บทที่ 482 วิธีต่ำๆ
“เฮ้! พวกคุณทำอะไร!” ทันใดนั้นมีเสียงกรีดร้องจาก ข้างๆ หู ดังขึ้น
จากนั้นแรงที่กดมือและเท้าของเธอไว้ก็หายไป มี อากาศบริเวณรอบลอยเข้ามาในจมูก
ถังซินสูดหายใจอย่างแรง
หมอนที่กดใบหน้าของเธอไว้ถูกหยิบออก มีคนตบที่ แก้มเธอ “คุณถังซิน คุณเป็นอย่างไรบ้าง?
หลังจากที่รอให้ถังซินหายใจเป็นปกติ เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทีละนิด
เธอพบว่าคนที่เรียกเธอ คือผู้หญิงคนที่ทักทายกับเธอ
วันนั้น มองเธอด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ
“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น คุณเป็นใคร?”
“มีคนคิดจะฆ่าคุณ นำคุณมาที่สถานีตำรวจ” ผู้หญิง คนนั้นพูดกระซิบ พยุงถังซินลุกขึ้น “หลังจากที่คุณชาย รู้ว่าคุณมาที่สถานีตำรวจ ก็ให้ฉันเข้ามาปะปนเพื่ออยู่ กับคุณ”
‘คุณชาย’ ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดถึง ทำให้ถังซินเดาได้คือ หลินเฉิงจี๋
ถังซินกวาดตามองพื้น
เห็นผู้หญิงสองสามคนนอนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ใกล้จะตาย
เธอเงยหน้ามองที่กล้องวงจรปิดที่ถูกทำลาย มีรอย ยิ้มเย็นปรากฏบนใบหน้า : “มิน่าฉันต้องการห้องกักกัน เดี๋ยวถึงไม่ได้ เพราะแบบนี้นี่เอง”
“คุณถัง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
ถังซินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ขอบคุณเธอมาก เธอชื่อ อะไร?”
“จงอี้”
“นามสกุลจง?” ถังซินรู้สึกประหลาดใจ “งั้นเธอก็คง เป็นญาติกับจงเซิงใช่ไหม?”
“ไม่ใช่เลย”
หลังจากถามสองสามคำถามสักพัก ถังซินถึงได้รู้
ที่แท้หลังจากที่หลินเฉิงจี่รู้เรื่องของเธอ จงอี้ถูกย้าย มาที่หนานเฉิง ปะปนอยู่กับกลุ่มระดับล่างของมู่ซื่อ
อุบัติเหตุทางรถยนต์ของลู่ลี่เฉิง เป็นฝีมือของจงอี้ ครึ่งเดือนก่อนจงอี้ได้รับแจ้งให้คุ้มครองถังซินอย่างลับๆ
หลังจากตอนนี้ที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ถังซินไม่ได้ โกรธอะไร
“ฉันไม่ชอบให้เขาส่งคนมาตามฉัน แต่ถ้าคืนนี้เธอไม่ ได้อยู่กับฉัน ฉันกับลูกคงตายอย่างเงียบๆ ไร้ร่องรอย”
ทุกครั้งที่เธอได้รับอันตราย หลินเฉิงจี่จะเป็นคนแรก ที่ปกป้องเธอเสมอ
บางครั้งเธอก็คิด : หลินเฉิงจี๋ดีขนาดนี้ ทำไมพวกเขา ถึงไม่อยู่ด้วยกัน?
ผ่านไปสักครู่ ผู้หญิงบางคนก็ฟื้นขึ้นมา
“ใครสั่งให้พวกคุณมาฆ่าฉัน” ถังซินถามผู้หญิงคนนั้น “ฝ่ายนั้นให้ผลตอบแทนคุณเท่าไร?”
“คุณชายไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์”
ถังซินบีบคางของผู้หญิงคนนั้น หัวเราะเยาะ “คุณคิด ว่าฉันไม่รู้จักไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์หรือไง? เขาชอบแทง ข้างหลัง อยากจะจัดการกับฉันเป็นไปไม่ได้ที่จะหน้า ด้านอย่างนี้!”
ผู้หญิงคนสีหน้าผิดปกติ “คุณเชื่อหรือไม่”
จงอี้ลากผู้หญิงคนนั้นออกจากมือถังซินแล้วดันเธอชนเข้าหาประตู “เธอจะพูดหรือไม่พูด!”
ผู้หญิงคนนั้นถูกจงอี้ตบตีอยู่นานจนเฉื่อยชา เลือด ไหลออกจมูก
สายตาเธอส่งประกายความหวาดกลัว จากนั้นตะโกน อย่างรวดเร็ว : “ช่วยด้วย! มีคนต้องการฆ่าฉัน!”
