บทที่ 210 คุณพูดดีๆ กับฉันหน่อย

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา ร่างกายเผยความกดดันที่ทำให้หายใจ ไม่ออกและความอาฆาตออกมาโดยไม่รู้ตัว

“พี่สอง อย่าทำแบบนี้” ลู่เหวินซูเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว “คุณหญิงถังยังไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอไง! อีกอย่างว่าที่ ภรรยาพี่ก็ยังอยู่นี่ พี่อย่าทำให้ทุกคนกลัวสิ

วินาทีต่อมา เขาก็ได้รับแววตาถึงแก่ความตายจากอวี้เหวิน

หัวใจดวงน้อยของลู่เหวินซูเต้นตึกตัก

เย่นจิ่งเหนียนพูดกับมู่เฉินหย่วน “คุณหญิงถังไม่เป็นอะไร แล้ว พี่ชายสองวางใจเถอะ สำหรับใครเป็นคนแอบลงมือ ทำเรื่องนี้ เราค่อยๆ สืบจากกล้องวงจรปิด รวบรวมเบาะแส ทั้งหมด”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า เหลือบมองลู่เหวินซูหนึ่งครั้ง

“ฉันรู้แล้ว ชีวิตของฉัน” ดวงตานั้นเขารู้ทุกอย่างทันที โทษตัวเองว่าเรียนอะไรก็ไม่เก่ง ต้องเรียนวิทยาศาสตร์ วิเคราะห์การกระทํา! “ผมโทรหานางฟ้าตัวน้อยนะ”

“ไม่ต้อง” มู่เฉินหย่วนถอดเสื้อคลุมตัวนอกห่มร่างของ ถังซินไว้ อุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดาย “เธออยู่ชุมชนเดีย วกับซือซือ ฉันจะไปเยี่ยมซือซือพอดี”
ลู่เหวินซูรีบพูด “ผมเห็นซอซอในโมเมนทวแชทไธอถ่าย ภาพยนตร์อยู่ต่างจังหวัดนะ!”

“กลับมาตอนเย็นแล้ว นายมีปัญหาเหรอ?” มู่เฉินหย่วน จ้องเขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไอ้สี่ เรื่องกล้องวงจรปิดรบกวน นานด้วยนะ ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้านายจะบอกอะไรที่แตกต่าง กับฉันได้

หลังจากลู่เหวินซูตอบสนองกลับไป ไหล่ก็หล่นลงไปแล้ว ปากเสียของเขานี้!

“ฉันทิ้งงานนี้ให้ไอ้สี่แล้วกัน” เย่นจิ้งเหนียนยิ้มพูด “พี่ ใหญ่ ถ้าพี่ไม่ได้ดื่มเบียร์ ก็ไปส่งคุณหญิงซ่งหน่อย ให้เธอ กลับเองไม่ปลอดภัย”

ซ่งจิ้งเหอก็ไม่ได้คัดค้าน เอ่ยอย่างเป็นมิตร “งั้นรบกวน ด้วยค่ะ”

อวี้เหวินถึงไม่ได้พูดอะไร

เพียงออกจากโรงแรมมา หลังจากมู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินไป เขาไปโบกรถแท็กซี่ข้างถนน “คุณหญิงซ่ง เราไม่ได้ไปทาง เดียวกัน คุณนั่งแท็กซี่ไปเถอะ”

ซ่งจิ้งเหอแววตาขุ่นมัว เธอไม่ได้ขึ้นรถ เพียงแค่ยิ้ม “คุณ ชายอวี้ พวกเขามอบหมายให้คุณไปส่งฉันกลับ แวบเดียว คุณก็ให้ฉันไปกับคนขับแท็กซี่แปลกหน้า ไม่กลัวฉันเป็นอะไรเหรอ?”

“ผมจะถ่ายทะเบียนรถไว้ ถ้าคุณเป็นอะไร ผมจะตามหา เขา”

“ไม่นั่ง ฉันไม่ชินกลิ่นรถแท็กซี่” ซ่งจิ้งเหอท่าทางดื้อรั้น “ถ้าคุณไม่อ้อมไปส่งฉัน ก็ให้ฉันไปกับพวกคุณชายเย่น”

อวี้เหวินถึงใบหน้าเกร็งแน่น

คนขับรถแท็กซี่มองผู้ชาย แล้วก็มองผู้หญิง รู้สึกน่ารัง เกียจจริงๆ

สงครามเย็นของคู่รักเปลี่ยนที่ไม่ได้หรือไง? เขาต้องทํามาหากิน!

รออีกหนึ่งนาที เห็นชายและหญิงหยุดนิ่ง คนขับรถก็ เอ่ยปากอย่างอ่อนล้า “เอายังไง เมียผมจะคลอดลูกที่โรง พยาบาล คุณผู้ชายให้ผมไปก่อนได้ไหม?

