บทที่ 204 ความน่าเกรงขาม

“ผมกับถัง นคบกันปกติ” มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้ามา เอ่ยเสียงเรียบแต่น่าเกรงขาม “แต่เรื่องที่เธอท้องแค่ไม่ได้ บอกคนนอกเท่านั้น”

หลิวฟางพูด “เฉินหย่วน คนที่ตายเป็นลูกพี่ลูกน้องเธอนะ ยังจะพูดแทนเธออีกเหรอ?”

มู่เฉินหย่วนวางสองมือไว้บนรถเข็น แค่เอ่ยว่า “การตาย ของหยางซิว ผมก็โทษตัวเองมากเช่นกัน คุณวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะต้องสืบหาให้ชัดเจน หวังว่าคุณอย่าโกรธซ้ำซั่ว เลยนะครับ”

“คุณไม่จําเป็นต้องเป็นห่วง ผมเคยปรึกษาน้าแล้ว จะยก มู่ชางให้เป็นลูกบุญธรรมคุณ ต่อไปเขากับซ่งเวยจะเคารพ นับถือคุณ คุณก็จะมีหลานชายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง”

“แน่นอนว่า ต่อไปคุณต้องการอะไร ตระกูลมู่ก็จะหาให้คุณ หยางซิวก็ถือว่าเป็นคนในตระกูลมู่ ผมให้คนเขียนชื่อเขาใน ทะเบียนบ้านตระกูลมู่แล้ว

“เฉิงหย่วน!” ข่าวพวกนี้น่าตกใจเกินไป น้ำเสียงของมู่ จิ่นหลิงเปลี่ยนไปแล้ว สีหน้าไม่พอใจ “ทําไมเธอทำแบบนี้ อย่างมากหยางซิวถือว่าเป็น…..”

“เขาก็แซมู่เหมือนกัน” มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเธอหนึ่ง ครั้ง ใช้ความทะนงตัวกดเธอลงไป
มู่จิ่นหลิงพูด “แต่พ่อเขาไม่ใช่คนตระกูลมู่นะ เธอให้เขา ฝังในสุสานตระกูลมู่ก็ผิดกฎแล้ว ตอนนี้ยังทำแบบนี้อีก สรุป แล้วเห็นตระกูลมู่เป็นอะไรกันแน่?

ชื่อของมู่หยางซิวใส่ในทะเบียนบ้าน นั่นถือว่ากลายเป็น ลูกหลานของตระกูลมู่จริงๆ แล้ว ต่อไปการแบ่งสมบัติ หลิว ฟางในฐานะเป็นคุณแม่เขาก็สามารถได้รับสมบัติเท่าๆ กับ ลูกหลานคนอื่นๆ ของตระกูล

มู่จิ่นหลิงไม่ยอมแน่

มู่จิ่นหลิงชี้ถังซิน เอ่ยอย่างเย็นชา “เฉินหย่วน ห้ามเปลี่ยน กฎมากมายเพื่อผู้หญิงคนนี้! อีกอย่างหยางซิวก็ถูกเธอ ทําร้ายจนตาย เธอควรรับผิดชอบ!

“พี่ พี่ไม่พอใจเหรอ?” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว หมดความ อดทนมากแล้ว

วันนี้เขาหงุดหงิดมาก ไม่มีอารมณ์มาจัดการคนพวกนี้ น้ำ เสียงก็เผลอเย็นชา

เขานั่งในรถเข็น มองดูเปราะบาง แต่ท่าทางน่ากลัว “ตราบใดที่ผมอยู่ในตระกูลมู่ ผมอยากให้ชื่อใครเขียนลงใน ทะเบียนบ้านตระกูลมู่ ให้ชื่อใครออกไป ก็ได้ทั้งนั้น!”

มู่จิ่นหลิงถอยหลังสองก้าว โกรธจนทำได้เพียงกัดปาก

แน่น
ถึงมู่เจิ้งย่าจะได้บริษัทมู่ชื่อมา ดูโอ่อ่าไม่มีสิ้นสุด ที่จริง เงินส่วนมากของคุณท่านปูไม่ได้อยู่ที่บริษัทมู่ซื่อ เขาทำ พินัยกรรมไว้นานแล้ว ทรัพย์สินเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับมู่ เฉินหย่วน สิบเปอร์เซ็นต์แบ่งให้คนอื่นเท่าๆ กัน

ถึงมู่เฉินหย่วนจะไม่มีบริษัทมู่ซื่อแล้ว ไม่มีบ้านเก่าแก่ หลายร้อยล้านหลังนี้แล้ว แต่เป็นผู้สืบทอดตระกูลมู่ ขัดใจ เขาไม่ได้จริงๆ ต่อไปจะได้แบ่งเงินพวกนั้นไหมก็ยังไม่ แน่ชัด