ประตูถูกเปิดอย่างรวดเร็ว
พนักงานที่หายไปทั้งคืนเข้ามา
หลังจากที่เขาเข้ามาเห็นสภาพภายใน ใบหน้า เคร่งเครียด “พวกคุณทำอะไรกัน!”
ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องอย่างดุเดือด “พวกเธอจะฆ่าฉัน คุณรีบช่วยฉันออกไปที!”
เมื่อเห็นพนักงานใช้เพจเจอร์เรียกคนเข้ามา ถังซิน หัวเราะเยาะ “ที่แท้คนที่เป็นศัตรูกับฉันน่ากลัวขนาดนี้ ทำได้อย่างแนบเนียนก็เพื่ออยากฆ่าฉัน นับถือจริงๆ!”
“คุณถังซิน ระวังคำพูดของคุณด้วย!”
สายตาของถังซินจับจ้องไปที่เขา “ฉันพูดถึงคุณหรือ ยัง คุณจะร้อนตัวอะไร?”
พนักงานคนนั้นรู้ว่าตกหลุมพรางคำพูดของถังซิน จน สีหน้าตกตะลึง ไม่พูดอะไรอีก
หลังจากรอเพื่อนร่วมงานมาถึง ก็พาหญิงสาวสองสาม คนออกไป
ทิ้งให้ถังซินและจงอี้อยู่ที่นี่
จงอี้ถามถังซิน : คุณถัง ในเมื่อไม่ใช่คุณชายไซเลส์ อ เล็กซ์เลียร์ ยังมีใครอีกที่คิดฆ่าคุณ?”
ถังซินก้มศีรษะมองดูท้องตัวเองที่โตขึ้นมาหน่อย
เธอคิดถึงวันนั้นที่คุณนายวี่พาหวีซือฉูนจากไป จ้อง มองเธออย่างดุเดือด พูดว่าจะไม่ปล่อยเธอ
ถังซินกัดริมฝีปาก “ฉันรู้ว่าเป็นใคร”
เนื่องจากเวลาในศาลใกล้เข้ามาทุกที ถังซินไม่รอ โทรศัพท์จากผู้ช่วยแล้ว
ไม่ยกเว้นแม้แต่ที่สถานีตำรวจมีคนลงมือ ไม่อยากให้ เธอรับโทรศัพท์
จงอี้บอกกับถังซินว่าไม่ต้องกังวล บอกว่าคุณชายอยู่ ระหว่างทาง
ยังคงเหลือเวลาอีกสามวัน พนักงานพาแขกคนหนึ่งมา หาถังซินในห้องกักกัน
“ถังซิน มีคนอยากพบคุณ”
ถังซินคิดว่าเป็นทนายความ
ตอนที่เงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าที่มีความมั่นใจและ สวยงามนอกลูกกรง สีหน้าแข็งทื่อ
“คุณถัง” เสียงหวั่นฉิงเดินเข้ามาด้วยรองเท้าส้น สูง ทักทายกับถังซินตามมารยาท “ฉันเอาของมาฝาก ได้ยินว่าคุณถูกดำเนินคดี จึงมาเยี่ยม”
ถังซินส่งยิ้มให้ตามมารยาท “เป็นเกียรติที่ได้รับการ ยอมรับจากนักการทูตที่มีชื่อเสียงอย่างคุณเลี้ยง”
“ฉันลาออกแล้ว” ริมฝีปากแดงๆ ของเสี้ยงหวั่นฉิงยก ขึ้นเล็กน้อย “คุณก็รู้ ที่ฉันกลับมาก็เพื่อแต่งงาน แต่ง แล้วก็กลับไปทำงานที่ต่างประเทศ นั่นไม่ดีเลย”
ถังซินขมวดคิ้วอย่างรุนแรง
เสี้ยงหวั่นฉิงกวาดตามองเธอ ราวกับมองเห็นอะไร บางอย่างจนปรากฏรอยยิ้มในดวงตา
“ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนคุณถังจ่ายเงินจำนวนมากแทนมู่ซื่อ เป็นมือซ้ายและขวาของเฉินหย่วน ตอนนี้เห็นคุณถัง กำลังลำบาก ฉันเลยอยากช่วยคุณ”
“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณเลี้ยง”
ถังซินไม่สบายใจแต่ไม่แสดงออกมา และก็ไม่เกรงใจ เธอด้วย “ยังเหลือเวลาอีกสามวันฉันก็จะขึ้นศาลรบกวนคุณช่วยติดต่อประธานมู่ บอกเรื่องของฉันให้ เขาทราบและเชิญให้เขามาช่วยเป็นพยานให้ฉันในวัน นั้นได้ไหม?”
