บทที่ 244 เตรียมเอาไว้ให้คุณเป็นพิเศษเลยนะ

“ไม่มีประโยชน์สําหรับฉันเหมือนกัน มู่เฉินหย่วนหัวเราะ เรียบ ๆ แล้วพูดจากใจจริง “ไอ้สี่ เรื่องนี้แกเหนื่อยแย่เลยนะ

ลู่เหวินซูถอนหายใจ

ลําบากอะไรกัน เรื่องที่ยากจะสอบถามผลสุดท้ายกลับเป็น แบบนี้

ไม่นานลู่เหวินซูก็ไป ห้องทำงานใหญ่โตก็เหลือแต่ เฉิน หย่วนคนเดียว เขาก้มหน้าลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สักพัก ก็เปิดลิ้นชักหยิบเอารูปในหนังสือออกมา

เมื่อก่อนเขาคิดมาตลอดว่าถ้าได้เจอหน้ากันจะเป็น อย่างไร แต่พอหาเจอแล้วก็ยิ่งผิดหวัง จนถึงขนาดจะยอม แพ้แล้ว ตอนนี้ข้อมูลมาหาเขาถึงที่เองแล้ว

พวกเขาตายแล้ว

มู่เฉินหย่วนดูหนุ่มสาวในรูปภาพ ริมฝีปากบางพึมพำ “ตาย แล้วก็ดี”

เขาจะได้ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก

มือถือสั่นสองรอบ

ถังซินส่งข้อความทางวีแชทมา : (ประธานมู่คะ เจอกันที่คลับเฮาส์ตอนสองทุ่มนะคะ ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณค่ะ)

ถังซินเพิ่งถึงบริษัทก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลถาม ความสัมพันธ์ของเธอกับคุณแม่ถัง

เธอรีบไปโรงพยาบาล พอถึงห้องผู้ป่วยก็เห็นคุณแม่ถึง นอนอยู่บนเตียง มือเท้าของคุณแม่มีผ้าพันแผลพันอยู่ด้วย คุณหมอบอกคุณแม่ถังตกบันไดลงมาจากชั้นบน กระดูกหัก ไปทั้งตัวต้องนอนโรงพยาบาลไปสักพัก

พอคุณหมอไปแล้ว ถังซินรับไปถามข้างเตียงคนไข้ “ไป ทำอีท่าไหนคะ ทำไมแม่ถึงตกบันไดจากชั้นบนลงมาได้ล่ะ คะ”

“ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ระวังนะ แม่รู้สึกว่ามีคนผลัก” คุณแม่ถังพูด “ตอนนั้นแม่อยากจะย้ายหนังสือไปชั้นหนึ่ง ตายังมองบันได อยู่นะ มีคนผลักแม่จากด้านหลังทีหนึ่ง”

ถังซินหน้าเครียดทันที “แม่เห็นคนคนนั้นไหมคะ”

“ไม่เห็น”

ถังซินรู้ว่าคุณแม่ถังไม่มีทางโกหกแน่นอน พอคิดว่ามีใคร บางคนอยากจะฆ่าคุณแม่ถังเธอก็สั่นไปทั้งตัว หลังจากที่ เชิญพยาบาลที่จ้างมาดูแลคุณแม่ถังได้แล้วก็ไปห้องสมุดที่ คุณแม่ถังทำงาน
มีคนเกิดอุบัติเหตุในห้องสมุดแต่ห้องสมุดกลับเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น ยังคงเปิดอยู่มีคนเข้า ๆ ออก ๆ แม้กระทั่งถัง ชินขอดูกล้องวงจรปิดกับพนักงานห้องสมุด พนักงานก็ยัง ทำท่าทางแย่มาก ๆ ด้วย

ถังซินโทรแจ้งตำรวจทันที

เห็นมีสํารวจมาคนของห้องสมุดถึงรีบพาไปห้องกล้อง วงจรปิด แต่ทว่าทางด้านบันไดนั้นเป็นมุมอับ เห็นแค่คุณแม่ ถังกลิ้งลงมาด้านล่างเท่านั้น มองไม่เห็นบันไดชั้นบน

จากมุมอื่นของกล้องวงจรปิดเห็นมีคนจํานวนไม่น้อยขึ้น ชั้นสอง แต่ดูไปก็ไม่น่าสงสัย ตรวจสอบชั่วโมงกว่า สุดท้าย ก็ไม่เจออะไรเลย

ตำรวจก็มีธุระเช่นกัน ไม่สามารถเสียเวลาอยู่ตรงนี้ได้ พอ ไม่เจออะไรไม่นานก็ไป

ถังซินเพิ่งออกมาจากห้องสมุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพูด กับเธอ “คุณถัง อย่าตรวจสอบเรื่องนี้เลยนะ คุณตรวจสอบ ไม่เจออะไรหรอก”

