บทที่ 258 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณ ขนาดนี้ (3)

ระหว่างกางเกงขายาวกับกระโปรงยาว ถังซินเลือก กระโปรงยาวดีกว่า

เห็นมู่เฉินหย่วนรังเกียจแร็กดอลล์น้อยมาก พอจะเดินไปก็ จงใจอุ้มแร็กดอลล์น้อยมาลูบ ๆ แล้ว หอม ๆ

มู่เฉินหย่วนหน้าบึ้งตึงสุด ๆ

ถังซินยิ้มแป้นแล้วพูด “โทษทีนะคะ ประธานมู่ ฉันชอบ แมวของฉันม๊ากมากเลยค่ะ”

“คุณจงใจทำ”

ถังซินหัวเราะ “ฮีๆ

ใครใช้ได้ผู้ชายคนนี้ชอบไปเต๊าะเธอที่บริษัทล่ะ เอะอะก็ จูบเอา ๆ

จูบสิ แน่จริงคุณก็จูบอีกสิ

มู่เฉินหย่วนถามถังซินว่าจะไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาล ไหม ถังซินบอกว่ากวนชิงเฟิงไปกับจู่ซือซือแล้ว เขาเลย เลิกถามแล้วพาถังซินไปสวนสนุกเลย

ตอนที่ตรวจบัตรเข้าไปถังซินก็มองไปรอบ ๆ อยู่นานมากแล้วจึงพูดเล่น ๆ ว่า “รู้จักกับคุณมู่มาตั้งนาน คิดไม่ถึงเลยว่า คุณมจะชอบสวนสนุกแฮปปี้แบบนี้ด้วย

มู่เฉินหย่วนมองเธอ “ผมไม่ชอบหรอก แต่เดาว่าคุณชอบก็ เลยพาคุณมา

ถังซินโดนหยอดคําหวานจนใจเต้นแรง

ยังไม่ทันที่หน้าเธอจะแดงขึ้นมาชายหนุ่มก็พูดอย่างน่า เกลียดออกมา “ผมเลยบอกให้คุณเปลี่ยนไปใส่กางเกงไง คุณก็จะใส่กระโปรงให้ได้ เล่นอะไรเดี๋ยวกระโปรงก็บินไปถึง หน้าคุณหรอก”

“มู่เฉินหย่วน คุณสู้น้องชายฉันไม่ได้จริง ๆ เลยนะ” ถังซิน เอากระเป๋าทุบเขาแรง ๆ “ทุเรศชะมัดเลย

ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ขวานผ่าซากแบบนี้มาก่อนเลย

ถังซินอยากเดินเล่นไปทั่ว อยากไปไหนก็ไป มู่เฉินหยวน บอกให้เดินไปตามเส้นทาง อย่าเดินมั่วซั่ว แต่หลังจากที่ โดนถังซินมองบนไปสองสามรอบก็จนใจเดินตามเธอไป

“ฟ้าดินสองฮีโร่คืออะไรอ่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองเที่ยวโหลวจี (เครื่องเล่นที่มีลักษณะเป็นที่ นั่งดึงคนขึ้นไปสูง ๆ แล้วปล่อยตัวลงมาอย่างรวดเร็ว) ที่อยู่ ไกล แล้วพูดเรียบ ๆ “น่าจะสนุกมากนะ อยากไปไหมล่ะ” ๆ
“งั้นก็ไปเถอะกันค่ะ”

พอได้ขึ้นไปนั่งบนเที่ยวโหลวจีเก้าอี้ที่นั่งก็ยกสูงขึ้นจาก ด้านล่างสู่ด้านบนด้วยความเร็วสูง ทำให้ตัวลอยสูงอยู่กลาง อากาศเกือบร้อยเมตร ถังซินอ้าปากกร็ดคอแตก

เสียงตะโกนด่าของเธอโดนลมพัดปลิวหายไปกลาง อากาศ

“มู่เฉินหย่วน คุณมันไม่ใช่คน

“เลิกตะโกนได้แล้ว ไม่ได้สูงสักหน่อย” มู่เฉินหย่วนโดน บีบมือจนเจ็บนิด ๆ น้ำเสียงไม่พอใจชัดเจนมาก

“คณหุบปากซะ”

สามนาทีผ่านไปก็ลงมาจากเครื่องเล่น เธอขาสั้น ๆ คว้า กระเป๋าได้ก็ตีมู่เฉินหย่วนอย่างแรงไปหนึ่งที “คุณมันเลว มาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะหลอกฉันว่ามันเครื่องนี้เล่นสนุกมาก

