บทที่ 407 เตะอะไรกันนักหนา อยู่นิ่งๆสงบๆหน่อยได้มั้ย

หลังจากที่เธอรับกระเป๋าเสร็จแล้ว จึงเดินออกไปทาง

ด้านนอก พลางต่อสายโทรศัพท์หาหลินเฉิงจื่

เพราะว่าต้องคอยจัดระเบียบกระเป๋า ทำให้เธอไม่ทัน ได้ระวัง จึงไปชนกับคนที่เดินผ่านมา ทำให้พาสปอร์ต และแว่นตาดำของอีกฝ่ายตกลงพื้น และโทรศัพท์ของ เธอเองก็ตกลงเช่นกัน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”

ถังซินรีบนั่งยองลงไป และเก็บของทั้งหมดขึ้นมาให้

เธอ

“ขอบคุณค่ะ” มือหนึ่งได้ยื่นมารับของ และพูดด้วย

เส้นเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเรียบร้อย น่า

ฟังยิ่งนัก

ถังซินเม้มริมฝีปาก ยิ้มและเงยหน้า เธอเห็นผู้หญิงคน หนึ่งที่มีรูปร่างบางเล็ก สวมชุดสูททำงาน ผมยาวประ ลงมาที่บ่า ดวงตาใสวาวและฟันขาวสวย มีความเป็นผู้ หญิงอย่างเต็มตัว

เมื่อเห็นลักษณะหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มของถังซินก็เงื่อนลง และยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น

ผู้จัดการแผนกRของบริษัทมู่ซื่อ จ้าวอี้ซีน
“คุณถังซินใช่มั้ยคะ?” จ้าวอี้ซีนจำถังซินได้ จึงยื่นมือ ออกมาอย่างรวดเร็ว “ตอนที่ฉันพึ่งมาอยู่ในบริษัทมู่ซื่อ ใหม่ๆ มักจะได้ยินพนักงานในแผนกพูดถึงผู้จัดการคน ก่อนหน้านี้อยู่บ่อยๆ”

สวัสดีค่ะ” ถังซินยื่นมือไปจับมือกับเธออย่างมี มารยาทและด้วยรอยยิ้มที่จืดจาง “ฉันออกมาจากบริ ษัทมู่ชื่อนานแล้ว ช่วงเวลานี้ก็อยู่ที่ต่างประเทศ งานยุ่ง เลยไม่มีเวลาดูข่าว คุณคือ?”

“ที่แท้ช่วงนี้คุณก็อยู่ที่ต่างประเทศนี่เอง” รอยยิ้มของ จ้าวอี้ซีนยังคงสดใสเป็นประกาย “ขอแนะนำตัวหน่อย นะคะ ฉันคือผู้จัดการคนใหม่แผนกR ของบริษัทมู่ซื่อ ชื่อจ้าวอี้ซีน”

ถังซินคลายมือออกและจับไปที่คันจับกระเป๋าเดิน ทาง “ยินดีกับคุณด้วยนะคะ บริษัทมู่ซื่อเป็นองค์กรที่ดี มากองค์กรหนึ่ง ฉันเชื่อว่าบริษัทจะต้องให้ในสิ่งที่คุณ ต้องการและพัฒนาความสามารถของคุณ”

ขอบคุณค่ะ” จ้าวอี้ซีนฉีกยิ้มริมฝากอันแดงก่ำ “แต่ ฉันยังต้องศึกษาเพิ่มเติมอีกมากจากรุ่นพี่ถังอย่างคุณ!”

สีลิปติกของเธอนั้นสีสันสดสวย จึงขับผิวของเธอให้ ขาวผ่อง ดูงดงามและกินใจยิ่ง

ถังซินยิ้มอย่างรักษามารยาท “ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้น หรอกค่ะ พวกเขาพูดยกยอไว้สูงเกินไปแล้ว
“ไม่ว่าคนนอกจะพูดยกยอไว้สูงเกินไปหรือไม่ แต่รุ่นพี่ ถังก็ยังเป็นคนที่เก่งมาก” จ้าวอี้ซีนยังเอ่ยอีกว่า จากสาย งานการแปลสามารถย้ายมาอีกสายงานหนึ่งได้ และยัง มีผลการทำงานที่สำเร็จอย่างดีขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็ สามารถที่จะทำได้

ถังซิน……

….จ้าวอี้ซีน เธออายุเท่าไหร่?” ถังซินยิ้มเอ่ยถาม

จ้าวอี้ซีนคล้ายกับคิดไม่ถึงว่าถังซินจะถามคำถามนี้ จึงตอบด้วยน้ำเสียงช้าๆ “ยี่สิบแปด”

“โหว อายุมากกว่าฉันตั้งสามปี” ถังซินคล้ายกับกำลัง คิดอะไรอยู่ จึงยิ้มอย่างจืดจางออกมาอีกครั้ง “ในปีที่ แล้วที่ฉันอยู่บริษัทมู่ซื่อผลการทำงานของฉันนั้นประสบ ความสำเร็จมากจริงๆ แต่คงต้องขอไม่รับคำว่ารุ่นพี่จาก คุณจ้าว”

แน่นอนว่าจ้าวอี้ซีนฟังออกว่า ในคำพูดของถังซินนั้น แฝงไปด้วยความประชดประชัน สีหน้าจึงเจื่อนลง แต่ ไม่นานก็ได้พูดออกมาอย่างสดใสว่า “คุณถัง สะดวก แลกวีแชทกันไว้มั้ยคะ? ถ้ามีเวลามาดื่มน้ำชาด้วยกัน ค่ะ?”

