บทที่ 223 ถ้าอย่างนั้นเธออยากจะให้ใครลูบคลํ

หญิงสาวกระตือรือร้น ใจกล้า ทําให้กวนชิงเฟิงต้องจัดการ กับเรื่องราวไม่หวาดไม่ไหว ผ่านไปซักพักถึงจะออกแรงเอา ตัวเธอผลักออกไปได้

“ อยู่ในลิฟต์อย่าก่อความวุ่นวาย”

* กวนชิงเฟิง นายจะทําเกินไปแล้วนะ ไม่สนใจฉันมาหนึ่ง เดือนแล้ว ไม่รับโทรศัพท์ ตอนนี้ก็ยังมารังเกียจฉันอีกหรอ?” จ่ซือซือโกรธจนลงมาจากบนตัวเขา และเดินออกมาทาง ข้างนอกลิฟต์

“เกินไปจริงๆเลย

กวนชิงเฟิงจูงมือเธอลากขึ้นข้างบน จู่ซือซือสะบัดมือออก ดังนั้นเขาจึงอุ้มเธอขึ้นมาเสียเลย และพูดอย่างจนปัญญา ขึ้นว่า “ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด คนอื่นจะเห็นเอา”

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น นายจะกลัวอะไร?” จ่ซือซือยัง โกรธเคืองอยู่มาก “หน้าของนายมีค่ามากกว่าของฉันอย่าง นั้นหรอ?

“กลัวว่าฉันจะอดใจไม่ไหว”

จ่ซือซือชะงัก จากนั้นใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็แดงก่ำ เธอรีบเข้าไปโอบกอดในอ้อมอกของเขาและแกว่งเท้าทั้ง สองข้าง และพูดอย่างอ่อนช้อยน่ารักขึ้นว่า “อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยกโทษให้นายนะ ใครใช้ให้นายไม่สนใจ ฉันมาเป็นเดือน”

จากนั้นเธอจึงจิกถามขึ้นมาอีกครั้ง “นายไปทำอะไรมา นายมีคนอื่นอยู่กับนายมั้ย ทำไมนายไม่พูด นายไม่เคย คิดถึงฉันเลยใช่มั้ย?

“ ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เธอยังโกรธฉันอีกหรอ?”

“กวนชิงเฟิงนายพูดแบบนี้ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายคิด อะไรอยู่?”

กวนชิงเฟิงถูกเธอพูดพร่ำจนทนไม่ไหว หลังจากที่เข้ามา ในห้องแล้วจึงเอาตัวเธอโยนทิ้งลงไปที่บนโซฟา “ในสมอง เธอคิดแต่เรื่องอะไรอยู่ ฉันแค่ไปทำธุระที่ยุ่งๆก็เท่านั้น”

“ฉันไม่ได้อยู่กับนาย ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายอยู่คนเดียว?”จู่ ซือซือเอ่ยขึ้น และดึงเสื้อให้ตัวเขาล้มลงมาที่บนโซฟา และ พลิกตัวขึ้นมานั่งอยู่ที่บนตัวของเขา

เธอดมไปที่บนตัวเขาคล้ายกับจมูกของสุนัข และเมื่อดม ไม่ได้กลิ่นอะไรสีหน้าเธอก็ค่อยดูดีขึ้นมา “ไม่มีกลิ่นผู้หญิง ถือว่านายโชคดี!

จ่ซือซือเคล้าคลออยู่ที่บนตัวเขา และอยากที่จะจูบเขาอีก

ครั้ง
“กินข้าวก่อน” กวนชิงเฟิงบีบคางเธอไว้ ไม่ให้เธอเข้าใกล้ ตนเอง “ยุ่งๆมาเป็นเดือนกว่า กลับมารู้สึกได้ชัดว่าเธอผอม ลงมาก”

“ไม่ค่อยกินข้าวอีกแล้วใช่มั้ย?”

“อาหารข้างนอกไม่อร่อยเหมือนที่นายทำซักอย่าง” เจ้า หญิงน้อยบึนปาก แววตารู้สึกน้อยใจ “ห่างกันไปเป็นเดือน พอเจอนายก็เพียงแค่ให้ฉันกินข้าวหรอ?”

กวนชิงเฟิงทนไม่ได้กับท่าทางที่ออดอ้อนของเธอ เขา กลืนน้ำลายและถามขึ้นว่า “เธอไม่หิวหรอ?”

