บทที่ 477 ทําไมเขาโหดร้ายเช่นนี้

หลังจากกดรีเฟรชนักครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดเธอก็พบ อีเมลเข้ามาใหม่

แต่อีเมลมีขนาดใหญ่มาก ไม่สามารถดูออนไลน์ได้

ถังซินใช้เวลาไม่กี่นาทีปรับความถี่ของเสียงและปรับ คุณภาพของเสียง

ในช่วงเริ่มต้นมีเพียงเสียงฝีเท้าเท่านั้น หลังจากนั้น ปรากฏเสียงอย่างอื่นตามมา เหมือนกับมีคนกำลังดูทีวี

ถังซินเร่งความเร็ว

หลังจากฟังได้สักพัก เหมือนกับมีคนเปิดประตูเข้ามา เธอจึงเลิกเร่งความเร็ว

“จู่จู่ พี่เฉินซื้อสตรอเบอร์รี่ครีมและเชอร์รี่ให้มา ให้”ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมา และยังมีเสียงฝีเท้า

“พี่จะเอาไปล้างในห้องครัว แล้วจะมาดูทีวีเป็นเพื่อน เธอดีไหม? ”

จู่ซือซือส่งเสียงเห็นด้วย

หลังจากถังซินฟังไปได้ไม่กี่ประโยค ดูจากท่าทีของจู่ ซือซือ เดาว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่มู่เฉินหย่วนพาจู่ซือซื อกลับมาจากประเทศ Y
ทําไมในตอนนั้น คนของจงเซิงถึงติดตั้งเครื่องดักฟัง ในที่พักของอู่ซือซือ

เธอไม่ได้คิดสืบสาวเรื่องราว ตอนนี้เธอเพียงถือ โทรศัพท์มือถือแน่นเอาไว้ข้างหู ฟังอย่างเงียบๆ

ได้ยินมู่เฉินหย่วนพูดคุยกับจู่ซือซืออย่างอ่อนโยน แต่ ไม่ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร จู่ซือซือจะตอบแค่เพียง’ อ๋อ’

ถังซินสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนั้นมู่เฉินหย่วนจะรู้สึก เจ็บปวดเพียงไหน

เธอก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน จึงเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง

ผ่านไปสักพัก ถังซินได้ยินเสียงกดออดที่ประตู และ ยังมีเสียงของเย่นจิ่งเหนียนและลู่เหวินซู

หลังจากทุกคนต่างพูดคุยกันไม่กี่ประโยค

เย่นจิ่งเหนียนพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน: “พี่ชายสอง พากวนชิงเฟิงมาเถอะ ก่อนหน้านี้ให้ซือซือดูภาพของ กวนชิงเฟิง พี่ก็ดูออกว่าเธออยากเจอกวนชิงเฟิงมากแค่ ไหน…..……..

“ไม่ได้! น้องสาวของฉัน อย่าให้คนนอกเข้ามาทำให้ วุ่นวาย!
“พี่ชายสอง คุณถังโทรศัพท์มาหาฉัน เธออยากช่วย หลินเฉิง…….แต่นักการเมืองที่ต้องการเข้าร่วม party ต้องลงนามในเอกสาร พอดีบังเอิญว่าฉันมีใบรายชื่อ นั้น”

มู่เฉินหย่วนพูดเบาๆ : “เธอกับฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน ตั้งนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามความรู้สึกของฉันหรอก”

ผ่านไปสักพัก มู่เฉินหย่วนถามเย่นจิ่งเหนียนขึ้นมาอีก ครั้ง”party จัดเมื่อไหร่? ”

“อีกสองเดือนหลังจากนี้

ฝ่ายชายมีท่าทีเย็นชา ส่งรายละเอียดเรื่องเวลาและ สถานที่ให้กวนชิงเฟิง”

พี่ชายสอง ประเทศ Y คือศูนย์บังคับบัญชาการใหญ่ ของจี้เจียจื้อ เขาจะโดนจับตัวได้ ถึงตอนนั้นคงไม่ได้ อะไรสักอย่าง

“เอาน่า! กลับไปได้ไม่เป็นไร!”

