บทที่ 273 วี่เหวินถึง ฉันคิดถึงเธอ

การต่อชีวิตที่อ่อนแอถูกเหยียบย่ำอย่างต่อเนื่องสองครั้ง คุณสูนกรอกตาพร้อมเป็นลมเป็นแล้งไป

ส้งจิ้งเหอเริ่มที่จะยิ่งรังเกียจเขาแล้ว

คุณสูนนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ! เธอยังไม่ได้ลงมืออะไร ก็ เป็นลมเป็นแล้งไปซะแล้ว สภาพแบบนี้ยังอยากจะนอนกับ เค้าอีกหรอ?

“สั่งจิ้งเหอ!”

ประตูห้องได้ถูกใครบางคนทุบอย่างหนักหน่วง พร้อมกับ เสียงพูดที่เคร่งขรึมของผู้ชายตามมา พอได้ยินเสียงของ เขา ใจของส้งจิ้งเหอก็เบิกบานขึ้นมา พร้อมจัดแจงกระโปรง ให้เรียบร้อยเพื่อที่จะไปเปิดประตู ต่อมาคิดว่าเป็นเช่นนี้ไม่ ดีแน่ คนสองคนคุยกันได้ไม่กี่ประโยคก็ทะเลาะกันแล้ว จะ จากกันด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี

เธอชำเลืองมองแก้วเหล้าแดงที่ถูกใส่ยาลงไปแก้วนั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา สังจิ้งเหอได้ยกแก้วเหล้าแดงขึ้นพร้อม กระดกจนหมดภายในคำเดียว พลันลากคุณสูนที่ไม่ได้สติ มาไว้บนเตียงอย่างหมดแรง

เสียงด้านนอกประตูนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับมีผู้ชายมาถีบ ประตู ส้งจิ้งเหอรังเกียจที่จะขึ้นไปปลดเข็มขัดของคุณสูนเป็นอย่างมาก เธอดึงกางเกงเบาลงมา ฉีกกระโปรงให้ขาด ออกอย่างไร้ซึ่งความปราณีพร้อมขยี้ผมให้ยุ่ง ทำให้เหมือน ว่าเธออยู่ในสภาพที่โดนปลุกปล้ำ

ประตูถูกถีบออก

เธอเตรียมนอนลงพร้อมมองกระโปรงที่อยู่บนอกเธออย่าง ระมัดระวัง ดึงลงมาด้านล่างให้เห็นผิวหนังส่วนหนึ่ง เธอ หายใจเพื่อขจัดความน่ารังเกียจพร้อมล้วงเข้าไปในอกของ คุณสูน นํามือข้างหนึ่งของเขามาไว้ที่หน้าอกพร้อมปิดตาลง

หลังจากรอให้วี่เหวินถึงเข้ามาภายในห้องนอน เขาก็พลัน เห็นคนสองคนต่างคนต่างกอดกันอย่างสนิทสนมอยู่บน เตียง เสื้อผ้าของผู้หญิงนั้นยุ่งเหยิง ขาเรียวยาวทั้งสองข้าง นั้นอยู่บนเตียง ด้านนอกยังมีคราบสีแดง คล้ายกับถูกกระทำ ช่าเราไม่มีผิด

ชั่วขณะนั้น เลือดในตัวของฝ่ายชายนั้นคล้ายกับไหลออก มาจากหน้าผาก ดวงตาแดงก่า เขาเดินก้าวใหญ่ไป มือ ธรรมดาที่เหี้ยมโหดได้คว้าเส้นผมของคุณสูนเอาไว้ พร้อม ดึงลงมาจนตกเตียง

“โอ้ย” เส้นผมแทบจะถูกดึงอย่างเจ็บปวด ทําให้คุณสนตื่น จากความสะลืมสะลือ

เขากะพริบตา พบว่าด้านหน้ามีผู้ชายสีหน้าอึมครึมยืน จังก้าอยู่คนหนึ่ง ขณะที่อยากจะพูดบางสิ่งบางอย่าง หมัด ข้างหนึ่งก็กระทุ้งไปที่ใบหน้าของเขา เจ็บจนตาทั้งสองข้างของเขานั้นมีนมัว มึนจนจะบ้าตาย