มู่เฉินหย่วนยักไหล่ “ผมคิดว่าใช้ได้นะ แต่มันต่ำไปหน่อย

ถัง นเตะขาเขาสองข้างอย่างแรง

นอกจากม้าหมุนกับเรือไวกิ้งแล้ว อย่างอื่นเธอก็หลงกลมู่ เฉินหย่วนหมด ตื่นเต้นหวาดเสียวมากจนหัวใจเต้นเร็วมาก มาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งรถไฟเหาะ
เส้นทางที่รถไฟเหาะเดินบิดเป็นเกลียวเหมือนขนมหมา ฮวา หมุนตัวเร็วมาก ตอนที่ผ่านทางที่เป็นรูปตัวยู เก้าอี้นั่ง ทั้งหมดไหลลงไปทำเอาแต่ละคนกรี๊ดไปตาม ๆ กัน เสียง เพลงครึกครื้นยังคงบรรเลงอยู่ใต้เก้าอี้ ราวกับว่ากำลังเข้า แหย่คนอยู่

พอลงมาจากรถไฟเหาะได้ ถังซินรู้สึกว่าจิตวิญญาณของ เธอยังไม่กลับมา

ตอนที่ไปดูรูปภาพในคอมพิวเตอร์ เธอก็พบว่าตัวเองจับมือ มู่เฉินหย่วนแน่นมาก หลับตาปี หน้าเครียดหวาดกลัว ส่วน ชายหนุ่มนอกจากโดนลมตีจนหัวฟูผมเผ้ายุ่งเหยิงนอกนั้น ทั้งหมดก็ดูปกติมาก

มู่เฉินหย่วนควักเงินออกมาให้เถ้าแก่ “ช่วยผมล้างออกมา หน่อยนะครับ”

“อย่า ๆ ค่ะ ไม่เอาค่ะ” ถังซินลากเขาจะเดินออกไปแล้วพูด อย่างอาย ๆ “รูปนี้ดูแล้วมันน่าขายหน้ามากเกินไปนะคะ

“คุณถังคิดมากไปหรือเปล่า” มู่เฉินหย่วนพูดแบบจะ หัวเราะก็ไม่หัวเราะ “ผมมาที่แบบนี้ไม่บ่อยนัก เลยอยากซื้อ รูปไปเป็นที่ระลึกเฉย ๆ

ถังซินจ้องเขาแว๊บหนึ่ง โกรธจนเดินออกไป

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเบาๆ
เจอบูธที่มียิงลูกโป่ง ถังซินอยากจะโชว์ฝีมือเอง อยากทำ ให้มู่เฉินหย่วนต้องอับอาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามู่เฉินหย่วน ใช้ปืนกระบอกเดียวยิงลูกโป่งบนกำแพงไปหมดเลยจนได้ รางวัลพิเศษ

เดินมาถึงสถานที่หนึ่งที่มีคอกบ่อกบ

ผู้เล่นยืนอยู่นอกเส้นสีแดง ในสระน้ำมีกบทั้งหมดแปดตัว ในแต่ละคอกก็สามารถเลือกของรางวัลได้

ถังซินโชคดี ในคอกมีกบอยู่สี่ตัว ยังไม่ทันจะได้โอ้อวดก็ เห็นมู่เฉินหย่วนค่อย ๆ โยนห่วงลงไป ห่วงในมือเหลืออยู่ หนึ่งห่วง พอโยนไปก็ลงกบที่เหลืออยู่ตัวนึงเลย

พนักงานพูดชม “คุณเก่งมากจริง ๆ ไกลขนาดนั้นยังโยน ลงทั้งหมดเลย”

“แค่โชคดีละน่ะ” มู่เฉินหย่วนยิ้มบาง ๆ แล้วหันหน้าไปมอง ถังซิน “เลือกรางวัลสิ

ถังซินกัดฟันกรอด ๆ “คุณมู่ คุณทำให้ฉันขายหน้า”

“เปล่าจริง ๆ นะ

ถังซินโกรธจนกระอักเลือก เดินไปเลือกตุ๊กตาตัวที่สวย ที่สุดบนชั้นมาด้วยความโกรธ
พนักงานยื่นของขวัญให้เธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอย ยิ้มแถมยังพูดอีกว่า “ด้านหน้าเลี้ยวซ้ายไปมีการแข่งวิ่ง ของ รางวัลคือลิปสติกสีแดงยี่ห้อทอมฟอร์ด พวกคุณลองไปดู ก็ได้นะคะ”

“ลิปสติกสีแดงจริง ๆ เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ บริษัททอมฟอร์ดเป็นสปอนเซอร์ของกิจกรรมที่ พวกเราจัดนี้ แถมยังเป็นรุ่นสีเบอร์ที่เป็นลิมิเต็ดด้วยนะคะ”

ได้ยินพนักงานพูดขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ลากมู่ เฉินหย่วนพุ่งไปทางนั้นอย่างแรง

ไปถึงที่แล้วพอดูก็เห็นฝูงชนเต็มไปหมด

บริษัททอมฟอร์ดมาจัดการแข่งขันวิ่งระยะสั้นหนึ่งพัน เมตรที่สวนสนุก อนุญาตให้ผู้หญิงแข่งได้เท่านั้น แข่งครั้ง ละยี่สิบคน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนสามารถไปเลือกลิปสติกสี แดงแท่งใดก็ได้หนึ่งแท่งจากพนักงาน

