เก็บไว้ก่อน รอคลอดแล้วค่อยมาสวมใหม่ คุณต้องมา กังวลฉันด้วยเหรอ? “