วี่เหวินถึงกดคุณสูนไว้บนพื้นอย่างบ้าคลั่ง ต่อยจนหน้า ของเขาฟกช้ำดำเขียว เลือดสีแดงสดไหลอาบอยู่บนหน้า สั่งจิ้งเหอแอบดูอยู่ตลอด เขามองเห็นสถานการณ์ แสร้งทำ เป็นว่าตื่นแล้ว

เธอลงมาจากเตียงพร้อมหยุดยั้งท่อนแขนของวี่เหวินถึง “พอได้แล้ว เก็บไว้ให้คนอื่นบ้าง”

วี่เหวินถิงชำเลืองมา เห็นเครื่องแต่งกายของฝ่ายหญิงถูก ฉีกออก เผยให้เห็นผิวหนังส่วนนอกเป็นบริเวณกว้าง ยับเยิน ป่นปี้ ในใจก็ได้มีไฟนิรนามปะทุขึ้นมา

เขาจับไปที่ขากรรไกรของสั่งจิ้งเหอ จับเธอนอนลงบน เตียง เลือดลมสูบฉีดไปทั้งร่าง พร้อมกัดฟันกล่าว “สังจิ้ง เหอ แม่ฉันเขาติดหนี้อะไรเธองั้นหรอ หึม?”

“คุณจะทําอะไรน่ะ เล่นตลกอะไรกัน ช่วยออกไปห่างนิด นึงได้มั้ย?” ใบหน้าของเขาได้เข้ามาประชิดอยู่ด้านหน้าเธอ นําเสียงเยือกเย็น ทำไมล่ะต้องหลบตาฉันด้วย”

ส้งจิ้งเหอดูเหมือนรูปร่างบอบบางไม่สามารถช่วยเหลือตัว เองได้ “คือ คือเขาอยาก……”

“ไม่ใช่ว่าแม่ของเธอตามคนขึ้นมาบนตึกหรอ!” วี่เหวินถึงก ล่างด้วยน้ำเสียงที่ด่าทอ เห็นเธอในสภาพนี้แล้วก็ อยู่ไม่สุข “คาดไม่ถึงเลยว่าเธอยังเอาสมองของเธอไปบริษัทตระกูลสั่งได้ คนพวกนั้นตาบอดจริงๆ!”

เขาก็ตาบอดเหมือนกัน!

“คุณหยุดด่าได้แล้ว ฉัน ฉันรู้สึกไม่ดีเลย” สั่งจิ้งเหอบิดไป บิดมาภายใต้ร่างของวี่เหวินถึง เหมือนกับงูน้ำตัวหนึ่ง พร้อม ทำน้ำเสียงออดอ้อนไม่มีแรง “เหวินถึง ฉันร้อนจัง……

ฝ่ายหญิงบ่นพึมพัม มือก็ไต่ไปบนเสื้อเชิ้ตของวี่เหวินถิ งอย่างอยู่ไม่สุข พร้อมกับแนบลำตัวประกอบชิดกับวี่เหวิน ถิง พร้อมพ่นลมหายใจที่หอมหวนลงบนใบหน้าของเขา ร่างกายที่ออดอ้อนอ่อนระทวยทำให้ล่างท้องของวี่เหวินถึง รัดแน่น

แต่เพียงไม่นาน เขาก็จับสั่งจิ้งเหอนอนลงบนเตียง มองดู รูปร่างของเธอ แก้มตึงแน่น “แม้แต่เหล้าของคนอื่นเธอก็ ดื่ม เธอมีสมองบ้างรึเปล่า!”

