บทที่ 285 คุณมานี พวกเราต้องคุยกัน

ระยะห่างของทั้งสองที่ใกล้ชิดกัน วี่เหวินถึงได้กลิ่น น้ำหอมอ่อนมาจากร่างของเธอจนหน้านิ่ว เขาไม่คุ้นชิน กับมันมากนัก

พอคิดจะผละออกไปอีกข้าง สั่งจิ้งเหอก็ใช้มืออีกข้าง มาบังทางเอาไว้

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไร้ประโยชน์

“แค่ไม่ต้องการอธิบาย หรือว่าคุณกับเธอมีอะไรกัน จริงๆ” สั่งจิ้งเหอคาดคั้น

ที่ห้องอาหารเธออาจจะเดือดจัดก็จริง แต่พอใจเย็น แล้วมานึกคิดจริงๆ วี่เหวินถึงมีนิสัยเช่นไรทำไมเธอจะ ไม่รู้กัน และเมื่อรวมกับเรื่องค่ำคืนนั้นที่โรงแรม จะดู อย่างไรเขาก็ไม่มีผู้หญิงคนอื่นอย่างแน่นอน

“แล้วแต่คุณจะคิด”

แล้วแต่เธอ

ความเย็นชา และน้ำเสียงที่พูดเหมือนไม่แยแสทำให้ ส้งจิ้งเหอเดือดจัด

นิ้วของเธอจิ้มที่อกของชายหนุ่มอย่างแรง “วี่เหวินถึงแค่อธิบายไม่กี่คำเพียงครู่มันจะทำให้คุณตายได้เลยใช่ หรือไม่”

“ที่เลิกกันมันเป็นเพราะฉันหรือ แม่ของคุณนั่นแหละ ที่เป็นตัวการทั้งนั้น หากคุณใส่ใจฉัน เรื่องมันคงจะไม่ กลายเป็นแบบนี้…

วี่เหวินถิงจับแขนของเธอพลิกร่างและกดเธอกับ กำแพงของสระว่ายน้ำ ดวงตาทอประกายวาววับ

“แล้วคุณจะเอาเงินของเธอไปทำไม”

“เรื่องนั้น… ทั้งถูกคุณนายวี่ข่มขู่ และเธอก็ท้องอยู่ ด้วย สถานะที่ต่ำต้อยในตระกูลวี่นั้น หากเธอไม่รับเงิน ก้อนนั้นมา จะคลอดลูกได้อย่างไรกัน

“สังจิ้งเหอ คุณมีอะไรมาเรียกร้องได้กัน” วี่เหวินถึงยิ้ม เย็นชา ก่อนจะเอ่ยแทรกคำพูดของเธอ “คุณเคยคิดจะ มาปรึกษากับผมบ้างหรือไม่ เคยบอกกับผมไหม

ส้งจิ้งเหอหลับตาแน่น “ฉันเพียงกลัวว่าคุณจะกังวล และจดหมายฉบับนั้น”

“เช่นนั้นผมก็ขอขอบคุณประธานสังมาก ที่ยังทิ้งความ ทรงจำที่สวยงามเอาไว้ให้ผม” สีหน้าของวี่เหวินถึงเย็น ยะเยือก “ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดถึงจดหมายฉบับนั้นอีก จบก็คือจบ”
เขาปล่อยเธอไป และขึ้นบันไดออกจากสระว่ายน้ำไป

สี่ปีก่อนหน้านั้น เขายอมรับเงื่อนไขของพ่อโดยไม่นึก ประนีประนอม ทั้งยังส่งคนไปช่วยสังจิ้งเหออย่างลับๆ ยกระดับฐานะตระกูลสังของเธอ แต่เธอกลับถอดใจไป เสียก่อน

ความพยายามและการต่อสู้ทั้งหมดของเขา กลาย เป็นเรื่องตลกในทันที

สมควรตายนัก

หากรู้ว่าจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เขาจะให้ลู่เหวิน ซูและเย่นจิ่งเหนียนกลับมา และตัวเขาจะไม่กลับมา เหยียบที่เมืองหนานเฉิงอีกเป็นอันขาด

ส้งจิ้งเหอที่อยู่ในสระว่ายน้ำยังคงถอนหายใจซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เธอรู้สึกว่าสมองของเธอมีปัญหา ทำไมถึงได้ตกหลุม รักผู้ชายปากแข็งคนนั้น ทั้งยังมีลูกกับเขาด้วยอีกกัน

โชคยังดีที่นิสัยของลูกชายมาทางเธอ ทั้งยังได้รับ การสั่งสอนจากเธออย่างดี หากได้นิสัยวี่เหวินถึงมา ชาตินี้คงจะหาแฟนไม่ได้สักคน

ถังซินเล่นบิลเลียดกับมู่เฉินหย่วนทั้งบ่ายวันนี้
ต้องขอบคุณการสั่งสอนของมู่เฉินหย่วน ในไม่ช้าลูก เจี๊ยบอ่อนหัดก็เข้าขั้นผู้เล่นเริ่มต้นแล้ว ทั้งยังได้ของ จากการชนะเขามาไม่น้อยทีเดียว

