บทที่ 213 ประธานมู่ผู้ที่อยากช่วยแต่ถูกรังเกียจ (2)

“โอ้พระเจ้า สวยเกินไปแล้ว!”

“ใช่ไหมล่ะ เอลิซาเบธเป็นแชมเปี้ยนการแข่งขันแมวระดับ ประเทศ ปีซ้อนด้วย!” แมวที่รักถูกคนชอบขนาดนี้ ผู้ช่วย จางก็พอใจอย่างมากไปโดยปริยาย

ผู้ช่วยจางอยากให้ถังซินอุ้มเอลิซาเบธ ตอนไปจับ เอลิซา เบธก็กระโดดขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว กระโดดไปบนคอนโด แมวที่อยู่ใต้หลังคา เย่อหยิ่งอย่างมาก

ผู้ช่วยจางเกากีรษะ เอ่ยอย่างหมดหนทาง “ช่างเถอะ เรา ไปดูลูกสาวเธอดีกว่า”

เขาพาถังซินเข้ามาในห้องดูแร็กดอลล์ตัวน้อย

แร็กดอลล์น้อยเพิ่งหย่านม ตัวใหญ่เพียงฝ่ามือเท่านั้น ขาวดุจก้อนหิมะ ข้างหูมีสีเทาแซม เดินเซไปมา ติดคนมาก

ถังซินมองมันย้ำมือตัวเอง หัวใจก็แทบจะละลาย อยากอุ้ม กลับไปเดี๋ยวนี้เลย

ผู้ช่วยจางถาม “เมื่อก่อนคุณหญิงถังเคยเลี้ยงแมวไหม?”

..ไม่เคยค่ะ”

ผู้ช่วยจางอธิบายอย่างละเอียดให้ถังซินฟังว่าแมวเลี้ยงอย่างไร ช่วงไหนทานอาหารแมวแบบไหน ถังซินฟังอย่าง ใจ และหยิบโทรศัพท์ออกมาจดไว้

“บ๊อก!”

จู่ๆ ก็มีหมาดำตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจากในสนามหญ้า ทำให้ถัง ซินตกใจสะดุ้งโหยง

หลังจากมองดีๆ ถังซินก็พบว่ามันคือพันธุ์เยอรมันเนกไทสี ดำ ดูน่าเกรงขาม และมีเยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อยน่าเกลียด น่าชังเดินโซเซตามหลังมันเข้ามาด้วย

ถังซินเอ่ยอย่าประหลาดใจ “คุณเลี้ยงเยอรมันเชพเพิร์ด ด้วยเหรอ?”

“ใช่ครับ มันชื่อคริสต์” ผู้ช่วยจางเรียกเยอรมันเชพเพิร์ด เข้ามา ด้วยท่าทางที่กังวลในความคาดหวัง “นอกจากกิน ของไม่มีประโยชน์แล้ว ยังออกไปเที่ยวหาแฟนอีก”

ที่แท้เยอรมันเชพเพิร์ดตัวนี้ก็ร่าเริงสุดๆ สนามหญ้าก็เอา ไม่อยู่ ชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆ ฝั่งตรงข้ามน้องสาวเจ้าถิ่นก็ เลี้ยงเยอรมันเชพเพิร์ดเหมือนกัน เยอรมันเชพเพิร์ดสองตัว เล่นด้วยกัน ต่อมาเยอรมันเชพเพิร์ดของน้องสาวเจ้าถิ่นก็ตั้ง ท้อง

น้องสาวโกรธแทบตาย วิ่งมาด่าผู้ช่วยจางหนึ่งชุด ผู้ช่วย จางยิ้มขอโทษและให้เงินช่วยเหลือ สุดท้ายน้องสาวเจ้าถิ่น ก็หายโกรธ เอาลูกเยอรมันเชพเพิร์ดมาทิ้งไว้ให้เขาแล้วจากไป

ถังซินหัวเราะจนโน้มตัวไปข้างหน้าข้างหลัง พูดอย่าง ยินดีบนความทุกข์คนอื่น “ฉันนึกว่าเยอรมันเชพเพิร์ดมันน่า เกรงขามมากๆ มาโดยตลอด ไม่คิดว่าเยอรมันเชพเพิร์ดบ้าน คุณมันที่มน่ารักแบบนี้ ยังแอบไปหาทำมิดีมิร้ายหมาตัวอื่น อีก”

ผู้ช่วยจางถอนหายใจ “คุณหญิงถัง ผมเป็นทุกข์มาก อย่า หัวเราะผมได้ไหม?”

“ไม่หัวเราะแล้ว” ถังชินไม่ได้แกล้งอีก เอ่ยถามเขา “แล้ว เจ้าตัวน้อย ทํายังไง คุณเลี้ยงมันเหรอ?