“แล้วฉันผิดหรอ คุณเลิกด่าฉันได้แล้ว” สั่งจิ้งเหอร้อนอบ อ้าวไปทั้งตัว รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก ในใจก็คิดว่าถ้ารู้เร็ว กว่านี้ว่ายานั่นจะมีฤทธิ์แรงขนาดนี้ เธอดื่มมันครึ่งแก้วซะดี กว่า เธอจับมือวี่เหวินถึง ฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่ได้สนใจ พยายามออกแรงทั้งตัว ดึงให้เขาล้มลงนอนบนเตียง

หลังจากนั้นก็ขึ้นคร่อมร่างของเขา

วี่เหวินถึงสายตาหนักแน่น ขณะที่ต้องการจะขยับมือ สัง จิ้งเหอไม่รู้ว่าพละกำลังที่หนักหน่วงนี้มาจากไหน เธอกดมือของวี่เหวินถึงไว้ เขายิ้มเจื่อน พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียง พึมพำ “ไม่เชื่อฟังกันขนาดนี้ ต้องตี!”

“สั่งจิ้งเหอ ปล่อยมือ”

“ไม่…… ” สั่งจิ้งเหอส่ายหัว กล่าวแบบมึนเมาไม่ได้สติ “คุณยังไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ระบายก่อน”

วี่เหวินถึงชาไปทั้งหน้า

ฝ่ายหญิงก้มหัวลง เส้นผมที่ดำขลับได้ตกลงบนใบหน้า ของวี่เหวินถิง ทำให้คันไปทั้งหน้า เขายังได้กลิ่นของส้มที่ อยู่บนเส้นผมของเธอ มันเบาบางแต่กลับปลุกเร้าอารมณ์

“วี่เหวินถึง ใกล้จะสี่ปีแล้วนะ” ส้งจิ้งเหอเข้าไปใกล้ ถูแก้ม ไปมาพร้อมถาม “ทำไมทุกครั้งที่ฉันอยากจะคุยกับคุณดีๆ แต่คุณกลับชักสีหน้าใส่ฉันล่ะ?”

วี่เหวินถึงกล่าวแบบเอนเอียง น้ำเสียงเย็นชา “ไม่มีอะไรที่ ต้องคุยดีๆ”

ส้งจิ้งเหอกัดไปที่ริมฝีปากของวี่เหวินถึงอย่างจัง มองดูคิ้ว ของเขา พร้อมยิ้มออกมาอย่างเบาๆ “จริงสิ? ทำไมตอนนั้น ฉันถึงแต่งงานกับประธานมู่นะ คุณวิ่งมา เพื่อต้องการจะสวม แหวนหมั้นให้ฉัน?”

“ฉันไม่อยากให้ตระกูลมู่ต้องถูกหัวเราะเยาะ
“ไม่อยากเห็นตระกูลมู่ถูกหัวเราะเยาะหรือไม่ทนดูฉันแต่ งงานกับผู้ชายพวกนั้นไม่ได้กันแน่?”

วี่เหวินถึงปัดตัวของสั่งจิ้งเหอออกด้วยสีหน้าอึมครึม

พอเขาลุกขึ้นมา สั่งจิ้งเหอก็โผเข้ามาที่ร่างของชายหนุ่ม ใช้แรงอันมหาศาลกดเขาไว้ พลังอันหนักหน่วง แรงกล้า เหมือนเสือ ทําให้วี่เหวินถึงสงสัยเป็นอย่างมากว่า เธอได้รับ ยาเข้าไปจริงๆ หรือเปล่า

“วี่เหวินถึง คุณมันคนเลว!” สั่งจิ้งเหอด่าทอเขา พร้อม ก้มหน้าลงมาจูบ “สี่ปีแล้ว คุณรู้รึเปล่าว่าฉันคิดถึงคุณ มาก…………คนเลว”

เสียง “เจี๊ยะ!” สังจิ้งเหอตบเขาด้วยฝ่ามือไปหนึ่งฉาด พร้อมใช้มือลูบไปที่แก้มของเขา น้ำเสียงจุกอก “คุณมันเลว จริงๆ รู้รึเปล่าว่าไม่กี่ปีมานี้ฉันเหนื่อยขนาดไหน”

เธอแบกรับความกดดันมากมายขนาดนั้น ต้องรับมือกับ บริษัทตระกูลส้ง แถมยังต้องเลี้ยงฉางผิงอีก แต่เขากลับ ลอยตัวอยู่เมืองนอกตั้งสี่ปี!

