บทที่ 288 หมดหนทางจะสมปรารถนา

ลู่เหวินซูยิ้มแหะๆ “พี่รองฟังผิดแล้ว ผมไม่ได้พูดอะไร เลย”

พิธีกรนำแหวนคู่รักมาให้กับสังจิ้งเหอและวี่เหวินถึง ที่ได้ที่หนึ่ง แต่สังจิ้งเหอไม่ได้มีความสนใจแต่อย่างใด จึงส่งมันให้กับถังซิน “ฉันมีแล้ว ให้เธอแล้วกัน”

“ไม่ๆ ฉันไม่รีบ” ถังซินโบกมือ ที่นิ้วของเธอนั้นสวมอยู่ หนึ่งวง ถึงจะเพื่อป้องกันตัว แต่อย่างไรก็เป็นแหวนที่ได้ มาจากมู่เฉินหย่วน นั่นก็เพียงพอแล้ว “เธอให้กับพวก เขาเถอะ”

ลู่เหวินซูโอบกอดนางฟ้าตัวน้อยไว้ ก่อนจะยิ้มหน้า บาน “ผมสั่งทำให้กับนางฟ้าตัวน้อยนานแล้ววงหนึ่ง ไม่ เอาหรอก และแบรนด์นี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของผมด้วย พวกคุณเอาไปเถอะ”

“นายนี่ปากเสียจริงๆ” ถังซินพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถึงหันมาสบตากัน ดวงตาของ ทั้งคู่มืดครึ้มขึ้นทันพลัน

มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามลู่เหวินซู “นายซื้อแหวนเพชร”
บทที่ 288 หมดหนทางจะสมปรารถนา

ลู่เหวินซูยิ้มแหะๆ “พี่รองฟังผิดแล้ว ผมไม่ได้พูดอะไร เลย”

พิธีกรนำแหวนคู่รักมาให้กับสังจิ้งเหอและวี่เหวินถึง ที่ได้ที่หนึ่ง แต่สังจิ้งเหอไม่ได้มีความสนใจแต่อย่างใด จึงส่งมันให้กับถังซิน “ฉันมีแล้ว ให้เธอแล้วกัน”

“ไม่ๆ ฉันไม่รีบ” ถังซินโบกมือ ที่นิ้วของเธอนั้นสวมอยู่ หนึ่งวง ถึงจะเพื่อป้องกันตัว แต่อย่างไรก็เป็นแหวนที่ได้ มาจากมู่เฉินหย่วน นั่นก็เพียงพอแล้ว “เธอให้กับพวก เขาเถอะ”

ลู่เหวินซูโอบกอดนางฟ้าตัวน้อยไว้ ก่อนจะยิ้มหน้า บาน “ผมสั่งทำให้กับนางฟ้าตัวน้อยนานแล้ววงหนึ่ง ไม่ เอาหรอก และแบรนด์นี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของผมด้วย พวกคุณเอาไปเถอะ”

“นายนี่ปากเสียจริงๆ” ถังซินพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถึงหันมาสบตากัน ดวงตาของ ทั้งคู่มืดครึ้มขึ้นทันพลัน

มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามลู่เหวินซู “นายซื้อแหวนเพชร”
มู่เฉินหย่วนรับเสียงฮือ

เขาหันกลับไปสบตากับวี่เหวินถึง วี่เหวินถึงพยักหน้า ใบหน้าเย็นชาขึ้นเท่าตัว แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ถ้าน้องสี่มีทั้งเงิน ทั้งยังสั่งทำแหวนกับVan Cleef & Arpelsอีก เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ” สั่งจิ้งเหอหัวเราะ ก่อนจะส่งกล่องแหวนให้กับถังซิน “ดูเหมือนมีเพียง พวกเธอที่จะรับมันไว้ได้แล้วนะ

ถังซินยังไม่ได้กล่าวอะไร มู่เฉินหย่วนก็ยื่นมือไปรับ มันมา และเปิดกล่องแหวนออก

แหวนทอง18กะรัตที่สวยงามและละเอียดอ่อน

“ไม่เลว ทั้งยังดูดีอีกด้วย” มู่เฉินหย่วนชื่นชมจากใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับแหวนนี้ในสถานที่นี้

เขาหยิบแหวนทรงผู้หญิง และสวมมันให้กับถังซิน

“นี่” ชายหนุ่มสวมแหวนด้วยความว่องไว เสียจนเธอ ห้ามไม่ทัน แหวนนั้นมีขนาดพอดีกับนิ้วของเธอ

มู่เฉินหย่วนส่งกล่องแหวนให้กับเธอ “คุณนายมู่ครับ จะไม่สวมแหวนให้กับผมหรือครับ”

