บทที่ 291 หาข้อตกลงหรือ

เมื่อเห็นหลี่ซูเจ๊ไม่พูดอะไร ลู่เหวินซูก็ขโมยจูบเธอ และกล่าวยิ้มๆ ไม่กล้าเชื่อหรือครับ ผมพูดจริงๆ นะครับ คุณอยากแต่งงาน ก็แต่งงานกันนะครับ”

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงาน และเกลียดชีวิตใน กรอบหลังแต่งงานมากที่สุด แต่เขาชอบนางฟ้าตัวน้อย มากจริงๆ รูปร่างหน้าตาต่างก็เป็นสไตล์ที่เขาชอบ ทั้ง น่ารัก ทั้งน่าดึงดูด

เขาเห็นผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ห้างมานับไม่ถ้วน และมีแฟนมาไม่น้อย แต่มีเพียงหลี่ซูเจ๋คนเดียวที่เข้าใจ เขา การได้อยู่กับเธอมันทำให้เขาไม่ต้องคิดอะไรมาก ทั้งผ่อนคลายทั้งมีความสุข

หากเธอคิดจะแต่งงาน เขาก็สามารถเปลี่ยนแปลง ความคิดเพื่อกับเธอได้

หลี่ซูเจ๋เมื่อรวบรวมความคิดได้ ก็ตวาดเขาทันที “ไม่ เอา คุณไม่มีความจริงเลยสักนิด นี่เป็นการขอแต่งงาน ที่ไม่ทางการเลยสักนิด แม้แต่บ้านฉันคุณก็ยังไม่เคยไป เยี่ยมเลยด้วยซ้ำ ยังคิดจะขอแต่งงานฉันอีกหรือ นี่คุณ คิดว่าทำการค้าขายอยู่หรืออย่างไรกันฮะ”

“โอ้ นี่มันธรรมดาเกินไปสินะ” ลู่เหวินซูเข้าใจในทันที และเอ่ยปากรับกับเธอ “เดี๋ยวหลังจากการเที่ยวครั้งนี้ ผมจะรับไปไหว้ที่บ้านคุณเลย และจะหาของขวัญที่ ทําให้พ่อแม่ของคุณพอใจไปด้วย

“โอ๊ย กลับไปค่อยพูดเถอะค่ะ” หลี่ซูเจ๋ผลักหัวเขา ออกไปห่างๆ “พิซซ่าถ้าไม่ทานจะเย็นเอานะคะ”

ลู่เหวินซูลงนั่งกระทบเธอ ทั้งคงจัดการกับมือถือไป ด้วย “เช่นนั้นวีแชทของผมก็ใช้ชื่อกับวันเกิดของคุณ นะครับ แบบนี้แล้วทุกครั้งที่ได้เห็น จะได้คอยเตือนผม เรื่องวันเกิดของคุณ”

“แล้วแต่คุณเถอะ”

หลี่ซูเจ๋บ่นพึมพำ และเหลือบมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆ ตัว เขาฉีกยิ้มที่มุมปากราวกับมีความสุขมาก ใบหน้าคม ที่ทำให้ใจคนสั่น จนเธอรู้สึกสับสนขึ้นภายในใจ

คนที่เธอต้องการแก้แค้นมีเพียงลู่ลี่เฉิงเท่านั้น จึงไม่ ควรทำร้ายลู่เหวินซู ด้วยการปั่นหัวเขาไปมา

แต่เพียงไม่กี่สิบนาที หลี่ซูเจ๋ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอีก

ลู่เหวินซูรักความสนุก และก็ไม่รู้ว่าหลอกผู้หญิงมา แล้วกี่คน จนทำให้พวกเธอเสียใจเสียน้ำตา เธอแค่ลุก ขึ้นสู้เพื่อผู้หญิงเหล่านั้น เพื่อให้เขารู้จักบทเรียนเสีย บ้าง
และเขาก็แค่คนโง่เท่านั้น

หลี่ซูเจ๋เพียงแค่ต้องการส่งข้อความเท่านั้น ไม่ได้คิด อยากจะกินอะไร พิซซ่าเพียงชิ้นเดียวก็อิ่มแล้ว แปรง ฟันเสร็จแล้วก็ขึ้นเตียง ลู่เหวินซูเองก็ตามไปติด

“ที่รัก” ลู่เหวินซูจูบไหล่ของเธอ ก่อนจะกล่าวด้วย เสียงแหบพร่า “อยากจะเล่นเกมกันสักหน่อยไหม

“ไม่อยาก” น้ำเสียงและดวงตาของเขาราวกับกำลัง เปลือยกาย หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ถูกหาเศษหาเลยอยู่สอง ครั้งสองครา เธอจะไม่ยอมถูกหลอกอีกเด็ดขาด