ถังซินจ้องเขาตาเขม็ง “ฝีมือพวกแกใช่ไหม”

ชายหนุ่มคนนี้แค่พูด “คุณถัง เจ้านายผมอยากให้คุณ ฉลาดหน่อย ให้ส่งของมาไม่อย่างนั้นลงโทษคราวหน้าจะ ไม่ลงมือเบาขนาดนี้ คุณเข้าใจไหม”
“เจ้านายพวกแกรองประธานจ้าวใช่ไหม” ถังซินก็ถูกรอง ประธานจ้าวข่มขู่เหมือนกัน ภาพความทรงจํายังชัดเจนอยู่ เลย เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “ถ้าฉันได้อะไรมา ฉันก็ไม่ส่ง ให้หรอก”

เธอโดนยั่วโมโหแล้ว

“กลับไปบอกรองประธานจ้าวซะ ความแค้นในวันนี้ ในอีก ไม่กี่วันข้างหน้าฉันจะต้องเอาคืนแน่นอน ถ้าเขาคิดว่าตัวเอง ใช้แต่อำนาจเล่นงานคนอื่นได้ ถ้างั้นก็ลองดู”

ชายหนุ่มดูเหมือนว่าจะคิดไม่ถึงว่าถังซินจะแข็งแกร่ง ขนาดนี้จึงอึ้งไปชั่วครู่แล้วมองดูถังซินจากไป

ถังซินส่ง แชทให้กวนชิงเฟิง พอส่งวีแชทแล้วถึงได้เห็น ว่า แชทเด้งออกแสดงว่ามีคนเข้าวีแชทของตัวเอง เธอจึง รีบเปลี่ยนรหัสแล้วเข้าสู่ระบบใหม่

เธอปัดดูแชทกลุ่มหนึ่ง ไม่มีอะไรผิดปกติ ก็กดออกมาเลย แล้วโทรหากวนชิงเฟิง

พอรับสายแล้วถังซินก็พูด “รองประธานจ้าวของตระกู ลมู่คิดว่ามู่หยางซิวให้สิ่งที่จะส่งผลร้ายกับเขามาให้พี่ บีบ บังคับ ทุกวิถีทางให้ส่งของให้แถมยังทำร้ายแม่ด้วย”

“แม่เป็นไงบ้าง”

“โอเคอยู่ แค่ล้มแล้วเอามือลงกระดูกหัก” ถังซินพูด “ถ้าที่โรงเรียนไม่ยุ่งอะไรก็มาดูแม่หน่อยนะ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เรื่องรองประธานจ้าวได้ความว่าไงบ้าง

กวนชิงเฟิงน้ำเสียงหนักแน่น “เขาซ่อนตัวเองดีมาก ไม่มี ร่องรอยเลยสักนิดเดียว แต่ว่าเจ้ มู่หยางซิวไม่ได้ให้อะไรเจ้ มาจริง ๆ ใช่ไหม อีเมลหรือแฟลชไดร์ฟล่ะ”

“ไม่มี ถ้าเขาส่งอีเมล โดนรองประธานจ้าวสกัดไปนาน แล้ว” ถังซินหลับตาลง แค่นึกถึงการตายของ หยางซิวเธอ ก็เจ็บปวดมากแล้ว

มู่หยางซิวไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเธอเลยจริง ๆ

ก่อนที่จะวางสายถังซินยังพูดด้วยความสงสัยว่า “พี่ไม่รู้ว่า ใครล็อกอินเข้าวีแชทของพี่ แต่พี่เห็นว่าดูเหมือนว่าคนนั้นก็ ไม่ได้มาคุยกับใคร แปลกมากเลย”

“ผมเช็คให้

“ดี นายเช็คเจออะไรก็บอกพี่ด้วยนะ”

ถังซินวางใจเรื่องคุณแม่ถึงไม่ได้อยากกลับโรงพยาบาล ไปดูแล แต่คุณฉินก็โทรมาจากบริษัทเสียงเต็มไปด้วย ความดีอกดีใจบอกว่าประมูลรถไฟความเร็วสูงได้แล้ว บริษัท จะจัดปาร์ตี้ฉลองให้เธอ

เรื่องใหญ่แบบนี้เธอก็ปฏิเสธไม่ลงเลยส่งคั่งเปาให้ พยาบาลที่จ้างมาแล้วขับรถไปงานสถานที่จัดงานปาร์ตี้
เธอไม่กล้าเชิญมู่เฉินหย่วน กลัวว่าคนในบริษัทจะซุบซิบ นินทา ถึงอย่างไรลำดับชนชั้นก็ต่างกัน พอโทรหาผู้ช่วยจาง ผู้ช่วยจางก็บอกว่าเขาอยู่ที่เมืองหางซีน้ำเสียงดูน่าสงสาร มาก