เมื่อถึงประโยคนี้ เทปบันทึกเสียงก็สิ้นสุดลง ไม่มี เสียงใดๆอีกแล้ว ส่วนถังซินกำลังตกใจตาค้าง เธอแทบ ไม่อยากจะเชื่อ
เธอเพิ่งเข้าใจ ว่าทำไมภายในระยะเวลาสั้นๆ กวนชิง เฟิงถึงสืบหาที่อยู่ของจี้เจียจื้อได้ชัดเจน และทำไมถึง สามารถดักซุ่มเพื่อรอโจมตีบนตึกสูง ลงมือยิงจี้เจียจื้อ

ที่แท้เรื่องเหล่านี้มู่เฉินหย่วนเป็นคนบอกเขา

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือสั่นสองครั้ง

ถังซินกดอ่านข้อความวีแชท พบว่าจงเชิงส่งรูปมา เธอรู้สึกกดดันจนสมองแทบระเบิดออก

หยกเจ้าแม่กวนอิมในภาพมีรอยเลือด

เธอนำมาจากวัดเพื่อมอบให้กวนชิงเฟิง คิดไม่ถึงว่า ผ่านไปหลายสิบปี เธอยังคงจําหยกนี้ได้

ผู้ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่า คิดไม่ถึงว่า……

ถังซินมองภาพหยก มือไม้อ่อน คล้ายกับจะเป็นลม

เรื่องของซือซือ เป็นความผิดพลาดของเธอ เธอรู้สึก ผิดต่อซือซือ แต่มู่เฉินหย่วนทำไมถึงดึงน้องชายของ เธอเข้ามา ปล่อยให้เขาแก้แค้นจี้เจียจื้อคนเดียว?

ทำไมเขาถึงโหดร้ายอย่างนี้!

นึกถึงจิตใจที่เหี้ยมเกรียมของฝ่ายชาย ทันใดนั้นถังซิ นรู้สึกโศกเศร้าสุดขีด
เธอใช้มือพยุงร่างกายไว้กับกำแพง ร่างกายโรยริน ล้มกระแทกลงบนพื้น

คนที่กำลังรับประทานอาหารต่างพากันตกใจ

เมื่อฉางผิงหันมาเห็น เขาเป็นคนแรกที่กระโดดออก จากเก้าอี้ รีบวิ่งเข้ามาหาเธอ “คุณป้า เป็นอะไรไป ครับ? ”

เขาเห็นถังซินไม่ได้สติจึงรีบตะโกนหาจู่ซือซืออย่าง ใจเย็น

“คุณ รีบตามรถพยาบาลมา! ”

ถังซินฟื้นขึ้นมา เห็นดวงอาทิตย์อยู่นอกหน้าต่าง เหมือนเป็นเวลาฟ้าสาง

เธอยังจำได้ว่าเมื่อวานล้มสลบไป

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ถังซินรีบร้อนหาโทรศัพท์มือ ถือ แต่หาอยู่นานกลับหาไม่เจอ เมื่อเปิดประตูออกไป บังเอิญเป็นจังหวะที่หลี่ซูเจ๋กำลังจะเดินเข้ามา จึงเกือบ ชนเธอล้ม

ถังซินจับข้อมือของเธอไว้ ใบหน้าตื่น ตระหนก“โทรศัพท์มือถือของฉันล่ะ?
“หน้าจอแตก ฉางผังเลยช่วยเอาไปซ่อมให้เธอ หลี่ ซูเจ่ประคองเธอกลับเข้าไปในห้อง”ซินซิน หมอบอกว่า ช่วงนี้เธอทํางานหนัก ต้องพักผ่อนหน่อยนะ”

“ฉันไม่อยากพักผ่อน! “ถังซินสบัดมือเธอ ต้องการ ออกไปข้างนอก”ฉันยังมีเรื่องให้ทำมากมาย ฉันอยาก ะไปดูให้รู้ว่า จงเซิงหลอกฉัน……

น้องชายของเธอไม่มีทางตาย!

หลี่ซูเจรีบดึงเธอเอาไว้”ซินซิน เธอใจเย็นหน่อย แบบ นี้มันอันตรายต่อลูกในท้องนะ”

ลูก?

ถังซินนิ่งไปสักพัก ก้มลงมองท้องที่นูนออกมา แต่ใน ใจของเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธอกระ พริบตาไปมา แต่ก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออก มาได้

“ซินซินเป็นอะไรไป? “หลี่ซูเจรีบเช็ดน้ำตาของเธอ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ถังซินกอดเธอแน่น ร้องไห้ยกใหญ่

หลี่ซูเจไม่ได้ถามอะไรต่อ เธอเพียงลูบหลังปลอบใจ

หลังจากถังซินร้องไห้จนพอใจ หลี่ซูเจ๋ดึงเธอมานั่ง ข้างเตียง เทน้ำอุ่นส่งให้เธอ”เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ถังซินส่ายหัว ฝืนยิ้มออกมา”ฉันเพียงนึกถึงเรื่องของ จิ้งเหอแล้วรู้สึกแย่แค่นั้นเอง”

