บทที่ 314 แค่ฝันร้ายเท่านั้น อย่าคิดมาก

หลังจากที่ออกมาจากสโมสร มู่เฉินหย่วนไม่กลับ โรงแรมไปกับพวกวี่เหวินถิง แต่กลับพาถังซินขึ้นรถที่ ข้างทาง เหมือนกับกำลังจะไปที่อื่น

ถังซินมองไปที่นอกหน้าต่างรถ แต่ก็ไม่รู้ว่ารถจะไป ทางไหน

เธอจึงเอ่ยถามมู่เฉินหย่วน “ทำไมไม่กลับโรงแรม หล่ะ? หรือว่าคุณหิวแล้ว?”

“หิวนิดหน่อย” มู่เฉินหย่วนเสียงทุ้มต่ำ

ถังซินไม่ใช่คนโง่ ฟังจากคำพูดของเขาก็รู้ว่ามีความ หมายอื่นแอบแฝงอยู่ ใบหน้าจึงแดงก่ำขึ้นมาอย่าง ฉับไว จึงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย โชคดีที่คนขับฟัง ภาษาจีนไม่ออก

รถเก๋งสีดำได้ออกมาจากเขตเมืองอย่างรวดเร็ว ขับ ไปตามระบบนำทาง หลังจากนั้นไม่นาน ก็จอดที่ข้าง นอกรีสอร์ทแห่งหนึ่ง

สิ่งก่อสร้างของรีสอร์ตจะเป็นสถาปัตยกรรมแนว ญี่ปุ่นทั้งหมด เรียบง่ายและงดงามละเอียดอ่อน หลังคา บ้านหรือบนต้นไม้ ต่างปกคลุมด้วยหิมะบางๆ เหมือนกับ รวมเข้าด้วยกันกับสีขาว

“สวยมากเลย! ถังซินอุทานอย่างตกตะลึงกับวิวทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้า ไอร้อนจากการหายใจออก ได้กระจัดกระจายและค่อยๆหายไปในอากาศ เหมือน กับเข้าไปในโลกแห่งเทพนิยาย!

มู่เฉินหย่วนมาที่ข้างๆเธอ และหัวเราะด้วยเสียงเบาๆ วันนี้หิมะตกไม่หนัก ไม่สมเป็นกองใหญ่ ฉันให้คนงาน ของพวกเขาทำให้หิมะตก ดังนั้นเธอจึงสามารถเห็น ทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นตอนนี้

ถังซินรีบหันหน้าไปมองเขา “ฉันว่าละ ทำไมหิมะกอง หนาขนาดนี้ ที่แท้คนงานเป็นคนทำให้หิมะตก”

“เพื่อเติมเต็มความฝันของคุณนายมู่ในการปั้นตุ๊กตา หิมะ” มู่เฉินหย่วนมัดผ้าพันคอให้เธอ “วันนี้ฉันเหมาที่นี่ แล้ว คุณนายมู่อยากที่จะอยู่ห้องไหน จะเล่นอย่างไรก็ ไม่มีใครขัดขวาง”

“แพงมากใช่มั้ย? ” ถังซินรู้สึกปวดใจที่จ่ายเงินไปเยอะ

เหมารีสอร์ตที่นี่ และคนงานยังทำให้หิมะตกหนา ขนาดนี้ คาดว่าน่าจะจ่ายเงินไปเยอะ

“พอได้ แค่สามแสนหยวนต่อหนึ่งคืน”

ถังซินอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และสีหน้าก็เปลี่ยน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก้มลงจับหิมะ และพูดบ่น อุบอิบอยู่ในปาก “ไม่ได้ ฉันต้องใช้เวลาให้คุ้ม อย่า ทำให้เสียเวลา”
มู่เฉินหย่วนถือพลั่วตักหิมะเข้ามา “คุณนายมู่ ท่า ตุ๊กตาหิมะต้องทำให้หิมะเป็นกองใหญ่ๆ เธอใช้มือทำ หิมะมันจะกองใหญ่หรอ?”

และไม่ใช่…ถังซินพูดเสียงลากยาว ในมือคลึงหิมะ “ และก้าวถอยไปข้างหลัง

ถังซินยิ้มอย่างดื้อรั้นให้กับชายหนุ่ม เอาหิมะที่ปั้น กลมๆในมือปาใส่บนตัวเขาอย่างแรง

มู่เฉินหย่วนถูกปาหิมะใส่โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก้อน หิมะกระจัดกระจายไปที่บนไหล่ของเขา และยังมีอีก เล็กน้อยที่กระเด็นไปบนใบหน้าเขา หนาวเย็นจนเขา เหมือนกับมีอาการตัวชา

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากับยิ้มกำเริบเสืบสานอย่างไม่ เกรงกลัวใดๆ

เขาก้าวขาอันยาววิ่งไล่ตาม แกล้งทำเป็นโกรธ “คิดไม่ ถึงว่าจะกล้าปาหิมะใส่ฉัน กล้ามากเลยใช่มั้ย?”