ช่วงเวลาอาหารค่ำ มีเธอ มู่เฉินหย่วน และส้งจิ้งเหอ เพียงสามคนเท่านั้น

ใบหน้าหมดอาลัยตายอยากของลู่เหวินซูจดจ้องไป ที่หลี่ซูเจ๋ ทั้งสองราวกับอยู่ในห้องหมากรุกก็ไม่ปาน มู่ เฉินหย่วนบอกว่าวี่เหวินถึงจัดการธุระอยู่ที่ห้อง เดี๋ยว ค่อยเอาอาหารเย็นกลับไปให้เขากินที่ห้อง

ถังซินมองใบหน้าที่เศร้าหมองของส้งจิ้งเหอ รู้สึกได้ ว่าเธอคงทะเลาะกับวี่เหวินถึง จึงไม่ได้เอ่ยถามให้มาก ความ

หลังจากที่ทานเย็นเสร็จ มู่เฉินหย่วนก็นำอาหารกลับ มาที่ห้อง ก็เห็นว่าวี่เหวินถึงยังคงจัดการธุระอยู่ “ใบหน้า ของพี่ใหญ่ไม่ดีเลยนะ ทะเลาะกับประธานสังหรือ”

วี่เหวินถึงกล่าวเสียงเย็น “เปล่า”

มู่เฉินหย่วน ..….….…….

ท่าทางเช่นนี้ น้ำเสียงเช่นนี้ มองอย่างไรก็ทะเลาะกัน มาไม่ใช่หรือ
วี่เหวินถึงที่เห็นมู่เฉินหย่วนเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เอ่ยถาม อย่างสงสัย ทําไมกัน นายจะออกไปข้างนอก

“สองทุ่มมีงานเต้นรำ ดูเหมือนจะมีกิจกรรมน่าสนุก อื่นๆ อีกด้วย” มู่เฉินหย่วนปลดกระดุมคริสทัลออก “ถังซิ นอยากไปเล่น ฉันเพียงตามไปดูแลเท่านั้น”

วี่เหวินถึงใบหน้ามืดครึ้ม ก่อนจะกล่าวอย่างไม่พอใจ “บริษัทมู่ชื่อเป็นของฉันคนเดียวหรืออย่างไร ทำไมถึง มีเพียงฉันที่ดูแล แล้วพวกนายก็พาผู้หญิงไปเต้นรำกัน

“หากไม่ใช่เพราะกลัวพี่ใหญ่จะเบื่อ จนทำให้เสีย สมาธิการทำงานเอา” มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างเกียจคร้าน “หรือพี่ใหญ่จะไปด้วยกันล่ะ ผู้หญิงสวยๆ ที่งานเต้นรำมี ไม่น้อยเลยนะ”

วี่เหวินถิงแสยะยิ้ม “กิจกรรมน่าเบื่อนี้มีเพียงพวกนาย ที่ชอบเท่านั้นแหละ”

มู่เฉินหย่วนยักไหล่

เขาเองก็ไม่ได้ชอบนัก แต่ถังซินอยากไปจึงไปเป็น เพื่อน จะทนเห็นภรรยาของเต้นกับชายอื่นได้อย่างไร กัน

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอกดังขึ้นมา
มู่เฉินหย่วนที่เห็นวี่เหวินถึงยังนั่งอยู่ที่เก้าอีตามเดิม ก็ เดินไปเปิดประตู

เป็นส้งจิ้งเหอ

สั่งจิ้งเหอมองสำรวจมู่เฉินหย่วน ก่อนจะถามยิ้มๆ “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนี่ จะออกไปเล่นที่ห้องเต้นรำรี”

“อือ ถังซินอยากไปเล่นสนุกๆ น่ะ” มู่เฉินหย่วนกล่าว เขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว ไม่จําเป็นต้องเอาอะไรไป จึงให้ สั่งจิ้งเหอเข้ามา และออกไปแทน “หากพวกคุณคุยกัน เสร็จแล้วก็ออกไปเล่นที่บอลรูมได้”

ส้งจิ้งเหอพยักหน้า

รอจนกระทั่งมู่เฉินหย่วนออกไปแล้ว เธอก็รีบล็อก ประตู และเดินไปยังห้องนอนทันที

วี่เหวินถึงเงยหน้าทันทีที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหว เมื่อ เห็นว่าเป็นเธอ สีหน้าก็พลันเย็นยะเยือกทันที “ประธาน ส้ง มีธุระอย่างนั้น

“มี” สั่งจิ้งเหอสะบัดเสื้อคลุมออกและเขวี้ยงไปทาง โซฟา ข้างในมีเพียงสเว็ตเตอร์ตัวบางเบาเท่านั้น ทอ เป็นรูปเงาของร่างทันทีที่กระทบกับแสงไป

“คุณมานี่ พวกเราต้องคุยกัน”
วี่เหวินถึงก้มหน้าและอ่านเอกสารต่อ “คุณมีอะไรก็พูด มา”

