บทที่ 294 เป็นผู้ชายนั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ

วี่เหวินถึงไม่เข้าใจผู้หญิงก็จริง แต่เขาฉลาดมาก

หลังจากได้คำแนะนำมาจากมู่เฉินหยวน เขาก็รีบ ส่งอีเมลไปทางคนที่อยู่ที่นิวยอร์กทันที เพื่อขอเบอร์ โทรศัพท์ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้น และรีบนัดพบกับสัง จิ้งเหอ เพื่อจะได้คุยโทรศัพท์ต่อหน้าเธอไปเลย

และเปิดลำโพงไปด้วย

ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นลาออกไปได้หลายปีดีดัก ปานนี้ไม่รู้ว่าลูกจะโตกี่ขวบแล้วกัน

พอได้ยินวี่เหวินถึงถามถึงเรื่องผ้าพันคอ ผู้หญิงบอร์ด บริหารคนนั้นก็หัวเราะงอหาย “เจ้านายคะ คุณที่เอาแต่ ปฏิเสธผู้หญิงมาโดยตลอด ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ไม่มี ความรู้สึก แต่ที่จริงคือมีคนรักอยู่แล้วนี่เอง”

วี่เหวินถึงกระแอมไอ ก่อนจะถามเป็นภาษาอังกฤษ “รบกวนคุณช่วยอธิบายสักครู่ด้วย”

“โดนคุณนายเข้าใจผิดหรือคะ”

“ใช่”

ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นตั้งใจอธิบาย เนื่องจากตอนนั้นแฟนหนุ่มของเธอกำลังฟิตร่างกาย และเพิ่งจะย้อม ผมมาด้วย ทั้งยังใช้ผ้าพันคอที่เหมือนกับวี่เหวินถึงด้วย จึงทำให้คนทั้งบริษัทเข้าใจผิดไป

หลังจากนั้นผู้หญิงบอร์ดบริหารก็กล่าวว่า “คุณนาย คะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างคุณและเจ้า นาย แต่ห่างหายกันไปนาน เขาก็ยังคงจําคุณได้ นั่น แปลว่ารักคุณมากเหลือเกินนะคะ”

สั่งจิ้งเหอรู้สึกพูดได้ลำบาก “แต่ว่าคุณยังไม่เคยพบ ฉันนะคะ”

“เจ้านายสวมแหวนอยู่ที่นิ้วนางนะคะ ไม่เคยถอดออก เลย” ผู้หญิงบอร์ดบริหารหัวเราะ “ที่บริษัทยังมีผู้หญิง ที่มากความสามารถตั้งหลายคน แต่เขากลับไม่ได้ให้ ความสนใจ นี่ยังอธิบายได้ไม่มากพอหรือคะ”

“คะ” สั่งจิ้งเหอเลิกคิวเล็กน้อย เหลือบมองวี่เหวินถึง “เมื่อก่อนมีผู้หญิงตามจีบเขามากเลยหรือคะ”

“นั่นก็เพราะว่าผู้ชายที่มีความสามารถและหน้าที่การ งานที่ดีย่อมมีคนชอบไม่ใช่หรือคะ ไม่ขอปิดบังคุณนาย วี่เลยแล้วกัน เมื่อก่อนฉันก็ตามจีบเจ้านายค่ะ แต่ก็ล้ม เหลวนะคะ เฮ้ คุณนายวี่ ผู้ชายแบบเจ้านายไม่ได้มีมา มากๆ นะคะ คุณต้องจับเขาไว้ให้มั่น อย่าทำให้เขาเตลิด จนไปหาผู้หญิงอื่นแทนนะคะ
ส้งจิ้งเหอยิ้มบาง ก่อนจะกล่าวอย่างมั่นใจ “เขาไม่ทํา หรอกค่ะ”

นั่นก็เพราะเธอเชื่อใจวี่เหวินถึง

และ เมื่อผ่านการรอคอยอย่างทรมานมาสี่ปี ทั้งยังมี ลูกอีกหนึ่งคน หากวี่เหวินถึงจะไปหาผู้หญิงคนอื่นจริงๆ เธอจะปล่อยเขาไปอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน

ผู้หญิงบอร์ดบริหารไม่เพียงแต่ตั้งใจอธิบายเรื่องผ้า พันคอ ทั้งยังยกยอเขาอีกด้วย จนทำให้วี่เหวินถึงรู้สึก สบายใจขึ้นมา ในใจคิดว่าเดี๋ยวจะส่งข้อความไปหาผู้ ช่วยจาง เพื่อให้เขาเตรียมส่งของขวัญไปให้

รอจนกระทั่งสั่งจิ้งเหอสนทนากับผู้หญิงบอร์ดบริหาร คนนั้นเสร็จ วี่เหวินถึงจึงได้วางสายไป

เขาไตร่ตรองอยู่เพียงครู่ “เมื่อวานผมไม่ดีเอง ไม่ควร ใจร้อนและอธิบายให้ชัดเจน คุณเองก็ได้ยินแล้ว ผู้ชาย คนนั้นคือแฟนของเธอ ไม่ใช่ผม

