บทที่ 218 พ่อและลูกชายเจอกันแต่กลับไม่รู้จักกัน (2)

“ฉลาดมาก คิดไอเดียสำคัญแบบนี้ออกด้วย” ถังซินยกนิ้ว โป้งให้เขา จากนั้นก็ขัดเขา “แต่ตอนที่ประธานมู่แต่งงานกับ แม่เธอ มีคนมามากมาย บอดี้การ์ดก็เข้มงวดมาก คนแปลก หน้าเข้ามาไม่ได้ อีกอย่าง ทำแบบนั้นจะเป็นการทำลายชื่อ เสียงของแม่เธอด้วยนะ”

“แล้วทำยังไงดีครับ?” ฉางผิงเอามือเท้าคาง กังวลอย่าง มาก “ผมทนดูแม่แต่งงานกับคนอื่นไม่ได้หรอกนะ? ไม่งั้น เอางี้ ตอนพวกเขาแต่งงาน ผมก็ไปโวยวายยืนกรานว่าผม เป็นลูกนอกสมรสของประธานมู่!”

..….…….. ถังซินเลิกคิ้ว เธอไม่กล้าจินตนาการภาพเหตุการณ์ วุ่นวายนั้นเลย “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าแม่เธอไม่ให้เธอ ปรากฏตัวด้านนอก?”

ฉางผิงถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย “ตอนนี้หวังมากๆ ว่าพ่อจะกลับมา ถ้าเขากลับมาล่ะก็ ปัญหาทุกอย่างก็คงจะ แก้ไขได้ง่ายๆ ผมเองก็อยากเจอเขามากๆ

ถังซินเม้มปาก

เธออยากบอกมากๆ ว่าพ่อเธอก็อยู่ข้างเธอไง แต่นี่เป็น ความลับ เธอมีสิทธิ์พูดออกมาได้ที่ไหน?

“ถังซิน”
ตอนนี้ ถังซินได้ยินมีคนเรียกตัวเอง เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นอ วี้เหวินถึงผลักประตูร้านอาหารเข้ามา สีหน้าขุ่นมัวกว่าปกติ ดูร้ายกาจอย่างมาก

“ใส่ผ้าปิดปากเร็วเข้า! ใส่เร็ว!” ถังซินพูดกับฉางผิงเบาๆ หัวใจเต้นรัวจนจะหลุดออกมา ฉางผิงกำลังจะปิดผ้าปิดปาก อวี้เหวินถิงที่ร่างกายปกคลุมไปด้วยไอเย็นก็มาถึงโต๊ะพวก เขาแล้ว

ถังซินพูด “คุณมาก็ดีแล้ว ตอนแรกฉันว่าจะโทรหาคุณอยู่

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ?” อวี้เหวินถึงโน้มตัวลงมาหาเธอ เสียงเย็นชาเข้ากระดูก “ฉันบอกแล้วไงว่ามันคือสัญญาลับ ระหว่างพวกเรา เธอให้ทุกคนรู้หมดเลยเหรอ?”

ถังซินไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร ขมวดคิ้วถามอย่างอุ่นเคือง “นี่คุณชายอวี้ คุณผิดสัญญาเองไม่ใช่หรือไง! หนึ่งชั่วโมง ก่อน แม่คุณมาดื่มกาแฟกับฉัน บอกว่ารู้เรื่องสัญญาแล้ว อยากจับคู่พวกเราด้วย

เธอยื่นแขนที่เกิดรอยแดงให้เขาดู “และบอกว่าจะเอาของ ขวัญให้ฉัน ใส่สร้อยข้อมือหยกให้ฉันเฉยเลย ดูสิว่าข้อมือ ฉันแดงแค่ไหนเพื่อถอดสร้อยข้อมือออกเนี่ย!”

อวี้เหวินถึงมองแขนเธอ แววตาก็เปลี่ยนไป “เธอไม่ได้เป็น คนบอกแม่ฉันเหรอ?”

“คุณคิดว่าฉันบอกแม่คุณเรื่องสัญญาเหรอ?” ถังซินเข้าใจแล้ว กลอกตาใส่แรงๆ หนึ่งที “สัญญาคุณมีหนึ่งฉบับ ฉันนึก ว่าคุณบอกแม่คุณซะอีก!”