“เลี้ยงไม่ไหว ใช้พลังมากเกินไป”

พอถังซินเห็นแววตาเขา ก็รู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไร รีบ พูดทันที “ไม่ได้นะ ที่ฉันอาศัยอยู่มันไม่มีสนามหญ้า ไม่ให้ เลี้ยงแน่ๆ แล้วฉันก็เลี้ยงไม่ดีด้วย”

“เฮ้อ เยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อยผู้น่าสงสาร” ผู้ช่วยจางลูบ เยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อย “รอมือผมหายดีค่อยหาเจ้าของ ให้แกนะ”

คุยกันไปสักพักหนึ่ง ถังซินก็กำลังจะไป แต่เธอรู้สึกผิดถ้า เอาแร็กดอลล์กลับไปฟรีๆ อยากเอาเงินให้ผู้ช่วยจาง ผู้ช่วย จางให้ตายอย่างไรก็ไม่เอา
“คุณหญิงถัง ถ้าคุณให้เงินผมจริงๆ แสดงว่าคุณดูถูกผม นะ” ผู้ช่วยจางพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมเห็นว่าคุณชอบแมว ผมถึงให้คุณเลี้ยงมัน

ถังชินคิดสักพักแล้วพูด “งั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเถอะ”

ผู้ช่วยจางชี้ไปที่มือที่พันพลาสเตอร์ไว้ “สภาพผมแบบนี้ ออกไปไม่ค่อยสะดวก ได้ข่าวว่าคุณหญิงถังทำอาหารอร่อย ไม่งั้นคุณหญิงถังก็ทำอาหารมาให้ผมสักมื้อแล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

ยังไงวันนี้เธอก็พักผ่อน กลับไปต้องทำอาหารให้ตัวเอง สู้ ทําที่นี่ดีกว่า

ถังซินกำลังไปที่ห้องครัว ออดประตูก็ดังขึ้น

ผู้ช่วยจางรีบออกไปด้านนอก มู่เฉินหย่วนมาแน่ๆ แต่ พอเปิดประตูไปเห็นเขาก็แกล้งทำท่าทางประหลาดใจ “ประธานมู่ มาได้ยังไงเนี่ย?”

“เอาเอกสารมาให้นาย

“อ๋อขอบคุณครับเจ้านาย” ผู้ช่วยจางรับเอกสารมา อยาก ใช้ขาปิดประตูใหญ่ มู่เฉินหย่วนก็ดันเอาไว้

ผู้ช่วยจางถาม “ประธานมู่ มีอะไรเหรอครับ?
มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามอย่างสบายๆ “ฉันเป็นเจ้านายของนาย เจ้านายเดินทางเอาเอกสารมาให้ตั้งไกล ไม่เชิญเข้าไปดื่ม นําหน่อยหรือไง?”

“เพราะผมคิดว่าประธานมู่ไม่ควรเข้ามาในบ้านผม” ผู้ช่วย จ้างยิ้มกว้างพูด “ประธานมู่ลืมแล้วเหรอ คุณไม่ชอบสัตว์ขน ยาวนี่ ผมเลี้ยงแร็กดอลล่นะ”

“แร็กดอลล่คืออะไร?

“แมวพันธุ์หนึ่ง”

สีหน้าท่าทางของมู่เฉินหย่วนเปลี่ยนเป็นสะเทือนใจอย่าง มาก ถึงขั้นรังเกียจ

เขาไม่ค่อยอยากเข้าไปเลย

“ผู้ช่วยจาง ตู้เย็นบ้านคุณ ไม่มีผักเลยอ่ะ!”

มู่เฉินหย่วนกำลังจะเข้าไป เสียงถังซินก็ดังขึ้นมาจากใน ห้อง แถมยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากตรงนี้ “เครื่องปรุงรสกับ น้ำมันก็ไม่มี ไม่งั้นเราไปซื้อกันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกันไหม”

ตอนถังซินเดินเข้ามา ก็เห็นมู่เฉินหย่วนด้านนอกประตู พอดี

ทั้งคู่สบตากัน ใจเธอกระตุกอย่างแรง และละสายตาออก มาอย่างรวดเร็ว “ถ้าพวกคุณมีเรื่องต้องคุยกัน ฉันขอตัวเข้าไปก่อนนะ”

“ไม่มีอะไร พวกเราไม่มีอะไร” ผู้ช่วยจางรีบพูด “ประธาน มู่มาส่งเอกสาร บอกว่ามีธุระมาหาผม ไม่งั้นให้ประธานมู่ ไปส่งคุณที่ซูเปอร์มาร์เก็ตไหม ระหว่างทางผมก็คุยธุระกับ ประธานมู่ไปด้วยก็ได้

พูดจบก็เอียงศีรษะไปถามมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ คุณไม่มี ปัญหาใช่ไหม?”

