บทที่ 307 ผู้หญิงคนนั้นซื้ออะไร

พอถึงวันที่ห้า, แผลของลู่เหวินซูก็มีแผลเป็นเล็กๆ เขา กระโดดๆไปมาด้วยท่าทางมีชีวิตชีวา

หลังจากหมอบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว มู่เฉินหย่วนถึง จัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาล

วันที่เขาออกจากโรงพยาบาลนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ พอดี ตั้งแต่เช้า บนท้องฟ้าก็มีเกล็ดหิมะบางๆ เหมือนจะมี หิมะตกหนัก

หลังจากลู่เหวินซูกัลโรงแรมก็รีบขึ้นลิฟท์ไป

พอหลี่ซูเจ๋เปิดประตูเขาก็เข้าไปกอดแล้วจูบหล่อนอย่าง หนัก”ที่รัก หลายวันนี้คิดถึงคุณมากเลย ทำไมไม่มาหา ผมที่โรงพยาบาลเลยล่ะ?”

“โอ้ยอย่าจูบสิ”หลี่ซูเจ๋บ่น กลัวว่าจะแตะโดนแผลเขา จึงไปแตะที่หน้าเขา”ประธานมู่กับคุณวี่ก็ผลัดกันไปเฝ้า นี่!

“ผมไม่ได้ต้องการสักหน่อย! “ลู่เหวินซูทำท่าทางปวด ใจ”ผมรอคุณมาหาทุกวันเลย แต่แม้แต่โทรศัพท์คุณก็ยัง ไม่รับเลย”

เขาดึงมือของหล่อนวางบนหัวใจ“คุณลูบดูสิ หัวใจผมยัง เจ็บอยู่เลย”

หลี่ซูเจ๋อยากดึงมือกลับ แต่เขาหลับกดมือไปแน่นๆ
มีแค่เสื้อบางๆกั้น หลี่ซูเจ๋รู้สึกถึงหัวใจของเขาที่เต้น ตุบ

ทันใดนั้นหลี่ซูเจ๋ก็รู้สึกเจ็บปวด

ความอึดอัดนั้นไม่รู้ว่ามาจากไหนที่ทำให้เบ้าตาของ หล่อนรู้สึกร้อนๆ จึงกัดริมฝีปากโดยไม่รู้จะพูดอะไรออก มา

“ที่รัก เป็นอะไรไป? “ลู่เหวินซูเห็นหล่อนกัดปากไม่พูด อะไรก็ตกใจ จึงกอดหล่อน“ผมล้อเล่น ผมไม่โกรธคุณ หรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงจนไม่ไปหาผมที่โรงพยาบาล”

“ฉันไม่ได้ห่วงคุณ”

“โอเคดอเค งั้นคุณอย่างร้องไห้ ไม่งั้นเดี๋ยวใครๆจะคิด ว่าผมรังแกคุณ”

หลี่ซูเจ๋ตีเขาเบาๆหัวซุกในหน้าอกเขา”คุณรังแกฉัน ทำไมต้องบังกระสุนด้วย ไม่ต้องมาสนไม่ได้หรือไง? ”

“นั่นไม่ได้ คุณเป็นแฟนผม อ้อ คู่หมั้นสิ”ลู่เหวินซูคิดได้ ว่าเขาทั้งสองหมั้นกันไปนานแล้ว แต่เขายังเรียกว่าแฟน บ่อยๆ ปัญญาอ่อนจริงๆ

เขาลูบหัวหลี่ซูเจ๋พร้อมพูดอย่างจริงจังว่า “คุณไม่ใช่แค่ เป็นคู่หมั้นผม แต่ยังเป็นสุดที่รัก เป็นคนที่สำคัญ สำคัญ สุดๆ เกิดมาเป็นผู้ชาย ถ้าดูแลคนรักตัวเองไม่ได้ก็แย่ สุดๆ”
หลี่ซูเจ๋ไม่สบายใจ

หล่อนเบื่อความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เศร้ามากจริงๆ

รู้สึกกระสับกระส่ายไปมา หลี่ซูเจ่สูดหายใจลึกๆ เงย หน้ามองเขา”ลู่เหวินซู.…………

ลูกเหวินซูยักคิ้วขึ้น”หือ? ”

“ฉันอยาก….”หล่อนกัดปาก คำพูดพวกนั้นติดอยู่ที่ ปากไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

ลู่เหวินซูก้มลงจูบหล่อนหัวเราะพูดไปมา : “ผมรู้ อยาก ฉลองคริสต์มาสใช่ไหม? อืม เป็นเทศกาลแรกที่เราฉลอง ด้วยกันพอดีเลย!