อวี้เหวินถึงเหลือบมองคนขับรถอย่างเย็นชาหนึ่งที และ ปิดประตูรถไป

รถแท็กซี่พุ่งตัวออกไปอย่างจรวด

ซ่งจิ้งเหอถูไหล่ขาวเนียน ถูกลมเย็นพัดทนไม่ไหวแล้ว “คุณชายอวี้ รถอยู่ไหน?”
ทั้งคู่ไปทีลานจอดรถ

วันนี้อวี้เหวินถึงขับรถฮัมเมอร์มา มองดูความแข็งแรงน่า เกรงขาม และสูงมาก จำเป็นต้องใช้ไม้กระดานเล็กๆ ช่วย ซ่งจิ้งเหอมองชุดราตรีบนร่างกาย

ชุดราตรีนี้มันแคบเกินไป ปีนขึ้นไปไม่ได้

อวี้เหวินถึงเห็นประตูรถเปิดออกอยู่นานแต่ไม่มีคนขึ้นมา เสียที ก็รำคาญแล้ว “คุณจะไปไม่ไป?”

ซ่งจิ้งเหอหลับตา

สี่ปีแล้ว ชายคนนี้ยิ่งแก่ขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ก็ร้อนขึ้นเหมือน

กัน!

เธอพูด “คุณมานี่หน่อย

อวี้เหวินถึงรำคาญสุดขีด ทำได้เพียงลงจากรถอ้อมมา อีกฝั่งของรถ เห็นซ่งจิ้งเหอยืนอยู่ตรงนั้น เทียบกับความ แข็งแกร่งของรถแฮมเมอร์แล้ว เธอเตี้ยกว่ามาก

ซ่งจิ้งเหอชี้ไปที่ชุดราตรี “รถมันสูงเกินไป และกระโปรง ของฉันมันก็ยกไม่ได้”

“ผมให้คุณสวมชุดกระโปรงนี้หรือไง?”

“ฉันอยากใส่เองแหละ พอใจไหม!” ซ่งจิ้งเหอกดอารมณ์โกรธไว้สุดชีวิต “แต่รถคุณสูงเกินไปไม่ใช่ความผิดฉันน? ผู้

หญิงที่ไหนจะขึ้นได้?”

อวี้เหวินถิงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไร ใบหน้าหงุดหงิด

ซ่งจิ้งเหอรู้ว่าอารมณ์เขาร้อน อดทนอีกรอบ “คุณช่วยให้ ฉันขึ้นไปหน่อย”

เธอยื่นมือไปจับแขนของอวี้เหวินถิง อวี้เหวินถึงถอยหลัง ไป ทำให้เธอตกลงไปในหลุม

ในพริบตาเดียว ในหัวใจเธอก็เอ่อล้นไปด้วยความผิดหวัง เขาอุ้มถังซินได้ แต่แตะต้องตัวเธอไม่ได้เหรอ?

อวี้เหวินถึงมองไปรอบๆ เห็นกระป๋องสีวางที่มุมกำแพง ไป ถือมันมาวางไว้ด้านล่างของรถ

“ขอบใจ แต่ฉันไม่อยากขึ้นรถคุณแล้ว!” ซ่งจิ้งเหอมี ใบหน้าขุ่นมัว หันร่างเดินออกไปข้างนอก

วางกระป๋องสีไว้อีก ทำให้เธออับอายเหรอ?

อวี้เหวินถึงจับแขนเธอไว้ ดึงเธอกลับมาอย่างแรง สายตา ขุ่นเคือง “คนที่อยากนั่งรถก็คือคุณ ไม่อยากนั่งรถก็คือคุณ อีก ซ่งจิ้งเหอ คุณคิดจะทำอะไร?”

ปกติเขาพูดไม่เยอะ มักจะถูกเธอบีบบังคับให้พูดออกมาเยอะๆ

“ซ่งจิ้งเหอ” สามคำนี้ติดอยู่ที่ปลายลิ้น พูดลอดตามไรฟัน ออกมา นําความเกลียดชังมาด้วย

เธอโหดเหี้ยมมากเลยล่ะ

สี่ปีก่อนบอกขอเลิกก็เลิกเลย ไม่เหลือช่องว่างสักนิด เลิก กับเขาอย่างหมดจด สี่ปีหลังจู่ๆ ก็เข้ามาในสายตาเขาอีก

เขาอวี้เหวินถิงคนนี้ติดหนี้อะไรเธอกันแน่!

