บทที่ 199 อยากให้ฉันบริจาคไขกระดูกเหรอ ฝันไปเหอะ

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา น้ำเสียงเย็นชาเข้ากระดูก “หลินเฉิงจี้ นายยั่วโมโหฉันแล้วล่ะ”

“งั้นฉันก็เป็นเกียรติมากที่ทำให้ประธานมู่จ๋าได้” หลินเฉิง จี้ดูเหมือนสุขภาพไม่ค่อยดี ไอรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง นานสัก พักก่อนจะหายใจหอบ

มีคนบอกหลินเฉิงจี้ว่าถึงเวลาแล้ว

ตอนคุยโทรศัพท์จะจบแล้ว หลินเฉิงจี้พูด “เรื่องอุบัติเหตุ รถยนต์ฉันไม่ปล่อยไปแน่ ประธานมู่ ช่วยน้าของนายเลือก หลุมศพไว้ดีๆ แล้วกัน”

พูดจบก็วางสายไป

ผู้ช่วยจางแค่รู้สึกว่าหลังจากที่ประธานของตนรับสาย บรรยากาศยิ่งน่ากลัว แผ่นหลังมีไอเย็นอยู่รอบๆ

มู่เฉินหย่วนเอ่ยอย่างเย็นชา “จัดการธุระเสร็จหมดหรือ ยัง?”

“เรียบร้อยหมดแล้วครับ” ผู้ช่วยจางพูด “ประธานหลงเถิง สาวจะกลับประเทศพรุ่งนี้ คุณชายอวี้กลับหลังจากนั้นสอง สามวัน”

“ออกไปได้”
มู่เฉินหย่วนพูดประโยคนี้ ผู้ช่วยจางก็ถอยออกไป หลังจาก ปิดประตูห้องประชุม รู้สึกเหมือนรอดตาย เขามองเพชรใน มือแล้วถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง

เฮ้อ เรื่องราวยิ่งซับซ้อนไปอีก

หลังจากถังซินออกมาจากบริษัทมู่ชื่อ เดินท่ามกลางฝน อย่างโดดเดี่ยวเหมือนวิญญาณที่เร่ร่อน

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน รู้สึกหัวใจโหวงๆ โทรศัพท์ ดังขึ้นไม่หยุด เธอทิ้งมันลงถังขยะอย่างง่ายดาย เห็นรถ แท็กซี่จอดอยู่ข้างถนนก็เปิดประตูขึ้นไป

“ไปถนนจิ่นหยวน”

หลังจากรถมาถึงสถานที่ ถังซินก็ยื่นแบงก์ร้อยในตัวให้คน ขับรถ ตากฝนเข้าไปในเขต

เธอย่ำแย่มากจริงๆ ต้องการหาที่อยู่อยู่สักพัก

หลังจากคุณแม่ถังเปิดประตูเห็นถังซินเปียกโชกไปทั้งร่าง บนเสื้อผ้ามีเลือดเปื้อน ก็ตกใจสะดุ้ง “เกิดอะไรขึ้น? รีบเข้า มาแม่เอาผ้าขนหนูให้” รีบลากถังซินเข้ามา

ถังซินเห็นรองเท้าหนังผู้ชายอยู่หน้าประตู เธอคิดว่ากวน ชิงเฟิงกลับมาแล้ว หลังจากเข้าไปในห้องรับแขกก็เห็นชาย วัยกลางคนกำลังนั่งพิงโซฟาอยู่ ชุดสูทเรียบกริบ
เธอฝีเท้าแข็งอยู่ตรงนั้น

“รั่วยิน” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาถังซิน เขามีวุฒิภาวะ และมั่นคง โครงหน้าเหมือนกับกวนชิงเฟิงอย่างมาก ขอบ ตามรอยเหี่ยวย่น ดูเหมือนคนอายุห้าสิบแล้ว

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อฉัน!” ถังซินตำหนิด้วยใบหน้า เย็นชา ผลักเขาออกไปด้านนอก “ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ รบกวน ไสหัวออกไปด้วยค่ะ! ออกไป!”