โอกาสที่หลี่ซูเจ๋จะสามารถพูดได้ก็ไม่มี ลู่เหวินซูบ่นว่า หิวจึงลากหล่อนไปที่ครัว หาที่นั่งข้างๆหน้าต่าง ด้านนอก มีเกล็ดหิมะตก

ลู่เหวินซูบ่นไม่หยุดว่าห้าวันที่โรงพยาบาลช่างน่าเบื่อ ไม่เจอมู่เฉินหย่วนก็วี่เหวินถิง เขาเบื่อจะตายอยู่แล้ว

หลี่ซูเจ๋ฟังอย่างเงียบๆ

แปปนึงถังซินก็ลงมาทานข้าว

นอกจากลู่เหวินซูแล้ว แม้แต่มู่เฉินหย่วนกับวี่เหวินถิงก็ ไม่ชอบเทศกาลคริสต์มาส แต่ถังซินก็ชอบ พวกเขาเลย ไม่ว่าอะไรถ้าจะอยู่ฉลองด้วยกัน
วันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ ด้านนอกครึกครื้น หลังกิน ข้าวลู่เหวินซูก็เสนอให้ไปเดินเล่น

มู่เหวินหย่วนมองเขา”นายไม่เป็นไรแล้ว? ”

“ตั้งห้าวันแหนะ ดีขึ้นตั้งนานแล้ว! “ท่าทางของลู่เหวิน ซูเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มดึงหลี่ซูเจ่เข้ามากอด”นี่เป็น เทศกาลแรกที่ผมกับคนสวยฉลองด้วยกัน จะต้องมีความ ทรงจำที่ดีหน่อย”

มู่เฉินหย่วนขี้เกียจสนเขา

หลังกินข้าวเสร็จพวกเขาก็เก็บของออกไปพร้อมกัน

คืนวันคริสต์มาสอีฟชนกับวันเสาร์พอดีคนเลยเยอะมาก หิมะบางๆตกลงบนถนนแปปนึงก็ละลายทำให้พื้นเปียก และเย็นขึ้นมา

ร้านค้าข้างทางต่างติดของตกแต่งวันคริสต์มาสบางร้าน ก็มีประดับหัวกวาง

บรรยากาศช่างดี

มู่เฉินหย่วนจัดการเรียบร้อยแล้วแต่ก็กลัวจี้เจียจื้อจะมา แว้งกัดอีก ตอนออกมาเดินเล่นก็ตัวติดอยู่กับถังซิน ทำให้ ถังซินไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี

“โอ้ ผ้าพันคอนี้สวยจัง!”

ตอนที่ผ่านร้านขายเครื่องประดับถังซินมองเห็นผ้าพันคอสีเทาอ่อนที่พันรอบคอหุ่นก็ดึงมู่เฉินหย่วนเข้าไปใน ร้าน

หล่อนให้พนักงานเอาผ้านั้นลงมาแล้วก็ไปลองพันให้มู่ เฉินหย่วน หล่อนมองอยู่แปปนึงด้วยความพอใจ เหมาะ กับเสื้อคุณ!

ถังซินเอาผ้าผืนนั้นไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน

หลังจากมองไปที่เขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณมู่ให้ ของขวัญฉันมาเยอะมาก วันนี้ฉันก็ให้ของขวัญคุณแล้ว นะ สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ!

