บทที่ 211 หึงลูกชายตัวเอง

คนที่สำคัญมาก?

นึกถึงเมื่อครู่ที่เธอคุยกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อวี้ เหวินถึงก็หงุดหงิดในใจ เขาพูดอย่างเย็นชาแข็งทื่อ “ซ่งจิ้ง เหอ วันที่ยี่สิบเดือนหน้าคุณก็แต่งงานแล้ว ระวังถ้อยคำกับ การกระทําด้วย

“ฉันต้องระวังอะไรนะ?” ซ่งจิ้งเหอมองเขา

ใบหน้าเด็ดเดี่ยวและน้ำเสียงเย็นชาแข็งทื่อนั้น เธอรู้ใน ทันที ยกริมฝีปากยิ้ม

ชายคนนี้ หึงลูกชายตัวเองจริงๆ เหรอ?

ก่อนอยู่ในห้องโถงงานเลี้ยง คนเยอะมากเกินไป เธอไม่ กล้าเข้าใกล้เขา และไม่กล้าคุยอะไรด้วย แต่ตอนนี้ในรถมี เพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

“อวี้เหวินถิง คุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริง——” ซ่งจิ้งเหอเม้ม ริมฝีปากแดง กำลังจะพูดอะไร โ? รศัพท์ที่ตัวของอวี้เหวิน งก็ดังขึ้นมา แทรกคำพูดของเธอ

รถชนิดนี้ควบคุมความสมดุลไม่ง่าย อวี้เหวินถึงต้องเอา โทรศัพท์ออกมาวางในรถและเปิดลำโพง

“พี่เหวินถิง อยู่ไหน?
พอรับโทรศัพท์ เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนก็ดังเข้ามา เสียง หวานและนุ่มนวลมาก

ซ่งจิ้งเหอเหมือนถูกคนเอาน้ำเย็นสาด ทั้งร่างเย็นเฉียบไป หมด

คำเรียกนี้สนิทสนมเกินไปแล้ว

อวี้เหวินถึงไม่ได้สังเกตสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของ ซ่งจิ้งเหอ แค่รำคาญกับโทรศัพท์สายนี้มาก แต่กำลัง พะว้าพะวังอยู่ พยายามกดความรำคาญไว้ให้มากที่สุด “ฉัน กำลังอยู่ระหว่างทางกลับ มีอะไร?”

“พ-พี่มาหาฉันที่ที่เรากินข้าวกันเมื่อคราวที่แล้วได้ไหม?” หญิงสาวออดอ้อนเขา และพูดอย่างน้อยอกน้อยใจมาก “พวกเขาแกล้งฉัน…..”

“เฮ้ๆ พิงถิงเธออย่าพูดซีซั่วนะ เราแกล้งเธอที่ไหน?”

“ก็ใช่น่ะสิ ทั้งๆ ที่นายพนั้นแพ้เองแท้ๆ!

“รีบเรียกแฟนเธอมาดื่มเบียร์ซะ!”

หญิงสาวพูดจบ ทางนั้นก็มีเสียงสี่ห้าเสียงดังเข้ามา ทุก คนกำลังหัวเราะสนุกสนาน เย้าแหย่หญิงสาว หญิงสาว โมโหไม่ให้พวกเขาพูดจาซี้ซัว

อวี้เหวินถึงพูด “ฉันไปไม่ได้ โทรให้คนอื่นไปรับเธอ”
“ฉันรอได้” หญิงสาวพูดอย่างระมัดระวังมาก ให้ความรู้สึก ขอร้อง “พี่เหวินถึง พี่มารับฉันเถอะ อย่าให้พวกเขาหัวเราะ เยาะฉัน”

หลังจากเงียบอยู่นาน อวี้เหวินถึงก็พูด “ฉันจากนี้ไปค่อน ข้างนานนะ เธอรอฉันหน่อยแล้วกัน”

“อืม ฉันรอพี่นะ”

อวี้เหวินถึงรีบกดวางสาย สายตามองมาข้างๆ

ซ่งจิ้งเหอนั่งเงียบอยู่ตรงนั้น มุมปากยกยิ้มราวกับว่าไม่ได้ รู้สึกไม่ดีอะไร

ซ่งจิ้งเหอถึงขั้นพูดอีกว่า “คุณชายอวี้ ถ้าคุณรีบไปรับแฟน ล่ะก็ปล่อยฉันลง ตรงนี้โบกรถง่ายมาก

เขาคัดค้านอย่างเผลอตัว “เธอไม่ใช่แฟนฉัน”

