บทที่ 488 โทรศัพท์มือถือของฉันหายไปแล้ว

ด้านหน้ากล่องพิมพ์โลโก้CHANELเอาไว้ ดูก็รู้ว่าราคา ไม่ธรรมดา

หลังจากที่เปิดกล่องออกมา ด้านในคือน้ำหอมแท่ง หนึ่ง โฟมล้างหน้าหลอดนึงกับกระเป๋าหนังรุ่นคลาสสิค ไซส์เล็กใบหนึ่ง

ผู้สื่อข่าวทั้งหลายได้รับของขวัญที่มีค่าเช่นนี้ ต่างก็ เข้าใจอย่างชัดเจน รู้ว่าควรจะเขียนข่าวยังไงแล้ว

ถังซินส่งคนของบริษัทไป่ลู่ทั้งสองมาถึงยังหน้าประตู ลิฟต์ “วันนี้ลำบากพวกคุณมาที่นี่แล้วค่ะ”

จับมือลากับทั้งสองคน

หลังจากที่เข้ามาในลิฟต์แล้ว ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ก็ เอ่ยขึ้นว่า “ประธานถังท่านนี้ ดูแล้วไม่ธรรมดา”

“ไม่ธรรมดาก็ยังคงเป็นแค่ผู้หญิง! ” ผู้ผลิตน้ำหอม สีหน้าขุ่นเคือง

เดิมทีเขานึกว่าเหอซ่งตกอยู่ในคลื่นลมของการละเมิด ลิขสิทธิ์ บวกกับถังซินถูกจับกุมในฐานะที่เป็นผู้ต้อง สงสัยลอบฆ่าหญิงตั้งครรภ์ เหอซ่งจะต้องแย่อย่าง แน่นอน

คิดไม่ถึงว่าพอถังซินออกมาก็เปิดงานแถลงข่าว ยังกุมหลักฐานเอาไว้อยู่เต็มมืออีก!

ผู้รับผิดชอบของไป่ลู่กวาดตามองเขาแวบหนึ่ง หัวเราะอย่างประชดประชันพร้อมกับเอ่ยว่า “ผู้หญิง แล้วยังไง? คนเขามีสมอง คุณไม่มี! คุณนี่มันฉลาด น้อยจริงๆ ผลิตภัณฑ์ที่มีที่มาไม่ชัดเจนยังกล้าใช้!

ผู้ผลิตน้ำหอมโต้แย้งว่า “เขาอยากจะแก้แค้นเธอ สุดท้ายดึงผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ผมนี่สิซวย!

“พวกเรายอมความกับเหอซ่งสำเร็จ คุณถึงไม่ซวย” ผู้รับผิดชอบของไป่ลู่เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น “คุณต้อง ดีใจที่เธอเลิกกับประธานมู่แล้ว ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัย เข้าข้างถือหางของประธานมู่ คุณก็ไม่ต้องอยู่ในสาย อาชีพนี้แล้ว”

ทั้งสองคนได้ออกมาจากลิฟต์

ผู้ผลิตน้ำหอมเดินไปด้วย เอ่ยถามเขาไปด้วยว่า “เธอ เคยคบหากับประธานมู่จริงๆ?”

“เฮอะ! คุณคิดว่าไงล่ะ?”

ผู้ผลิตน้ำหอมมองกลับไปแวบหนึ่ง สายตาปรากฏ ความเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย “เป็นผู้หญิงนี่ดีจริงๆ ขอ เพียงแค่นอนลงแยกขาออก อยากได้อะไรก็ได้ รอง ประธานของบริษัทที่อยู่ในตลาดหุ้น บอกจะเป็นก็ เป็น! ”
“คุณรู้หรอว่าเขาไม่มีความสามารถ?”