หิว แต่ว่าตัวนายมีพลังดึงดูดมากกว่าอาหารมาก จู่ซือซื อกุมจับไปที่มือของเขาและจูบอย่างละเมียดละไม และ ใช้ดวงตาที่กลมโตและฉับไวมองไปที่เขา ทั้งสวยสะอาด บริสุทธิ์และน่ารัก

เสียงหายใจถี่กระชั้นของหนุ่มสาว ฝ่ามือกุมจับไปที่ ท้ายทอยของหญิงสาว และจูบขึ้นไปอย่างดุเดือด จู่ซือซี อรีบโอบกอดที่คอของเขาอย่างแน่น ตอบสนองเขาอย่าง เร่าร้อน

สายตาของกวนชิงเฟิงไม่ทันได้ระวัง ชำเลืองตามองไป เหมือนกับพบว่ามีของซ่อนอยู่บนโคมไฟแขวน จึงรีบเอา พรมมาพันตัวจู่ซือซือไว้แน่น และทิ้งไปที่อีกด้าน

จ่ซือซือถูกเขาทิ้งโดยไม่ทันตั้งตัว พอได้สติก็เห็นกวนชิงเฟิงยกเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาและก๋าลังตรวจค้นไป โคมไฟ ในเวลาต่อมามือก็ได้ไปหยิบของลักษณะสี่เหลี่ยมจตุรัสอัน เล็กๆ ค่าขึ้นมา

ไคืออะไร?” จซือซือเข้ามาใกล้ๆ รู้สึกแปลกประหลาด ใจเป็นอย่างมาก “กล้องขนาดเล็ก” กวนชิงเฟิงพูดด้วย สีหน้าที่โกรธ เขาปิดไฟทั้งหมดภายในห้องคอนโดและเปิด โทรศัพท์มือถือเพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ อีกทั้งตรวจค้นทุก ทิศทางของห้องคอนโด

หลังจากตรวจสอบรอบแรก นอกจากห้องรับแขกและห้อง นอนเท่านั้นที่มีกล้องติดอยู่ บริเวณอื่นนั้นตรวจค้นไม่พบ แต่ ว่าในห้องนํากลับพบเครื่องดักฟังซ่อนอยู่ในไดร์เป่าผม

สีหน้าของ ซือซือเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “น่าจะเป็น พวกโรคจิต ขนาดในห้องน้ำยังติดตั้งเครื่องดักฟัง!”

กวนชิงเฟิงเปิดรื้อกล้อง และหยิบไมโครชิปออกมาตรวจ คัน “คาดว่าเมื่อบันทึกภาพในคอนโด เมื่อคนๆนั้นเปิดมือถือ ก็จะสามารถเห็นภาพนี้ได้

เขาเอาไมโครชิปบีบไว้ที่กลางมือแน่น และเอ่ยถามจู่ ซือซือ “ช่วงเวลาที่ผ่านมามีใครมาบ้างมั้ย?”

“เมื่อครึ่งเดือนก่อนเครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำเสีย ฉันเลย แจ้งฝ่ายบริหารจัดการคอนโด มีช่างคนหนึ่งมาซ่อมให้” จ่ ซือซือนึกภาพและพูดออกมา “และช่างคนนั้นดูแล้วยังวัยรุ่น อยู่ เสียงก็ดูใสๆ เหมือนกับเด็ก แต่ตอนนั้นฉันกำลังท่องบทอยู่ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“เวลาเธอนอนเธอถอดชุดนอนมั้ย?”

“ มีเพียงแค่นอนกับนายเท่านั้นที่ไม่ใส่” จู่ซือซือพูดยิ้ม หัวเราะและเกาะติดไปที่แขนของเขาทั้งตัว “กอดนายแล้ว รู้สึกปลอดภัย นอนคนเดียวมันไม่มีความรู้สึกนั้น

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว” กวนชิงเฟิงถอนหายใจอย่าง ผ่อนคลาย

เขากลัวว่าในห้องคอนโดจะมีอุปกรณ์ที่ยังตรวจค้นไม่เจอ จึงพาจู่ซือซือลงไปชั้นล่าง ไปที่ห้องคอนโดของตนเองก่อน

จู่ซือซืออยู่ในลิฟต์ก็ยังไม่อยู่นิ่ง เอามือยื่นเข้าไปในชุด ออกกำลังกายของเขาตลอดเวลา “กล้ามดูแน่นกว่าเมื่อก่อน อีกพอลูบแล้ว นายงานยุ่งแล้วยังออกกำลังกายอีกหรอ?”

“ เธออย่าทำหิวโหยขนาดนี้ ความเป็นผู้หญิงไม่มีเลย แม้แต่น้อย”

นายหมายความว่ายังไง หรือว่าออกกำลังกายเพื่อที่จะ ให้คนอื่นลูบคลำหรอ?” จู่ซือซือเอ่ยขึ้น ยิ่งเขาไม่ให้เธอลูบ เธอยิ่งอยากที่จะลูบ ทำให้กวนชิงเฟิงขี้เกียจที่จะพูดอีก

เขาพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

“ไอ้เจ้ากล้องนี่ ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องหนึ่ง” จู่ซือซือนึกคิดและเอ่ยขึ้นว่า “ในช่วงนี้ฉันคิดว่ามักจะมีคนคอยตามฉัน แต่ ว่าพอหันหน้ากลับไปมอง ก็กลับไม่พบอะไรเลย”

“เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่

“ประมาณก่อนซ่อมเครื่องทำน้ำอุ่นหนึ่งอาทิตย์ พอกลับมา ตอนเย็น ความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่”

* เธอรู้สึกไม่ผิด มีคนคอยสะกดรอยตามเธออยู่ ปกติแล้ว สัมผัสทั้งหกของคนจะไม่ค่อยผิดพลาด” สีหน้าของกวนชิง เฟิงอึมครึม “ฉันจะจับคนๆนั้นมาให้ได้”

จู๋ซือซือตาเป็นประกายและคลอเคลียอยู่ที่อ้อมอกเขา “นั่น ก็หมายความว่านายว่างแล้วใช่มั้ย?”

อม

“ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ไม่รีบร้อนแล้ว” จู่ซือซือเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้ ฉันถ่ายละครทั้งวัน ถ้ายังไม่เหนื่อย ถ่ายละครเสร็จแล้วค่อย ว่ากัน”

กวนชิงเฟิงขมวดคิ้วแน่น

ถังซินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะถูกเสียงดังของกริ่งประตู

ปลุก
เธอจึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเปิดประตูอย่างจน ปัญญา เมื่อเปิดออกก็เห็นลู่เหวินซูที่ยืนทำหน้าดำคร่ำ เครียดอยู่ “นี่พึ่งกี่โมงเอง นายก็มาหานางฟ้าแล้วหรอ?”

“นายยืนอยู่ที่ประตูก็พอแล้ว!”

“ฉันจะแสดงการขอโทษให้เธอทีหลัง ฉันมีเรื่องที่เร่ง ด่วน” ลู่เหวินซูเข้าไปในห้องคอนโดด้วยจิตใจที่ร้อนรน เหมือนถูกไฟจี้ เมื่อถึงหน้าห้องของหลี่ซูเจ๋ เขาก็เริ่มที่จะ เคาะประตู

“นางฟ้าน้อยเธอตื่นหรือยัง? เธอเปิดประตู มาฟังฉัน อธิบายก่อน”

“นางฟ้าน้อย เธอเปิดประตูเถอะนะ!”

“นางฟ้าน้อย”

ถังซินตัมกาแฟมาหนึ่งแก้ว มองดูลู่เหวินซูเคาะประตู อย่างบ้าคลั่ง ผ่านไปแล้วทั้งหมดสิบนาที หลี่ซูเจ๋ก็ยังไม่ ออกมา

เธอจึงเอ่ยถามขึ้น “ทะเลาะจนเลิกเลยหรอ?”

ลู่เหวินซูกมจับไปที่ผมของตนเอง และแสดงสีหน้าเป็น ทุกข์ “แย่ยิ่งกว่าเลิกกันอีก”

เมื่อเขาพูดจบ หลี่ซูเจ๋ก็เปิดประตูออกมาและมองไปที่เขารีบเอาตัวเขาออกไปอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

นางฟ้าน้อย เธอฟังฉันอธิบายก่อน ฉันไม่ได้เป็นคนลง คลิปวิดิโอนั้นจริงๆ ลู่เหวินซูยืนค้ำไว้ไม่ยอมออกไป “ฉันลบ คลิปวิดิโอเกลี้ยงหมดแล้ว และยังปิดเว็ปไซต์นั้นแล้วด้วย ไม่เป็นไรแล้ว”

“นายไสหัวไป ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” หลี่ซูเจ๋เห็นว่า เขาไม่ยอมออกไป จึงเอาเข็มขัดเฆี่ยนไปที่บนตัวเขาเสีย เลย “พวกเราเลิกกันแล้ว!”

ลู่เหวินซูที่สวมเสื้อเชิ้ตอยู่ เมื่อถูกเธอเฆี่ยนก็ร้องเสียง เศร้าโศกเสียใจออกมา “ฉันไม่ได้เป็นทำจริงๆนะ เธอจะไม่ ให้โอกาสฉันกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่ซักครั้งหรอ?”

หลี่ซูเจ๋พูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำขึ้นว่า “เป็นคลิปที่เกิดขึ้น ที่บ้านนาย ถ้าไม่ใช่ความผิดนายแล้วจะเป็นใคร? เมื่อก่อนที่ นายคบกับผู้หญิงคนอื่น ต้องเคยทำเรื่องชั่วๆแบบนี้ไม่น้อย อย่างแน่นอน!

ลู่เหวินซูยกมือสาบาน “ฉันไม่เคยทำจริงๆ ถ้าฉันโกหกขอ ให้ฟ้าผ่า”

“นายไสหัวไป!”

“นางฟ้าน้อย…

เสียงสุดท้ายของลู่เหวินซูก็ค่อยๆเลือนหายไปที่ด้านนอกประตู