บทที่ 286 ฉันแพงมากนะ คุณต้องการหรือ

วี่เหวินถึงแย้งอย่างไม่แยแส “ผมไม่เคยถูกผู้หญิงใน โลกธุรกิจหลอก”

“แล้วคุณยังอยากลองหรือไม่” สั่งจิ้งเหอมองค้อนเขา ค้อนไปไม่นานก็เอ่ยด่าอีกครา “หากคิดว่าจดหมายมันมี ปัญหา แล้วทำไมคุณถึงปล่อยเรื่องเลื่อนตำแหน่งมันไป ปล่อยเรื่องสามปีไปไม่ได้หรือ”

หลังจากที่ความเข้าใจผิดของคนทั้งสองคลี่คลาย บรรยากาศก็ไม่ได้มาคุอีกต่อไป

“แฟนก็ไม่มี ไม่รู้จะเลื่อนตำแหน่งไปทำไม” วี่เหวินถิ งกล่าว “แต่เดิมมันเป็นการเดิมพันของผมกับพ่อ หาก อยู่ตรงนั้นได้สามปี เขาจะไม่วุ่นวายชีวิตของคุณอีก”

ส้งจิ้งเหอได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มแสบจมูก ถลาเข้าไปใน อ้อมกอดของเขา และกอดเอวของเขาไว้แน่น “ไม่รู้ จริงๆ ว่าคุณโง่ หรือเพราะรักฉันกันแน่ ไม่คว้าอนาคต อะไรไว้เลย”

“ชีวิตผมในตอนนี้ก็ไม่แย่

“ใช่ ค่าตัวนับหมื่นล้านแล้วนี่” สั่งจิ้งเหอหัวเราะ และ เงยหน้าขึ้นถามเขา “คุณพูดความจริงมานะ หลังจากที่ คุณกลับประเทศมา ก็เอาแต่สนใจฉัน ทั้งยังยื่นมือมาช่วยบริษัทตระกูลส้งอีกใช่ไหม”

“อือ แค่เพราะช่วงนั้นว่างเฉยๆ” วี่เหวินถึงยังคงปาก แข็ง

“ห่วงฉันแท้ๆ ยังมีหน้าปากแข็งอยู่อีก” สั่งจิ้งเหอดเขา ขำๆ “ฉันก็ว่า พวกคนแก่นั่นเกลียดฉันมาตั้งหลายปี จู่ๆ ก็มีท่าทีที่ดีขึ้น เป็นเพราะคุณที่อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น”

เธอตะเกียกตะกายขึ้นไปนั่งบนตักของเขา “นิสัยคุณ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ตั้งใจฟังฉัน ความสัมพันธ์ระหว่างเรา จะต้องดียิ่งขึ้น”

วี่เหวินถิงที่ตื่นตัว ใบหน้าเริ่มไม่คงที่ “ผมจะพยายาม ปรับตัว”

“ไม่ใช่พยายาม ต้องทำให้ได้” ส้งจิ้งเหอกล่าวอ ย่างหนักแน่น ก่อนจะเอื้อมมือโอบรอบคอของเขาไว้ “ตอนนี้ฉันคือประธานของบริษัทตระกูลส้ง มีชายหนุ่ม มากมายที่อยากจะนัดฉันไปทานอาหาร วี่เหวินถึง หาก คุณไม่พยายามไล่ตามฉัน ไม่แน่ว่าภรรยาและลูกของ คุณอาจจะไปอยู่ที่บ้านของคนอื่นก็เป็นได้”

“คุณกล้า”

ส้งจิ้งเหอยิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวอย่างยั่วโมโห “ทำไม ถึงจะไม่กล้าล่ะคะ ฉันจะหาคนที่มีเงินเยอะกว่าคุณ นิสัยดีกว่าคุณ ให้ลูกชายของฉันใช้นามสกุลของเขา และ เรียกเขาว่าพ่อ”

เหลือบมองใบหน้าทะมึนของชายหนุ่ม สั่งจิ้งเหอก็ ซ่อนตัวอยู่ที่ไหล่ของเขา แอบขำจนสั่นไปทั้งตัว

สี่ปีแล้ว เขายังคงเป็นคนที่ยั่วโมโหได้ง่ายเช่นเดิม

วี่เหวินถึงนั่นโมโหจริงๆ แล้ว

มันไม่ง่ายที่ความเข้าใจผิดของเขาทั้งสองคนจะถูก แก้ไข แต่ผู้หญิงคนนี้กลับบอกจะไปแต่งกับชายอื่น ทั้ง ยังจะมีลูกให้กับเขา โดยไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาแม้แต่ น้อย