“เบื้องหลังอย่างนั้นแบบเธอ มีความสามารถก็แสดง ไม่ออก นอกเสียจากเดินทางลัด! ”

“เอาล่ะคุณหุบปากไปเถอะ! ” ผู้รับผิดชอบเอ่ย “คุณ มีฝีมือในการโม้นั่น สู้กลับไปวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ ใหม่ยังจะดีซะกว่า! ”

ยังไงพวกเขาก็ยังอยู่ที่เหอซ่ง ในห้องโถงใหญ่มีคน จำนวนไม่น้อยกำลังเดินผ่านไปผ่านมา ถูกคนที่อยู่ด้าน ข้างได้ยินเข้าก็เป็นเรื่องแล้ว

ผู้ผลิตน้ำหอมสีหน้าบึ้งตึงไม่พูดอะไรออกมาอีก

ทั้งสองคนออกไปจากเหอซ่ง

ผู้ชายที่เดินผ่านพวกเขาเมื่อสักครู่นี้หยุดฝีเท้าลง หัน กลับไปมองที่ด้านหลังของผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางยกขึ้น ก้าวขาออกไปอีกครั้ง เดินเข้าไปใน ลิฟต์อย่างเป็นปกติ

ช่างไม่บังเอิญจริงๆ ประโยคสนทนาครึ่งหลังของพวก เขา เขาได้ยินหมดแล้ว

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ถังซินกลับ มาถึงห้องทำงานเพิ่งจะนั่งลง ชาผลไม้สักคำยังไม่ทัน จะได้ดื่มลงไป
ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะสองสามที ผู้ช่วยเดินเข้า มา ด้านหลังยังมีเงาร่างตัวตรงสูงใหญ่เดินตามเข้ามา ด้วย

“ประธานถังคะ ประธานส้าวแห่งบริษัทสาว อมาแล้ว บนใบหน้าของสาวซิวหรงแขวนรอยยิ้มบางๆเอาไว้

เล็กน้อย จากนั้นทักทายกับถังซิน “ประธานถัง ไม่ได้

เจอกันนานเลยนะครับ”

“ประธานส้าว” ถังซินรีบลุกขึ้นต้อนรับ

ส้าวซิวหรงยิ้มพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นว่า “เห็นคุณดูยุ่ง มาก ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำธุระเสร็จแล้ว” ถังซินพาเขาไปนั่ง ลงบนโซฟา รินน้ำชาให้กับเขา “คุณมาหาฉันมีธุระหรอ คะ?”

“มีธุระครับ เพียงแต่เป็นเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย” ส้าว ซิวหรงเอ่ย หยิบหนังสือรับรองหนี้แผ่นหนึ่งออกมาส่ง ให้กับถังซิน “เพื่อนของคุณยืมผมไปห้าแสน บอกว่า หากหาเธอไม่เจอ มาเอาที่คุณได้ครับ”

“ห้าแสน?”

ตัวเลขที่ใหญ่ขนาดนี้ทำให้ถังซินช็อกมากแค่ไหนกัน สงสัยว่าเพื่อนคนไหนที่เป็นคนยืม
เธอหยิบเอาหนังสือรับรองหนี้มากวาดตามองอยู่ครู่ หนึ่ง เห็นชื่อที่เขียนคือหลี่ซูเจ๋ ด้านข้างยังลงประทับ รอยนิ้วมือเอาไว้ ก็ตกใจขึ้นมา

รีบร้อนเอ่ยถามสาวซิวหรงในทันทีว่า “ทำไมเธอถึงได้

ยืมเงินคุณมากมายขนาดนี้คะ?” ในขณะที่ถาม ถังซินก็ลุกขึ้นไปหยิบเอาโทรศัพท์มือ ถือที่ลิ้นชัก กลับพบว่าโทรศัพท์มือถือที่แต่เดิมวางไว้ที่

นั่นหายไปแล้ว

ส้าวซิวหรงเอ่ยถามขึ้น “ประธานถัง เป็นอะไรไป ครับ?”