“อ่อ” ซ่งจิ้งเหอพยักหน้า หัวเราะเบาๆ “ยังไงเดี๋ยวก็กลาย เป็นแฟน”

อวี้เหวินถึงทนน้ำเสียงเธอไม่ไหว ขมวดคิ้วแน่นจน สามารถบีบแมลงวันตายได้ เขาโทรศัพท์ออกไป เมื่อลงจาก สี่แยกเขาก็จอดรถ

ข้างถนนมีรถเบนซ์สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน ชายที่ยืนอยู่ข้างรถ ก็เดินเข้ามาทักทาย
“คุณชายอวี้”

หลังจากอวี้เหวินถึงรอให้ซ่งจิ้งเหอลงจากรถไปก็อธิบาย ให้ชายคนนั้นฟัง “ไปส่งคุณหญิงซ่ง ฉันมีธุระ”

จากนั้นก็ขึ้นรถอย่างรวดเร็วและขับรถออกไป

เขาเลื่อนเปิดประตูรถ พูดด้วยน้ำเสียงเคารพ “คุณหญิง ข่ง เชิญครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

นั่งภายในรถ ซ่งจิ้งเหอมองไปทางที่อวี้เหวินถิงออกไปอยู่ ตลอดเวลา ตกอยู่ในภวังค์นึกถึงโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ และเสียง ของผู้หญิงคนนั้น ไม่สบายใจ

เธอถามชายที่ขับรถโดยไม่ได้คิดอะไร “นายอยู่กับคุณชา ยอวี้นานแค่ไหนแล้ว?”

“สองปีครับ” เขาพูด “ผมมีหน้าที่ในชีวิตประจำวันของคุณ ชายอวี้ ปกติตอนเขาไม่ขับรถ ผมจะเป็นคนขับรถให้

“นายกลับมาจากนิวยอร์กกับเขาเหรอ?”

“ใช่ครับ”

ซ่งจิ้งเหอถามอีก “ในเมื่อนายอยู่กับเขานานขนาดนี้ แล้วรู้ ไหมว่าเขามีแฟนมาแล้วกี่คน?”
“คุณชายอวี้บ้างานมากครับ ไม่มีผู้หญิงข้างกายเลย” เขา พูดติดตลก “เพราะแบบนี้ ผมมักจะสงสัยว่าคุณชายอวี้มี รสนิยมทางเพศที่แตกต่างหรือเปล่า

ปีที่ผ่านมาไม่มีเลยเหรอ?

ซ่งจิ้งเหอโล่งอก แต่นึกถึงหญิงสาวคนนั้นในโทรศัพท์ เมื่อครู่ “บางทีนายอาจจะไม่รู้ล่ะมั้ง ก่อนหน้านี้มีหญิงสาว โทรหาเขา เรียกให้เขาไปรับด้วย”

เขาคิดสักพักแล้วพูด “ที่คุณพูดหมายถึงคุณหญิงผิงถิงใช่ ไหมครับ? พ่อของเธอผู้บัญชาการกาวสนิทกับคุณพ่อของ คุณชายอวี้ครับ คุณชายอวี้ต้องดูแลคุณหญิงผิงถิง”

“งั้นเหรอ? ” ซ่งจิ้งเหอนึกถึงสี่ปีก่อน ภาพเหตุการณ์ที่ ถูกคุณแม่อวี้นัดคุยนั้น นัยน์ตาเผยความเกลียดชังออกมา “จริงๆ ด้วย คนในวงการเดียวกันอยู่ด้วยกันได้

เส้นทางที่เธอเคยเดิน ห้ามให้ลูกชายเธอเดินอีกครั้ง!

สักวันหนึ่ง เธอจะให้คุณแม่อวี้มาร้องขอตน เอาความเสื่อม เสียในวันนั้นคืนกลับไป!

ไม่นานรถก็มาถึงชุมชนที่ซ่งจิ้งเหออาศัยอยู่

เพราะชุมชนมีคุณภาพสูง รถที่ไม่ได้ลงทะเบียนเข้าไปไม่ ได้ เขาเลยปล่อยให้ซ่งจิ้งเหอลงที่ประตูทางเข้า
เขาเลี้ยวรถกำลังจะออกไป แต่เหลือบมองซ่งจิ้งเหอทาง กระจกหลังอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอกำลังเดินเข้าไปข้างใน ทันใดนั้นก็มีเด็กชายตัวน้อยวิ่งออกมา

