บทที่ 481 ติดต่อเขาไม่ได้

ภายใต้การยินยอมจากชายคนนั้น ถังซินโทรศัพท์หา ผู้ช่วย “ไอรา เธอช่วยติดต่อทนายที่ดีที่สุดของหนาน เฉิง ให้เขามาหาฉันที่สถานีตำรวจเพื่อถามข้อมูลของ ฉัน”

“ประธานถัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” ผู้ช่วยถามด้วย ความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร เพียงถูกกล่าวหาว่าฆ่าหญิงท้อง” ถังซิน ตอบแบบเรียบๆ อารมณ์ไม่แปรปรวน “ระยะนั้นฉันไม่ สามารถไปทำงานที่บริษัทได้ เรื่องสินค้าตัวใหม่ เธอ ต้องติดตามอย่างกระชั้นชิด”

“ยังมี เธอโทรศัพท์ติดต่อบริษัทมีเดียซินลี่ ติดต่อนัก ออกแบบของพวกเขาที่ชื่อเสิ่นสวีน รบกวนเธอให้เป็น พยานให้ฉันเมื่อถึงเวลา อ้อโทรศัพท์ไปที่มู่ซื่อ ให้ผู้ช่วย จางนำเรื่องที่ฉันถูกคุมขังไปแล้วแก่ประธานมู่ของพวก เขาด้วย”

แม้ว่าเว่ยเว่ยจะมีหลักฐานแน่นหนา แต่มีมู่เฉินหย่วน นักออกแบบที่เป็นพยานให้เธอได้ เธอก็ไม่ต้องรับโทษ

ผู้ช่วยรับปาก “เข้าใจแล้ว ฉันจะไปหาทนายตอนนี้!”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ในมือถังซินเต็มไปด้วย เหงื่อ
เธอเห็นชายคนหนึ่งสวมสูทรองเท้าหนังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ บนโต๊ะวางกระเป๋าเอกสาร เดาว่าชายคนนี้ต้องเป็น ทนายที่ไอราหามาแน่น

“คุณถังซิน”

เมื่อเห็นถังซินเดินเข้ามา ทนายจึงลุกขึ้นและจับมือ ทักทายกับเธอ : “ผมเป็นทนายแก้ต่างของคุณ ผมจะใช้ ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยคุณ เรื่อง ราวเป็นอย่างไร กรุณาเปิดเผยทุกเรื่องอย่าปิดบัง”

ถังซินพยักหน้า

ต่อจากนั้นสามสิบนาที ถังซินเล่าเรื่องทั้งหมดให้ ทนายฟัง ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่อย่างละเอียด

ทนายหยดจดบันทึก เงยหน้ามองถังซิน “คุณถังซิน ถามถึงพ่อเด็กได้ไหมว่าคือใคร?”

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องคดีไหม?”

“เกี่ยว” ทนายตอบ “ผมได้ยินมาว่าคุณเคยไปมาหาสู่ กับคุณมู่เฉินหย่วน ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา งั้นก็พอ จะเดาออกว่ายาสมุนไพรกระตุ้นเลือดในซุปเป็ดเป็นเขา ที่ให้คนจงใจใส่เข้าไป

ถังซินลดสายตา มือจับชายเสื้อไว้แน่น

ทนายยังคงพูดต่อ : “ถ้าเป็นเช่นนี้ คุณถังซินคุณเป็นผู้บริสุทธิ์ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่รู้อะไร คุณส่งซุปเป็ด ไปให้คุณหลัวจื่อเวียดื่ม เพื่อฆ่าหญิงท้องก็ควรเป็นคุณ มู่เฉินหย่วน….

