บทที่ 487 ก็มีแค่ทางตันเส้นเดียว ไม่ตกลงจะได้หรอไง

ผู้ผลิตน้ำหอมยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถังซินตัดบท ของเขาเอาไว้ก่อน “คุณซุนคะ คุณเป็นผู้ผลิตน้ำหอม คงจะรู้ว่าน้ำหอมที่ผลิตออกมาต้องให้คนชอบถึงจะ ถือว่าประสบความสำเร็จ”

“แต่คุณดูสิคะว่า ทุกคนต่างก็ไม่ชอบน้ำหอมของคุณ รู้สึกว่ารุ่นนี้ของบริษัทเราหอมกว่า”

“เพราะว่าน้ำหอมรุ่นนี้เป็นสิ่งที่คุณละเมิดลิขสิทธิ์มา คุณหาเครื่องปรุงกลิ่นเบสโน๊ตกลิ่นสุดท้ายนั้นไม่เจอ ก็ เลยหยิบเอาเครื่องปรุงกลิ่นอย่างอื่นมาใส่แทน

“คุณพูดมั่ว!” ผู้ผลิตน้ำหอมนั่นเอ่ยเถียงขึ้นอย่างข้างๆ คูๆ “ทั้งๆที่ผลิตภัณฑ์ของผมถูกพวกคุณละเมิดลิขสิทธิ์ นำไปใช้ ถูกพวกคุณปรับเปลี่ยนไปแท้ๆ คุณยังย้อน กลับมาเล่นงานผู้คิดค้นต้นฉบับอย่างผม?”

ผู้รับผิดชอบของไปลู่ก็เอ่ยขึ้นมาเช่นเดียวกันว่า “ประธานถัง คุณบอกว่าจะให้คำอธิบายแก่พวกเรา คงจะไม่ใช่การกลับผิดเป็นถูกต่อหน้าสื่อทั้งหลาย? บอกว่าผู้ผลิตน้ำหอมของเราละเมิดลิขสิทธิ์หรอกมั้ง ครับ? เขาขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหนกัน?”

“คุณซุนขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหน เขาทราบดีค่ะ” ถังซินยิ้มออกมาเล็กน้อย

จากนั้นพลิกเปิดหน้าเอกสารฉบับนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ
บนเอกสารมีเขียนบันทึกที่คุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมได้ รับพัสดุเมื่อเดือนก่อนเอาไว้อย่างชัดเจน

มีพัสดุชิ้นนึงส่งจากหมู่บ้านเล็กๆเก่าแก่แห่งหนึ่งใน เมืองหนานเฉิงไปยังบริษัทไป่ลู่ เจ้าหน้าที่ส่งพัสดุระบุ เอาไว้บนกล่องว่าเป็นของเหลวจําพวกน้ำหอม

หลังจากที่ผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นเห็นเนื้อหาในเอกสาร สายตาก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาในทันที เอ่ยขึ้นอย่างอึกๆ อักๆว่า “ผมซื้อน้ำหอมจากเว็บไซต์ทางการ วันนั้นได้ รับสินค้าพอดี อาศัยแค่อันนี้ ก็คิดว่าผมขโมยลิขสิทธิ์ หรอ?”

“งั้นอันนี้ล่ะคะ?” ถังซินล้วงเอาปากกาบันทึกเสียงด้าม หนึ่งออกมาจากในกระเป๋ากางเกง

หลังจากที่เปิดปากกาบันทึกเสียงแล้ว เสียงของผู้ ผลิตน้ำหอมก็ดังสะท้อนออกมาจากข้างใน ดูเหมือน กำลังพูดกับใครอยู่ เสียงเมาสะลึมสะลือ บอกว่าตนเอง แค่รับพัสดุชิ้นนึงก็เท่านั้นเอง โชคดีจริงๆ

ผู้ผลิตน้ำหอมฟังจนสีหน้าเขียวปั๊ด “ประธานถังคุณนี่ มันต่ำช้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะ…”

“คุณลองฟังดูค่ะ นี่คือเสียงของคุณ ฉันไม่ได้บีบ บังคับคุณสักหน่อย” ถังซินยิ้มออกมาอย่างราบเรียบ หันหน้าไปทางผู้สื่อข่าวทั้งหลายพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เหอซ่งไม่เคยขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของบริษัทไป๋ ลู่มาก่อน”
มีสื่อเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ในเมื่อไม่ใช่พวก คุณขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของไป่ลู่ งั้นทำไม ผลิตภัณฑ์รุ่นนี้บริษัทไป่ลู่ถึงได้ออกวางจำหน่ายไป ก่อน ประธานถังสามารถอธิบายสักหน่อยได้ไหมคะ?”

