บทที่ 216 ประธานมู่เริ่มเลี้ยงสุนัขแล้ว

มู่เฉินหย่วนเห็นเธอตอบด้วยน้ำเสียงเชื่องช้า ดวงตาขยับ ไปมา หยิบโทรศัพท์จากมือเธอมา

“ประธานฉิน ผม เฉินหย่วนนะ”

เพื่อให้ถังชินได้ยินเนื้อหาบทสนทนา มู่เฉินหย่วนก็เปิด ลำโพง

ถังซินจึงทานอาหารไปด้วยฟังพวกเขาคุยกันไปด้วย และ ให้ เฉินหย่วนอธิบายศัพท์ทางการพวกนั้นเป็นภาษาง่ายๆ สุดท้ายก็ฟังเข้าใจแล้ว

หลังจากวางสาย มู่เฉินหย่วนก็คืนโทรศัพท์ให้ถังซิน “คุณ ไม่เคยทำในส่วนนี้ ไม่รู้ก็ไม่แปลก ผมจะให้ผู้ช่วยจางส่ง ข้อมูลที่เหมือนกันให้คุณ คุณดูเดี๋ยวก็เข้าใจแล้ว

“ประธานมู่ นี่ถือว่าคุณใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัวหรือ เปล่าอ่ะ?” ผู้ช่วยจางจงใจพูด “ถ้าคุณหญิงจะเอาข้อมูล ก็ ควรไปหาที่บริษัทเหอชวนสิ ทำไมต้องเอาของบริษัท ซื่อ ให้เธอด้วย?”

“ข้อมูลพวกนั้นของเหอชวนไม่มีคุณภาพ” มู่เฉินหย่วน หรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชานิดหน่อย “เก็บคำพูดนายซะ อย่าพูดมาก”

ถังซินรู้จุดประสงค์ของเขา กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ“ขอบคุณค่ะคุณชายมู่

“ยินดีครับ”

ทานอาหารกลางวันที่บ้านผู้ช่วยจาง อยู่อีกสักพัก ถังซินก็ จะกลับแล้ว เธอยังมีธุระต้องจัดการ ข้อมูลพวกนั้นที่ผู้ช่วย จางให้มา เธอต้องรีบกลับไปอ่านให้หมด

ถังซินจะไป มู่เฉินหย่วนก็จะไปเหมือนกัน

ผู้ช่วยจางกันเขาไว้ ยิ้มอย่างจริงใจ “ประธานมู่ ไหนๆ ก็ เสียเวลาช่วงเช้าไปแล้ว ขออีกไม่กี่นาทีได้ไหม?”

“มีธุระเหรอ?”

ผู้ช่วยจางผิวปาก มู่เฉินหย่วนก็เห็นเยอรมันเชพเพิร์ดน่า เกลียดน่าชังวิ่งเข้ามาอย่างร่าเริงและขยันขันแข็ง เขาลากผู้ ช่วยจางมาบังตัวเองไว้ ใบหน้ามืดมนแล้ว

“ประธานมู่ นี่คือหมา ไม่มีขน” ผู้ช่วยจางพูด “คุณสะดวก เลี้ยงมันไหม? ”

“นายพูดอีกทีสิ?” มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างเย็นชา กดดัน อย่างมาก

ผู้ช่วยจางรีบพูด “ประธานมู่ นี่มันไม่ใช่หมาธรรมดานะ นี่ เยอรมันเชพเพิร์ด มันฉลาดมาก ช่วยเฝ้าบ้านได้ด้วย”
“บ้านฉันมีระบบป้องกัน

ออกไปข้างนอกใช้งานได้นะ? มันช่วยแทนสิ่งของด้วย”

“มีคนขับรถ

ทุกประโยคถูก เฉินหย่วนสวนกลับหมด ผู้ช่วยจางเหนื่อย ใจมากแล้ว จากนั้นเขาก็เกิดปิ๊งไอเดีย “ประธานมู่คุณไม่รู้ล่ะ สิ คุณหญิงถังตั้งชื่อให้มันด้วยนะ ชื่อว่าวิ่งฝู”

”

ผู้ช่วยจางพูดต่อ “คุณหญิงถังก็อยากเลี้ยงเหมือนกัน แต่ เธอไม่มีสนามหญ้า คอนโดที่อาศัยก็ไม่ให้เลี้ยง ตั้งชื่อให้ แมวว่า เจาฉาย ตั้งชื่อให้เยอรมันเชพเพิร์ดว่าวิ่งฝู ซึ่งมีความ หมายว่าให้ประสบความสําเร็จและรวยๆ ไง!”