“ฉันเลิกกับเขานานแล้ว” ถังซินขัดจังหวะคำพูดของ ทนาย พูดอย่างใจเย็น : “คู่หมั้นของฉันทำงานอยู่ที่ประ เทศอาร์ ยาสมุนไพรกระตุ้นเลือดคงเป็นเพราะพ่อควร ไม่ทันระวังใส่ลงไปในซุปเป็ด”

ทนายลูบคางไปมา คิดอยู่สักพัก “ก็ใช่ ซุปบาง โรงแรมก็ชอบใส่สมุนไพรกระตุ้นเลือดราคาแพง เพื่อ เพิ่มรสชาติของน้ำซุป

“งั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับคุณมู่เฉินหย่วนแล้ว?”

“อืม

เรื่องพวกนั้นถังซินเองก็ไม่อยากสนใจ เธอเพียงแต่ หวังว่ามู่เฉินหย่วนจะเป็นพยานให้ตัวเธอเอง

หลังจากที่เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ทนายปิดสมุดจด บันทึก “ผมจะไปหลีเจียงเพื่อสอบถาม ถ้าเซินสวีนเจิน และมู่เฉินหย่วนยอมเป็นพยานให้คุณ คดีก็มีโอกาสชนะ ถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”

“ได้ งั้นต้องรบกวนคุณแล้ว” คำพูดของทนายเหมือน กับความคาดหวังของถังซิน

ขอเพียงพวกเขาเป็นพยานในศาล เธอก็จะไม่เป็นไร
ทนายเดินถือกระเป๋าเอกสารออกไป ก็เกิดปัญหาขึ้น กับถังซิน

คนของสถานีตำรวจบอกเธอว่า กำหนดวันที่ขึ้นศาล แล้วคือสิบวันหลังจากนี้

ต่อมาผู้ช่วยโทรศัพท์มาบอกข่าวร้ายแก่ถังซินสอง เรื่อง

เรื่องแรกเซินสวีนเจินติดตามทีมงานไปถ่าย ภาพยนตร์ที่ประเทศยูโกสลาเวีย เรือที่นั่งไปไม่ สามารถติดต่อทางโทรศัพท์ได้ เรื่องที่สองเธอติดต่อมู่ ซื่อ ผู้ช่วยจางตามมู่เฉินหย่วนไปทำงานที่ต่างประเทศ

ถังซินกังวลใจเมื่อรู้เรื่องพวกนี้

ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้ พวกเขาไปต่างประเทศ ติดต่อไม่ได้?

“ฉันจะเอาเบอร์โทรศัพท์ประธานมู่ให้เธอ” ถังซินถือ ไมโครโฟน พูดอย่างชำนาญ “เซินสวีนเจินติดต่อไม่ได้ ไม่เป็นไร เธอต้องติดต่อประธานมู่ให้ได้ สิบวันหลังจาก นี้ฉันต้องขึ้นศาล”

“ฉันจะไปติดต่อให้ได้

ถังซินอยากรอโทรศัพท์ ชายคนนั้นกลับบอกว่าถ้า มีโทรศัพท์มาจะมาเรียกเธอ จากนั้นส่งเธอกลับห้อง กักกัน
คราวนี้ถังซินรออยู่หลายวัน

เมื่อรอชายคนนั้นมาเรียกเธอไปรับโทรศัพท์ ถังซิน แทบรอออกไปไม่ไหว

เมื่อรับโทรศัพท์ กลับได้รู้จากผู้ช่วยเบอร์โทรศัพท์ขอ งมู่เฉินหย่วนปิดเครื่องตลอด ไม่สามารถติดต่อได้

ในเวลานั้นถังซินรู้สึกเย็นชา

เขาไปทํางานต่างประเทศต้องปิดโทรศัพท์ด้วยหรือ?

หรือว่าดูข่าวแล้วรู้ว่าเธอเกิดเรื่อง จึงไม่อยากช่วย เธอ?

ผู้ช่วยเห็นถังซินไม่พูด จึงพูดต่อ : “ประธานถังอย่า กังวลใจ ฉันจะรีบไปบอกทนาย ให้เชิญพ่อครัวมาเป็น พยานให้คุณ เพื่อพิสูจน์ว่าคุณไม่ได้คิดทำร้าย….