“ค่ะ อีกสักครู่ดิฉันก็จะอธิบายให้ทุกท่านฟัง”

รอจนกระทั่งหลังจากที่ผู้ช่วยส่งเอกสารขึ้นมาแล้ว ถังซินก็เปิดให้ทุกคนดู คือการซื้อขาดส่วนผสมน้ำหอม ที่อยู่ในมือของผู้ผลิตน้ำหอมชุดนั้น รวมไปถึงสัญญา รักษาความลับ

หลักฐานทั้งหมดแสดงให้เห็นต่อหน้าของทุกคน หลัง จากที่สูดหายใจเข้าเต็มปอด ถังซินก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบ นิ่งว่า “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ สร้างความลำบากให้กับ ทุกท่าน ล้วนเป็นความผิดของดิฉันเองค่ะ”

“เดือนก่อนฉันไปจัดการงานที่แม่น้ำหลีเจียง นำเทส เตอร์ของผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พกติดตัวไปด้วยมอบให้กับ เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน เพื่อนคนนั้นเพื่อที่จะแก้แค้นฉัน จึง ได้นำเทสเตอร์น้ำหอมส่งไปรษณีย์ให้กับคุณซุนของไป๋

เธอโค้งตัวลงให้กับกล้อง ท่าทางจริงใจ “ขออภัยเป็น อย่างมากที่ความผิดพลาดของฉันทำให้บริษัทเสื่อมเสีย ชื่อเสียง และก็ขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ ให้โอกาสใน การสะสางเรื่องราวกับดิฉัน”

ผู้รับผิดชอบของบริษัทไป่ลู่ตกใจเป็นอย่างมากกัดฟันต่อว่าผู้ผลิตน้ำหอม “คุณไม่ได้บอกว่าคุณผลิต ออกมาด้วยตัวเองหรอกหรอ? ทำไมเหอซ่งเขาหลักฐาน เหนียวแน่น บอกว่าคุณขโมยคนอื่นมา”

“ผม ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ผู้ผลิตน้ำหอม ร้อนรนจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก กดเสียงให้เบาลง พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “คุณรีบคิดหาวิธี หากผมเสื่อมเสีย ชื่อเสียงแล้วล่ะก็ บริษัทก็จะประสบหายนะตามลงไป ด้วย”

“คุณมันไอ้โง่ ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่บอกผม

ผู้ผลิตน้ำหอมหน้านิ่วคิ้วขมวด “ตอนนั้นข้างบนต่างก็ กำลังเร่งลงมา รีบร้อนจะเอาผลิตภัณฑ์ ผมไม่มีวิธีอื่น ก็ เลย…”

“คุณหุบปาก! ”

ผู้จัดการของไป๋จู่โกรธก็ส่วนโกรธ อย่างไรก็มีส่วน เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของบริษัท ภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่สิบวินาที ก็คิดมาตรการในการรับมือออกมาได้แล้ว

รอจนกระทั่งหลังจากที่ถัง นพูดกับผู้สื่อข่าวทั้งหลาย เสร็จ เขาก็เดินเข้าไป

“ประธานถังครับ พนักงานของบริษัทเราใช้เทสเตอร์ นํ้าหอมที่ผู้อื่นส่งมาภายใต้ความไม่รู้สถานการณ์ อีกทั้งเขาก็ไม่รู้ว่านั่นคือผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทคุณ

ผู้รับผิดชอบตั้งใจกดเสียงให้เบา ดูเหมือนอยากจะ ยอมความกับถังซิน

ก่อนหน้านี้ถังซินเคยให้โอกาสผู้ผลิตน้ำหอมไปแล้ว สองรอบ เป็นฝั่งตรงข้ามที่ไม่ยอมรับน้ำใจ ยังพูดจาไม่ ดีใส่เธออีก