“วี่เหวินถึง ฉันบอกให้คุณมานี่” สั่งจิ้งเหอกล่าวเสียง เข้ม สองมือกำปลายเสื้อไว้แน่น “ไม่อย่างนั้นฉันจะถอด เสื้อผ้าตามจํานวนเลขที่นับ หากถอดหมดแล้วฉันจะไม่ ไปไหนเด็ดขาด”

“หนึ่ง” เมื่อเห็นว่าวี่เหวินถึงไปขยับ ส้งจิ้งเหอก็ถอด เสื้อออกอย่างไม่ลังเล จนเผยให้เห็นชุดชั้นในสีม่วง อ่อน

“สอง” เธอถอดกระโปรงออกไป

วี่เหวินถิงที่ได้ยินเสียงเสื้อผ้าตกกระทบกับพื้น ก็เงย ใบหน้าเย็นชาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าร่างของหญิงสาวเหลือ เพียงจุดลับที่ปกปิดไว้เท่านั้น ผิวขาวเปล่งประกายจน ทําให้ตาพร่า

“สาม” นิ้วของส้งจิ้งเหอเอื้อมไปยังตะขอของเสื้อใน และทำท่าจะปลดมันออก

วี่เหวินถึงปรี่เข้าไปด้วยใบหน้ามืดครึ้ม หยิบเสื้อกัน ลมขึ้นมาคลุมให้กับเธอ แล้วจึงนั่งลงที่โซฟา
“มาแต่แรกก็จบแล้ว จะต้องให้บังคับหาไม” ส่งจิงเหอ สวมเสื้อกันลมนั้นและนั่งลงข้างๆ วี่เหวินถิง ไขว้ขาก่าย กัน จนปลายเสื้อถลกขึ้น และเห็นสองขาที่เรียวยาว

เธอเปิดโทรศัพท์มือถือ และเปิดเล่นวิดีโอที่บันทึก เสียงไว้ ภายในนั้นเป็นบทสนทนาระหว่างเธอและคุณ นายวี

ตั้งแต่วันนั้นที่ได้รู้เรื่องจดหมายจากเย่นจิ้งเหนียน ในตอนที่ส้งจิ้งเหอไปหาคุณนายวี่ ก็ได้เปิดโปรแกรม บันทึกเสียงไว้รอแล้ว เพื่อให้คุณนายวี่ยอมรับกับสิ่งตัว เองทำทั้งหมด

หลังจากที่วี่เหวินถิงฟังบันทึกเสียงไม่กี่นาทีนี้จบ ใบหน้าก็ทะมึนจนมืดครึ้ม

ส้งจิ้งเหอกล่าว “ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะเลื่อนตำแหน่ง จึง รับเงินของแม่คุณมา บอกให้ฉันเลิกกับคุณเพื่อความ สบายของแม่และพ่อของคุณ หลังจากที่กลับไป ฉันก็ รีบเขียนจดหมายและรีบให้คนเอาไปส่งให้กับคุณ ฉัน รอคุณกลับมาตลอดตั้งนานหลายปี ไม่คิดว่าจดหมายจะ ถูกทิ้งไประหว่างทางแล้ว”

“จดหมายมันถูกทิ้งไปตั้งแต่แรก…” วี่เหวินถึงกำหมัด แน่น

เมื่อมาตระหนักคิดในตอนนี้ถึงได้รู้ว่ามันแปลกๆจดหมายใจความอัปรีย์แบบนั้นไม่ใช่สั่งจึงเหอเป็นคน เขียนขึ้นมาแน่

“ฉันไม่คิดว่าจดหมายเพียงฉบับเดียวจะทำให้เรา เข้าใจผิดกันมานานหลายปีขนาดนี้” สังจิ้งเหอยิ้มอย่าง เศร้าสร้อย “ตอนที่เจอกันอีกครั้งที่โรงพยาบาล ฉันคิด ว่าคุณคงโกรธเรื่องที่ฉันไม่ยอมปรึกษากับคุณก่อน”

“หากไม่ใช่เพราะเย่นจิ้งเหนียนมาบอกฉัน ความเข้าใจ ผิดครั้งนี้ของพวกเราคงไม่ได้รับการแก้ไขตลอดไป”

“นั่นสิ ผมได้อ่านจดหมายนั้นแล้ว ยังคิดว่าคุณกำลัง จะไปหาคนที่ดีกว่า” วี่เหวินถึงกล่าว

ไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นฝีมือของแม่เขา ที่ทำให้พวก เขาเข้าใจผิดกัน

เป็นครั้งแรกที่เขาเกลียดบ้านหลังนั้นขนาดนี้

“ถ้าฉันต้องการคนที่ดีกว่าจริงๆ ป่านนี้ฉันจากไปอย่าง เงียบๆ แล้วค่ะ คิดว่าจะมาคุยกับคุณอย่างนี้ได้อีกหรือ คะ” สั่งจิ้งเหอกลอกตามองบนใส่เขา “คุณมีหัวทางการ ค้านะคะ คงไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกผู้หญิงในวงการธุรกิจ หลอกมาแล้วนับกี่คนกัน”