“นั่นเป็นร้านอาหารที่สามีหลัวจื่อเว่ยเปิดเอง” ถัง ซินขัดจังหวะคำพูดของผู้ช่วย “หลัวจื่อเว่ยฟ้องฉัน แน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่จะให้พนักงานของเธอมาเป็น พยานให้ฉัน”

“งั้นฉันจะโทรศัพท์ไปที่มู่ซื่ออีกครั้ง” ผู้ช่วยก็กังวล เช่นกัน “ถามพวกเขาว่าประธานมู่ไปทำงานประเทศ ไหน”

ถังซินเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เสียงของเธอขาดๆหายๆ “ไม่ต้อง ประธานมู่งานยุ่ง ไม่ต้องไปรบกวนเขา เธอติดต่อเซินหวีนเจินให้ได้ก่อนจะขึ้นศาล ดูว่าเธอจะ มาทันไหม”

“ได้ ประธานถังคุณต้องการอะไรอีกไหม ฉันจะหามา ให้คุณ”

“ไม่เป็นไร ฉันสบายดี”

ถังซินไม่มีกระจิตกระใจจะพูดคุยกับผู้ช่วย หลังจาก ที่มอบหมายงานแล้วจึงวางสายโทรศัพท์ รู้สึกเสียใจ อย่างรุนแรง

อาหารเย็นวันนี้ส่งมาค่อนข้างช้า หนาวนิดหน่อย

ผู้หญิงในห้องกักกันหยิบอาหารเย็นด้วยความไม่ พอใจ อยากให้พนักงานช่วยทำให้ร้อน

อีกฝ่ายพูดอย่างหงุดหงิดว่าอาหารที่ให้คุณกินฟรีไม่ เลว จากนั้นเดินจากไป

ถังซินกินข้าวสวยเย็นๆ กระเพาะไม่ค่อยสบาย จึงไม่ กินอีก

เธอนอนขดอยู่บนเตียง เป็นลมหลับไป

ข้างๆ หูได้ยินเสียงถกเถียงกัน ต่อมาเปลี่ยนเป็นเธอ ยืนอยู่ที่จำเลย ยอมรับข้อกล่าวหาของหลัวจื่อเว่ย ไม่มี ใครเป็นพยานให้เธอ เธอถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมหลัวจื่อเว่ย

หลังจากที่ผู้พิพากษาหยิบรายงานที่ว่าเธอท้อง จึง ตัดสินให้มีการประกันตัวระหว่างการพิจารณาคดี รอ จนกว่าเธอจะคลอดลูกแล้วถึงรับโทษ

เมื่อเธอออกจากสถานีตำรวจ เธอกลายเป็นฆาตกรใน หมู่ประชาชน

เรื่องอื้อฉาวมากมายทำให้ชื่อเสียงของถังซิน งาน สูญหายไปหมด ไม่มีใครช่วยเธอได้สักคน

เธอเดินอย่างสิ้นหวัง ขึ้นรถบัสที่อยู่ใกล้ที่สุด อยาก หนีไปจากที่นี่

ภายในรถบัสมีแสงไฟสลัวๆ และมีไม่กี่คน

หน้าต่างรถถูกปิดอย่างหนาแน่น ราวกับอากาศจะถูก ดูดออกไป

เธอรู้สึกหายใจลำบาก อยากทุบกระจก ยื่นมือไป หยิบค้อนนิรภัย

ถังซินตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง

ปากดูเหมือนถูกปิดด้วยสิ่งที่อ่อนนุ่ม ยังมีคนกดมือ เท้าของเธอไว้

ถังซินรู้สึกตัวมีสติสมบูรณ์ครบถ้วน
เธอพยายามดิ้นรน อยากยื่นมือ แต่กลับถูกฝ่ายตรง ข้ามกดจนแน่น จิตสํานึกยังคลุมเครือ อยากหนีไปอย่าง รวดเร็ว