เด็กชายสวมผ้าปิดปากจึงเห็นใบหน้าไม่ชัด ดูแล้วสูง ประมาณร้อยสี่สิบกว่าเซนติเมตร เงยหน้าพูดอะไรกับซ่งจิ้ง เหอ ซ่งจิ้งเหอเหมือนอยากจะอุ้มเด็กชายแต่อุ้มไม่ไหว เธอ ขยี้ผมของเขาอย่างแรง ทั้งคู่จูงมือกันออกไป

เขาตกใจจนอึ้งไปเลย

หลังจากอ่านข่าว เขารู้ว่าคุณหญิงซ่งจะแต่งงานกับ ประธานมู่วันที่ยี่สิบเดือนหน้า ข่าวนี้คาดว่าพรุ่งนี้คนจะรู้ทั้ง ประเทศ

แต่เหตุการณ์ในตอนนี้ คุณหญิงซ่งมีลูกแล้วจริงๆ เหรอ?

จากนั้นเขาก็คิดว่าตัวเองคิดมากไปเองแน่ๆ ไม่แน่ว่าเด็ก ชายคนนั้นอาจจะเป็นลูกของญาติซ่งจิ้งเหอก็ได้ ยังไงผู้ หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะแต่งงาน จะมีเรื่องอื้อฉาวแบบนี้ได้ อย่างไร?

พอคิดแบบนี้แล้ว เขาก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้ด้านหลัง ขับรถออกไป

ตอนตื่นขึ้นมา หัวใจถังซินก็ยังคงไม่สบายใจ
ดูเหมือนว่าเธอจะคุยกับอวี้เหวินถึงแล้วสลบไป ทำไมตื่น ขึ้นมาแล้วมาอยู่ที่คอนโดได้?

“ซินซิน ตื่นแล้วเหรอ?”

หลี่เจ๋อวี่ผลักประตูเข้ามา สวมชุดสะอาด ในมือถือไม้ถูพื้น หนึ่งอัน ดูแล้วน่าตลก ทนใบหน้าอ้วนกลมไม่ได้ มองดูแล้ว น่ารักมาก

เห็นถังซินตื่นแล้ว เธอพุ่งเข้ามาพูด “ต่อไปนี้ไม่ว่าเธอจะ เข้าร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลอะไรก็ตาม ห้ามดื่มเบียร์แล้ว เมื่อ คืนประธานมู่มาส่งเธอ เธอเมาจนไม่ได้สติ ทําฉันตกใจแทบ ตาย”

ถังซินมุมปากกระตุก

เธอดื่มแชมเปญไม่ถึงถึงสองแก้วเลย ตื่นมาก็งงไปหมด เธอคออ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ? อีกอย่าง เธอจำได้ว่าหัวใจ เต้นเร็วมาก เร็วจนทำให้รู้สึกไม่ดีและสลบไป!

แต่ประเด็นสำคัญของเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ แต่เป็น “ประธาน มู่มาส่งเธอ” คำพูดนั้นต่างหาก

ถังซินถาม “มู่เฉินหย่วนมาส่งฉัน?”

“ใช่” หลี่เจ๋อขยับแว่น พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันให้เขาวาง เธอไว้บนโซฟา เขามาส่งเธอถึงห้อง ตั้งใจจะเอาเปรียบเธอ ยังไงอย่างงั้นเลย”
ถังขนคิดว่าเสียหน้ามากเกินไป

บอกแล้วว่าจะออกห่างจากบริษัทมู่ซื่อและมู่เฉินหย่วน สรุปห่างมาได้ไม่เท่าไรก็ถูกมู่เฉินหย่วนมาส่ง!

“ต่อไปฉันไปร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลอะไร จะต้องโทรมา หาฉันล่วงหน้านะ” ถังซินตบบ่าหลี่เจ๋อ กำชับอย่างระแวง “ความปลอดภัยของฉันพึ่งเธอแล้วนะ”

หลี่เจ๋อวี่ตอบอื้อ

จากนั้นก็มองถังซินตั้งแต่หัวจรดเท้า เผยสีหน้าท่าทาง อายที่จะพูดมันออกมา “เธอ……

“เปล่านะ!” ถังซินขัดความคิดเพ้อเจ้อของเธอ

ถึงมู่เฉินหย่วนจะหลอกเธอทำไม่ถูกต้อง แต่เรื่องฉวย โอกาสแบบนั้น ถังซินมั่นใจว่าเขาไม่มีทางทำเด็ดขาด

ถังซินจิตใจไม่ค่อยสบาย บวกกับช่วงนี้เธอทำงานตลอด เวลา ไม่ได้พักผ่อนเป็นอย่างดี จึงส่งข้อความไปหาผู้ช่วยว่า สองวันนี้เธอไม่ไปทำงาน