วี่เหวินถึงไร้ซึ่งคำอธิบายจึงถูกฝ่ามือตบเข้าไปอีกหนึ่ง ฉาด เขาโกรธเป็นอย่างมาก พลิกตัวพร้อมจับสั่งจิ้งเหอก ดลงไป “สั่งจิ้งเหอ สบายใจนักใช่มั้ยที่ตบตีผม จะตบข้าง ขวาผมอีกมั้ยล่ะ?”

สั่งจิ้งเหอส่ายหัว “ไม่เอาแล้ว ฉันเจ็บ”
เธอโอบคอของฝ่ายชายพลันจูบที่ริมฝีปาก ออดอ้อน เหมือนผู้หญิงตัวน้อยๆ คนหนึ่ง “วี่เหวินถึง ฉันคิดถึงคุณ”

สี่ปีมานี้ คิดถึงทุกคืนทุกวัน

สัมผัสที่อ่อนโยน คล้ายกับเปิดใจของวี่เหวินถิงที่ถูกฝุ่น เกาะมายาวนาน

เขาสามารถปลีกตัวออกมาได้ แต่เขาตัดใจไม่ลง ทำได้ เพียงแค่ด่าทอตัวเองและจับเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ หลังจากที่ถูกหลอก จนถึงตอนนี้เขา ยังลืมเธอไม่ลง!

หนึ่งคืนที่รู้สึกอบอุ่น

ส้งจิ้งเหอคุ้นชินกับการตื่นเข้าในวันธรรมดาๆ เมื่อวานถูก ทำให้ทรมานอย่างแสนสาหัส นาฬิกาชีวิตก็ยังคงเป็นเจ็ด โมงเข้า

ข้างกายไม่ได้เป็นผ้านวมที่เย็นเฉียบ

เธอถูกฝ่ายชายโอบกอดอยู่ในอ้อมแขน ซอกอกที่อบอุ่น ลมหายใจของเขา เหมือนกับสี่ปีที่แล้วให้เธอได้หวนคิดถึง อดไม่ได้ที่จะแทรกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แล้วจูบลง บนหน้าท้อง
ตื่นขึ้นมาแล้วมีเขาอยู่มันดีจริงๆ

โทรศัพท์ที่อยู่บนตู้หัวเตียงสั่นขึ้นสองครั้ง สั่งจิ้งเหอคลำ หยิบมา พบว่าผู้ช่วยเป็นคนโทรมา

“ประธานสัง คุณนายมาแล้วค่ะ” เว้นสายครู่หนึ่ง ผู้ช่วย รายงานด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันมาส่งเสื้อผ้าให้คุณ แล้ว เจอกับคุณนาย ที่ปากทางร้านเหล้า เธอขอเลขห้องจาก ฟร้อนท์ของโรงแรม ตอนนี้ได้ขึ้นลิฟท์ไปแล้วค่ะ” สั่งจิ้งเหอ ยิ้มอย่างเบาๆ “หล่อนบังคับให้ฟร้อนท์โรงแรมเอาเลขห้อง มาให้ จะร้ายกาจไปแล้ว ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”

เมื่อคุยเสร็จก็วางโทรศัพท์ลง

เธออดไม่ได้ที่จะจูบวี่เหวินถึงที่ยังไม่ได้สติอยู่ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ขณะที่ลงจากเตียงก็ได้รู้สึกปวดขาเล็กน้อย แต่ก็ ยังสามารถเดินเหินได้ เธอสวมชุดนอนออกไป คล้ายกับพบ ว่ามีบางอย่างผิดแปลกไป

เอ่อ คุณสูนคนนั้นไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนแล้ว แล้วไปไหน กัน?

สั่งจิ้งเหอครุ่นคิดอย่างเงียบๆ เป็นเพราะเมื่อวานวี่เหวิน ถึงจับเขาโยนออกไปแล้วหรอ? อีกด้านหนึ่งก็หยิบสมุดเช็ค ออกมาจากกระเป๋า ขณะที่กำลังเขียนตัวเลขลง ประตูก็ถูก เคาะอย่างสนั่นหวั่นไหว