ห้ามยั่วโมโห

คำพูดนี้ของมู่เฉินหย่วน น่าเกรงขามสุดขีด คนที่อยู่ที่นั่น อยากออกความเห็นช่วยมู่จิ้นหลิง ตอนนี้ก็ก้มหน้าก้มตา ไม่ กล้าเปล่งเสียงอะไร

สายตาเย็นชาของมู่เฉินหย่วนกวาดผ่านฟูจิ่นหลิงไป ย้าย ไปที่หลิวฟาง

เขาเอ่ยเสียงเรียบ “คำพูดผมเมื่อกี้ คุณน่าจะฟังชัดมาก แล้วนะครับ ตอนนี้ผมให้คนไปสืบหา ถ้าตอนนี้ยังเศร้าโศก เสียใจ ผมให้คนพาคุณไปพักผ่อนหย่อนใจที่ต่างประเทศ ก็ได้นะครับ”

หลิวฟางสีหน้าซีดเซียว

เธอไม่ใช่เด็กน้อย ทำไมจะไม่เข้าใจความหมายของมู่เฉิน หย่วน เหมือนจะปลอบ แต่ความจริงอยากให้เธอหยุดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะโยนเธอทิ้งเสีย

“เฉินหย่วน ขอบคุณที่เห็นใจฉัน” หลิวฟางเช็ดน้ำตา จ้อง ถังซินเขม็ง

มู่เฉินหย่วนต้องการปกป้องผู้หญิงคนนี้ เธอก็ไม่มีทาง เลือก

อีกอย่างมู่หยางซิวก็อยู่ในทะเบียนบ้านแล้ว มู่ชางก็เป็น ลูกบุญธรรมเธอ ต่อไปได้เข้าร่วมการแบ่งมรดกตระกูลมู่ก็ พอแล้ว

ถังซินก้มศีรษะไม่พูดอะไรอยู่ตลอดเวลา

หลังจากแสดงความเสียใจเสร็จ ทุกคนก็ออกไปกันที่สอง สามคน หลิวฟางก็ยังคงมีคนประคองเดินออกไป

มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นหยุดอยู่ตรงหน้าถังซิน ห่างกัน ใกล้ เขาพบว่าช่วงนี้เธอผอมลงไม่น้อย ดวงตาไม่มีประกาย ทําให้เขาปวดใจเล็กน้อย

เขาขยับลูกกระเดือกพูด “คุณหญิงถัง พ่อผมอยากเจอ

“สุขภาพพี่สาวผมไม่แข็งแรง ต้องกลับไปพักผ่อน กวน ชิงเฟิงบังด้านหน้าถังซิน เขาอดทนมาก ยังไม่เหวี่ยงหมัด ใส่หน้ามู่เฉินหย่วน “หลีกไป!”
“ชิงเฟิง” ถังซินน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นายไปรอพี่บนรถ พี่จะไป หาเขาหน่อย”

เธอยังอยากคืนบางอย่างให้กับคุณท่านมู่

กวนชิงเฟิงทำได้เพียงหลีกทาง เตือนมู่เฉินหย่วนด้วย สีหน้าขุ่นมัว “ประธานมู่ หยุดเสแสร้งซะ ถ้าคุณกล้าทำอะไร พี่ผม ผมไม่ปล่อยคุณแน่!”

“ชิงเฟิง!”

ถังซินและมู่เฉินหย่วนเพิ่งเดินไป จู่ซือซือก็พุ่งมาหากวน ชิงเฟิงดุจลม

วินาทีต่อมาก็ถูกเขาผลักออกอย่างหยาบคาย

“นายอย่าโกรธฉันได้ไหม!” จู่ซือซือมองเขา เอ่ยอย่าง น้อยใจ “เรื่องพวกนั้นที่พี่เฉินทำฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่ได้มีส่วน ร่วมกับเขา”

“เธอเป็นน้องสาวเขา”

“งั้นฉันจะตัดพี่ตัดน้องกับเขา!” จู่ซือซือดึงแขนเสื้อเขา “ยังไงฉันก็เป็นเด็กผู้หญิง แถมยังบริสุทธิ์ นายอย่าให้ฉัน เอาแต่กล่อมนายสิ

กวนชิงเฟิงมองเธอหนึ่งครั้ง สีหน้าเย็นชา “ปล่อยมือ”
“นายอย่าทําเกินไปแบบนี้ได้ไหม! ” จู่ซือซือเบ้ปาก

ทั้งๆ ที่ สามพูด ตราบใดที่ทำตามที่เขาบอก กวนชิงเฟิง จะต้องคืนดีกับเธอแน่

ผลสรุปล่ะ?