มู่เฉินหย่วนตอบม

ถังซินตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เธอไม่ค่อยอยากคุ ยกับมู่เฉินหย่วน แต่รับปากผู้ช่วยจางไว้แล้วว่าจะทำอาหาร ให้เขาทาน สุดท้ายก็ทำได้เพียงออกไปกับพวกเขา

ผู้ช่วยจางอ้างว่ามือไม่สะดวกเลยไปนั่งเบาะหลัง

ถังซินต้องนั่งที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า

ผู้ช่วยจางบอกตำแหน่งซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุดกับมู่เฉิน หย่วน จากนั้นก็คุยเพ้อเจ้อเรื่องงาน แค่สร้างเรื่องว่าพวก เขากำลังคุยธุระกัน มู่เฉินหย่วนก็ตามน้ำได้ดีมาก

ทางนี้คนไม่เยอะ สวมชุดสูท มู่เฉินหย่วนที่ขายาวใหญ่ เหมือนฮอร์โมนเลย เดินไปที่ไหนก็ดึงดูดสายตา บางคนก็ เข้ามาถามว่าเขาคือดาราใช่ไหม
ถังซินแอบพึมพำในใจ: หน้าตาดีแล้วยังไง เต็มไปด้วย เล่ห์เหลี่ยมปีศาจ!

เฉินหยวนจะไปเอารถเข็น เธอดึงมาแล้วพูดอย่างเย็นชา “ฉันเข็นเอง ไม่รบกวนคุณ ฉันว่าคุณไปยืนรอที่แคชเชียร์ก็ พอแล้ว อาจจะได้เงินไม่น้อย!”

เธอเข็นรถเข็นไป เข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยอารมณ์ ฉุนเฉียว

มู่เฉินหย่วนอึ้งก่อนเลย จากนั้นก็หัวเราะเสียงทุ้มขึ้นมา รู้สึกสบายใจไม่น้อย

เขาชอบถังซินแบบนี้ ที่ยิ้มเป็น โกรธเป็น พิสูจน์ว่าเธอยัง อยากคุยกับเขาอยู่ ไม่ใช่ท่าทางเย็นชาและตัดเยื่อใยตอน อยู่ที่บ้าน ในวันนั้น

ผู้ช่วยจากเข้ามาใกล้ พูดอย่างคลุมเครือ “ประธานมู่ ผม อยู่กับคุณมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนระบาย อารมณ์กับคุณเลย แถมคุณยังหัวเราะอีก คุณว่าแปลก ไหม?”

มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างเย็นชา

ผู้ช่วยจางหดคอ พูดต่อ “เมื่อก่อนผมเคยได้ยินเพื่อน นักเรียนสาวหลายคนบอกว่า ผู้หญิงอยากได้อะไรคุณก็ให้ เขา แต่ห้ามหลอกเธอ ห้ามปั่นหัวเธอเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น คนที่ซวยก็คือคุณ”
“จางเฉิง”

“เฮ้ หาไมเหรอครับประธาน ?

เฉินหย่วนตบบ่าเขา พูดด้วยแววตาสงสาร “รู้เยอะขนาด นี้ จะกลายเป็นเพื่อนสาวอยู่แล้ว ทำไมยังไม่มีแฟนสักที?”

ดูสิ ทํางานให้กับเจ้านายแบบนี้เหนื่อยใจเกินไปแล้ว!

“นี่ผมไม่ได้รอประธานมู่นะ รอฟ้าประทานมาให้อยู่ไง! ผู้ ช่วยจางเอ่ยอย่างหมดหนทาง “ประธานมู่ โอกาสดีแบบนี้ คุณไม่ไปคุยกับคุณหญิงถังสักสองสามประโยคหน่อยเห รอ?”

เห็น เฉินหยวนไม่ขยับ ผู้ช่วยจางก็ลองพยายามดู “งั้น……ผมไป?”

“ไปซะ”

ผู้ช่วยจางผู้น่าสงสารแอบออกไปเงียบๆ

ไม่นานมู่เฉินหย่วนก็เจอถังซินที่บริเวณของสด เธอถือ กระเป๋าเชือกกำลังเลือกปลาในอ่างปลางอยู่ ท่าทางตั้งใจ ให้ความรู้สึกสบายใจอย่างมาก

เขาเดินเข้าไปถาม “อยากให้ผมช่วยไหม?”

ถังซินเอียงศีรษะมองเขา
เธอยังไม่พูดอะไร ป้าที่สวมผ้ากันเปื้อนข้างๆ ก็โบกมือ เอ่ยอย่างรำคาญนิดหน่อย “นี่พ่อหนุ่ม สวมชุดสูทเดินไกลๆ หน่อย ชุดสูทนี้ดูก็รู้แล้วว่าแพง ถ้ามันเปื้อนพวกป้าจะทำยัง ไง? พ่อหนุ่มเหมือนดูไม่เป็นหรอก ให้แฟนทำก็พอแล้ว!”