บทที่ 348 vlogที่ช้า

ภาพสั่นไหว หลังจากนั้นคนที่โผล่ออกมาก็คือถังซิน ราวกับว่าเธอวางกล้องไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ถอยเท้า ไปนั่งโซฟาที่อยู่ด้านหลัง

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอสวมเดรสยาวสีชมพูตัวบางๆ คาด ว่าน่าจะอัดวิดีโอนี้ในตอนเข้าหน้าฤดูใบไม้ร่วง ดวงตา ประกายคู่นั้นกะพริบปริบๆ ร่างผอมเพรียวที่งดงาม

ชายหนุ่มต้องใบหน้าของเธออย่างรักใคร่

เขาได้รู้แล้วว่ารักนั้นอธิบายได้ยากขนาดไหน แม้ว่า คนทั้งสองจะเลิกกันมานานขนาดไหน เขาใช้เวลา ทั้งหมดไปกับการทำงาน แต่เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของ เธอ ก็หยุดคิดถึงเธอไม่ได้ คิดว่าเธอที่อยู่ที่ต่างประเทศ ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะผอมหรือจะอ้วน นึกถึงยาม ที่เธออยู่ข้างกาย

“ดีจ้า” ถังซินที่อยู่ในวิดีโอนั้นโบกมือให้กับกล้อง และ เริ่มพูดกับตัวเองทันที “ที่อัดVlogนี้ ก็เพื่อบันทึกความ สวยของตัวฉันในตอนนี้ เพราะกลัวว่าคนรุ่นหลังจะไม่ ได้เห็นคนที่งดงามแบบฉันอีก”

เธอสะบัดผมใส่กล้อง และฉีกยิ้มบางๆ อยู่ชั่วครู่ “แน่นอน มีคำพูดมากมายที่อยู่ภายในใจของฉัน จึง อยากใช้โอกาสนี้พูดมันเสียที

“อือ… ส่วนที่ว่าวิดีโอนี้จะบันทึกอย่างไร จะเปิดเผยหรือไม่ ฉันยังไม่ได้คิดไว้หรอก” เธอจงใจชะงักไป ก่อน จะโบกมือให้กับกล้อง

“ต่อให้ไม่มีใครได้ดู แต่ฉันก็อยากแบ่งปันเรื่องราวที่มี ความสุขให้ นั่นก็คือ ฉันหมั้นแล้วจ้า”

ถังซินย่นจมูก ก่อนจะบ่นพึมพำ “แต่แหวนนี้ได้มาจาก การเข้าร่วมกิจกรรมนะ คนเขาไม่เอา เลยเอามาให้พวก เราแทน เฮ้อ คุณมู่ แม้แต่ขั้นตอนแต่งงานยังไม่มีเลย นะ”

มู่เฉินหย่วนอดที่จะขำไม่ได้

หากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ขนาดไหน เขาจะมอบพิธีขอแต่งงานที่โรแมนติกให้กับ เธอเป็นแน่

น่าเสียดายที่พวกเขาเลิกกันแล้ว

มู่เฉินหย่วนรู้สึกเสียใจ ทันใดนั้นถังซินก็ยิ้มสดใสให้ กับกล้องด้วยดวงตาเป็นประกาย “แต่ไม่เป็นไร แค่ได้ อยู่กับคุณมู่ ฉันก็ดีใจมากพอแล้ว”

“คุณมู่ หากคุณได้มีโอกาสดูวิดีโอนี้ ฉันอยากบอก กับคุณว่าฉันรักคุณ รักคุณมาก ดังนั้นต่อให้คุณไม่เพ อร์เฟค ฉันก็ไม่สนใจหรอก”

กล่าวจบเธอก็หัวเราะ แล้วพูดกับตัวเอง “ไม่ๆ ฉันพูด ไม่ถูกนี่ คุณมู่ คุณเพียงไม่ได้สนใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ เท่านั้น คุณยังเพอร์เฟคมาก เป็นแฟนหนุ่มที่ คุณสมบัติครบถ้วนมาก”

และเธอก็สําทับขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ใช่ เป็นแฟน หนุ่มที่คุณสมบัติเกินเลยมาก”