มู่เฉินหย่วนมองเยอรมันเชพเพิร์ดที่อยากมาคลอเคลียตน เขาขยับไปด้านหลังด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“ไม่เลี้ยง”

เขาไม่สนใจจะเลี้ยงสัตว์

“ประธานมู่ ลองคิดดูอีกที” ผู้ช่วยจางค่อยๆ โน้มน้าวอย่าง มีขั้นตอน “คุณหญิงถังชอบมันมาก ต่อไปคุณพามันไปถึง ประตูบ้านคุณหญิงถัง คุณหญิงถังต้องเชิญคุณเข้ามาดื่มชา อย่างเต็มใจมากแน่ๆ
มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะ “ฉันจะได้ดื่มชาหรือไม่ ต้องพึ่ง มันเหรอ?”

ผู้ช่วยจางลูบคาง พลางนึก “ผมเห็นท่าทางคุณหญิงถังไม่ อยากเจอประธานมู่ ประธานมไม่คิดงี้เหรอ?”

ภายใต้การโน้มน้าวของผู้ช่วยจาง ตอนมู่เฉินหย่วนจะ ไป มือซ้ายถือกรงของเยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อย มือขวาถือ อาหารสุนัข ดูแล้วอบอุ่นใจ แต่สีหน้าท่าทางยากจะคาดเดา

ระหว่างทางขับรถกลับ มู่เฉินหย่วนก็มองกรงที่วางอยู่ที่นั่ง ผู้โดยสารด้านหน้า เยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อยลืมตามองเขา กระดิกหางไม่หยุด มันอยากออกมาจากกรงมาก

เขาละสายตาออกมา นวดหว่างคิ้ว “ฉันบ้าไปแล้วจริงๆ”

ทั้งๆ ที่เกลียดการเลี้ยงสัตว์ ตอนนี้กลับเลี้ยงสัตว์ เพราะผู้ หญิงที่ชื่อถังซินชอบมัน ดูเหมือนเส้นตายของเขาจะถูกเธอ เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

บ้าไปแล้วจริงๆ!

เพราะแร็กดอลล์ตัวน้อยยังเด็ก และถังซินเอาของเล่น และอาหารแมวกลับมาจากบ้านผู้ช่วยจางด้วย มันก็ไม่แปลกที่ วิ่งกลิ้งไปมาในห้องรับแขก

หลี่เจ๋อก็ชอบแร็กดอลล์ตัวน้อยมากเหมือนกัน เล่นกับมัน ทั้งวัน ซึ่งทำให้ลู่เหวินซูเศร้ามาก

มารับหลี่เจ๋อวี้ในวันต่อมา เห็นเธอเล่นกับแมวตั้งแต่เช้าตรู่ ลู่เหวินซูก็พูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ฉันไม่หล่อแล้วใช่ไหม? ทำไมเธอลูบแมว ลูบฉันไม่ดีกว่าเหรอ?”

หลี่เจ๋อวี้เตะเขาหนึ่งที “นี่มันกลางวันแสกๆ ทำตัวดีหน่อย ได้ไหม!”

“ฉันเป็นคนดีมาก! ” ลู่เหวินซูจับไหล่เธอไว้ ยกหาตาขึ้น หัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “ไอ้เจ้าตัวน้อยนี่มันทำให้เธอมีความสุข ได้ไหม? ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”

“ลู่เหวินซูนายมันเจ้าชั่วร้าย!”

ถังซินเห็นทั้งคู่ทะเลาะกัน อยากเอาน้ำสาดใส่ตัวลู่เหวินซู

จริงๆ

ชีวิตโคตรลำบากเลย!