ลู่เหวินซูกุมใบหน้าของเธอ และเอ่ยล่อลวง “เล่นสัก ครั้งนะครับ มันไม่ได้เจอคุณนานมากแล้ว คิดถึงคุณมาก ผมเองก็คิดถึงคุณ ดีไหมครับ”

หลี่ซูเจ๋ปาหมอนใส่เขา “คุณอย่าลามก อยากตายแล้ว ใช่ไหม”

“ที่รัก”

“ที่รัก ผมรักคุณ คุณทำมันปวดนะครับ
“สุดที่รักครับ”

“หุบปาก หุบปาก” หลี่ซูเจ๋มองค้อนเขา ใบหน้านั้นทั้ง เขินอายทั้งโกรธ “ฉันเล่นก็ได้ค่ะ

ลู่เหวินซูรีบลุกขึ้นนั่งทันที “มาเลย”

“ครั้งนี้ฉันเลือกเอง” หลี่ซูเจ๋กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ และหยิบโทรศัพท์ของเขามา “ทุกครั้งเป็นคุณที่เลือก ทั้งนั้น รู้สึกว่าคุณต้องแอบโกงแน่ๆ”

“ไม่แน่นอนครับ เป็นที่รักที่รู้สึกตัวช้าเอง”

หลี่ซูเจ๋มองค้อนเขาอย่างแรง หลังจากที่จับเวลา ดีแล้ว ก่อนวางโทรศัพท์ไว้บนหมอน

นั่งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน

พวกเขาเล่นเกมนับความถี่ของกระดิ่ง เพื่อเอาตัวเลข ของมัน

หลังจากที่ติดตั้งเวลาในแอพแล้ว ผู้เล่นจะต้องรีบบอก ตัวเลขอย่างรวดเร็ว หากตอบถูกจะได้ไปต่อ หากตอบ ผิด มันก็จะส่งเสียงเตือนขึ้นมา เพื่อบอกว่าเกมได้สิ้นสุด ลง
หลี่ซูเจ๋สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะจับจ้องไปที่ลู่ เหวินซู “หากคุณแพ้ วันนี้คุณต้องไปนอนที่ห้องน้ำ ให้ ความคิดชั่วๆ ในหัวของคุณถูกล้างบ้าง”

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่มีทาง ผมจะต้องชนะ มันคิดถึงคุณมากนะครับ”

“โรคจิต”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นจังหวะยาวสามสั้นสอง

หลี่ซูเจ๋รีบตอบทันที “31”

“31” ลู่เหวินซูรีบตอบตามไปติดๆ

เสียงกระดิ่งดังขึ้น

หลี่ซูเจ๋ที่ใจจดใจจ่ออยู่กับมัน ฟังความถี่ของมันอย่าง ตั้งใจ แต่เพราะเสียงของมันเร็วเกินไป หลังจากนั้นไม่ นาน ก็เปลี่ยนความถี่ไปอย่างรวดเร็ว จนทำความคิด ตามได้ไม่ทัน
“9”

“19”
โทรศัพท์ดังขึ้นมา เพื่อบอกว่าเวลาหมดลงแล้ว

หลี่ซูเจ๋พลิกโทรศัพท์ขึ้นมา คำตอบก็คือ19 โกรธจน ปาโทรศัพท์ไปทางลู่เหวินซู “หากฉันรู้ว่าเวลาจะห่างกัน เพียงไม่กี่วิ ก็คงไม่ต้องมารับกรรมอยู่เช่นนี้หรอก”

ลู่เหวินซูเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มร้ายๆ “ที่รัก ผมชนะแล้ว ครับ”

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง ทั้งห้องนอนก็เหลือไฟสลัว เพียงดวงเดียว

เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่หลับลึกแล้วของชายข้าง ตัว หลี่ซูเจ๋ก็ลืมตาขึ้นมา เธอถูกชายหนุ่มกอดเอาไว้ อย่างแนบแน่น ร่างกายอบอุ่นใกล้ชิดอย่างเนื้อแนบเนื้อ เหงื่อร้อนไหลออกมา

หลี่ซูเจ๋เอามือของเขาออกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะลง จากเตียงด้วยฝีเท้าแผ่วเบา ขาทั้งสองต่างเป็นเหน็บ จน ทำให้เธอรู้สึกเสียใจที่ตกปากรับคำเล่นเกมกับลู่เหวินซู

ผู้ชายคนนี้ชาติที่แล้วเคยเกิดเป็นหมาหรืออย่างไร ทำไมถึงมีแรงเหลือเฟือขนาดนี้

เธอผูกเข็มขัดชุดนอนอย่างขี้เกียจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เข้าห้องน้ำไป และล็อกประตูอย่างแผ่วเบา หลังจากนั้นก็เปิดวีแชทด้วยความรวดเร็ว และกรอกไอดี ที่จํามาเมื่อเย็นทันที