“อย่าโวยวายสิ”
รอบด้านมีเพื่อนเต็มไปหมด การที่ถังซินถูกเขาเรียก ว่า คุณนายมู่ มันทำให้อดหน้าแดงไม่ได้

“พี่สะใภ้รองกำลังรู้สึกว่างานหมั้นแบบนี้มันน่าเกลียด เกินไปใช่หรือไม่” ลู่เหวินซูแสยะยิ้ม “หรือเพราะแหวน วงนี้ได้มาฟรีๆ พี่รองของผมถึงยังไม่น่าสนใจพอสำหรับ

ถังซินร้อนรน “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ

“เช่นนั้นพี่ก็สวมแหวนให้พี่รองสิครับ พี่ดูสิพี่รองของ ผมกำลังตั้งตาคอยอยู่นะ” ลู่เหวินซูเร่งเร้า ทั้งยังเรียก นักไวโอลินที่ยังไม่จากไปเสียงดังลั่น

ลู่เหวินซูกล่าว “เดี๋ยวจะให้เงินนายหนึ่งแสน เล่นเพลง IDO ให้กับพวกเขาซะ”

นักไวโอลินรีบสีไวโอลินทันที

ทันใดนั้นเพลงที่อบอวลไปด้วยความรักก็ดังขึ้นใน บอลรูม ลู่เหวินซูและคนอีกไม่กี่คนต่างช่วยกันตะโกน

“สวมแหวนให้เขาเร็ว สวมแหวน

ถังซินหน้าแดงเล็กน้อย รู้สึกเขินอายยิ่ง จนต้องหัน ไปขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน เพื่อให้เขาหยุด มันเสียที
แต่มู่เฉินหย่วนกลับหัวเราะร่วน และยื่นมือซ้ายไปให้

แขกเหรือคนอื่นๆ ต่างก็มาเข้าร่วมด้วย ปรบมือให้ กำลังใจพวกเขา จนบรรยากาศเริ่มครึกครื้น

ผ่านไปหนึ่งนาที ถังซินที่ทนไม่ไหว ก็หยิบแหวนของ ผู้ชายขึ้นมาจากกล่อง โดยที่นิ้วมือยังคงสั่นเทา

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “มือของคุณยังอยู่ดีใช่ไหมครับ”

“มันไม่ฟังเลยค่ะ สั่นเองทั้งนั้น” ถังซินทนไม่ไหว เธอ ใช้มือซ้ายมือขวาหนึ่งที จับมือของมู่เฉินหย่วนไว้ และ สวมแหวนให้เขาอย่างช้าๆ

ผ่านไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นถังซินก็ชะงักไป

“หือ” มู่เฉินหย่วนจ้องมองไปที่เธอ ด้วยความกังวล “คุณนึกเสียใจแล้วหรือครับ”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันมีคำถามจะถามคุณ” ถังซินกระแอมไอ ก่อนจะถามเขาอย่างจริงจัง “คณม่ คุณจะยินยอมให้ฉัน ดูแลคุณ และสวมแหวนให้กับคุณหรือไม่คะ”

“ว้าว พี่สะใภ้รองโหดมาก” ลู่เหวินซูอุทานอย่างเว่อร์ วัง “เงินของพี่ซื้อวิลล่าสักหลังยังไม่ได้เลย ยังคิดจะมา ดูแลพี่รองของผมอีกหรือ”
วี่เหวินถิงย่างเท้าเข้าไป ด้วยสีหน้าเย็นชา “หุบปากไป ถ้าไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ผมแค่สงสัย…”

“หุบปาก” เป็นอีกครั้งที่เท้าถูกยื่นออกไป

สองขาของลู่เหวินซูวิ่งโร่มาให้หลี่ซูเจ๋ปลอบประโลม หลี่ซูเจ๋จึงกรอกตาใสเขาทันที

เมื่อเห็นมู่เฉินหย่วนไม่ตอบ ถังซินก็เร่งเร้าเขาทันที “คุณจะรับปากหรือไม่คะ”

“ดูเหมือนว่าคุณนายมู่จะไม่เพียงต้องการตัวผม ต้องการทรัพย์สินของผมด้วยหรือนี่” มู่เฉินหย่วน หัวเราะเสียงทุ้ม “คุณนายมู่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ผมจะไม่ให้โอกาสได้อย่างไรกันครับ”

ถังซินเอ่ยถาม “เช่นนั้นแปลว่ารับปากแล้วใช่ไหม”

“สัญญาครับ”