“ได้เลยค่ะ!” ถังซินหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างใจ กว้าง กดเข้าไปที่หน้าจอหลักดู และเอ่ยพูดขอโทษ “ใน โทรศัพท์ของฉันไม่มีแอพพลิเคชันของวีแชท รอให้ฉัน กลับไปดาวน์โหลดก่อนแล้วค่อยแอดวีแชทคุณไปนะคะ”

“คุณจ้าว ฉันไปก่อนนะคะ” ถังซินไม่รอให้จ้าวอี้ซีนพูด ออกมาอีก เธอลากกระเป๋าก้าวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มีความหมายคล้ายกับไม่อยากได้วีแชทของเธอแม้แต่ นิดเดียว

ถังซินเดินออกไปทางด้านนอกไปพลาง และขบคิดถึง เรื่องการประมือกันกับจ้าวอี้ซีนเมื่อสักครู่นี้ไปพลาง

หญิงสาวที่อยู่ในชนชั้นสูง พูดจาดูสุภาพและมี มารยาท แต่กลับแฝงไปด้วยความเยาะหยัน ทั้งสวย และฉลาด มีสง่าเพียบพร้อม

ขณะที่หวนกลับไปคิด ท้องเธอก็รู้สึกเจ็บและมีน้ำ ย่อย

ไอ้แก่นั้นยอดเยี่ยมจริงๆ สามารถหาผู้หญิงที่มีสวย และฉลาดมาอยู่ข้างกายได้!

ทันใดนั้นเธอก็ถูกถีบท้องหลายที ทำให้ถังซินรู้สึกเจ็บ เบาๆ

“ถีบอะไรนักหนา อยู่นิ่งๆสงบๆหน่อยได้มั้ย” ถังซิ สมองบน และพูดด่าพวกเด็กๆในท้องด้วยเสียงเบา “ถ้า ถีบอีกกลับไปฉันจะไม่กินข้าวแล้ว ให้พวกเธอหิว!”

“คุณถังใช่มั้ย?”
ในขณะที่ถังซินกำลังจิตใจหดหู่อยู่ ก็ได้ยินเสียงคน เรียกตนเองรางๆ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้ช่วยจางที่ไม่ ได้เจอกันนานมากแล้ว กำลังเดินมาทางตนเอง

“ผู้ช่วยจาง” ถังซินยังมีความรู้สึกที่ดีต่อผู้ช่วยจางอยู่ จึงทักทายอย่างยิ้มแย้ม “ดูแล้วคุณยังคงหล่อเหมือน เดิมเลยนะ!”

ผู้ช่วยจางลูบคลำไปที่ผมของตนเอง ถูกชมจนรู้สึก

เขินอายเล็กน้อย “คุณถังก็เช่นกัน”

ในขณะที่พูดก็ได้หันไปมองทางข้างหลังเธอ

เมื่อเห็นดังนั้น ถังซินจึงหันไปมองข้างหลังตัวเอง เช่นกัน และเอ่ยถามเขาอย่างแปลกใจ “คุณมองอะไร หรอ?”

“ เออ ไม่มีอะไรครับ” แค่มองไปเรื่อยก็เท่านั้น ผู้ช่วย จางกดมือที่อยากจะรายงานข่าวให้เจ้านายเอาไว้ “ครั้ง นี้คุณถังกลับมาที่หนานเฉิง จะนานเลยมั้ย?”

“นี่เป็นบ้านเกิดฉัน ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้วจะให้ฉันไปอยู่ ที่ไหน?” ถังซินเอ่ยถามอย่างยิ้มหัวเราะ “ใช่แล้ว ทำไม คุณมาอยู่ที่นี่ได้?”

เป็นไปได้มั้ยว่าวันนี้มู่เฉินหย่วนบินกลับมาจากต่าง ประเทศ และจางเฉิงก็มารับเขา?

จากนั้นผู้ช่วยจางก็ได้ทำลายจินตนาการของถังซิน “วันนี้เพื่อนนักเรียนของผมกลับมาจากทำงานนอก สถานที่ ผมจึงมารับเธอ”

“เพื่อนนักเรียน? อ้อ คนที่เรียนมหาวิทยาลัยแสตนฟ อร์ด” หลังจากที่ถังซินนึกออกแล้ว จึงรีบมองเขาอย่าง รังเกียจ “นี่ตั้งกี่เดือนแล้ว พวกคุณยังไม่ได้คบกันอีก หรอ?”