ส้งจิ้งเหอยกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าและรับเสียงอึม “ฉัน ได้ยินชัดเจนเลยคะ”

วี่เหวินถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เข้าใจก็ดีแล้ว สงครามเย็นครานี้ถึงจุดสิ้นสุดแล้วใช่หรือไม่

วินาทีต่อมา สั่งจิ้งเหอก็กล่าวว่า “ฉันไม่ถือสาเรื่องผ้า พันคอคะ แต่พอฉันนึกถึงเรื่องจดหมาย ฉันก็รู้สึกว่าคุณ โง่เกินไป สี่ปี วี่เหวินถึง คุณไม่ถามฉันด้วยซ้ำว่ามันเกิด เรื่องอะไรขึ้น และไปนิวยอร์กโดยไม่บอกไม่กล่าว เรา อยู่ด้วยกันมาตั้งนานนะคะ ความเชื่อใจที่เป็นเรื่องพื้น ฐานคุณก็ไม่มีให้แก่ฉันเลย”

“ตอนนั้นผมไม่คิดให้เยอะเอง” วี่เหวินถึงรู้สึกจนใจ “คุณบอกเลิกผม ทั้งคุณแม่มาบอกว่าคุณรับเช็คของ ท่านไป ผมจึงคิดว่า…

สั่งจิ้งเหอมองค้อนเขา ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นชา “ใน ใจคุณเชื่อแม่ของคุณมากที่สุด ฉันอยู่ที่ท้ายสุดอย่างนั้น หรือคะ คุณกล้าที่จะไปนิวยอร์ก แต่ไม่กล้าที่จะกลับมา หาฉัน วี่เหวินถึง คุณนี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ”

“และทันทีที่คุณกลับมา คุณก็ทำให้ฉันเสียหน้าด้วย การบอกว่าไม่รู้จักฉัน อย่างไรคะ ฉันทำร้ายคุณอย่างนั้น หรือ”

คุยกันเรื่องผ้าพันคอแท้ๆ ทำไมถึงได้กลายเป็นคิดบัญชีกับเรื่องในอดีตไปได้

เมื่อพูดมาจนถึงสุดท้าย สั่งจิ้งเหอก็กล่าวทิ้งท้ายไว้ ว่า “ลูกชายได้สืบทอดไอคิวของคุณมาทั้งนั้น แต่ไร้ ประโยชน์เสียจริง สองวันนี้คุณไม่ต้องมาคุยกับฉันนะคะ เพียงเห็นคุณ ฉันก็นึกโมโหขึ้นมาแล้ว”

วี่เหวินถึงไม่ทันแม้แต่จะได้อธิบาย จึงทำได้เพียงมอง เธอจากไป

สุดท้ายก็ได้แต่นวดขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดหัว

เขาเองก็เช่นกัน ทำไมเมื่อวานเขาไม่โทรหาคนทาง นิวยอร์กทันทีกัน วันนี้เพียงโทรไปก็กลายเป็นเกิดเรื่อง แบบนี้ขึ้นมาอีก

“ผู้หญิงนั้นเก่งกาจขนาดนั้นเลยหรือ” เมื่อนึกถึงคำพูด ของสังจิ้งเหอ วี่เหวินถึงก็เกิดความสงสัยขึ้นมา “ยังไม่ เคยท้องด้วยซ้ำ ทำไมถึงรู้ไปได้ว่าจะคลอดลูกชายกัน”

เพศของลูก ไม่ใช่ว่าต้องมองที่โครโมโซมของฝ่าย ชายหรือ

หรือสัญชาตญาณของผู้หญิงก็ใช้ได้กัน
หลังจากที่จัดการเรื่องที่พักเรียบร้อยแล้ว หลี่ซูเจ๋ก็ร่ำ ร้องจะออกไปช้อปปิ้ง เพียงเธอพูดขึ้นมา ถังซินและสัง จิ้งเหอก็นึกอยากออกไปซื้อเสื้อผ้าตัวใหม่เช่นกัน จึงได้ ออกไปพร้อมกัน

มู่เฉินหยวนที่แต่เดิมตั้งใจจะอยู่จัดการเรื่องในบริษัทที่ โรงแรม แต่วี่เหวินถึงที่โดนสังจิ้งเหอละเลย ที่รู้ว่าหาก ไปด้วยจะทำให้เธอไม่มีความสุข จึงส่งต่อเรื่องนี้ไปทาง ลู่เหวินซูทันที

ได้ตามติดแฟนสาว การได้แสดงความรักในที่ สาธารณะ เป็นสิ่งที่ทำให้ลู่เหวินซูปฏิเสธไม่ลง

แต่พอออกไปแล้ว มันกลับไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด

นัก

เมื่อมีถังซินและสังจิ้งเหออยู่ด้วย ลู่เหวินซูก็ไม่ได้คุย กับหลี่ซูเจ๋แม้แต่ครึ่งคำ คอยเดินตามพวกเธอที่เดินเล่น ในห้างสรรพสินค้าอยู่ข้างหลัง ตั้งแต่ชั้นหนึ่งยันชั้นหก