คราวนี้ถังซินก็ไม่ได้ใจอ่อน เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เยือก เย็นว่า “คุณเข้าใจกฎหมายมากกว่าดิฉัน คงจะทราบ ว่าสิ่งของที่ไม่ใช่ของตนเองไม่ควรนำมาใช้ มิเช่นนั้น ผลลัพธ์ที่ตามมาในภายหลังต้องรับผิดชอบด้วยตนเอง”

“หากเขานำผลิตภัณฑ์นั้นกลับคืนสู่วัตถุดิบเดิม ขอ เพียงแค่ไม่เอากำไรพวกเราก็ไม่ซักไซ้ไล่เลียง เขาผิดก็ คือผิดที่ ตีชื่อของตนเองลงบนผลิตภัณฑ์ พวกคุณไปู่ลู่ ขึ้นชั้นออกวางจำหน่าย

ผู้รับผิดชอบของไปลู่เอ่ยขึ้นว่า “กลับไปพวกเราจะรีบ ให้คนนำผลิตภัณฑ์รุ่นนั้นออกจากชั้นวางจำหน่าย ทำ หนังสือชี้แจงออกมาฉบับหนึ่ง”

ถังซินหัวเราะออกมา “คุณรู้ไหมคะว่าเพราะพวกคุณ กัดไม่ปล่อยว่าบริษัทของเราลอกเลียนแบบผลิตภัณฑ์ ของบริษัทคุณ ก่อให้เกิดผลกระทบมาแค่ไหนต่อราคา ในตลาดหุ้นของบริษัทเรา? คุณแค่พูดว่าจะกลับไปเอา ผลิตภัณฑ์ออกจากชั้นวาง?”
“ประธานถัง คุณก็อย่ารังแกคนอื่นมากเกินไปนักเลย ครับ! ” ผู้รับผิดชอบของไป่ลู่สีหน้าเยือกเย็นลงมา “เป็นคุณที่ประมาทเลินเล่อเอง เอาผลิตภัณฑ์ใหม่ของ บริษัทพวกคุณส่งมอบให้กับคนอื่น บริษัทและพนักงาน ของพวกเราก็คือผู้รับเคราะห์เช่นเดียวกัน!

“ฉันยอมรับค่ะว่าเป็นความผิดของฉัน” ถังซินพยัก หน้า จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว “แต่นี่ไม่ใช่ เหตุผลที่บริษัทพวกคุณจะเอาผลิตภัณฑ์ของคนอื่นมา ใช้ในการหาเงิน! ”

ผู้รับผิดชอบดูเหมือนจะถูกทำให้ตกใจเข้า ไม่เอ่ย ปากไปชั่วขณะ

มือของถังซินจิ้มไปบนเอกสารสองสามที เอ่ยขึ้น อย่างเย็นชาว่า “ไม่ก็บริษัทพวกคุณนำผลิตภัณฑ์ลง จากชั้นวาง และนำเงินคืนให้กับผู้บริโภคซื้อผลิตภัณฑ์ ที่ถูกขายทิ้งไปกลับคืนมา ออกหนังสือชี้แจงมาหนึ่ง ฉบับ ให้ผู้ผลิตน้ำหอมกล่าวขอโทษกับบริษัทเรา หรือ ไม่ฉันก็นำสิ่งเหล่านี้ส่งให้กับศาล ฟ้องร้องดำเนินคดีกัน จริงๆ ผู้ได้รับความเสียหายมากที่สุดจะเป็นใคร คุณคง รู้ดีกว่าดิฉัน”

ผู้รับผิดชอบของไป่ลู่กำหมัดอย่างแรง

ก็จริง หลักฐานที่อยู่ในมือของถังซินเหนียวแน่น ตอน นี้ยอมความกับฝ่ายตรงข้าม สูญเสียเงินนิดหน่อยไม่ เป็นอะไร จะฟ้องร้องดำเนินคดีกันขึ้นมาจริงๆ ด้วย ความรวดเร็วของสื่อมวลชนทั้งหลายแล้วทั้งประเทศต่างก็จะรับรู้เรื่องนี้ มีผลกระทบต่อบริษัทเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ชั่งน้ำหนักดูในใจแล้ว ผู้รับผิดชอบไม่ ยอมรับมาตรการที่ถังซินมอบให้ไม่ได้

