บทที่ 360 เธอยังมีหัวใจอยู่ไหม

ลู่เหวินซูลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างยากลำบาก เขาผลัก ประตูออกไป ใช้มีกดๆโทรศัพท์เพื่อจะตรวจสอบตำ แหน่งของห

หลี่ซูเจ๋ ตาเขาเบิกโพลง

เธออยู่ที่โรงพยาบาล!

ลู่เหวินซูรีบขึ้นรถขับไปที่โรงพยาบาล

เขาหลับตาแน่น บอกกับตัวเองในใจ ไม่ว่าเขาจะเห็น อะไรมาก็ตาม ถ้าเธอขอโทษเขา เขาจะไม่ถือโทษโกรธ อะไรเลย จะพาเธอและลูกในท้องกลับไปฉลองวันเกิด ด้วยกัน

พอถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูไปถามที่ประชาสัมพันธ์ ว่า “ช่วยเช็คให้หน่อยว่าคนที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ห้องไหน ผม เป็นแฟนเธอครับ”

แผนกประชาสัมพันธ์เงยหน้ามองเขาอย่างระมัดระวัง เล็กน้อย “ถ้าเลขบัตรประชาชนที่คุณกรอกไม่ได้ผิด พลาดอะไร ตอนนี้คนไข้ที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ที่แผนกสูตินารี ค่ะ กำลัง….ขูดมดลูก

ขูดมดลูก??

ลู่เหวินซูไม่เข้าใจว่าแผนกสูตินารีจะตรวจอะไร เขารู้ว่าการขูดมดลูกคืออะไรเขาทั้งโกรธทั้งโมโห รีบขึ้นไป ชั้นบนด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น

พอมาถึงชั้นบน เขาจับพยาบาลคนหนึ่งไว้แล้วถามว่า “ห้องผ่าตัดอยู่ที่ไหน?”

“ทางนั้นค่ะ”

เขาเดินเข้าห้องผ่าตัดไป ลู่เหวินซูเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง พึ่งออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวแล้วยังเอามือกุมท้องน้อย ไว้ เดินแทบไม่ไหว

ใจเขาเต้นแรง รีบจับแขนพยาบาลที่กำลังจะเดินไป แล้วถามว่า “หลี่ซูเจ๋อยู่ที่ไหน เธอผ่าตัดไปหรือยัง?”

“คุณเป็นแฟนของเธอหรอ?” พยาบาลมองมาที่เขา สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิง ท้องเนี่ยอ่อนแอขนาดไหน? เธอ..”

“ผมถามว่า เธอผ่าตัดไปหรือยัง?” ลู่เหวินซูพูดตัด ประโยคของพยาบาล ดวงตาแดงก่ำ

พยาบาลตกใจ ตอบว่า “เธอ เธอสภาพแบบนั้น ไม่ทำ ก็ไม่ได้สักหน่อย… น่าเสียดายจริงๆ เด็กในท้องเป็นตัว แล้ว และยังเป็นฝาแฝดอีก”

ในหัวของลู่เหวินซูว่างเปล่า เขาคิดอะไรไม่ออก

สภาพเธอแบบนั้น? แบบไหน?
หรือว่าเธอไม่อยากได้เด็กแล้วก็เลยมาโรงพยาบาล ขอร้องไห้หมอผ่าตัดให้?

หลังจากถามห้องคนป่วยจากพยาบาลแล้ว ลู่เหวินซูก็ รีบไปหา

ในอกของเขาเหมือนกำลังถูกเผาไหม้มากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะเผาตัวเขาเองด้วย

เขารีบเปิดประตูออกแบบรุนแรง เห็นหลี่ซูเจ๋ที่นั่งอยู่ บนเตียงผู้ป่วย หลี่ซูเจ๋เห็นการเคลื่อนไหวจึงหันมามอง ทางลู่เหวินซู ใบหน้าของเธอไร้สีเลือดใดๆ

ลู่เหวินซูก้าวเท้าเข้าไปหาเธอถึงหน้าเตียง ดวงตาแดง ก่ำของเขามองไปที่เธอ “การได้แก้แค้นมันรู้สึกดีไหม? พอรึยัง หรือว่าจะฆ่าผมไปด้วยเลย?”