ถังซินรีบไปลงชื่อสมัครอย่างรวดเร็ว

เห็นเธอดีใจขนาดนี้ มู่เฉินหย่วนไม่สนุกด้วย “แค่ลิปสติกสี แดงแท่งเดียว กลับไปซื้อเอาก็ได้นี่”

“ผู้ชายขวานผ่าซากอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไรล่ะคะ” ถัง ซินมองบนใส่เขาแล้วพูดอย่างอารมณ์เสีย “พวกที่อยู่ใน ตู้กระจกนั่นเป็นรุ่นลิมิเต็ดของปีที่แล้ว มีจำนวนจำกัด ขายหมดแล้วก็ไม่มีของแล้วนะคะ

“ปีที่แล้วฉันนอนหลับเพลินไปหน่อย พอเปิดเว็บดูของที่ อยากซื้อก็หมดแล้ว วันนี้มีโอกาสได้ลิปสติกสีแดงแท่งที่ อยากได้นั้นแล้ว ฉันจะต้องทำชิงมันมาให้ได้อย่างสุดชีวิต”

“คุณมีความมุมานะมันก็เป็นเรื่องดีอยู่ เพียงแต่ว่า… มู่เฉิน หย่วนมอง ๆ เสื้อผ้าของเธอ “กลุ่มหนึ่งยี่สิบคน ต้องเป็นคน แรกถึงได้เลือกลิปสติกสีแดง คุณใส่กระโปรงอยู่ คุณมั่นใจ ว่าจะวิ่งชนะเขาได้เหรอ

ถังซินก้มหน้ามองกระโปรงยาวของตัวเอง ตบหัวอย่าง แรงแล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “จริงด้วย ใส่กระโปรงอยู่สู้ ไม่ไปแข่งยังจะดีเสียกว่า รู้งี้ใส่กางเกงขายาวออกจากบ้าน แล้ว”

มู่เฉินหย่วนยักคิ้ว “ผมบอกให้คุณเปลี่ยน คุณก็จะใส่ กระโปรงให้ได้”

“คุณอย่ามาซ้ำเติมสิ ช่วยกันคิดหาวิธีสิ”

“ผมโทรไปสั่งให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้

“รอเสื้อผ้ามาส่ง ฉันว่าของที่ฉันอยากได้ก็คงโดนเลือก ไปแล้วนะสิ” ถังซินเหลือบมองเคาน์เตอร์แล้วมองกระโปรง ของตัวเองอีกที รู้สึกกระวนกระวายมากจริง ๆ

ก้าวพลาดไปครั้งเดียวจะเสียใจไปตลอดชีวิต
“ถ้างั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว” มู่เฉินหย่วนเก็บมือถือ เขา เห็นถังซินจ้องตัวเองตาไม่กระพริบก็ขมวดคิ้ว รู้สึกมีลางไม่ ดี

“คุณมองผมแบบนี้ทำไมเนี่ย

ถังซินยิ้มให้เขา น้ำเสียงออดอ้อนนิด ๆ “คุณมู่ คุณช่วย อะไรฉันหน่อยสิคะ

“กติกาเขาไม่ให้ผู้ชายลงแข่ง

“ฉันไม่ได้อยากให้คุณไปแข่งนะ” เธอหยุดพูดชั่วครู่ สายตาจ้องไปที่ตัวเขา “ฉันอยากได้กางเกงของคุณค่ะ”

ถังซินขอร้องมู่เฉินหย่วนอย่างหน้าด้าน ๆ ตื้ออยู่ห้านาที เต็ม ๆ ในที่สุดก็ลากเขาเข้าห้องน้ำไป

“ผมไปซื้อให้คุณตัวหนึ่งดีกว่านะ”

พอเห็นสัญลักษณ์ห้องน้ำหญิงแล้ว มู่เฉินหย่วนก็หันตัว เดินหนี

“ไม่ทันแล้วค่ะ” ถังซินใช้กำลังผลักเขาเข้าห้องน้ำหญิง แล้วเอาป้ายสัญลักษณ์ว่ากำลังทำความสะอาดวางไว้ด้าน นอกด้วย “กระโปรงฉันยืดหยุ่นได้ คุณใส่ได้แน่นอนค่ะ”
เห็นมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ไม่ขยับเขยื้อน ถังซินก็ค่อนข้างร้อน ใจ “คุณถอดสิ ใกล้ถึงตาฉันแล้วนะคะ

“ไม่เอา มันน่าขายหน้ามากเกินไป

ถังซินเอามือเกี่ยวคอชายหนุ่มแล้วจูบลงไปอย่างหนัก หน่วง

จูบเสร็จก็ถอยหลัง หายใจเข้าลึกๆไปพลาง ถอดกางเกง เขาไปพลาง “อย่าได้คืบจะเอาศอก เร็วๆหน่อย”