“ไม่”

หลังจากที่เงียบไปไม่กี่วินาที ถังซินจึงอดที่จะถามไม่ ได้ “เธอไม่ได้ชอบคุณเลยหรอ? คุณอย่ารักข้างเดียว เลย ปัญญาอ่อนมาก ไม่สนใจในบริษัทมู่ซื่อหรอ? สาว สวยเยอะขนาดนั้น?”

“ไม่ใช่ครับ เพราะว่าพวกเราทำงานกันยุ่งมาก” ผู้ช่วย จางลูบคลำที่จมูก และพูดแก้ตัวให้กับอีกฝ่าย “พวกเรา ไปทานข้าวด้วยกันทุกสุดสัปดาห์ ชมการแสดงดนตรี เป็นไปอย่างดีมากครับ”

ถังซินเบะปาก และแสดงเสียง อะอะ! ออกมา

เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ผู้ช่วยจางคบหากันอย่างไร ตอน นี้ดูแล้วเขา…ค่อนข้างโง่

“พอแล้ว ถ้าอย่างนั้นนายรอไปเถอะ ฉันไปก่อนแล้ว” ถังซินโบกมือขึ้น “ครั้งหน้าค่อยคุยกัน”
“คุณถัง ให้ผมไปส่งคุณเถอะ”

“ไม่เป็นไร ฉันไปโบกแท็กซี่สักคันก็ได้แล้ว”

แต่ผู้ช่วยจางเหมือนกับไม่ได้ยินคำพูดของถังซิน และ บังคับแย่งเอากระเป๋าเดินทางของเธอมา และเอามา ไว้ที่ท้ายรถ “คุณถัง คุณอย่าเลิกกับประธานมู่แล้วทำ เหมือนผมเป็นคู่อริเลย”

“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น… ถังซินลูบไปที่หว่างคิ้ว และ พูดอย่างจนปัญญาขึ้นว่า “งั้นก็ได้ ขอบคุณนะ

ผู้ช่วยจางยิ้มออกมา “จะเกรงใจอะไรกันครับ”

เขามองไปที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง และพูดอย่างไม่ สบายใจ “เธอน่าจะลงจากเครื่องตั้งนานแล้ว ทำไมถึง ยังไม่ออกมา” คุณถังคุณขึ้นไปรอบนรถเถอะ ผมจะ เข้าไปดู กลัวว่าเธอจะหลงทาง”

ถังซิน…

ทางออกที่จอดรถมีทางเดียว หรือเพื่อนนักเรียนเขา คนนั้นเป็นคนปัญญาอ่อน

ถังซินเปิดประตูรถขึ้นไป และมองไปทางนอก หน้าต่างอย่างไม่ได้ตั้งใจ เห็นผู้ช่วยจางเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้คุยกับผู้หญิงคนข้างหน้าคนหนึ่ง จากนั้นก็รับเอา กระเป๋าเดินทางในมือเธอมา
เธอยังคิดเลยว่ายังดีที่เพื่อนนักเรียนคนนี้ไม่เดินหลง ทางและได้เดินออกมาแล้ว เมื่อผู้ช่วยจางหลีกทางออก ถังซินก็เห็นผู้หญิงคนนั้น คนที่เมื่อสักครู่ได้เจอกับเธอที่ ห้องโถงใหญ่ ชื่อจ้าวอี้ซีน ถังซินตกใจจนตาถลึงค้าง

อะไรกันเนี่ย!

เพื่อนนักเรียนของผู้ช่วยจางคือ…จ้าวอี้ซีน?

ถังซินไม่ทันที่จะลงรถไปเอากระเป๋าเดินทาง ผู้ช่วย จางก็ได้พาจ้าวอี้ซีนเดินมาแล้ว และเปิดประตูรถด้าน หลัง และแนะนำให้ถังซินรู้จักอย่างกระตือรือร้น “คุณ ถัง คนนี้คือ…

“ฉันรู้จัก” ถังซินพูดขัดเขาและฉีกยิ้ม “เมื่อสักไม่ทัน ระวังจึงชนกับเธอที่ห้องโถงใหญ่ เธอก็รู้จักฉันแล้ว พวก เรายังพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง”

“จริงหรอครับ” ผู้ช่วยจางมองไปที่จ้าวอี้ซีน “คุณรู้จัก กับคุณถังแล้วหรอ?”

จ้าวอี้ซีนกระพริบตายิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า “ใช่ แล้ว ฉันศรัทธาในตัวรุ่นพี่ถังซินมากเลย ยังอยากที่จะ แลกวีแชทกับเธอ คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่”