กวนลี่หลั่งปล่อยให้เธอผลักถึงประตูทางเข้าแต่ไม่ยอม ออกไป “รั่วยิน พ่อรู้ว่าพ่อทำให้แม่ของลูกเสียใจ พวกลูก สองพี่น้อง ต่อไปพ่อจะชดเชยให้ทั้งหมด

ถังซินพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่มีพ่อ และไม่ต้องการการ ชดเชย! ฉันบอกแล้ว ถ้าคุณกล้ามากวนแม่ฉัน ฉันจะไม่ ปล่อยๆ ไปแน่! ออกไป!”

ตอนนี้ คุณแม่ถังถือผ้าขนหนูออกมาแล้ว

“ช่างเถอะ” คุณแม่ถังพูด ใช้ผ้าขนหนูช่วยเธอเช็ดผม “ลูก ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด

“แม่ แม่ลืมเรื่องในอดีตหมดแล้วเหรอ!” ถังซินขว้างผ้า ขนหนูลงพื้นอย่างแรง วันนี้เธอเจ็บปวดมากพอแล้ว ไม่คิด ว่ากลับมายังต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้อีก

เธอชี้ไปที่กวนลี่หลั่ง เอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “เขาทำธุรกิจล้มเหลวเอง ทิงแม่ไปอย่างไร้ประโยชน์ ไม่มีเงิน บังคับให แม่ที่ตั้งท้องหย่ากับเขา แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น! เรื่องพวก นี้แม่ลืมแล้วเหรอ?

คุณแม่ถังมองกวนลี่หลังหนึ่งครั้ง ถอนหายใจพูด “เรื่องใน

อดีตก็ให้มันผ่านไปเถอะ”

“มีสิทธิ์อะไรให้มันผ่านไป? หนูไม่ยอม!” ถังซินพูดอย่าง เกลียดชัง “หนูให้แม่อยู่อย่างสบาย ชิงเฟิงซื้อบ้านให้แม่อยู่ แม่กลับเปิดประตูให้ผู้ชายคนนี้เข้ามา นี่แม่โง่ไปแล้วเหรอ!”

ถูกถังซินด่าแบบนี้ คุณแม่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกัน

กวนลี่หลั่งจับแขนถังซิน ท่าทางเจียมตนมาก “รั่วยิน พ่อ มันไม่ดีเอง ไม่ว่าลูกจะอยากได้เงินหรือไม่ พ่อก็จะให้ลูก

“แต่พ่อขอร้องลูก ช่วยชีวิตน้องชายของลูกเถอะนะ เขา อายุสิบห้าเอง อายุยังยืนยาว ต่อไปเขาจะจำความดีของลูก และทดแทนบุญคุณของพวกลูกสองพี่น้อง

ตอนนี้ ถังซินถึงพบว่าในห้องรับแขกยังมีเด็กชายร่างผอม คนหนึ่ง สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบกว่า เหมือนกวนชิงเฟิง ตอนเรียนอยู่มัธยมต้น แค่ดูน่ารักกว่ากวนชิงเฟิง

เด็กชายเดินมาข้างๆ กวนลี่หลั่ง มองถังซินหนึ่งครั้ง แล้ว เรียกอย่างระมัดระวัง “พี่สาว”

“ฉันไม่ใช่พี่สาว! อย่ามาเรียกขั้วนะ! ” ถังซินมองเขาอย่างเกลียดชังหนึ่งครั้ง มือชไปทางด้านนอกประตู กวนล หลั่ง ออกไปกับลูกชายคุณซะ!”

กวนลี่หลั่งพูด “รั่วยิน เขาก็เป็นน้องชายของลูก……….

“น้องชายฉันมีแค่กวนชิงเฟิงเท่านั้น!”

“ถือว่าพ่อขอร้องลูกได้ไหม?” กวนลี่หลั่งขอความเมตตา “ผิงหยินเป็นลูคีเมีย มีแค่ลูกกับหลิงเอ๋อที่มีไขกระดูกตรงกัน นําไขกระดูกออกมานิดหน่อยไม่เป็นอันตรายต่อลูก”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ถังซินก็เข้าใจแล้ว เธอพูดอย่างเย้ย หยัน “อ๋อ ลูกชายคุณเป็นลูคีเมียกำลังจะตาย? แล้วตอนแรก ที่คุณทิ้งภรรยาไป เคยคิดไหมว่าพวกเขาจะอยู่กันยังไง?”

