บทที่ 226 สาวน้อยผู้ใสซื่อให้ทุกข์แก่ท่านทุกนั้นถึงตัว

ถังขินระงับความไม่สบายใจที่อยู่ในใจ พยายามที่จะแสร้ง ทําเป็นยิ้มออกมา “คุณเกา คุณพูดจบรึยังคะ?”

“ พูดจบแล้ว”

“ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นตาฉันพูดบ้างนะคะ” ฝ่ายตรงข้ามดูถูก คน ถังซินจึงไม่อยากที่จะไว้หน้าเธอ “สิ่งที่ฉันแตกต่างจาก คุณมากที่สุด น่าเป็นเรื่องของภูมิหลังวงศ์ตระกูล”

“ใช่ พ่อแม่ของคุณนั้นดีเลิศ คุณเกิดมาก็ไม่ต้องกังวลเรื่อง กินเรื่องใช้ อยากได้อะไรก็มีพร้อม แต่ถ้าดูจากความสามารถ ฉันมองดูแล้วคนอย่างคุณเกาน่าจะไม่มีใครอยากเอาเข้า ทำงาน

เธอ— เกาพินถิงถูกว่าจนสีหน้าเปลี่ยน แต่ยังคงมีความ อ่อนโยน

ถังซินฉีกยิ้มอย่างเย็นชา “อ้อแล้วก็ ฉันขอเตือนคุณเกา ไว้อย่างนะ ถ้าจะเสแสร้งทำเป็นอ่อนโยนก็ควรที่จะดูโอกาส ด้วย คุณอยู่ต่อหน้าฉันเสแสร้งแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร คุณอยากให้คนที่คุณอยากจะจีบเห็น คุณก็ต้องดูด้วยว่าเขา คนนั้นอยากที่จะฟังหรือสร้างความสัมพันธ์กับคุณมั้ย”

“คุณเกา ถ้าคุณเบื่อจริงๆ คุณก็ไปที่ห้องสมุดหาหนังสือ อ่านสักหน่อย อย่างเช่นหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยา วิเคราะห์ พฤติกรรม หนังสือพวกนี้จะช่วยในเรื่องของการจีบผู้ชายของคุณได้เยอะเลย”

“ถังซิน เธอไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย” หลังจากที่ ทําให้โกรธ เกาพินถึงก็ไม่ทําเสแสร้งอีก โกรธและจ้องมอง ถังซินอย่างดุเดือด “เธอรู้มั้ยว่าพ่อฉันเป็นใคร?

“คุณรอก่อน”

ถังซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและค้นหาครอบครัวที่มีความ สัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลวี่ หานามสกุลเกา จากนั้นก็เข้าใจแจ่ม แจ้งว่า “ว้าว ที่แท้พ่อของเธอก็คือ เจ้าหน้าที่อาวุโสเกา เยี่ยมยอดมาก”

เกาพินถิงคิดว่าเธอเริ่มที่จะกลัวแล้ว จึงยิ้มแบบเหยียด หยามออกมา “ใช่แล้ว ตระกูลฉันมีอำนาจและอิทธิพล สามารถที่จะทำให้เธออยู่ประเทศได้อย่างไม่เป็นสุขได้ ตลอดเวลา”

“ เธอต้องพูดอธิบายกับสื่อมวลชนเรื่องความสัมพันธ์ของ เธอกับพี่เหวินถึง พูดตามที่ได้เขียนร่างไว้ หากเธอทำได้ ดี ฉันจะปล่อยเธอไป ไม่อย่างนั้นถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะทําให้ บริษัทของเธอไม่รับเธอเข้าทำงานไม่ว่าจะตำแหน่งใดๆ ทําให้น้องเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียน ถ้าประวัติการศึกษา ของน้องเธอด่างพร้อย ต่อไปก็จะหางานยาก!”

เกาพินถึงเอาเอกสารฉบับหนึ่งโยนลงที่บนโต๊ะด้วย ท่าทางที่เย่อหยิ่ง
ถังขนหยิบเอกสารนั้นขึ้นมา หลังจากที่กวาดตาอ่านอย่าง รวดเร็วแล้ว เธอก็ยิ้มหัวเราะขึ้นมา “ฉันหน้าไม่อาย โผ เข้าหาคุณ ทีบนเตียง? คุณกาว คุณก็สามารถเขียนได้นะ สุดยอดมาก!”

“ เธอจะสนใจเนื้อหาทำไม ถึงเวลานั้นก็แค่อ่านตาม” เกา พินถึงไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเธอได้พูด ไปหมดทุกอย่างแล้ว แต่ถังชินกลับไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว

ถังซินยิ้มออกมาเบาๆ คุณให้ฉันคุยโทรศัพท์ก่อน แล้ว ค่อยตัดสินใจว่าจะพูดยังไงกับคุณ

เส้นประสาทของเธอใกล้จะเกร็งไว้ไม่อยู่แล้ว

ถังชินกดโทรศัพท์หากวนชิงเฟิง โชคดีที่กวนชิงเฟิงรับ สายเร็ว เธอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ชิงเฟิง ถ้ามีคนสมคบกับครูที่ โรงเรียน ให้ข้อกล่าวหานาย นายจะกลัวมั้ย?”