“ฉันเหมือนกัน แต่พวกเราก็ช่วยอะไรไม่ได้”หลี่ซูเจ๋ ถอนหายใจ พวกเขามีคุณเย่นดูแล เธออย่าเป็นห่วง เลย ดูแลลูกในท้องของตัวเองก่อนดีกว่า”

“อั้ม”

หลี่ซูเจ๋พูดอย่างอ่อนโยน: “เธอพักผ่อนอีกสักหน่อย อยากกินอะไร ฉันจะไปทำมาให้

“เธอทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

เมื่อได้ยิน สายตาของหลี่ซูเจ๋ลดต่ำลง เธอจิบปาก จิบคอพูด: “ ทำอาหารก็ไม่ได้ยาก ศึกษาเรียนรู้บ่อยก็ ทําเป็นแล้ว เอาล่ะ เธอนอนพักสักหน่อย รอฉันเรียกกิน ข้าว”

หลี่ซูเจ๋เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ในใจของถังซินมีเรื่องราวมากมาย เธอนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาบนเตียง

ในสมองเอาแต่นึกถึงภาพหยกเปื้อนเลือดไม่รู้จักจบ

สิ้น

เธอบอกตนเองหลายต่อหลายครั้ง : น้องชายของ ตนเองฉลาดขนาดนั้น ไม่มีทางตายได้ ในระหว่างทางที่เขาหลบหนีอาจจะทําหยกหล่นหายจนไปเปรอะเลือด ของคนอื่น

แต่เพียงแค่ปลอบใจตนเอง เธอยังคงอดไม่ไหว ร้องไห้ออกมา กลัวตนเองจะเห็นความจริงที่โหดร้าย

ถังซินหลับไม่ลง เปิดประตูห้องนอนเดินออกไป

เธอได้ยินเสียงจู่ซือซือพูดอย่างรางเลื่อน น้ำเสียงมี ความโมโห: “พี่เฉินทำมากเกินไปแล้ว ทำไมเขาทำเป็น แบบนี้ ฉันขอตัดขาดความเป็นพี่เป็นน้องกับเขา! ”

“เธอระวังหน่อย ซินซินนอนหลับอยู่ข้างใน”หลี่ซูเจ๋ พูด”อยากปลุกเธอขึ้นมาหรือไง? ”

“พี่ถังซินไม่ได้ยินหรอก…….ซือซือกระซิบ เธอลด ความดังของเสียงลงมา

หลี่ซูเจ๋พูด“เรื่องนี้เธอก็อย่ายุ่ง ถึงอย่างไรซินซินกับ ประธานมู่ก็เลิกกันแล้ว ประธานมู่จะมีชีวิตอย่างไร มันก็ ไม่เกี่ยวกับซินซิน เข้าใจไหม? –

จู่ซือซือจิ้มโทรศัพท์มือถือ พูดอย่างรังเกียจ แต่พี่ เฉินตาบอดจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นสวยไม่ได้ครึ่งของพี่ถัง ซิน! ”

“ระวังคำพูดหน่อย!

ข่าวนี้อย่าให้ถังซินเห็นเด็ดขาด

ในระหว่างที่พวกเธอคุยกัน ถังซินก็เดินเข้ามา”คุย”อะไรกัน ไม่อยากให้ฉันดูข่าวอะไรหรอ? ”

จู่ซือซือหันกลับมา มองเห็นถังซินเดินเข้ามา เธอนิ่งไป ทันที รีบเอาโทรศัพท์มือถือซ่อนไว้ข้างหลัง“ก็แค่ข่าวไร้ สาระแค่นั้นเอง! ”

“ขอดูหน่อย”ถังซินยื่นมือขอโทรศัพท์มือถือจากเธอ

“อย่าเลยน่า”จู่ซือซือถอยหลังสองก้าว พูดอย่างล้ำอึ้ง อยู่ในปาก”ไม่มีอะไรน่าดูจริงๆ….

ถังซินมองเห็นหน้าจอมือถือของเธอยังสว่าง จึงก้าว เข้าไปหาสองก้าว

อาศัยจังหวะที่จู่ซือซือไม่ทันระวัง แย่งโทรศัพท์มือถือ ของเธอมา

เพียงแค่กวาดตามองหน้าจอ รูม่านตาดำของถังซินก็ หดลงฉับพลัน

**

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่อวนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณ ค่ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