ถังซินจึงได้สวมแหวนบนนิ้วนางของเขา

ณ วินาทีนั้น หมอกมืดที่ปกคลุมใจของเธอนั้นพลัน หายไป จนได้พบเจอกับแสงอาทิตย์ ในใจของเธอพลัน อบอุ่นและสบายใจขึ้นมา
ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกัน จากความระมัดระวัง จนกลายเป็น รักในท้ายที่สุด ระหว่างทางนั้นเกิดความเปลี่ยนแปลง อย่างมากมาย

การทะเลาะกันของพวกเขาในบางเวลา อาจสร้าง ความเจ็บปวดให้กับฝ่ายตรงข้าม หลังจากที่ได้แก้ความ เข้าใจผิด ท้องฟ้าหลังฝนนั้นช่างงดงาม ในที่สุดพวก เขาก็ได้รับรู้ใจของตัวเองที่รู้สึกต่ออีกฝ่าย

ถังซินเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาล้ำลึก

เธอเม้มริมฝีปากและยิ้มให้กับเขา ท่ามกลางเสียง เชียร์ของผู้คนรอบข้าง เขย่งปลายเท้าขึ้นโอบรอบคอ ของชายหนุ่ม และประทับจูบอย่างแนบแน่น

ในตอนที่พบกันครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งฉันจะรัก คุณได้ขนาดนี้

บรรยากาศในบอลรูมเป็นไปอย่างครึกครื้น แต่มุมมืด มุมหนึ่งของบอลรูม มีร่างสูงโปร่งที่ผอมบางหลบซ่อน อยู่ที่หลังเสา ดวงตาสีฟ้าจับจ้องไปยังคู่รักที่ถูกล้อม รอบไปด้วยฝูงชน

สายตานั้นเต็มไปด้วยความคะนึงถึง และเต็มไปด้วย ความสิ้นหวัง

การต้องมาเห็นทั้งคู่กอดกัน จูบกัน ทำให้ใจของชายหนุ่มกระตุกอย่างรุนแรง ราวกับมีค้อนมาทุบที่กลางใจ เจ็บจนหายใจไม่ออก นิ้วมือของเขากุมใจไว้แน่น

หากควักใจออกมาได้ก็คงจะดี

เช่นนั้นก็จะไม่ปวดใจอีกแล้ว

หลี่ซูเจ๋ที่อยู่ในห้องบอลรูทหันหน้าไป เมื่อเห็นหลิน เฉิงจี๋ ชายหนุ่มหลบอยู่ที่หลังเสา ดวงตามืดทะมึน ดู โดดเดี่ยว เธอขยับริมฝีปากราวกับต้องการจะพูดอะไร

หลินเฉิงจี๋ยกนิ้วขึ้นมานาบริมฝีปาก ก่อนจะส่ายหน้า ให้กับเธอ

เพียงไม่กี่นาทีต่อจากนั้น หลี่ซูเจ๋จึงได้ละสายตาไป

“แค่กๆ ” หลินเฉิงจี้ไออย่างรุนแรง เขากลัวว่าคนจะ ได้ยิน จึงรีบน้ำผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา ปิดปาก

ขมปว่าไปทั้งลำคอ กลางผ้าเช็ดหน้านั้นเต็มไปด้วย ลิ่มเลือด

หลังจากพิงเสาเพื่อพักผ่อนอยู่เพียงครู่ เขาก็เงยหน้า ขึ้นอีกครั้ง พร้อมมองหญิงสาวคนนั้นด้วยรอยยิ้มบางๆ

เดรสสีเขียวเข้มนั้นขับผิวของเธอให้ขาวยิ่งขึ้น จนงดงามสะกดสายตา

เขารู้ดีว่าเธอนั้นเหมาะกับสีเขียวเข้มมากที่สุด ดังนั้น จึงได้ไปเรียนออกแบบกับนักออกแบบ แล้วออกแบบ ชุดสไตล์ย้อนยุคนี้ และไปเลือกวัสดุจากร้านด้วยตัวเอง เมื่อทำเสร็จแล้วก็มองมันให้กับเธอ

แม้ว่าชายที่เธอวิ่งไปหาจะไม่ใช่เขา ได้แอบมองเธอ ในชุดที่ตัวเองเป็นคนทำอยู่ในมุมมืดๆ เขาก็พอใจแล้ว

หลินเฉิงจี้เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ความปรารถนาของฉัน คงไม่มีทางเป็นจริงได้แล้ว”

เขาปรารถนาที่จะได้กุมมือของเธอไว้ เขาจะแนะนำ เธอให้คนทั้งโลกได้รู้จัก อยากจะได้รักเธอ ได้จูบเธอ

เขาจ่ายไปเสียมากมาย แต่ความปรารถนานี้กลับไม่ สามารถเป็นจริงขึ้นมาได้

ไม่สามารถปล่อยวางมันไปได้จริงๆ