ถังซินฟังจากคำพูดของเขาออกว่าดูเหมือนว่ามู่เฉินหย่วน จะไม่พอใจเขาเลยจงใจส่งเขาไปเมืองหางซี พอนึกถึงวี แชทที่คุยกับมู่เฉินหย่วน ถังซินก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเธอบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผู้ช่วยจาง ผู้ชายคนนั้นก็เลยไม่พอใจก็เลยไปลงกับผู้ช่วยจาง

ทำแบบนี้ทำตัวเด็กน้อยเกินไปแล้ว

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าถังซินไปงานปาร์ตี้ที่บริษัทของเธอจัด เลี้ยงฉลองให้จึงขับรถไปคลับเฮาส์

“ประธานมู่” พนักงานบริการมาต้อนรับ “เมื่อสักครู่พวกเรา เพิ่งได้รับข้อความจากคุณถัง บอกว่าวันนี้จะมาดึกหน่อย ท่านจะไปรอที่ห้องวีไอพีหรือว่าห้องอาหารคะ”

“ห้องวีไอพี” ห้องอาหารคนเยอะ มู่เฉินหย่วนไม่อยากไป รวมอยู่ในนั้นด้วย

“เชิญค่ะ”

พนักงานบริการนำมู่เฉินหย่วนไปห้องวีวีไอพี พอเสิร์ฟ เหล้าเสร็จก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
มู่เฉินหย่วนกระดกไวน์แดงดื่ม พอควานหามือถือจะออก มาจัดการงานหน่อย ประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออก เงาร่าง บางหนึ่งก้าวเข้ามาแล้วปิดไฟด้วย

ห้องวีไอพีมืดสลัวทันที

พอเห็นว่าเป็นผู้หญิงเข้ามา มู่เฉินหย่วนก็หน้านิ่วคิ้วขมวด “ไสหัวออกไป”

“ประธานมู่ อย่าใจร้ายนักสิคะ” สาวน้อยเดินมาหา เฉิน หย่วน หุ่นในชุดสายเดี่ยวดูเร่าร้อนเหมือนดั่งไฟลุกโชน ใบหน้าด้านครึ่งซ้ายภายใต้แสงไฟมืดสลัวกลับมีด อย่าง มิอาจหาสิ่งใดมาเปรียบได้

เกาพินถึงปีนขึ้นไปบนตัวชายหนุ่มทันที นิ้วลูบไล้ไปตาม ใบหน้าของเขา ลมหายใจเกือบรดลงบนหน้าของชายหนุ่ม

“ประธานมู่ อยากได้ไหมคะ”

“ฉันบอกให้ไสหัวไปไง” มู่เฉินหย่วนบีบคอเกาพินถึงอย่าง แรง สะอิดสะเอียนเหม็นกลิ่นน้ำหอมบนตัวเธอ ตอนที่อยาก จะโยนเธอออกไปเลยขมวดคิ้วแน่น

ในร่างกายมีลูกไฟลุกโชนขึ้นมา ชายหนุ่มหายใจไม่ค่อย สะดวก มึนหัวหนักมาก

เกาพินถึงเห็นสภาพก็ยื่นมือไปผลักชายหนุ่มลงบนโซฟา แล้วพูดด้วยเสียงอันยั่วยวน “ประธานมู่คะ นี่คือไวน์ที่ฉันเตรียมมาให้เป็นพิเศษเลยนะคะ คุณชอบไหมคะ”

มู่เฉินหย่วนดม ๆ ไปนิดเดียวประสาทสัมผัสทั้งหมดก็ พลันอ่อนไหวขึ้นมา กลิ่นหอมของผู้หญิงที่อยู่บนตัวก็พุ่ง เข้ามาในจมูกทําให้เขารู้สึกคอแห้ง

เกาพินถึงดึงมือชายหนุ่มมาวางไว้ระหว่างกลางเอว ลูบไล้เอวบางที่มีกระโปรงกั้นอยู่ ก้มหัวลงริมฝีปากแดงค่อย ๆ ขยับขึ้นจากเสื้อเชิ้ตเขาอย่างยั่วยวนเต็มที่

“อยากมาได้ไหมคะ”

มู่เฉินหย่วนพยายามดึงสติเอาไว้ จิกหัวเกาพินถึงอย่าง แรงแล้วกระชากเธอออกไปจากตัวเองจนไปชนกับโต๊ะ กาแฟแก้วเข้าอย่างจัง

“โอ้ย ! ” เกาพินถึงเจ็บจนกรีดร้อง หน้าผากโดนกระแทก จนเจาะเป็นแผล

มู่เฉินหย่วนทิ้งเธอลงบนพรมอย่างไร้ความปราณี หายใจ หอบ กัดฟันพูด “ไสหัวออกไปซะ