“ผมกลับไปก็จะให้คนนำผลิตภัณฑ์ลงจากชั้นวาง ทันที จากนั้นออกหนังสือขอโทษหนึ่งฉบับ ประธานถังก็ ต้องทำให้ความเสียหายของเราลดน้อยลงให้มากที่สุด ด้วยนะครับ”

ถังซินยิ้มเล็กน้อย “คุณวางใจค่ะ และก็ต้องขอบคุณที่ เห็นด้วยกับมาตรการของดิฉัน”

ผู้รับผิดชอบแอบเอ่ยขึ้นในใจว่า คุณไม่ได้ให้ทางหนี ทีไล่กับพวกเราเลยด้วยซ้ำ ก็มีแค่ทางตันเส้นเดียว ไม่ ตกลงจะได้หรอไง!

ผู้สื่อข่าวทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างเวทีเห็นถังซินกับผู้รับ ผิดชอบของไป่ลู่ยืนกระซิบกระซาบอยู่ด้วยกัน

พวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย จึงนั่งไม่ติดเลยสักคน

“ประธานถังพวกคุณคุยอะไรกัน เสียงดังหน่อยสิ ครับ!

“นั่นสิคะ พวกเราไม่ได้ยินอะไรเลย ก็ไม่รู้จะเขียนข่าว ให้กับเหอซ่งยังไง”
เห็นผู้สื่อข่าวทั้งหลายกระสับกระส่ายขึ้นมา ถังซินก็ ยกมุมริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างราบเรียบ “เมื่อครู่นี้ผู้รับผิด ชอบของไปลูบอกกับดิฉันว่า เป็นเพราะคุณซุนนึกว่า น้ำหอมนั่นคือเทสเตอร์ที่เพื่อนส่งมาให้กับเขา ไม่ได้ ถามให้ละเอียดก็นำมาใช้แล้ว”

“ตอนนี้หลังจากที่ทราบเรื่องทุกอย่าง บริษัทไปู่ลู่บอก ว่าจะนำผลิตภัณฑ์ลงจากชั้นวาง และซื้อส่วนนั้นที่ขาย ไปกลับคืนมา เขียนหนังสือขอโทษฉบับนึงให้กับเหอซ่ง ดิฉันบอกว่าขอบคุณเขามากที่เข้าใจและให้อภัยดิฉัน แล้วก็บริษัทของเรา”

ผู้ผลิตน้ำหอมฟังจนตกตะลึง รีบเข้าไปหาผู้รับผิด ชอบในทันที

เขาเอ่ยถามเบาๆว่า “หมายความว่าอะไรครับ ยอม ความแล้ว?”

“ไม่ยอมความยังจะทำยังไงได้อีก ฟ้องร้องดำเนินคดี จนรับรู้กันทั้งประเทศหรอ?” ผู้รับผิดชอบถลึงตาใส่เขา อย่างแรงหนึ่งที “หากคุณยังคิดอยากจะมีงานทำล่ะก็ ตั้งใจขอโทษเหอซ่งต่อหน้าสื่อให้ดีๆ รู้ไหม!”

ผู้รับผิดชอบเน้นย้ำอีกรอบหนึ่งว่า “บอกว่าตนเองไม่รู้ สถานการณ์ ขออภัยกับเหอซ่งด้วยความจริงใจ ได้ยิน หรือเปล่า!
“ทราบแล้วครับ” ผู้ผลิตน้ำหอมแอบกำหมัดแน่น

ภายใต้เลนส์กล้องของสื่อมวลชนทั้งหมด ผู้ผลิต น้ำหอมเอ่ยขอโทษกับเหอซ่งอย่างจริงใจ บอกว่าตนเอง ประมาทไปชั่วขณะ

บนใบหน้าของถังซินแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่ ตลอดเวลา

ในเวลานี้เองทั้งสองฝ่ายก็ได้เจรจากันเสร็จเรียบร้อย

พองานแถลงข่าวสิ้นสุดลง ถังซินส่งผู้รับผิดชอบกับผู้ ผลิตน้ำหอมของไป่ลู่ออกจากที่นี่ไปด้วยตัวเอง

ผู้ช่วยไอราก็หยิบของขวัญที่ได้เตรียมเอาไว้ตั้ง นานแล้ว กระจายให้กับผู้สื่อข่าวทั้งหลายที่อยู่ในห้อง ประชุม