วี่เหวินถึงปลดตะขอเสื้อในของหญิงสาว จูบเพื่อ ปิดปากของเธอไว้ ราวกับต้องการลงโทษ สังจิ้งเหอ โอบรอบคอของเขาไว้พร้อมจูบตอบ ดวงตาเบิกกว้าง โดยที่ยังหัวเราะไปด้วย

ผู้หญิงคนนี้

หลังจากหนึ่งจูบ วี่เหวินถึงก็กดเธอกับโซฟา ดวงตา หรี่แคบจนดูน่ากลัวในสายตาคนมอง

“ยังน่าขำหรือไม่”
“แค่มีความสุขมากๆ เท่านั้นเองค่ะ” ส่งจึงเหอยิ้มบางๆ นิ้วเรียวซุกซนอยู่ที่เข็มขัดของเขา แววตาเผยประกาย ออดอ้อน “ให้ฉันช่วยถอดไหมคะ”

เพียงบิดตัว เสื้อกันลมตัวโคร่งก็หลุดออก เผยให้เห็น ผิวขาวและสายเสื้อในสีม่วงอ่อน

หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง

อากาศโดยรอบนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของเธอ

ร่างกายของวี่เหวินถึงเริ่มร้อนรุ่ม กลืนน้ำลายสองครั้ง จนลูกกระเดือกขยับ “ต้องการ”

ส้งจิ้งเหอส่งเสียงอือ คลิก ดังขึ้น หัวเข็มขัดก็ถูกปลด ทันที

เธอเผยอปากแดงเพียงเล็กน้อย “คุณวี่คะ ฉันแพง มากนะคะ คุณจ่ายไหวใช่ไหม”

“คุณต้องการอะไรครับ

ส้งจิ้งเหอจิกร่างของเขา รอจนเขาโน้มตัวลงมา ริม ฝีปากแดงชาดกระซิบที่ข้างหูของเขา ก่อนจะหอบ หายใจแผ่วเบา

“ต้องการคุณ และทรัพย์สินทั้งหมดของคุณ ได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มไม่ลังเล “ครับ”

เขาไม่อยากพลาดอีกแล้ว สิ่งที่เขาต้องการ มีเพียง เธอเท่านั้น

“คุณ ตอบเร็วโดยไม่แม้แต่จะลังเลเลยนะคะ ดูจริงใจ มากๆ เลย” สั่งจิ้งเหอจูบเป็นรางวัลให้แก่เขา “เช่นนั้น ฉันจะมอบเซอร์ไพรส์ให้กับคุณค่ะ”

เธอโอบรอบคอของชายหนุ่ม และกระซิบแผ่วเบา “ฉันให้…”

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่อยู่ไหม”

เสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งดังขึ้นแทรกคำพูดของสัง จิ้งเหอ ลู่เหวินซูโวยวายเสียงดงราวกับตัวบีเวอร์ “งาน จะเริ่มแล้ว รีบออกไปเล่นกันเถอะ”

วี่เหวินถึงใบหน้ามืดคลทันที

“ช่างเถอะ ไปเล่นที่บอลรูมกันเถอะค่ะ” เมื่อถูกขัด สัง จิ้งเหอก็ไม่คิดจะกล่าวต่ออีก

ทั้งสองคนคืนดีกันแล้ว ค่อยพูดในภายหลังก็ยังไม่ สาย
เธอปลีกออกมาจากแขนเหล็กของวีเหวินถึง ก่อนจะ หยิบเดรสสเว็ตเตอร์บนพื้นขึ้นมาใส่ ร่างที่ขาวจนตาพร่า ถูกปกคลุมไปแล้ว และเดินออกจากห้องนอนไป

เปิดประตูห้องออกไป สบตาที่ตื่นตะลึงของลู่เหวินซู ส้งจิ้งเหอยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีตอนเย็นน้องสี่”

“อ่า สวัสดีตอนเย็นครับ”

ทันทีที่ลู่เหวินซูได้สติ ก็เข้าไปในห้องทันที

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน เขาถึงได้รู้สึกตัว เมื่อครู่สั่งจิ้งเหอเรียกตัวเขาว่า น้องสี่

บัดซบ

“พี่ใหญ่” ลู่เหวินซูวิ่งเข้าไปในห้องนอน ก็พบว่าวี่เหวิน ถึงเปลี่ยนมาใส่ชุดสูทสีดำแล้ว ก่อนจะกล่าวด้วยท่าที ตื่นตระหนก “พี่ได้ยินไหม ประธานสังเรียกผมว่าน้องสี่ พวกพี่…”

“ไม่เรียกน้องสี่แล้วจะให้เรียกว่าอะไร” วี่เหวินถึงกล่าว เสียงเย็นชา

ลู่เหวินซูที่เห็นรอยจูบช้ำจางๆ ที่คอของเขา ก็ยิ้ม อย่างมีเลศนัย “โอ้…พวกพี่ดีกันแล้วหรือ พี่ใหญ่ในที่สุด พี่ก็ไม่มีท่าทีเหม็นเบื่อเหมือนว่าโลกทำร้ายพี่อีกแล้ว”
วี่เหวินถึงไม่คิดจะสนใจเขาแม้แต่น้อย “ออกไป