กวนชิงเฟิงหัวเราะอย่างจองหอง “คุณครูพวกนั้นอยากที่ จะให้ผมช่วยงานจะแย่ จะกล้าไล่ผมออกได้ยังไง”

“เธอเก่งขนาดเลยหรอ?”

“อันนี้เกี่ยวกับผู้ที่มีความสามารถโดดเด่นของโรงเรียนใน แต่ละจังหวัด” กวนชิงเฟิงเอ่ยขึ้น “นอกจากนั้น หลังจากนี้ ฉันก็สามารถเข้าMSได้เลย สถาบันที่ไหนดีๆพวกเขาต่าง ต้องเกรงใจฉัน
ประโยคแรกๆที่เขาพูดนั้นถังซินเข้าใจ แต่ประโยคท้ายๆ นั้นรู้สึกงง “MSคืออะไร”

“อันนี้ไม่สามารถบอกพี่ได้ กวนชิงเฟิงพูดเปลี่ยนเรื่องขึ้น มา พี่ พี่เจอปัญหาอะไรหรอ?”

“เรื่องเล็ก แต่ฉันแก้ปัญหาได้ ถ้าอย่างนั้นฉันวางสายแล้ว นะ” ถังซินวางสายโทรศัพท์ ในใจรู้สึกผ่อนคลาย

ตอนนี้เธอสามารถเกลียดชังคนอื่นโดยไม่กระดากใจ

เกาพินถึงหมดความอดทน “เธอนี่ไม่มีมารยาทจริงๆ คุย กับฉันยังจะไปคุยโทรศัพท์อีก”

“คุณเกาไม่มีมารยาทกับฉันก่อน ยังไงฉันก็ไม่เกรงใจ คุณแน่นอน” ถังซินฉีกเอกสารฉบับนั้นทิ้ง “ร่างคำพูดที่น่า รังเกียจขนาดนี้ฉันอ่านไม่ได้หรอก”

“ถังซิน เธออยากเป็นศัตรูกับฉันใช่มั้ย” การกระทำของเธอ ทำให้สีหน้าของเกาพินถึงนั้นโกรธแค้น “ดูแล้วเธอไม่ค่อย สนใจครอบครัวหรือน้องชายของเธอเลยนะ?”

ถังซินตีหน้าผาก “เฮ่ย รู้อย่างนี้เมื่อสักครู่ที่คุยโทรศัพท์ เปิดลำโพงให้คุณได้ยินดีกว่า”

เธอลุกขึ้นทันทีทันใด เอามือทาบไว้ที่บนโต๊ะ และเข้าไป ใกล้เกาพินถึง “คุณเกา คุณชอบวี่เหวินถิง หาวิธีจีบเขาก็ได้ แล้ว อย่าเอาความโกรธมาลงที่ฉัน”
ทุกวันนี้มีเงินแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ ถ้าคุณ กล้าแตะต้องคนในครอบครัวฉัน ฉันจะทำให้สาวน้อยผู้ใส ชื่ออย่างเธอเธอออกจากห้องอากาศอุ่นๆ มาดูด้านมืดของ โลกใบนี้

พลังที่ออกมาจากตัวถังซินนั้นทำให้คนรู้สึกตกใจกลัว โดย เฉพาะแววตาของเธอ ดุร้ายและเยือกเย็น ในเวลานั้นทำให้ เกาพินถึงตกใจกลัว ร่างกายอ่อนปวกเปียกอยู่บนเก้าอี้ ไม่ สามารถขยับตัวได้

ถังซินเอาเงินออกมาวางบนโต๊ะ “วันนี้ฉันเลี้ยงกาแฟคุณ เกา”

เธอหยิบกระเป๋าแล้วกําลังเดินออกไป

เกาพินถิงถูกยั่วโมโหและเมื่อเห็นถังซินกำลังจะเดินออก ไป จึงรีบหยิบขวดสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋าหนึ่งขวด และ ยื่นออกไปทางถังซิน พร้อมทั้งตะโกนเรียก “ถังซิน!”

ถังซินหันมาโดยไม่รู้ตัว เหมือนกับได้กลิ่นของกรดซัลฟู ริกและเห็นเกาพินถึงกำลังเอาขวดนั้นสาดมาที่ตนเอง แต่ เธอปฏิกิริยาสวนกลับเร็ว จึงเอากระเป๋าตึกระแทกไปทาง เกาพินถึงอย่างแรง

เกาพินถึงถูกกระแทกตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รองเท้าส้น สูงเลยพลิกและล้มลงไป เนื่องจากแกว่งโยกตัวทำให้ ของเหลวที่อยู่ในขวดได้หกและรดลงบนแขนและใบหน้า ของเธอ
โอ๊ย! เจ็บ! เจ็บมาก! อาการปวดแสบปวดร้อนบนแขนทําให้ เกาพินถึงร้องออกมาเสียงดังแหลม เธอล้มกลิ้งอยู่ที่พื้น มือ อยากจะคลํา แต่ก็ไม่กล้าคลำไปที่หน้า

เกาพินถึงเจ็บจนร้องเสียงดังออกมา “หน้าฉัน! หน้าฉัน!”

