บทที่ 424 เธอรังแกฉัน

ได้ยินมาว่า สาวซิวหรงยิ้มด้วยความพึงพอใจ และ เหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ

ถังซินจ้องไปที่คุณกู้ด้วยสายตาที่ดูใจเย็นลง

“ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณกู้ที่แต่งตัวดีแบบนี้จะชอบทำ อะไรแบบนี้ด้วย”

“แล้วมันทำไมเหรอ เหล้าขาวแก้วนี้ คุณจะดื่ม ไหม”คุณกู้พูดด้วยน้ำเสียงขู่เข็ญ

ถังซินรับเหล้าแก้วนั้นมา เธอเม้มปากสีชมพูระเรื่อ ของเธอครั้งหนึ่ง

ถึงแม้ว่าเธอจะมาอยู่ที่เมืองหนานเฉิงได้ไม่นาน แต่ สาขาของบริษัทเหอซ่งก็อยู่ที่เมืองหนานเฉิง แถมยังอยู่ ภายใต้การดูแลของหลินเฉิงจี๋อีก ในอนาคตก็ต้องได้ ร่วมงานกับพวกนักธุรกิจพวกนี้อีกไม่น้อย

ถ้าเธอไม่ไว้หน้าคุณกู้ล่ะก็ เขาคงจำเอาไว้ แล้วเอาไป ลงกับบริษัทเหอซ่งแน่ๆ

คุณกู้เห็นถังซินรับแก้วเหล้านั้นไปแล้ว ก็คิดว่าตัวเขา คงทำให้ถังซินกลัว เขาจึงยิ้มออกมา

“ดูๆแล้วคุณก็ยังรู้จักเคารพกันนะ..……….
พูดยังไม่ทันจบ ถังซินก็สาดเหล้าไปที่หน้าของเขา คุณกู้ถูกสาดด้วยเหล้า เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง

ภายในห้องนั้น สายตาของทุกคนก็มองมาที่ถังซินและ คุณกู้ ไม่คิดเลยว่าถังซินจะทำแบบนี้ จะกล้าเอาเหล้ามา สาดกันแบบนี้

“โทษทีนะคะคุณกู้ มือมันลื่นน่ะค่ะ”ถังซินยังคงมีท่าที่ นิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทําคุณเปียกหมดเลย แต่คุณไม่ต้องกังวลนะคะ เดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้นะคะ”ถังซินฉีกยิ้ม

คุณกู้โกรธมาก “นังบ้า พูดดีดีไม่ฟังต้องให้บังคับกัน ใช่ไหม”

ถังซินเช็ดๆถูๆน้ำตรงแขนเสื้อ ไม่สนคุณกู้เลยแม้แต่

นิดเดียว

“คุณกู้ คุณเนี่ยสุดยอดเลยนะคะ แถมยังเป็นคนกว้าง ขวางอีก แต่เวลาผ่านไปอะไรก็เปลี่ยนไป ไม่มีใครจะ หัวเราะได้ตลอดไปหรอก”

“วันนี้ฉันไม่ดื่มเหล้าของคุณ ต่อไปคุณจะบังคับให้ฉัน ทำอะไรก็แล้วแต่คุณเถอะค่ะ แต่คุณจำเอาไว้นะคะ เมื่อ ถึงวันที่คุณถูกรังแกบ้าง ก็อย่ามาถามนะคะว่าทำไมคุณ ถึงถูกรังแก”

“เธอ……”คุณกู้คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าพูดกับเขาแบบนี้ต่อหน้านักธุรกิจใหญ่ขนาดนี้ เขาโกรธจน หน้าแดงเอ็นที่คอก็ปูดขึ้นมา เขาเอามือปัดขวดเหล้าบน โต๊ะลงพื้นด้วยความโกรธ

ถังซินเห็นขวดเหล้าตกแล้วจะกระเด็นมาโดนเธอ เธอ

หลับตาลงด้วยสัญชาตญาณ ทางซ่าวซิวหรงก็ตั้งตัวไม่ทันกับสถานการณ์นี้ พอตั้ง

ตัวได้ก็เข้าไปจับแขนของคุณกู้ไว้

เวลานี้ มีคนเปิดประตูเข้ามา เงาร่างสูงก็ก้าวเข้ามา

มีคนตะโกนออกมา “คุณมู่” คุณกู้เหงื่อโชกตัวสั่น เขา กำลังจะหยิบขวดเหล้าฟาดไปที่ถังซิน แต่ก็ต้องหยุดลง แล้วหันไปมองที่ประตู