ลู่เหวินซูใช้ชีวิตมาเกินครึ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เป็น คนใช้ สองมือเต็มไปด้วยกระเป๋าน้อยใหญ่ พอเข้าไป ลองเสื้อผ้าพวกเธอก็ใช้เวลาไปถึงหนึ่งชั่วโมง นั่งรอจน กันเมื่อย

และที่สำคัญคือไม่สามารถบ่นได้
หากบ่นกับแฟนสาว จะต้องถูกบอกเลิกทันทีแน่ ทั้ง ผู้หญิงอีกสองคนที่เหลือ ก็เป็นพี่สะใภ้ของพี่ใหญ่กับพี่ รอง ยิ่งบ่นไม่ได้เข้าไปใหญ่ ไม่อย่างนั้นพอกลับไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะตายเช่นไรเหมือนกัน

ลู่เหวินซูนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เป็นผู้ชายมันไม่ง่ายจริงๆ”

“ไม่ง่ายอย่างไรกัน แค่ให้คุณนั่งรอ นี่คุณก็เหนื่อย หรือคะ” หลี่ซูเจ๋ที่เปลี่ยนชุดแล้ว เดินเข้ามาเตะเขาทันที “ลุกขึ้น ช่วยฉันดูหน่อยว่าชุดนี้เป็นอย่างไรบ้าง

ลุกขึ้นแล้วครับๆ” ลู่เหวินซูรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันที

ทันทีที่เห็นหลี่ซูเจ๋สวมเดรสสีเบจกระโปรงหางปลา โชว์ไหล่ คอลึก อวดทรวดทรงองเอว กระโปรงก็ทั้งสั้น ทั้งบาง จนเห็นขาที่เรียวยาวของเธอ

ลู่เหวินซูที่เห็นชุดที่โชว์เนื้อหนังของเธอ ก็ตัวสั่นด้วย ความโกรธ รีบถอดเสื้อนอกของตัวเองคลุมตัวเธอทันที “ไม่ได้ ชุดนี้มันน่าเกลียดมาก ที่รักคุณไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”

“แย่ตรงไหนกัน” หลี่ซูเจ๋ก้มหน้ามอง “นี่คือชุดใหม่ ล่าสุดของปีนี้เลยนะคะ”

“ก็มันไม่สวย แย่มันทุกตรงนั่นแหละครับ” ลู่เหวินซูกล่าว “เสื้อผ้าในร้านนี้มีตั้งมากมาย คุณเลือกเอาเถอะ หากไม่มีที่ชอบก็เปลี่ยนร้านกัน”

หลี่ซูเจ๋เหลือบมองเขา “คุณจ้องหน้าอก จ้องขาของ นางแบบ ไม่รู้สึกว่าแย่บางหรือ ฉันแค่ใส่ชุดคอต นี่คือ แย่แล้วหรือ”

ลู่เหวินซูจูบเธอ ก่อนจะยิ้มเผลประจบ “ผู้หญิงพวกนั้น ไม่ใช่แฟนของผมนี่ครับ ผมถึงได้ไม่สนใจ คุณจะซื้อ ก็ได้นะครับ แต่ใส่ที่บ้าน ใส่ให้ผมดูคนเดียว”

“ช่วงนี้พวกผู้ชายมันมารยาทไม่ดีครับ คุณที่สวย แล้ว ยังสวมชุดสวยๆ อีก หากมีคนเอาแต่คิดถึงคุณจะทำ อย่างไรครับ ผมไม่สามารถอยู่กับคุณได้ตลอดเวลานะ ครับ”

หลี่ซูเจ๋รับเสียงอื้อ “ฉันว่ามารยาทของคุณก็ไม่ผ่าน เช่นกัน”

“เปลี่ยน ผมจะเปลี่ยนมันแน่ๆ” ลู่เหวินซูเอ่ยสาบาน “ต่อจากนี้จะไม่สายตาลอกแลกแน่นอนครับ นางฟ้าตัว น้อยคุณรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะ ผมกลัวว่าผมจะอด ไม่ได้”

“นี่มันชุดใหม่นะ แถมยังลดราคาอีกด้วย” หลี่ซูเจ๋คิ้ว ขมวด รู้สึกไม่ยินยอมอยู่ในใจ จึงเอ่ยกระซิบกับเขา “แถมซื้อชุดนี้เขาแถมเสื้อในด้วยนะคะ”
“คุณไปซื้อชุดชั้นในต่างหากมันก็เหมือนกัน บนหน้า แข็งผมไม่ร่วงหรอก” ลู่เหวินซูไม่ได้สนใจ

แต่หลังจากที่ได้เห็นเสื้อในที่อยู่ภายในกล่อง เขาก็รีบ กลับคำทันที กล่าวด้วยใจที่ดิ้นพล่าน “ซื้อเถอะ ซื้อเสื้อ แถมเสื้อใน นี่มันคุ้มมากๆ