“เธอพลิกเอกสารฉัน แล้วก็……” อวี้เหวินถึงโยนโทรศัพท์ ให้ถังซินด้วยสีหน้าขุ่นมัว “ให้นักข่าวแอบซุ่มอยู่นอกร้าน กาแฟจริงๆ ด้วย

ถังซินดูวิดีโอที่เขาเปิด

หนึ่งชั่วโมงก่อนจริงๆ ภาพเหตุการณ์ตอนเธอเจอคุณแม่อ ในร้านกาแฟ และคุณแม่อวี้ก็ใส่สร้อยข้อมือให้เธอ สีหน้า เต็มไปด้วยยิ้มแย้ม ราวกับชอบเธอมากอย่างไรอย่างนั้น

“ให้ตายเถอะ! แม่คุณมีแผนการเกินไปแล้วนะ?” อินเทอร์เน็ตในวันนี้ก้าวหน้ามาก คาดว่าทุกคนทั้งประเทศ เห็นหมดแล้ว ถังซินโกรธจนมือสั่น

เธอว่าแล้วทำไมคุณแม่อวี้จู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนสีหน้า ที่แท้ก็ แสดงละครให้นักข่าวด้านนอกดูนี่เอง

เ *! ฝีมือร้ายกายเกินไปแล้ว!

“ใครเป็นสาวน้อยตกถังข้าวสารแต่งเข้าตระกูลอวี้ ตระกูล อวี้จะมีข่าวดีเร็วๆ นี้หรือ?” ยิ่งอ่านลงไปข้างล่าง สไตล์การ เขียนพวกนี้ของสื่อทำให้ถังซินชื่นชมจริงๆ “พวกสื่อนี่ใช้ ความสามารถในทางที่ผิดจริงๆ!”

ถังซินปิดโทรศัพท์ ดึงแขนเสื้อของอวี้เหวินถึงออกกำลังจะเดินไป พูดอย่างรำคาญมาก “ไม่ได้ ยังไงฉันก็เป็นมี ศักดิ์ศรีเหมือนกัน ต้องแถลงข่าวเคลียร์!”

อวี้เหวินถิงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน “วิดีโอที่ร้าน กาแฟถ่ายชัดขนาดนั้น จะแถลงยังไง? พวกเขาคิดว่านี่เป็น แผนการเธอด้วยซ้ำ อยากให้ฉันขอเธอแต่งงาน

“แล้วฉันจะทำยังไงดี จะยอมถูกใส่ร้ายแบบนี้เหรอ!”

“เรื่องนี้ฉันจัดการได้” อวี้เหวินถึงพูดอย่างเย็นชา “ถ้าแม่ ฉันอยากเจอเธออีกก็อย่าไปเจอ”

ถังซินหัวเราะฮ่าๆ

คุณป้าประเภทนี้เธอหลบแทบไม่ทัน จะไปเจอกันอีกได้ อย่างไร!

“นี่อา ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานกับพี่สาวคนนี้ งั้นลอง พิจารณาแม่ผมไหม?” ฉางผิงกระโดดขึ้นมาบนเก้าอี้ตั้งแต่ เมื่อไรไม่รู้ เงยหน้ายืนตรงหน้าอวี้เหวินถึง

ฉางผิงเสียงยังเด็กนิดหน่อย แต่ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น “แม่ผมสวยมาก เก่งด้วย คุณแต่งงานกับเธอไม่เสียเปรียบ แน่นอน แถมยังมีลูกชายเพิ่มอีกคน ดีมาก!”

ดวงตา คมชัดเจนของเด็กชาย เต็มไปด้วยพลังชีวิตที่ เปล่งประกายและกระตือรือร้น
“ทำไมเธอเอาแต่สวมผ้าปิดปาก?” อวี้เหวินถึงมองดวงตา สองข้างนั้น รู้สึกเหมือนเคยพบมาก่อน เขายื่นมือออกไปถึง ผ้าปิดปากบนหน้าฉางผิง

ถังซินไวกว่า ดึงฉางผิงมาไว้ด้านหลัง ยิ้มให้กับอวี้เหวิน ถึง “เพราะสุขภาพเขาไม่ดี ในอากาศมีเชื้อแบคทีเรียเยอะ มาก ถึงได้สวมผ้าปิดปากตลอดเวลา”

อวี้เหวินถิงมีออร่าน่ากลัว “ที่นี่คือร้านอาหาร ไม่มีเชื้อ แบคทีเรียเยอะหรอกน่า ถอยไป”

เขาอยากมองเด็กชายคนนี้

“เขาอยากใส่ก็ให้เขาใส่สิ ไปขัดขวางอะไรคุณชายอวี้เห รอ? ” ถังซินฝืนใจพูด “ถ้าคุณชอบเด็กขนาดนี้ ก็หาคนมา คลอดให้สิ อย่ามาจ้องลูกคนอื่นเขา”

ฉางผิงยื่นศีรษะออกมาจากด้านหลังเธอ แล้วรีบพูด “ไม่ ต้องให้ใครคลอดหรอกครับ ก็แต่งงานกับแม่ผมสิ! ผมเป็น ลูกชายให้คุณฟรีๆ เลย ผมฉลาดมากนะ”

“ฉลาดกับผีน่ะสิ!” ถังซินฟาดศีรษะเขาไปหนึ่งที แกล้งพูด อย่างขุ่นเคือง “เธอเกลียดที่พ่อเธอเป็นนักกีฬา พูดแบบนี้ ไม่ได้นะ กลับบ้านไประวังโดนตีเปี๊ยะๆ แน่!”