หลี่ซูเจ่ขยับปาก

ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ก็ถูกลู่เหวินซูบีบคอเอาไว้ เขาออกแรงจนเธอเจ็บจนขมวดคิ้ว

เขาเอนกายลงมาประจันหน้ากับเธอ

“หลี่ซูเจ๋ ทำไมเธอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้!” ลู่เหวินซู กัดฟันแน่น ตาเขาแดงก่ำ “ใช้เด็กมาแก้แค้นผม เธอไม่ กลัวบาปกรรมหรือไง?”

“ฉันเคยคิดแบบนั้นจริง แต่ว่า…” หลี่ซูเจ่พยายามอธิบาย เสียงของเธอแหบแห้งและอ่อนแรง

หลังจากที่รู้ว่าท้องแล้ว เธอก็อยากจะปล่อยวางทุก อย่าง

เธอก็รู้ว่าลู่ลี่เฉิงได้ตายไปแล้ว บ้านตระกูลลู่ก็ไม่ได้ ติดค้างอะไรเธออีก เธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข กับลู่เหวินซู อยากคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย

ลู่เหวินซูฟังอะไรไม่เข้าหูสักอย่าง เขาบีบคอเธออย่าง รุนแรงกดเธอลงบนเตียง

เขาจ้องเธอเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะบีบ คอเธอให้ตายอยู่บนเตียง

“ผมรู้จุดประสงค์ที่เธอมาเข้าใกล้ผมตั้งนานแล้ว และ รู้ด้วยว่าการตายของพ่อผมคือแผนการของคุณ ผม เกลียดแต่ผมกลับเอ็นดูคุณ ผมบอกตัวเองตลอดว่า แค่ คุณพูดว่ารักผม ผมก็จะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”

“คุณหลอกผมได้แย่มาก ปากบอกว่ารักผม แต่จริงๆ แล้วก็กำลังแก้แค้นผมตลอดเวลา! อยากจะแก้แค้นก็แก้ แค้นที่ผมสิ ทำไมคุณต้องทุบเด็กในท้องตายด้วย?”

เขาตะโกนใส่หน้าหลี่ซูเจ๋ โวยวายเหมือนเด็กๆ ดวงตา แดงก่ำ มือก็ยังคงบีบคอของเธออยู่อยากจะบีบให้มัน ขาดออก

หลี่ซูเจ๋หายใจไม่ออก เธอรู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้ลู่เหวินซูก็ไม่มีทางฟังอย่างแน่นอน

ใช่แล้ว แผนการทั้งหมดนี้เป็นแผนของเธอเอง เพียง แค่ว่าเธอเปลี่ยนแปลงมันตอนมาถึงครึ่งทาง ที่ผ่านมา เธอก็แก้แค้นเขามาตลอด

ในตอนที่สูญเสียลูกไปเธอก็รู้ว่า เรื่องระหว่างเธอและ ลู่เหวินซูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว หลังจากที่คุณแม่ลู่รู้เรื่อง ที่เธอทำลงไปก็คงไม่มีทางให้อภัยเธอแน่

ถ้าจะตัดขาดก็ให้มันขาดไปเลย

หลี่ซูเจ๋มองผู้ชายที่กำลังโกรธอยู่ เธอยิ้ม พยายาม ออกแรงพูด “ใช่แล้ว ที่ผ่านมาฉันปั่นหัวคุณมาตลอด แก้แค้นคุณ อยู่เคียงข้างคุณ…..ก็เพื่อแก้แค้น

“ผู้ชายอย่างคุณ….หลอกง่ายจริงๆ…. คุณก็ติดกับแล้ว ทำอะไรหน่อย

ใบหน้าเธอเริ่มเป็นสีม่วง จากการขาดอากาศหายใจ

เมื่อเหลือบไปเห็นกล่องบนตู้ เธอก็ปวดใจ ใช้แรงไป หยิบกล่องใบนั้นมา ส่งให้ลู่เหวินซู “อยาก… ไหม?” ดูสักหน่อย

ลู่เหวินซูยังไม่ทันจะหลบแต่หลี่ซูเจ๋ก็เปิดกล่องออก

เขามองแล้วถึงกับทรุด ตบเธอไปฉาดใหญ่ด้วยความ โมโห
หลี่ซูเจ๋โดนตบจนหน้าหันไปอีกทาง ชาไปทั้งปาก สัก พักมีเลือดออกจากมุมปาก

“ทำไมเธอต้องฆ่าเด็กด้วย? ทำไม!”ลู่เหวินซูกระชาก ผมเธออย่างรุนแรงให้เธอมองหน้าเขา พูดด้วยน้ำเสียง สั่นเทา “ลูกฝาแฝดเป็นตัวแล้ว….เธอไม่มีหัวใจบ้าง หรอ?”