ซ่งจิ้งเหอออกแรงสะบัดมือเขา เอ่ยอย่างไร้อารมณ์ “ตอน นี้ฉันอยากนั่งรถแท็กซี่แล้ว”

แต่ครั้งนี้ยังไม่ทันเดินไปก็ถูกอวี้เหวินถึงโอบเอว แขนเขา ออกแรงโยนเธอเข้าไปในรถแฮมเมอร์ทันที เธอที่ตกอยู่ใน สถานการณ์ยากลำบาก รองเท้าส้นสูงก็หลุดอยู่ด้านนอก

ซ่งจิ้งเหอพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันเป็นสิ่งของหรือไง? คณถึงโยนแบบนี้?”

อวี้เหวินถึงทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยิน แค่หยิบรองเท้าส้นสูง มาสวมเท้าเธอ ฝ่ามือด้านบางๆ สัมผัสโดนเท้าขาวเนียนนั้น หญิงสาวจึงหดขา

เขาสวมให้อย่างรวดเร็ว เหลือบมองซ่งจิ้งเหอหนึ่งครั้ง
“รัดเข็มขัด

ซ่งจิ้งเหอส่งเสียงโอดครวญ ดึงเข็มขัดมารัดอย่างรำคาญ แต่ดึงอยู่นานก็ดึงไม่ออก อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน “คุณชายอ วีรถคันนี้ของคุณนี่ “ยอดเยี่ยม” จริงๆ นะ ในที่สุดฉันก็รับรู้ แล้ว!”

อวี้เหวินถิงเอนตัวไป จับด้านบนของเข็มขัด ดึงเบาๆ ออก มา ทั้งคู่ห่างกันแทบจะติดลบ ลมหายใจผสมปนเปกัน

ซ่งจิ้งเหอพยายามหดตัวลงไปในเบาะนั่งมากที่สุด แต่ หลีกเลี่ยงลมหายใจที่เขารดใส่เธอไม่ได้

อย่างอบอุ่น ผสมเข้ากับกลิ่นบุหรี่

“คุณสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไร?” ซ่งจิ้งเหอถาม และเงยศีรษะ ขึ้น เพิกเฉยที่เขายังอยู่ ศีรษะชนกับคางของเขา ได้ยิน เสียงพึมพำของเขา

อวี้เหวินถึงลูบคาง กลับไปนั่งด้วยใบหน้าขุ่นมัว และไม่ได้ ตอบคําถามของซ่งจิ้งเหอ สตาร์ทรถ ไม่นานก็ออกจากลาน จอดรถขึ้นไปบนถนนยางมะตอย

ซ่งจิ้งเหอก็ไม่พูดอะไรอีก

เขาชอบสูบบุหรี่ก็เรื่องของเขา เธอมีสิทธิ์อะไรไปพูดกับ

เขา?
ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไร ในรถเงียบสุดขด ราวก บรรยากาศก็แปลกๆ จู่ๆ เสียงเรียกเข้าในกระเป๋าซ่งจิ้งเหอ ดังขึ้น ทำลายความเงียบ

อวี้เหวินถึงมองที่ซ่งจิ้งเหออยู่ตลอดเวลา หลังจากเห็น เธอควานหาโทรศัพท์มาดูคนโทรมา สีหน้าท่าทางก็กลาย เป็นอ่อนโยนทันที รีบรับโทรศัพท์จนทนไม่ไหว

“ฮัลโหล ฉันอยู่ระหว่างทางกลับ

“คุณได้ทําของว่างให้ฉันทานไหม? ฉันไม่ได้ทานอาหาร เย็นพอดี”

“คุณไม่จําเป็นต้องออกมารับ”

อวี้เหวินถิงเปิดหลังคารถ ข้างหูมีเสียงลมตลอดเวลา เขา ไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไร ได้ยินเพียงซ่งจิ้งเหอใช้น้ำ เสียงอ่อนโยนตอบอีกฝ่ายกลับไป

เธอมีคนที่ชอบเหรอ?

ชายหนุ่มก๋าพวงมาลัยแน่น ดูเหมือนสีหน้าไร้อารมณ์ ปาก ที่เม้มแน่นกลับปล่อยอารมณ์ออกไปนิดหน่อย

หลังจากซ่งจิ้งเหอวางสาย เขาก็ถามออกไปอย่างควบคุม ไม่ได้ “เพื่อนคุณเหรอ?”
“ไม่ใช่เพื่อน เป็นคนที่สำคัญมาก” ซงจงเหอพูด

เมื่อก่อนตอนเจออวี้เหวินถึงที่โรงพยาบาล เธอก็อยากคุย เรื่องของฉางผิงกับเขา แต่ลักษณะท่าทางเขาน่ากลัวเกิน ไป

ลักษณะท่าทางในวันนี้ ยิ่งน่ากลัวกว่าอีก!