มู่เฉินหย่วนร่างสูงใหญ่ในเสื้อสูท

เขากวาดสายตามองหาถังซิน เขาพูดออกมาด้วยน้ำ เสียงนิ่งๆว่า

“วันนี้มันวันอะไร ทำไมวุ่นวายขนาดนี้”

“คุณมู่ รอคุณตั้งนาน”ซ่าวซิวหรงเดินไปรับ

เขาเดินนำมู่เฉินหย่วนมา เขาพูดกับมู่เฉินหย่วนว่า

“คุณกู้คิดว่าถังซินดื่มแต่น้ำผลไม้คงจะเบื่อแย่ เลยริน เหล้าให้เธอดื่ม แต่ถังซินไม่ได้ระวังดันไปทำเหล้าหกใส่คุณกู้ คุณกู้เลยโกรธน่ะ”

“คุณตู่”คุณกู้เอาขวดเหล้ากลับไปวางที่โต๊ะเหมือน เดิม

“ชุดสูทผมต้องสั่งจองตั้งสองเดือนกว่าจะได้ แล้วมา โดนคุณถังซินทำเปียกแบบนี้ ผมเลยควบคุมอารมณ์ โกรธไม่ได้น่ะ”

คุณกู้กล้าที่จะไม่รู้สึกผิดอะไรเลย แล้วก็มั่นใจว่าถัง ซินกับมู่เฉินหย่วนไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็คิดว่ามู่เฉิน หย่วนคงจะไม่ปกป้องถังซินหรอก

พวกเขายังอยู่ด้วยกัน ถังซินออกจากบริษัทมู่ซื่อ แล้วไปอยู่บริษัทเหอซ่งแล้วนิ่

มู่เฉินหย่วนไม่ได้ปกป้องอะไรถังซินจริงๆด้วย แค่พูด

ว่า

“คุณกู้ ชุดสูทพังแล้วก็แค่สั่งทำใหม่ ตัดชุดใหม่คงใช้ เงินไม่เท่าไหร่ มันไม่น่าจะทำกับผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ เลยนะครับ”

คุณกู้ดูผ่อนคลายขึ้น เขาเริ่มยิ้มออกมา

“คุณมู่พูดถูก ครั้งหน้าผมจะระวังครับ”

ส้าวซิวหรงเหลือบมองคุณกู้ แล้วหัวเราะในใจ แต่เก็บ อาการได้ดี แล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้น ก็เท่ากับว่าให้มู่เฉินหย่วนนั่งข้างๆถังซิน

“ร้อนจังเลย เดี๋ยวฉันไปตากแอร์ตรงนั้นก่อนนะ”

มู่เฉินหย่วนเพิ่งนั่งลงไป ถังซินก็รีบลุกออกไปทันที พูดเสร็จเธอก็ออกไปเลย เธอพยายามจะเลี่ยงเขา

มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดอะไร

ถังซินย้ายไปนั่งหลบที่มุมห้อง

พอดีกับที่พนักงานเอาผลไม้มาเสิร์ฟ เธอเห็นว่าใน จานมีส้มอยู่ เลยหยิบมานั่งปลอก ข้างหูเป็นเสียงผู้ชาย คุยกันเสียงดัง ราวกับว่าความตึงเครียดที่คุณกู้รังแก หยามเหยียดเธอเมื่อกี้จะไม่มีอยู่แล้ว

เธอเอาส้มใส่ปากของเธอ น้ำเยอะ หวานอมเปรี้ยว อร่อยกว่าที่กินครั้งที่แล้วอีก

น่าจะเป็นส้มที่ส่งมาจากสวนผลไม้นั้นแน่ๆ

ถังซินชอบรสชาตินี้มากๆ หยิบใส่ปากคำแล้วคำเล่า เธอเงยหน้ามองเห็นคุณกู้เทเหล้าให้มู่เฉินหย่วน ยิ้ม แย้ม ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกับ เฉินหย่วน

เห็นมู่เฉินหย่วนตอบอะไรคุณกู้ก็ไม่รู้ สีหน้านิ่งๆแต่ยิ้ม ไปตามมารยาท เธอกินส้มต่อ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น อยู่ดีๆก็ รู้สึกเศร้า
นี่คือเลิกกันแล้วเหรอ เธอโดนรังแก เขาไม่คิดที่จะ ช่วยอะไรเธอเลยเหรอ เห็นถึงเรื่องราวที่เคยมีร่วมกัน มาเลยเหรอ เลิกกันแล้วนี่ เธออยากกินส้มจากสวน ไม่ ซื้อมาให้เธอสักหน่อยเหรอ เลิกกันแล้วทำไมถึงยังนอน กับเธออีกล่ะ