หลี่ซูเจ่มองเขาอย่าเย็นชา “แค่คิดว่าต้องมีลูกให้คน อย่างคุณ ฉันก็อยากจะอ้วกแล้ว”

ลู่เหวินซูโกรธจนอยากจะฆ่าเธอทิ้ง ยกมือขึ้นเตรียม จะฟาดลงไป แต่พอเห็นสีหน้าเฉยเมยของหลี่ซูเจ๋ก็รู้สึก ว่าการกระทําของตัวเองช่างน่าขันนัก

เธอกําลังแก้แค้นเขา ถึงกับฆ่าเด็กทิ้ง ยังต้องแคร์ อะไรอีก?

เขาโกรธคนแบบนี้ไป จะมีประโยชน์อะไร

“ฉันตีให้เธอตายจะมีประโยชน์อะไร?” ลู่เหวินซูพึมพำ แล้วตบเข้าที่หน้าตัวเองสองครั้ง “คนที่ฉันควรตีคือตัว ผมเอง! เพราะผมตาบอด เพราะผมโง่!”

หลี่ซูเจ๋เห็นแล้วรู้สึกปวดใจ อยากจะห้ามเขา แต่ก็ได้ แต่ปล่อยเลยตามเลย

ให้มันจบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว
ลู่เหวินซูจ้องไปที่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย เก็บกล่อง ไว้แล้วเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

ระยะเวลาสิบนาทีในของผู้ป่วย เหมือนกับดูดพลัง ของเขาไปทั้งร่างกาย

ตัวของเขาสั่นเทา และสับสนไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน

ลู่เหวินซูมองคนไข้ที่เดินไปเดินมา ทั้งคนแก่ เด็กและ ผู้หญิงที่อุ้มลูกเอาไว้สามีที่อยู่ข้างๆก็คอยดูแลอย่าง ระมัดระวังกลัวว่าจะทำเด็กตกลงไป

เขามองเห็นเด็กทารกที่ถูกผ้าห่อตัวเอาไว้อย่างอ่อน โยน ลืมตาโตจ้องมองไปยังแม่ของตัวเองและหัวเราะ คิกคักกันอย่างสนุกสนานทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวาน

ลู่เหวินซูยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในใจ เริ่มก้าวเท้าเร็วขึ้น

ทันทีที่เขาชนกับกำแพง สติจึงฟื้นคืนกลับมา มอง กล่องในมือตัวเองร่างกายของเขาทรุดลงและร้องไห้ ออกมาอย่างทนไม่ได้

ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยร้องไห้เลย แม้กระทั่งตอน ที่พ่อตายเขาก็ไม่ร้องไห้ แต่ครั้งนี้เขากลับร้องไห้เพราะ เด็กที่ยังไม่ได้ลืมตามองโลกเนี่ยนะ

ลู่เหวินซูคิดมาตลอดว่าผู้ชายเป็นเพศที่โหดร้าย แต่ ไม่คิดว่า พอผู้หญิงจะเหี้ยมขึ้นมาก็โหดร้ายจนถึงขั้นจะ เอาชีวิต
สิ่งที่เขาได้จากผู้หญิงคนนี้คือบาดแผลที่ไม่มีวันฟื้น คืนได้

ลู่เหวินซูกอดกล่องใบนั้นไว้ที่อ้อมแขนของเขา นั่งอยู่ บนพื้นที่เย็นเฉียบเป็นเวลานาน หลังจากนั้นก็พยุงตัว เองกับกำแพงค่อยๆยืนขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ออกมา

พอโทรศัพท์เสร็จ ใบหน้าของเขาเย็นชาไร้อารมณ์ กลับไปที่ห้องของหลี่ซูเจ๋อีกรอบ

หลี่ซูเจ๋กำลังโทรศัพท์หาถังซิน รอบนี้โทรติดแล้วยัง ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร โทรศัพท์ก็โดนดึงไป โยนลง กับพื้นและเหยียบมันด้วยรองเท้าหนังจนโทรศัพท์แตก ละเอียด

เธอเห็นชายหนุ่มที่กลับมาอีกรอบ ก็ถามด้วยเสียง แผ่วว่า “ลู่เหวินซู คุณทำอะไร?”