อีกฝ่ายยังไม่หลับ และรีบรับเธอทันที

หลี่ซูเจ๋ทักเธอไปก่อน ครั้งนั้นที่Milan show ลู่เหวิน ซูมีความสนใจในตัวคุณหรือ

อีกฝ่ายตอบกลับมาในอีกไม่กี่วินาที

ทางด้านเจียน่า คณคือ…

หลี่ซูเจ๋ตอบกลับ ฉันคือใครไม่สำคัญ ฉันเพียง ต้องการทำธุรกิจกับคุณ และจะให้เงินกับคุณสิบล้าน แต่ คุณต้องช่วยงานของฉันหนึ่งอย่าง

ทางด้านเจียน่า มีเรื่องดีๆ แบบนี้ด้วยหรือ คุณลู่คง ไม่ใช่กำลังเล่นอะไรอยู่ใช่ไหมคะ

ทางด้านหลี่ซูเจ๋ เจอหน้าก็จะรู้เอง งานเช่นนี้ คุณจะทำ

ไม่ทํา

ทางด้านเจียน่า ทําค่ะ

ได้เป็นแฟนของไฮโซ ทั้งยังได้เงินอีกสิบล้าน ใครจะ ปฏิเสธต่อสิ่งล่อลวงนี้ได้กัน
หลี่ซูเจ๊บอกกับเจียน่าเรื่องเวลาและสถานที่นัดหมาย เมื่อกล่าวจบ ก็ลบเจียน่าทันที

การที่จะทำเรื่องเช่นนี้ ใจของเธอรู้สึกสูญเสีย แต่ก็ถูก ความเกลียดมาบดบังไว้แทน

หลี่ซูเจ๋ลูบท้องที่แบนราบ ก่อนจะมองเขาด้วยสายตา เย็นชา

ในที่สุดการแก้แค้นก็ได้จบลง

เช้าถัดมา ถังซินออกมาจากห้องด้วยท่าทีง่วงนอน

ใต้ตาดำคล้ำราวกับไม่ได้หลับได้นอน

เธอขึ้นเรือสำราญน้อยครั้งนัก รู้สึกว่าเรือสำราญที่อยู่ กลางทะเลนี้ไม่มั่นคงนัก เอาแต่คิดว่าเรือจะอับปางอยู่ ตลอดเวลา พลิกตัวไปมา และได้หลับไปในตอนตีสี่

มู่เฉินหย่วนมาหาเธอ เมื่อเห็นท่าทีสะลึมสะลือของ เธอ ก็เอ่ยติดตลก “บอกแล้วว่าคุณจะไม่คุ้น คุณก็ยัง จะปากแข็ง เมื่อวานหากคุณโทรมา ผมก็จะไปอยู่เป็น เพื่อนคุณแล้ว”

ถังซินกลอกตาใส่เขา “พอคุณมา ฉันก็ไม่ได้นอนเลยสิคะ”

ทั้งสองต่างไปห้องอาหารเพื่อทานข้าว

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง สั่งจิ้งเหอและหลี่ซูเจ๋ก็ตามมาติดๆ

ลู่เหวินซูเดินด้วยท่าทีสดใส ราวกับได้รับความพึง พอใจมากอย่างเต็มอิ่ม แต่คนที่มาทีหลังอย่างวี่เหวิน ถิงของสังจิ้งเหอ บรรยากาศของคนทั้งสองต่างดูไม่ดี นัก ราวกับเพิ่งทะเลาะกันมา

หลี่ซูเจ๋เตะเขา “หัวเราะๆ หัวเราะบ้าอะไร คุณบ้าหรือ อย่างไร”

“ก็ผมดีใจนี่ครับ” ลู่เหวินซูฉีกยิ้ม เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวด ของวี่เหวินถิง ก็เอ่ยถามอย่างสงสัย “เฮ้ พี่ใหญ่เป็น อะไรไปหรือ”

วี่เหวินถึงไม่ได้สนใจเขา

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างคิดเองเออเอง “อ๋อ พี่ใหญ่ถึงแม้ พี่จะคืนดีกับพี่สะใภ้แล้ว แต่อย่างไรก็ต้องระงับโทสะ บ้าง ดูก็รู้แล้วว่าพี่กำลังโกรธพี่สะใภ้ เรียนรู้จากผมไป เยอะๆ นะ”

ทั้งยังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดบนออก เพื่อโชว์ รอยฝันตื้นๆ ที่อยู่บนคอของเขา
เขากล่าวอย่างภาพภูมิใจ “รอยฟันขอที่รักผมเอง น่า รักใช่ไหม”

หลี่ซูเจ๊กุมขมับ

ส่งคนมาฆ่าลู่เหวินซูที เธอรั้งไว้ไม่อยู่อีกแล้ว