คืนดีอะไรล่ะ กวนชิงเฟิงไม่สนใจเธอเลย!

เห็นรอยข่วนบนใบหน้ากวนชิงเฟิง จู่ซือซือก็ปวดใจสุดขีด หยิบปลาสเตอร์แปะแผลออกมาจากกระเป๋าหมายจะแปะให้ เขา

กวนชิงเฟิงกลับสะบัดมือเธอออก

“ไม่ต้อง”

“กวนชิงเฟิง!” จู่ซือซือสีหน้าเปลี่ยนทันที ตะโกนด้วย ความโกรธหนึ่งที แล้วคำรามใส่กวนชิงเฟิง

เธอเอ่ยอย่างโกรธเคือง “ก้มลงมา!”

“ฉันบอกให้นายก้มลงมา ไม่ได้ยินเหรอ?” จู่ซือซือเท้า สะเอว ใบหน้าสวยข่มขู่อย่างเย็นชา “หรือจะให้ฉันตะโกน เสียงดัง บอกพวกเขาว่านายทำร้ายฉัน!”
กวนชิงเฟิงแก้มกระดูก เขาไม่อยากทะเลาะกับ ซือซือ เขาโน้มตัวลงไปด้วยใบหน้ามันเคือง

จูซือซือส่งเสียงโอดครวญ

เขาแกะปลาสเตอร์แปะแผล ออกแรงกดลงไปที่แผลบน ใบหน้าอ่อนเยาว์

เห็นกวนซึ่งเพิ่งขมวดคิ้ว เธอก็ตำหนิเขา “ตัวนายก็สูง ไม่ใช่เหรอ! เธอชวนทำไมไม่หลบ ตอนเราทะเลาะกันฉัน ไม่เคยข่วนหน้านายเลยนะ

“ป้าคนนั้นเล็บแหลมจริง ดูรอยข่วน ฉันปวดใจจะตายอยู่ แล้ว!”

“ฉันขอให้เธอสำลักข้าว สำลักน้ำ

เธอเหมือนนกกระจอกเทศ ลำปากพูดไม่หยุด เธอพูดไม่รู้ จักเหนื่อย กวนชิงเฟิงฟังจนรำคาญแล้ว ขมวดคิ้วกำลังจะ พูดอะไรบางอย่าง ซื้อซื้อก็ประคองใบหน้าเขา จับลงไป เสียงดัง

“เลิกกันหนึ่งอาทิตย์ หายโกรธหรือยัง?” จู่ซือซือพูด “ฉัน สาบานกับนาย ต่อไปฉันจะยืนอยู่ฝั่งนี้ ปกป้องนายและพี่ถัง ซิน ไม่ต้องการพี่สองของฉันแล้ว”
เธอพุ่งร่างเข้าอ้อมกอดเขา เอ่ยพึมพำออดอ้อน “ช่วงเวลา ที่นายไม่อยู่ ไม่มีใครทำอาหารให้ฉันทานเลย ตอนกลางคืน ฉันก็นอนไม่หลับ ผอมลงตั้งหลายกิโล

กวนชิงเฟิงก็รู้สึกได้ว่าเธอผอมลง รู้สึกใจอ่อนนิดหน่อย

หลังจากรู้ความจริงตอนนั้น เขาโกรธเคืองมาก และเพราะ จู่ซือซือคือน้องสาวของมู่เฉินหย่วน ก็เกลียดเธอไปด้วย เลยทิ้งของและบอกเลิก

แต่จู่ซือซือเป็นเหยื่อจริงๆ

กลางวันแสกๆ พวกเธอกอดกันไม่ดีมั้ง?”

ลู่เหวินซูกับเย่นจิ้งเหนียนเดินเข้ามาด้วยกัน

ลู่เหวินซูหรี่ตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มร้ายกาจพูด “เธอไม่ได้บอกเห รอว่าตัดสินใจอะไรไปแล้วจะไม่เปลี่ยนใจ? เลิกกับแฟนเก่า มานานแล้ว จะกลับมาคืนดีกันเหรอ?”

จ่ซือซือถลึงตาใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราด “ฉันไม่เคยพูด แบบนี้!”

“เคย ฉันจำได้แม่นยำ” เย่นจิ้งเหนียนเห็นด้วย ยิ้มอย่าง สุภาพ “สามวันก่อน ตอนเธอให้สัมภาษณ์สถานีโทรทัศน์ ช่องหนึ่ง ยังบอกว่าจะหาผู้ชายที่เหมือนกับพี่สองแต่งงาน”