“เยี่ยม” ลู่เหวินซูหลบพัลวัน ก่อนจะเดินกลับมาอีก ครั้ง “พวกพี่ดีกันแล้ว เช่นนั้นพี่สะใภ้ก็จะไปที่งานบอลรู มด้วยใช่หรือไม่ และเงินที่ผมออกไปก่อนจะทำอย่างไร เล่า”

เขาถมือไปมาก่อนจะยิ้มแหะ “คือว่า ก่อนหน้านี้ผม กลัวพี่ใหญ่จะเหงา จึงได้ใช้เงินสามแสนจ่ายกับสุภาพ สตรีท่านหนึ่ง เพื่อให้เธอมาเต้นกับพี่เพื่อแก้เหงา พี่ ใหญ่ดูสิ พี่ไม่ต้องมีคนมาคอยอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แต่เงิน ของผมมันไม่กลับมาด้วยนี่สิ เช่นนั้นเงินสามแสนนั่น…

“ยังใช้เงินซื้อผู้หญิงอีกรี” วี่เหวินถึงยกทำท่าจะถีบ เขา ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา “ฉันดูเหมือนคนขาดแคลน ผู้หญิงหรือไง”

“แล้วใครใช้ให้พี่กับพี่สัง… เฮ้อ บรรยากาศรอบตัวพี่ สะใภ้ก็มาคุมากเลย” ลู่เหวินซูพึมพำ พร้อมเอ่ยแนะนำ เขาอย่างความใจกว้าง “พี่ใหญ่ ห่างหายเรื่องแบบนี้มา นานคงจะหมดน้ำยาแล้วสินะ”

“พี่ใหญ่ลองคิดนะ พี่สามสิบกว่าแล้ว แล้วยังไม่มีลูก อีก หากนำน้ำยาที่ไม่ดีไปใช้ จนเกิดเด็กที่มีการพัฒนา ช้า พวกพี่ต้องดูแลเขาไปทั้งชีวิตเลยนะ”
เส้นเลือดทขมับของวีเหวินถึงเต้นตุบๆ เขากล่าวเสียง เย็นชา “หันหลังไป

“หือ ทําไมผมต้องหันหลังกัน” ลู่เหวินซูถามอย่าง สงสัย แต่ก็หันไปแต่โดยดี “หรือว่าพี่ใหญ่เห็นผมหล่อ เกินไป พอโดนเทียบ… โอ๊ย”

กันโดนถีบไปเต็มๆ หนึ่งเท้า

วินาทีถัดมาก็ล้มไปลงไปร้องโอดโอยเหมือนหมาอยู่ ที่พื้น

“นายพูดมากไป จนคนฟังเริ่มรำคาญแล้ว” วี่เหวินถึง เตะไปอีกหนึ่งครั้ง “ไปดูแลผู้หญิงที่นายซื้อมาด้วยราคา ความรักสามแสนให้ดีเถอะ ออกไป

“พี่ใหญ่ พี่ใจร้ายมาก…

“ออกไป”

ลู่เหวินซูไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอีก รีบลุกขึ้นอย่าง ทุลักทุเล และวิ่งออกไปด้วยขากะเผลกๆ

แรงเตะของวี่เหวินถึงแรงมาก จนทำให้ลู่เหวินซูที่ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะไปบอลรูม เดินตูดบิดไปมาอย่าง น่าเกลียด ราวกับชนกับอะไรมา
มู่เฉินหย่วนถามอย่างติดตลก “ตอนเด่นไม่ได้มองจน ล้มลงก้นกระแทกอย่างไร”

“โดนพี่ใหญ่เตะต่างหาก” ลู่เหวินซูลูบบั้นท้าย ยังรู้สึก เจ็บอยู่จนต้องซี้ดปาก “พี่รอง พี่รู้ใช่ไหมว่าพี่สะใภ้อยู่ใน ห้องนั้น จึงให้ผมไปตะโกนเรียกพี่ใหญ่ ถูกหรือไม่”

“ฉันคิดว่าพวกเขาคุยกันไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้ว

“เวรเอ๊ย พี่รอง พี่แม่งใจร้ายเกินไปแล้วนะ” ลู่เหวิน ซูตะโกนลั่นด้วยความโกรธ “ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นี่ ผมเป็น น้องสี่ของพี่นะ หากเกิดเรื่องขึ้นจริง พี่จะไม่เสียใจหรือ อย่างไร”

มู่เฉินหย่วนยักไหล่ “ไม่ ไม่ใช่แม่เดียวกันสักหน่อย”