“โทรศัพท์มือถือของฉันหายไปแล้วค่ะ”

“คุณจะโทรศัพท์หรอครับ?” ส้าวซิวหรงล้วงเอา โทรศัพท์มือถือออกมา “หากรีบร้อน ใช้ของผมไปก่อน ก็ได้ครับ”

ถังซินกลัวว่าตนเองจะวางเอาไว้ผิดที่แล้ว จึงดึงลิ้นชัก ชั้นอื่นๆออกมาลองหาดูอีก กลับหาไม่เจอ

เธอทำได้เพียงกลับไปยืมใช้โทรศัพท์มือถือของส้าว ซิวหรง โทรหาจู่ซือซือ

ในตอนที่รอจู่ซือซือรับสาย เธอก็เอ่ยถามสาวซิวห รงว่า “ยัยนางฟ้าทำไมถึงไปยืมเงินคุณได้คะ? ฉันเป็น เพื่อนกับเธอเรื่องนี้ คุณคงไม่ทราบใช่หรือเปล่า?”
“ผมไม่ทราบจริงๆครับ” ส้าวซิวหรงเลิกคิ้วเล็กน้อย “แต่ผมรู้จักกับประธานลู่ ก่อนหน้านี้ในงานเลี้ยงบาง แห่งเห็นประธานลู่พาเธอมาด้วย แนะนำกับคนอื่นว่าคือ แฟนสาว ความสัมพันธ์ของประธานมู่กับประธานลู่คุณ ก็รู้ แต่คุณหลี่ดูเหมือนจะเลิกกับประธานลู่แล้ว ผมก็เลย ไม่สะดวกจะไปตามเงินกับเหวินซู”

“คุณพบกับเธอที่ไหนคะ?”

“โรงพยาบาลครับ วันนั้นผมเจ็บคอ ขับรถผ่านโรง พยาบาลพอดี ก็เลยคิดอยากจะไปดูอาการสักหน่อย เข้าไปในห้องโถงใหญ่ก็เห็นเธอถือโทรศัพท์มือถือเอา ไว้เดินวนไปรอบๆอย่างร้อนรน ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา”

ตอนนั้นส้าวซิวหรงเห็นหลี่ซูเจ๋ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด นึกว่าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว คิดถึงว่าเธอคือแฟนสาว ของลู่เหวินซู ก็เลยช่วยเอาไว้ด้วยความปรารถนาดี ให้ ลู่เหวินซูติดหนี้บุญคุณที่ดีกับตนเอง

ส้าวซิวหรงเข้าไปถามหลี่ซูเจ๋ว่าเป็นอะไรไป บอกว่า ตนเองรู้จักกับลู่เหวินซู จะให้ช่วยอะไรไหม

หลี่ซูเจ๋เดิมทีไม่อยากจะสนใจเขา โทรศัพท์ดูเหมือน จะโทรไม่ติดอยู่ตลอดเวลา ก็เลยถามเขาว่าจะให้เธอ ยืมสักห้าแสนได้ไหม ญาติของเธอต้องการเงินก้อนนี้ เพื่อผ่าตัด

“เรื่องนี้ขอร้องคุณอย่าบอกกับลู่เหวินซู” ในขณะที่หลี่ ซูเจ่ร้องไห้ ก็ไปยืมปากกาและกระดาษที่ช่องชำระเงินเขียนหนังสือรับรองหนี้เสร็จก็ยัดให้กับสาวซิวหรง

“หากพรุ่งนี้คุณหาฉันไม่เจอ ก็ไปหาถังซินที่บริษัท เหอซ่ง เธอจะนำเงินให้กับคุณ”

สาวซิวหรงเดาว่าความสัมพันธ์ของหลี่ซูเจ๋กับถังซิน คงจะดีมาก เห็นเธอรีบร้อนขนาดนั้น หนังสือรับรองหนี้ ต่างก็เขียนเสร็จแล้ว ก็ไปที่ช่องชำระเงินแทนหลี่ซูเจ๋ ที่ เหลือก็ให้ผู้ช่วยไปถอนเงินสดมา