“คุณมู่ คุณไม่เพียงเป็นแฟนหนุ่มที่เหมาะสม แต่เป็น ครูที่เหมาะสมด้วย” ถังซินจ้องกล้องด้วยรอยยิ้มบางๆ “ฉันได้เรียนรู้อะไรจากคุณมาเยอะแยะเลย เป็นคุณที่ สอนให้ฉันเติบโต

“ตอนเด็กที่พ่อแม่หย่ากัน มันทำให้ฉันไม่สนใจใน ความรัก จนถึงขั้นกลัว ตอนที่เรียน ถึงแม้จะมีผู้ชายเข้า มาจีบ ฉันก็ไม่สนใจ สนใจแต่เรื่องเรียนเท่านั้น”

เธอก้มหน้าราวกับกำลังย้อนอดีต ก่อนจะกล่าวเสียง แผ่ว “ฉันในตอนนั้นนึกแต่จะหาเงินเท่านั้น ยิ่งเยอะก็ยิ่ง ดี เพื่อช่วยลดภาระของแม่ไปด้วย ภายหลังฉันได้บรรจุ เข้าสถาบันแปลภาษาที่นิวคาสเซิล”

“ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับหลินเฉิงจี้ที่สถาบันแปล ภาษา พวกเราคุยกันถูกคอมาก เขาชวนฉันเริ่มต้นความ สัมพันธ์ ฉันเองก็ตอบโดยไม่คิด เขาเป็นรักแรกของฉัน และทำให้ฉันได้รู้ ว่าบนโลกใบนี้มีผู้ชายมากมายหลาย ประเภทขนาดไหน ไม่ได้มีแต่ผู้ชายที่ทิ้งภรรยาตัวเอง แบบพ่อของฉัน”

นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ถังซินก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “แต่พวก เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานขนาดนั้น… ฉันต้องการลบภาพในอดีตที่เคยมีกับเขา จึงได้กลับประเทศมา หา ผู้ชายที่ถูกชะตาด้วยสักคนมาแต่งงานกัน ตอนนั้นฉันก็ ยังคงไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไร เพียงแค่ต้องการหาส ถานที่ปลอดภัยให้กับตัวเองเท่านั้น”

เธอยิ้มให้กับกล้อง “คุณมู่ หากคูณดูถึงตรงนี้ จะ ต้องโกรธต้องหึงมากแน่ๆ ว่าฉันจะแต่งงานกับคุณแล้ว ทำไมถึงยังสนใจคนในอดีตกันใช่หรือไม่”

“เพราะ… หลังจากได้อยู่กับคุณมู่ ฉันถึงได้เข้าใจ ความหมายของความรัก” ถังซินมองกล้อง น้ำเสียง จริงจังอย่างถึงที่สุด “เข้าใจได้จากการรักใครสักคน โกรธก็เพราะเขา ดีใจก็เพราะเขา เพราะรัก แค่เขา ขอโทษก็พร้อมจะให้อภัยแล้ว”

“ฉันนึกขอบคุณหลินเฉิงจี้ เพราะเขาทำให้ฉันรู้ว่าการ รักใครสักคนเป็นเช่นไร แต่นั่นไม่ใช่ความรัก เป็นเพียง ความชอบเท่านั้น ฉันเองก็นึกขอบคุณมู่หยางซิว ช่วง เวลาที่ยากลำบากที่สุด เป็นเขาที่พาฉันผ่านมา ฉันเองก็ อยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ว่า…”

คำพูดเหล่านั้น สุดท้ายถังซินก็ไม่ได้พูดมันออกมา แต่ กลับยิ้มซุกซนให้กับกล้องเท่านั้น “คุณมู่ คุณเองก็ต้อง ขอบคุณพวกเขาให้มากๆนะ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ได้มา เจอกับฉันที่ดีคนนี้”

“ฉันพูดไร้สาระเสียมาก ก็เพราะอยากให้คุณม่ได้รู้ ว่าฉันรักคุณมากขนาดไหน อยากให้คุณเข้าใจฉัน คุณ มู่ ฉันอยากจับมือกับคุณไปทั้งชีวิต คุณยินยอมหรือไม่
เธอกระแอมไอ ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง “ฉันรู้ว่าคุณ ยอดเยี่ยมขนาดไหน ยืนอยู่ตรงนั้นมีผู้หญิงมากหน้า หลายตามาหลงรัก ฉันเองก็ไม่ต่างกัน ถึงบ้านจะจน แต่ ตัวคนฉลาดนะ ใช่หรือไม่”