มู่เฉินหย่วนมองหล่อน”ภรรยาผู่นี่จริงๆเลย ผมให้ของ ขวัญคุณไปเป็นจำนวนมาก คุณเอาผ้าพันคอหนึ่งผืนที่ ราคาสองหมื่นเยนให้ผม

“เป็นผ้าพันคือที่เลือกอย่างพิถีพิถัน”ถังซินแก้คำพูด เขา”ของขวัญเหล่านั้นของคุณมู่ช่างมีค่ามาก แต่เงินไม่ ได้อยู่ในมือฉัน ผ้าพันคอนี้ฉันจ่ายไปหมื่นเยน!

มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้จึงพูด”ได้ ทำไมคุณพูดอะไรมี เหตุผลจัง”

ถังซินจิ๊ปาก

ตอนที่ออกมาจากร้าน หิมะที่ตกมาเริ่มหนัก ทำให้บน พื้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาวบางๆ

เฉินหย่วนถอดเสื้อโค้ทแล้วคลุมหล่อน
“ฉันไม่หนาว”ถังซินดันผ้าเขาออกไป“ฉันไม่เห็นหิมะมา นานแล้ว ขอฉันดูหน่อย ถ้าตกเยอะ ตอนดึกก็จะเล่นหิมะ ได้! ”

“ไม่ได้ ฤดูนี้เป็นหวัดง่าย”มู่เฉินหย่วนดึงหล่อนเข้ามา เหมือนเดิมเหมือนกําลังกอดเด็กน้อย เป็นเด็กดีหน่อย รอ ดึกแล้วหิมะเยอะกว่านี้ค่อยดู”

“ใจแคบจริง! ”

“ถ้าคุณเป็นคนอื่นจะดูก็ดูผมไม่สน

ถังซินเบะปากอย่างไม่พอใจ มู่เฉินหย่วนจึงจูบ หล่อน“เห็นคุณให้ของขวัญผมแล้ว พอกลับประเทศแล้ว ผมจะแนะนำรายการเมืองต่างๆให้”

“จริงเหรอ? “ตาถังซินเป็นประกาย หลังจากจัดการ เรื่องรองประธานจ้าวจบ ฉันก็สบายเกินไป คิดว่าความ ท้าทายในหน้าที่การงานไม่มีเลย อยากจะลาออก”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเสียงต่ำ “มีเงิน งานสบาย ไม่ดีเห

รอ? ”

“คนอื่นอาจจะได้แต่ฉันไม่”ถังซินกอดเอวเขาพูดว่า “ฉัน ต้องมีอะไรเป็นหลักประกัน ถ้าบริษัทมู่ซื่อไม่เอาฉันแล้ว ก็ยังรอดได้”

“ภรรยามู่หมายความว่าผมกับบริษัทมู่ซื่อพึ่งพาไม่

ได้? ”
“รอตรวจสอบ

ทั้งสองกอดกันเดินพูดไปยิ้มไปบนถนน บนหิมะบางๆ นั่นมีรอยเท้า พอทั้งสองข้ามถนนไปก็มีเงาของคนออกมา จากมุม

เสื้อหนาวสีดำของผู้ชายมีหิมะตกใส่ บนหัวก็ด้วย มือ ทั้งสองข้างสอดไปในกระเป๋า มองเงาของทั้งสองแล้วเปิด ประตูเข้าไปในร้าน

พนักงานในร้านเห็นผู้ชายท่าทางอบอุ่นเหมือนหยก ดวงตาสีฟ้าเหมือนเป็นคนต่างชาติ

หล่อนพูดอังกฤษไม่ได้อยากเรียกพนักงานคนอื่นมา ช่วย แต่เขาเดินเข้ามาพูดญี่ปุ่นว่า : “ผู้หญิงสวมชุดหนาว สีดำเมื่อกี้เข้ามาซื้ออะไรเหรอครับ?”

“พวกคุณคือเพื่อนกันเหรอ?”

หลินเฉิงจี่พยักหน้า“วันนี้คริสต์มาสอีฟผมอยากดูว่า หล่อนซื้ออะไร”

พนักงานแปลกใจ ผ้าพันคอที่คุณผู้หญิงซื้อก็ใส่ให้แฟน เขาแล้วทำไมเขาถึงอยากรู้ว่าคุณผู้หญิงเขาซื้ออะไร นะ?