“เขางานยุ่ง โทรศัพท์โทรไม่ติด” เสี้ยงหวั่นฉิงแสดง ท่าทางลําบากใจออมา “ตอนที่เฉินหย่วนไปทำงานต่าง เมือง ยังบอกว่าจะไปดูแหวนแต่งงาน ดูเหมือนตอนนี้ เกรงว่าเขาจะเหนื่อยกับงานอยู่”
ถังซินไม่โง่ ฟังความหมายของคำพูดเธอออก หัวเราะ เยาะอยู่ในใจ
บอกว่าหยิบสิ่งของ ผู้หญิงคนนี้จงใจพูดคำพูดพวกนี้ คิดอยากให้เธอละอายใจ
เป็นนักการทูต!
วิธีการต่ำช้าของเธอเช่นนี้ เสียดายภูมิหลังที่ดีที่พ่อ แม่สร้างให้เธอ
“ข่าวดีของคุณเสี้ยงและประธานมู่ใกล้มาถึงแล้วใช่ ไหม?” ถังซินยิ้มน้อยๆ “ควรพูดว่าเรื่องมงคล ในเมื่อ ติดต่อประธานมู่ทางโทรศัพท์ไม่ได้ก็ช่างเถอะ งั้นก็ไม่ รบกวนเขาแล้ว”
เลี้ยงหวั่นฉิงพูด “ฉันได้ยินว่าหลักฐานของฝ่ายตรง ข้ามแน่นหนา ถ้าไม่มีใครช่วยเป็นพยานให้คุณ คุณก็จะ แพ้คดีนี้”
“อืม” ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา “ยังเหลือ เวลาอีกสามวัน ฉันไม่รีบ ไม่แน่พอถึงเวลาขึ้นศาล ประธานมู่อาจกลับจากต่างประเทศแล้ว”
เห็นเสี้ยงหวั่นฉิงสำลัก ถังซินใช้จังหวะนี้รุกต่อ “จะว่า ไปฉันก็เป็นอดีตคู่หมั้นของประธานมู่ ซุปเป็ดนั้นกลัว เขาว่าฉันหิว จึงให้คนส่งมาให้ ใครจะไปคิดว่าจะเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น
“เขาต้องรู้ว่าฉันถูกฟ้องดำเนินคดี แน่นอนว่าต้องคิด หาวิธีเพื่อช่วยฉัน ดังนั้นฉันไม่ต้องกังวลใจ
“ที่แท้คุณถังคิดแบบนี้” สีหน้าของเสียงหวั่นฉิงค่อยๆ นิ่งขรึมลง “คุณไม่กลัวว่าจะทำร้ายเขา?”
ถังซินหัวเราะเบาๆ “ถ้าเขาคิดว่าฉันทำร้ายเขา ก็ไม่
ต้องช่วยฉัน”
“อ้อ..คุณเสี้ยงอย่าเข้าใจผิดไป ฉันไม่มีอะไรกับ ประธานมู่” เธอพูดอย่างง่ายๆ “ฉันเข้าใจประธานมู่เป็น อย่างดี อีกอย่างเขาก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยครึ่ง หนึ่ง”
“ฉันไม่ได้เข้าใจผิดอะไร คุณเข้าใจเขา ฉันเชื่อใจเขา ก็ไม่เห็นมีความขัดแย้งใดๆ
“งั้นก็ดี” ถังซินแสดงสีหน้าโล่งอก “ฉันกลัวว่าคุณเสียงจะคิดมาก คิดว่าในใจของประธานมู่ยังคงมีฉัน อยู่ ซึ่งอาจทําลายความรักของพวกคุณ แบบนั้นฉันไม่ กลายเป็นคนผิดใช่ไหม?
มุมปากเสียงหวั่นฉิงกระตุกอย่างแรงสองที
เธอทำงานอยู่ต่างประเทศหลายปี ติดต่อกับคนมาก หน้าหลายตา ใส่ใจเรื่องคนอื่น แต่วันนี้กลับมาพ่ายแพ้ ให้กับคําพูดของถังซิน!”
เสี้ยงหวั่นฉิงยิ้ม “คุณถังพูดได้ไม่เลย!”
“ขอบคุณ ประธานมู่ก็เคยพูดแบบนี้” ถังซินเม้มปาก “เมื่อก่อนเขายังไม่กล้าทะเลาะกับฉัน หาเรื่องทะเลาะ กับฉันไม่ได้ ก็หาทางอื่นมารังแกฉัน…”
“ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน!” เสี้ยงหวั่นฉิงสีหน้าสงบนิ่ง หัน ตัวกลับไป
ถังซินตะโกนไล่หลัง “ลาก่อนคุณเลี้ยง”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