“ฉันพูดกับคุณมาเสมอ ฉันอยากออกไปเรียนรู้ด้วย ตัวเอง พูดจริงๆ นะคะ เพื่อคุณ เพื่อฉัน หากฉันมีความ สามารถที่แข็งแกร่ง ก็จะไม่ถูกคนกล่าวหาว่าเป็นเพียง แจกันดอกไม้ ใช้ความสวยมายั่วยวนคุณเอาไว้

เมื่อกล่าวจบ เธอก็แลบลิ้น และกล่าวเสียงเบา “แน่นอน ฉันไม่สวยเท่าซือซือ แต่สวยกว่าผู้หญิง อีก80%แน่นอน ถ้าคุณได้เห็นก็ห้ามแย้งเข้าใจไหม

มู่เฉินหย่วนมองเธอที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่หน้ากล้อง ท่าทางพิลึกพิลั่น ใจค่อยๆ อ่อนลง ความโกรธที่สั่งสม ในใจมานานนับเดือนเริ่มจางหายไป

เขาใช่นิ้วลูบกล้องด้วยแววตาอ่อนโยน รากกับว่า กำลังลูบใบหน้าของเธออยู่ “อือ คุณดูดีที่สุด”

“ยินยิน ลูกกำลังบ่นอะไรกัน” เสียงของคุณแม่ถังดัง ขึ้นมาในวิดีโอ

มู่เฉินหย่วนมองกล้องที่สั่น หลังจากนั้นก็ไม่เห็นถังซิน เพียงได้ยินเสียงฝีเท้า ทั้งยังได้ยินเสียงเธอคุยกับคุณ แม่ถังไปด้วย
ราวกับถังซินเข้าครัวไปกับคุณแม่ถัง ออดอ้อนเธอ เล็กน้อย “แม่ขา แม่เคยเรียนเย็บปักถักร้อยมาก่อนใช่ หรือไม่ ช่วยฉันตัดชุดแต่งงานพิธีการให้หน่อยสิ”

“ลูกจะแต่งงานกับประธานมู่หรือ”

“หมั้น แค่หมั้นเท่านั้น” ถังซินแย้งทันทีด้วยความ อับอาย “แต่งานแต่งของเราก็คงในไม่ช้าไม่เร็วนี่แหละ แม่ แม่ช่วยทำให้สักชุดสี”

คุณแม่ถังกล่าว “มีรูป มีผ้าก็ทำได้แล้ว แต่งานเย็บชุด แต่งงานนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ แม่คนเดียวก็คงสาม ปีน่ะ ลูกไม่อยากใส่ชุดแต่งงานหรือ”

“ไม่อยาก ฉันอยากใส่ชุดแต่งงานพิธีการที่แม่เย็บ มากกว่า”

“เป็นแม่หม้ายแต่ทำไมความต้องการเยอะจังฮะ” คุณ แม่ถึงกระแหนะกระแหนเธอ “เฉินหย่วนยอดเยี่ยมจะ ตาย ผู้หญิงแบบไหนก็หาได้ทั้งนั้น มาตกหลุมอะไรลูก กัน”

“แม่เป็นแม่ฉันไหมเนี่ย ฉันกับหยางซิวแค่จดทะเบียน กันเท่านั้น ไม่ได้จัดอะไรเลย”

“ก็ยังนับเป็นแต่งงานครั้งที่สองอยู่ดี”

เช่นนั้นฉันไปหาลูกเขยที่เคยแต่งงานแล้วมาให้แม่ดี “ หรือไม่”
คุณแม่ถังตอบทันที “เฉินหย่วนดีขนาดนั้น ลูกว่ายังไม่ ดีพออีกหรือ อย่าหาเลย หาให้ตายก็หาดีไม่ได้เท่าเฉิน หย่วนแล้ว”

“แล้วชุดแต่งงาน…

“รองานเสร็จก่อน จะไปหาผ้ามาให้” คุณแม่ถังกล่าว “แต่สามปีก็นานไปไหม เฉินหย่วนก็ไม่เด็กแล้ว ลูกจะ ให้เขารออย่างเดียวไม่ได้นะ แม่จะลองหาดูว่ามีใครที่มี ฝีมืองานปักเย็บบ้าง จะได้ขอให้มาช่วยกัน หากร่วมกัน ทํา เจ็ดแปดเดือนก็พอแล้ว”