พอหลี่ซูเจ๋ได้รับเงินก็วิ่งไปแล้ว ท่าทางรีบร้อนมาก

สาวซิวหรงรออยู่หลายวัน ไม่เห็นหลี่ซูเจโทรศัพท์ หาตนเองเพื่อคืนเงิน วันนี้ตอนเช้าได้ยินว่าเหอซ่งจะ จัดงานแถลงข่าว คาดว่าถังซินคงจะออกมาจากสถานี ตำรวจแล้ว ก็เลยมาที่นี่

หลังจากที่ฟังส้าวซิวหรงเล่าจบ ในใจของถังซินก็ยิ่ง ร้อนรนขึ้นมา

ยัยนางฟ้าไม่ใช่ว่าจัดการให้คุณลุงคุณป้าของเธอ ออกไปเที่ยวต่างประเทศแล้วหรอกหรอ ยังจะมีญาติคน ไหนเกิดเรื่องได้อีก?

คงจะไม่ใช่ว่าซือซือกับฉางผิงเกิดเรื่องแล้วล่ะมั้ง?

ขณะที่ถังซินคิดไปต่างๆนาๆ ในเวลานี้เองโทรศัพท์ก็ มีคนรับสาย สะท้อนเสียงของจู่ซือซือออกมา “ฮัลโหล?”
“ซือซือ พี่เอง” ถังซินเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนรน “เธอ อยู่ที่ไหน? อยู่กับฉางผิงหรือเปล่า พวกเธอไม่เป็นไรใช่ ไหม?”

จู่ซือซือเอ่ยขึ้นว่า “พี่ถังซินพวกเราไม่เป็นไร แต่พี่ซูเจ๋ เกิดเรื่องแล้วค่ะ”

“ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับพวกเธอหรอ?”

“เปล่าค่ะ” เสียงของจู่ซือซือสะท้อนความเหนื่อยล้า ออกมา “พี่ถังซินอยู่ที่ไหนคะ ฉันไปหาพี่แล้วกัน เรื่อง เยอะมากเหลือเกิน ในโทรศัพท์ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”

ถังซินเอ่ยว่า “ไม่ต้องมา พี่จัดการเรื่องอยู่ที่บริษัท อีก สักพักพี่ก็จะกลับไปแล้ว”

”

หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ถังซินก็นำโทรศัพท์มือถือคืน ให้กับส้าวซิวหรง จากนั้นไปใช้คอมพิวเตอร์โอนเงิน

ไม่ช้าก็นำเงินห้าแสนโอนเข้าไปในบัตรของส้าวซิวห รง

ถังซินเอ่ยขอบคุณกับเขา “ขอบคุณประธานส้าวด้วย ค่ะ ที่วันนั้นยอมให้เธอยืมเงินก้อนนี้ที่โรงพยาบาล”

“ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยครับ อีกอย่างเงินก็ไม่ใช่ว่าคุณ คืนให้กับผมแล้วหรอ?” ส้าวซิวหรงจับมือบอกลากับเธอ“ผมเห็นว่าประธานถังยุ่งมาก งั้นผมก็ขอตัวกลับก่อน”

“ฉันไปส่งค่ะ”

“ประธานถังไม่ต้องเกรงใจ คุณทำธุระต่อเถอะครับ”

เห็นสาวซิวหรงจากไปด้วยตนเอง ถังซินก็ไม่ได้ยืน กรานอะไรอีก กลับไปรื้อลิ้นชักหาโทรศัพท์มือถือต่อ

ทั่วทั้งเขตห้องทำงานต่างก็หาหมดแล้ว ก็ยังหาไม่พบ

โธ่เอ้ย!

ก็แค่ห้องทำงานที่ใหญ่แค่นี้ โทรศัพท์มือถือของเธอมี ปีกออกบินได้แล้วหรอไงกัน?

ถังซินแอบด่าในใจ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมใส่

เธอเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ไปหาผู้ช่วยที่ห้องทำงาน ข้างๆ “โทรศัพท์มือถือของฉันไม่รู้ว่าไปวางเอาไว้ที่ไหน แล้ว คุณช่วยฉันหาดูหน่อย หาเจอพรุ่งนี้นำมาให้ฉัน ฉัน มีธุระต้องกลับไปก่อน!