ฉางผิงกุมศีรษะ น้อยอกน้อยใจ

เขายอมให้แม่แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ดีกว่าไปแต่งกับประธานอะไรนั่น ผู้ชายคนนี้ก็หน้าตาคล้ายเขา ไม่แน่พวก เขาอาจจะเป็นญาติกันก็ได้

เห็นถังซินเกรี้ยวกราดแบบนี้ อวี้เหวินถิงก็ไม่พอใจมาก “พูดจาดีๆ อย่าดีเด็ก”

ถังซิน “…………….

นี่มันพ่อลูกกันจริงๆ ตีนิดตีหน่อยเขาก็ปวดใจแล้ว

“คุณชายอวี้ เรื่องข่าวนั้นให้คุณจัดการแล้วกัน” ถังซินไม่ อยากอยู่ทะเลาะด้วยแล้ว “ฉันต้องรีบพาเด็กน้อยไปส่ง

อวี้เหวินถึงพูด “อยู่ที่ไหน ฉันไปส่งพวกเธอเอง”

“ไม่ๆ คุณไปทําธุระคุณเถอะ” ถังซินฝืนยิ้ม “เราโบกแท็กซี่ กันเอง——”

“ฉันว่า ฉันไปส่งพวกเธอนั่นแหละ” อวี้เหวินถึงขัดคำพูด เธอ ร่างสูงกันทางอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าถ้าถังซินไม่รับปากก็ จะไม่ให้ทางไป

พอออกมาจากร้านอาหาร จู่ๆ ถังซินก็พูดขึ้น “ฉันนึกขึ้นได้ ว่าฉันมีของที่ยังไม่ได้ซื้อ ต้องไปห้างทางนั้นก่อน คุณชายอ เราแยกทางกันตรงนี้เถอะ”

อวี้เหวินถึงมีท่าทางหนักแน่น “ฉันจะไปช่วยพวกเธอถือ

ของ”
เหี้*ไรเนี่ย!

ถัง นคิดข้ออ้างไม่ออก ทำได้เพียงให้อวี้เหวินถึงตามไป ด้วย พาฉางผิงเดินไปข้างหน้า หลังจากออกห่างจากเขา แล้ว ก็พูดเสียงเบากับฉางผิง “นี่เธอกำลังทำอะไร บ้าไป แล้วใช่ไหม!”

“ผมไม่อยากให้ประธานมู่นั่นแต่งงานกับแม่ผมนี่” ฉางผิง มองอวี้เหวินถิงที่อยู่ด้านหลัง “อาคนนี้หน้าตาคล้ายผม ไม่ แน่ว่าเราอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกัน

ก็ใช่ไง พวกเธอเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ

ฉางผิงพูดอย่างชมเชย “พี่ไม่คิดว่าอาคนนี้หล่อมากเหรอ ครับ? พี่ดูกล้ามเนื้อและออร่านั่นสิ ถ้าแม่ผมแต่งงานกับเขา จะต้องไม่เสียเปรียบแน่ๆ”

“เธอเผด็จการแบบนี้ แม่เธอรู้หรือเปล่า?”

ฉางผิงพูดอย่างมั่นใจ “ไม่ แม่ผมเป็นคนที่ซับซ้อนเหมือน กัน ทุกครั้งที่ดูช่องกีฬา ตอนมองผู้ชายสูงหน้าตาดีพวกนั้น ก็กรีดร้องเสียงดังทะลุห้อง”

จู่ๆ อวี้เหวินถึงทางด้านหลังก็พูดขึ้น “นี่เด็กน้อย”
ฉางผิงหยุดฝีเท้าทันที เอียงศีรษะมองเขา “คุณอา มีอะไร เหรอครับ?”

“เชือกรองเท้าเธอหลวม” อวี้เหวินถึงพูด เขาก้าวมาข้าง หน้าสองสามก้าว ย่อตัวลงไป ช่วยฉางผิงผูกเชือกรองเท้า ใหม่อย่างคล่องแคล่ว

แผ่นหลังกว้าง ให้ความรู้สึกเต็มไปด้วยความปลอดภัย