ถังซินตกใจเป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะพก กรดซัลฟูริกมาด้วย เมื่อสักครู่ถ้าหากไม่ตอบสนองเร็ว หน้า ของตนเองคงจะถูกทําลายแล้ว เสียงร้องของเกาพิน น ดึงให้คนในร้านกาแฟหยุดยืนมอง และถังซินได้ต่อสาย โทรศัพท์ไปที่ศูนย์กลางแผนกฉุกเฉิน

“ถังซิน ทําไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้” เกาพินถึงเห็นว่า บริเวณนั้นมีคนเยอะ จึงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด หน้าตา เจ็บปวดอย่างน้อยใจ “เธอแย่งแฟนฉัน ฉันขอให้เธออยู่ห่าง จากเขา แต่เธอกลับมาคุกคามฉัน”

“ ฮือฮือ หน้าฉันเจ็บมากเลยทำไมเธอถึงโหดร้ายแบบนี้”

“ฉันขอร้องเธอหล่ะ คืนพี่เหวินถึงให้ฉัน เธอไม่ได้รักเขา อย่างจริงใจ”

เธออย่าทําล้อเล่นกับพี่เหวินถิงเลย”

เกาพินถึงพูดออกมาอย่างเศร้าโศก บนแขนและหน้า ต่าง ก็ถูกทำเสียหาย ทำให้คนอื่นตกตะลึงต่อภาพที่เห็น ความ อ่อนโยนของเธอทำให้คนดูเกิดความเห็นใจ
ทุกคนเริ่มที่จะจ้องมองถังซินด้วยสายตาที่ดูถูก “เมียน้อย คนนี้ช่างก๋าเริบเสิบสาน แย่งแฟนคนอื่น และยังเอากรดซัล ฟูริกสาดเธออีก ดุร้ายจริงๆ!”

ถังซินมองไปรอบๆตัว จำเป็นที่จะต้องบอกว่าเกาพินถึงนั้น ฝีมือระดับสูงจริงๆ เลือกมุมกล้องที่ดี เธอคาดเดาได้ว่าการ เจรจาพูดคุยจะต้องพัง ดังนั้นจึงเตรียมที่จะลงมือกับเธอ อย่างโหดร้าย

“ คุณเกา ฉันประเมินคุณต่ำไปแล้ว” ถังซินยิ้มอย่างเยือก เย็น “ช่างเสียดายจริงๆที่ไม่ได้เป็นนักแสดง”

เกาพินถึงยังคงร้องไห้ “ฉันขอร้องเธอเถอะนะ คืนพี่เหวิน ถึงให้กับฉัน ขอเพียงแค่เธอคืนเขาให้ฉัน เรื่องราวในวันนี้ ฉันจะไม่โต้เถียงกับเธอ ในเวลานี้เองประตูร้านกาแฟก็เปิด ออก วี่เหวินถึงเดินเข้ามา เมื่อเห็นตรงนั้นล้อมรอบไปด้วย คนจึงเข้าไปแหวกคนให้แยกออก และมองเห็นเกาพินถึง ที่นอนอยู่บนพื้น

วี่เหวินถึงเข้าไปพยุงเธอ และทำสีหน้าเยือกเย็น “เกิด อะไรขึ้น”

พี่เหวินถึง เมื่อเกาพิงถิงเห็นเขาก็ร้องออกมาหนักกว่า เดิม สีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ “ฉันนัดคุณถังออกมาคุย ธุรกิจ แต่เธอกลับสาดกรดซัลฟูริกใส่ฉัน หน้าฉันเจ็บมาก เลย”

ผู้คนโดยรอบต่างเป็นพยานให้กับกาวพินถึง
ถังซินเม้มปากแน่น “คุณ ถ้าฉันอยากจะบอกคุณว่าเป็น เธอต่างหากที่คิดจะสาดกรดซัลฟูริกใส่ฉัน คุณจะเชื่อไหม?

“ พี่เหวินถึง บนตัวฉันเจ็บมากเลย” เกาพันถึงเรียกร้อง ความสนใจจากวี่เหวินถึง และร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแอ “หน้าของฉันจะเสียหายมั้ย?”

“ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล” สีหน้าของวี่เหวินถึงเย็นชา

เขาไม่ได้โง่ เขารู้ว่าเกาพินถึงนั้นโง่ขนาดไหน ต้องเป็น เธอที่ทำร้ายถังซินก่อนแน่นอน แต่กลับถูกถังซินโต้ตอบ