อีกอย่างไม่ใช่เธอเองที่อยากกินส้ม เด็กๆต่างหากที่ อยากกิน

ถังซินคิดว่านี่เป็นเรื่องน่าทุกข์ใจมาก เธอจำได้ว่าวัน นั้นที่โทรไปที่ห้องผู้อำนวยการจ้าวอี้ซีนเป็นคนรับ ยังมี รูปที่ดูสนิทสนมของพวกเขาที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์อีก เธอน้ำตาไหลไม่หยุด

ตอนแรกก็ร้องเงียบๆ พอคิดมาก ความทุกข์ใจก็มาก ขึ้น เธอกลั้นไหวจึงร้องไห้ออกมายกใหญ่ ร้องไห้จน ไหล่สั่น ทำเอาคนในห้องตกใจกันใหญ่

มู่เฉินหย่วนก็แอบเห็น เห็นเธอร้องไห้ไม่หยุด ทำเอา กางเกงเปียกไปหมด เขารู้สึกเสียใจ ลุกขึ้นกำลังจะเดิน ไปหาเธอ

“ร้องไห้อะไร” มู่เฉินหย่วนนั่งยองลงไป แล้วเอามือ ปาดน้ำตา

“เลิกกันแล้วก็คือเลิกกัน คุณจำเป็นต้องขี้เหนียว ขนาดนี้เหรอ เอาส้มมาเสิร์ฟที่นี่ แต่ไม่ซื้อมาให้ฉัน คุณ คิดว่าฉันอยากกินมากนักรึไง”
“ยังมีอีกนะ คุณไม่อยากรับโทรศัพท์ฉันก็ไม่ต้องรับ สิ ทำไมต้องมาบล็อกบริษัทฉันด้วย”คุณพูดไปพลาง ร้องไห้ไปพลาง แล้วก็เอาส้มใส่ปากอยู่

“ฉันจะร่วมงานกับบริษัทมู่ซื่อ ไม่ใช่จะไม่ให้เงินซะ หน่อย”

มู่เฉินหย่วนชะงักไป “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้เนี่ยนะ”

“ก็คุณแกล้งฉันอ่ะ”เธอร้องไห้หนักขึ้น

“ทำไมคุณไม่ซื้อส้มให้ฉัน ฉันแค่อยากกินสองสามลูก เอง ทำไมคุณถึงขี้เหนียวขนาดนี้”

ไม่ใช่แค่มู่เฉินหย่วน แต่คนในห้องทั้งหมดก็เงียบกริบ

“คุณมู่ มันก็จริงนะ เลิกกันก็เรื่องหนึ่ง แต่ทำไมไม่ซื้อ ส้มมาให้เธอล่ะ”

มู่เฉินหย่วนทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ฉีกยิ้มออก เขาก็จน ปัญญาจริงๆ

ขณะนั้นเขาไม่รู้ว่าถังซินอยู่ที่บริษัทเหอซ่ง แต่รู้ว่าเธอ ไม่ได้กินส้มเลยร้องไห้หนักขนาดนี้

“อย่าร้อง เดี๋ยวตาบวมนะ”พลางเอามือเช็ดน้ำตาที่ แก้มของถังซิน

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาส้มไปให้เธอที่คอนโดสองตะกร้าเลยจะกลับตอนนี้เลยไหม

ถังซินไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว เห็นคุณกู้นั่นก็ อยากจะอ้วกเต็มที่ เธอผงกหัวอย่างสะอึกสะอื้น

มู่เฉินหย่วนดึงเธอขึ้นมา แล้วก็โอบประคองตัวเธอ

ถังซินเห็นว่าในถาดผลไม้ยังเหลือส้มอยู่สองสามชิ้น

ก่อนจะเดินไป เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปหา าวซิวหรง เธอพูดด้วยเสียงอันแหบแห้งเนื่องจากเพิ่งจะ ร้องไห้ไปอย่างหนัก

“ประธานสาวคะ ฉันขอเบอร์คุณหน่อยได้ไหม ฉัน อยากร่วมงานกับคุณน่ะ”

“ได้สิ”

ส้าวซิวหรงยิ้มแล้วกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มู่เฉิน หย่วนก็เอามือมาปิดตาถังซิน แล้วดึงเธอออกไป

“ถ้ามีอะไรติดต่อฉันมา เขาแค่อยากจะเอาเงินจาก เธอ เขาไม่ให้เธอเฉยๆหรอก”