“ใครใช้ให้คุณไม่หลบหล่ะ!”

ถังซินไม่ยืนอยู่เฉยๆให้เขาจับแน่นอน เธอจึงวิ่งอยู่บน พื้นหิมะ วิ่งไปพลาง หยิบหิมะขึ้นมาพลาง ปั้นให้กลม และปาใส่บนตัวชายหนุ่ม ทำให้สนุกเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มนั้นขายาว แต่ตั้งใจที่จะไม่ก้าวเท้าออกไป เพื่อให้เธอได้ปาถูกตัวเขา และบางครั้งก็ก้มหยิบหิมะขึ้นมาปั้นเป็นกลมๆและปากลับไป เพื่อเล่นสนุกเปน เพื่อนเธอ

หลังจากที่เล่นขว้างก้อนหิมะกันแล้ว ถังซินเหงื่อออก ไปทั้งตัว หายใจหอบ เธอเอาพลั่วตักหิมะ และจาก ความช่วยเหลือของมู่เฉินหย่วนทำให้เธอได้ปั้นตุ๊กตา หิมะอันใหญ่ขึ้นมาได้

และยังเอาผ้าพันคอของตัวเอง พันให้กับตุ๊กตาหิมะ

เมื่อมองไปที่ตุ๊กตาหิมะอันโตที่อยู่ใกล้ๆประมาณสอง เมตร ถังซินรู้สึกพอใจมาก แม้ว่ามือจะหนาวแข็งจนแดง แต่ก็ไม่สนใจ สุดท้ายความฝันที่จะปั้นตุ๊กตาหิมะก็เป็น จริงแล้ว!

เมื่อหลายปีก่อนศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ เมื่อหน้า หนาว เธอบอกกับหลินเฉิงจี้ว่า ถ้าหิมะตกลงมาแล้ว เธอ อยากจะปั้นตุ๊กตาหิมะ

หลินเฉิงจี่ตกลง

เมื่อใกล้วันคริสต์มาส ประเทศYหิมะตกหนักมาก หลิน เฉิงจี่รีบมาหาเธอแต่เช้า พาเธอไปเที่ยว บอกว่ารอตอน เย็นให้หิมะตกเยอะๆค่อยไปปั้นตุ๊กตาหิมะ

สุดท้ายเมื่อทั้งสองคนกำลังออกมาจากโรงละคร อยากที่จะไปปั้นตุ๊กตาหิมะ หลินเฉิงจี๋ก็ได้รับสาย โทรศัพท์ มีเรื่องเร่งด่วนให้จัดการ จึงไปส่งเธอกลับ โรงเรียน
ต่อมาก็เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอเอาเขาเข้าคุกด้วยนามอ ของเธอเอง

เรื่องในอดีตผ่านเข้ามาในสมองอย่างกะทันหัน ทำให้ ถังซินคิดอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งที่หูได้ยินเสียงเพลง วันคริสต์มาสที่เบิกบานใจ

จริงแล้วๆผ่านเที่ยงคืนไปก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว

มู่เฉินหย่วนเอามือเธอมาวางที่กลางฝ่ามือของเขาและ กุมไว้ให้อุ่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่จนปัญญาและตามใจ “เล่นขว้างก้อนหิมะกันแล้ว ปั้นตุ๊กตาหิมะแล้ว ควรที่จะ กลับไปนอนได้แล้ว”

อยู่ในที่ที่มีหิมะปกคลุมไปทั่วนานๆจะทำให้เป็นหวัด ได้ง่าย

ถังซินได้สติกลับมา และมองดูใบหน้าที่เคร่งขรึมแต่ มีแววตาที่ยอมตามใจของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะเขย่งเท้า และจูบเขาไปหนึ่งที

“อืม?” มู่เฉินหย่วนจ้องมองเธออย่างนิ่ง “เธอทำเรื่องที่ ผิดกับฉันหรอ?”

“ไม่มี!”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมจู่ๆเธอถึงกระตือรือร้น” มู่เฉินหย่วน จู่ๆก็ทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาอีก แต่น้ำเสียงกลับไม่ ใจแข็งพอ “เธอพึ่งจะดูตุ๊กตาหิมะและเหม่อลอย กำลังคิดอะไรอยู่ใช่มั้ย”

ถังซินถอนหายใจ “ฉันกำลังเสียใจทีหลังหน่ะ มักจะ คิดว่าไม่ควรรับปากคุณเร็วขนาดนี้ เลยกลายมาเป็น คุณนายมู่ คุณคิดดูนะ ฉันกำลังอยู่ในวัยสดใส แต่คุณ อายุสามสิบแล้ว”

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา พลังที่ออกมาทำให้รู้สึกกลัว “ดูจาก คำพูดของเธอ เธอรังเกียจที่ฉันแก่หรอ?”

ถังซินพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ “นิดหน่อย

มู่เฉินหย่วนอุ้มตัวเธอขึ้น และเดินเข้าไปทางบ้านพัก “พวกเราเข้าห้องพัก ฉันจะลองให้เธอดู

“ไอ้นักเลงแก่” ถึงแม้ว่ารีสอร์ตจะมีเพียงพวกเขาสอง คน แต่ว่าถังซินนั้นหน้าบาง อายจนหน้าแดงก่ำ ออกแรง ทุบตีเขา “คืนนี้ให้คุณนอนที่พื้น!”

“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมชอบเตียง” ชายหนุ่มตอบกลับ ริมฝีปากปริยิ้มเบาๆ

ความชอบที่เขามีให้และอารมณ์ที่ร้อนแรงนั้นเดือด พล่าน

ทำให้คนหลงไหล

เมื่อถึงเวลากลางดึกประมาณตีสองตีสาม หิมะก็ ค่อยๆตกลงมาอย่างแรง บนหลังคาห้องและบนพื้นมีหิมะกองหนาขึ้นอีก น

ในห้องพัก ถังซินนอนหนุนแขนมู่เฉินหย่วน และนอน หลับลึก แต่คิ้วกลับขมวดแน่น

ถังซินฝันถึงหลินเฉิงจื่

เห็นเขาเดินมาทางเธอ มุมปากอมยิ้ม แววตาที่มอง เธออ่อนโยนเหมือนกับที่พวกเขาได้คบกันในตอนแรก เพียงแค่ในตาไม่มีความเป็นประกาย

หลังจากที่หลินเฉิงจี่เข้ามา เขาบอกว่าอยากคุยกับ เธอ

ถังซินยังไม่ทันได้ถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง ก็เห็น ชุดสูทสีเทาที่หลินเฉิงจี้สวมใส่เปลี่ยนเป็นสีแดงมืด และ มีกลิ่นแรงของเลือดโชยเข้ามาในจมูกเธอ

เขาไอออกมาอย่างหนักไม่กี่ที กลางฝ่ามือนั้นมีแต่ เลือด

ถังซินกังวลมาก อยากที่จะไปพยุงเขา เขากลับล้ม หน้าหงายลงไป ทั้งตัวมีแต่เลือด เธอตกใจกลัวจนร้อง กรีดออกมา

ถังซินลืมตาขึ้น ก็เห็นแสงไฟสีเหลืองอุ่นของโคมไฟ ห้อย และเธอยังทอดถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“เป็นอะไร” มู่เฉินหย่วนก็ถูกทำให้ตกใจตื่นเช่นกันเมื่อเห็นเธอหน้าซีดขาว เขาจึงกอดเธอไว้ในออมอกและ พูดปลอบขวัญขึ้นว่า “เพียงแค่ฝันร้ายก็เท่านั้น ฉันอยู่ ตรงนี้ตลอด”

ถังซินซุกหลบเข้าไปในอ้อมอกของเขา เธอยังจดจำ ความฝันนั้นได้เหมือนกับพึ่งผ่านไป

ก่อนหน้านี้ที่เธอฝัน ฝันว่ามู่หยางซิวตายแล้ว ต่อมามู่ หยางซิวรับกระสุนแทนเธอจึงได้ตายไป

ตอนนี้ยังมาฝันว่าหลินเฉิงจี่ตาย

ถังซินไม่กล้าคิดมาก ยื่นมือไปกอดเอวของมู่เฉิน หย่วน และเอ่ยขึ้นด้วยเส้นเสียงที่สั่นเครือขึ้นว่า “พี่รอง ฉันกลัว”

มู่เฉินหย่วนจูบหน้าผากของเธอ “แค่ฝันร้ายเท่านั้น อย่าคิดมาก”

แค่ฝันร้ายจริงๆหรอ?

ถังซินไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จึงกอดเขาไว้แน่น ซ่อนอยู่ใน อ้อมอกเขาถึงจะรู้สึกว่าปลอดภัย มู่เฉินหย่วนลูบคลำไป ผมของเธอ และปลอบเธออย่างอ่อนโยน

ในเวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะก็สว่างขึ้น เสียงสั่น ครืดดังขึ้นมา

มู่เฉินหย่วนหยิบมือถือขึ้นมา มองดูและรับสายโทรศัพท์ เขาพูดด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “พหญ่ เกิดอะไร ขึ้น?

“พ่อของไอ้สี่ตายแล้ว!

เดิมทีในห้องนั้นเงียบสงบ ถังซินที่ซุกอยู่ในอ้อมอกขอ งมู่เฉินหย่วนจึงได้ยินสิ่งที่วี่เหวินถึงพูดในโทรศัพท์

เธอตกใจจนเงยหน้าขึ้นมา และกลั้นหายใจ

“เชือกของรถขนสินค้ามัดไม่แน่น ทำให้ท่อเหล็กที่อยู่ บนรถหลุดออกมา พอดีรถที่คุณพ่อลู่นั่งมาขับอยู่ข้าง หลัง ท่อเหล็กเสียบเข้ามาในหน้าต่างกระจกรถ เสียบ เข้าไปที่หัวใจของคุณพ่อลู่ที่นั่งอยู่เบาะหลัง และเหมือน กับจะตายคาที่”