รถเบนซ์ที่ถังซินขับเอาไปเก็บดูแล บริษัทเหอชวนกับ บริษัทมู่ชื่ออยู่ตำแหน่งเดียวกันพอดี ลู่เหวินซูจึงไปส่งเธอ ตอนคุยกันก็ถามเธอ “แมวที่พวกเธอเลี้ยงชื่อว่าอะไรน่ะ?”

“เจาฉาย”
“วะฮ่าๆๆ!” ลู่เหวินซูหัวเราะขึ้นมาอย่างโอเวอร์ “พี่สอง ของฉันเลี้ยงเยอรมันเชพเพิร์ดชื่อวิ่งฝู แมวที่เธอเลี้ยง อ เงาฉาย พวกเธอจะทําฉันนําตายแล้วเนี่ย!”

“เป็นไปไม่ได้มั้ง ประธานมู่เนี่ยนะเลี้ยงหมา?” หลี่เจ๋อวี้ ประหลาดใจมาก “ประธานมู่เกลียด สัตว์ขนยาวไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนมีพนักงานไม่ได้ตั้งใจเอาแมวมาที่บริษัท เขาเห็น เลยหักโบนัสไปครึ่งปีแน่ะ”

“เธอไม่เข้าใจสินะ สิ่งที่เกลียดมันเปลี่ยนไปได้” ลู่เหวิน ซูมองถังซินผ่านกระจกหลังหนึ่งที พูดอย่างคลุมเครือ “อาจ จะเพราะใครบางคน”

ถังซินกลอกตาใส่เขาหนึ่งที “ตั้งใจขับรถนายไปเถอะ!”

“ครับๆ ผมเชื่อฟังคำพูดของพี่สะใภ้สองอยู่แล้ว” ลู่เหวิน ยิ้มกว้างพูด “ฉันเรียกพี่สะใภ้สองเป็นคนแรกนะ ต่อไปพวก พี่กลายเป็นแฟนกันก็จำความดีฉันเอาไว้ก็พอ”

ใบหน้าหลี่เจ๋อวี่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ โอดครวญ อย่างเย็นชา ” เฉินหย่วนเขาไม่เหมาะสมกับซินซินของเรา หรอก! ”

“ไม่เหมาะสมตรงไหน?”

“ไม่เหมาะก็คือไม่เหมาะ เขานิสัยไม่ดีเกินไป ขจัดมลทิน ไม่หมด!”
“ก็ได้ๆ ขจัดมลทินไม่ได้ก็ไม่ได้” ลู่เหวินซูจับมือเธอมา จูบแรงๆ หนึ่งที “เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่น ฉันเข้าข้างนางฟ้าตัว น้อย!”

ถังซิน “……

คราวหน้าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ออกมากับพวกเขาแล้ว!

พอถังซินถึงบริษัท จัดการเอกสารที่สะสมมาสองวันนี้ เพิ่ง จะยุ่งไปสักพักหนึ่ง ผู้ช่วยก็ผลักประตูเข้ามา บอกว่านัดผู้รับ ผิดชอบของบริษัทหวนย่าแล้ว ว่างเช้านี้

เธอถือสัญญาที่ผู้ช่วยเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วไปทำ สัญญาที่ร้านกาแฟ

อุปกรณ์ที่โรงงานบริษัทหวนย่าใช้นั้นนําเข้าจากประเทศ D มีประสิทธิภาพดีมาก แต่ราคาเครื่องจักรสูง ตอนแรก บริษัทเหอชวนก็ไม่ได้วางแผนที่จะซื้อสินค้านี้มากเท่าไร อยากจะจัดจ้างคนภายนอกให้กับบริษัทหวนย่า

เมื่อก่อนบริษัทหวนย่าเคยร่วมงานกับบริษัทมู่ชื่อและ บริษัทเหอชวน และไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน บวกด้วยน้ำเสียง ที่อ่อนน้อมถ่อมตนของถังซิน พอผู้รับผิดชอบโทรศัพท์ สอบถามเสร็จ ก็เซ็นราคาสัญญาเลย

ผู้รับผิดชอบของบริษัทหวนย่าบอกว่ามีธุระต้องจัดการ ปฏิเสธการรับประทานอาหารกลางวันกับถังซินอย่างสุภาพ ถังซินก็ไปส่งพวกเขา