“รั่วยิน”

“รั่วยินถ่ายละครอยู่ที่ต่างประเทศดีมาก ไม่ต้องมาเจอพ่อ แบบคุณ! ” ถังซินมีแววตาเย็นชา “ถ้าลูกชายคุณตาย ฉันจะ ไปแสดงความเสียใจกับเขา อยากให้ฉันบริจาคไขกระดูกเห รอ? ฝันไปเหอะ!”

“กวนรั่วยิน!” กวนลี่หลั่งโมโหแล้ว จ้องถังซินเขม็ง “ถึงพ่อ จะหย่ากับแม่เธอแล้วยังไง? เธอเป็นลูกสาวฉัน ฉันเป็นคน ให้ชีวิตเธอ!”

ถังซินแสยะยิ้ม “คุณก็แค่อุทิศอสุจิหนึ่งตัว แม่ฉันท้องตั้ง สิบเดือน คลอดฉันออกมา! แถมยังทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ฉันมีสิทธิในร่างกายตัวเอง!

“เกิดอะไรขึ้น?”

นอกประตูมีเสียงดังขึ้น กวนชิงเฟิงมาแล้ว

พอเขาเห็นกวนลี่หลั่ง สีหน้าก็ขุ่นมัวทันที หมัดเหวี่ยงไปที่ หน้าเขาเหมือนควบคุมไม่ได้

ใบหน้าของชายคนนี้ เขาไม่รู้ว่าดูในข้อมูลไปกี่รอบ เกลียดจนกดฟันกรอด

“ชิงเฟิง อย่าทําอะไรโง่ๆ!” ถังซินออกแรงดึงแขนกวนชิง เฟิงออกมา แล้วพูดอย่างเย็นชา “ลูกชายเขาเป็นลูคีเมีย ก็ ให้เขาเจ็บปวดใจไปเถอะ ไม่คุ้มค่าให้มีอนายสกปรกหรอก”

“ออกไปซะ!” กวนชิงเฟิงจ้องกวนลี่หลั่งอย่างดุเดือด “ผม เตือนคุณเลยนะว่าอย่ากลับมาอีก คุณมาถึงที่นี่ คิดว่าผมไม่ กล้าฆ่าคุณจริงๆ เหรอ?”

ถังซินมองกวนลี่หลั่งหนึ่งครั้ง “กวนลี่หลั่ง เพื่อลูกชาย ของคณคนนี้ คุณพยายามมากจริงๆ เลยนะ ติดต่อพวกเรา สองพี่น้องให้เห็นใจ แถมยังได้ข้อมูลเกี่ยวกับพวกเราด้วย

“ก็ดี ดูเหมือนเมียญี่ปุ่นที่คุณแต่งงานด้วยครั้งนี้จะไม่เลว รวยแล้ว มีเงินขนาดนี้ ก็ใช้เงินให้คนบริจาคไขกระดูกช่วย ชีวิตลูกชายคุณซะสิ ฉันไม่บริจาคไขกระดูกให้หรอกนะ
“ชิงเฟิง ปิดประตู!”

กวนชิงเฟิงโยนเด็กชายออกไปอย่างหยาบคาย พอประตู ใหญ่ปิดลงอย่างแรง ก็กันพวกเขาไปได้

เด็กชายมองประตูใหญ่ที่ปิดสนิท เงียบอยู่นานมาก ใน ที่สุดก็พูดขึ้น “พ่อครับ พี่สาวกับพี่ชายดูเหมือนไม่ชอบผม ผมจะรอขอโทษพี่สาวที่นี่แล้วกัน”

“ไม่ต้อง ไปเถอะ”

ลักษณะท่าทางของถังซินนั้น โน้มน้าวและบังคับไม่ได้ กวนลี่หลั่งรู้ว่าไม่มีหนทาง จึงพาเด็กชายออกมา

นั่งอยู่บนรถ Maki Momoi เอ่ยถาม “พ่อ เราจะไปไหน

กัน?”

“สุขภาพลูกห้ามขยับอยู่ข้างนอกเยอะ ต้องกลับโรง พยาบาล” กวนลี่หลั่งลูบศีรษะเขา ถึงกวนชิงเฟิงจะเป็น ลูกชายเขาเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ไม่ได้เห็นตั้งแต่เล็กจน โต จึงไม่สนิท

ก่อนไปโรงพยาบาล กวนลี่หลั่งก็พา Maki Momoi ไป ทานอาหารที่ห้องอาหารก่อน

กาวเหม่ยซีผลักประตูห้องอาหาร มองไปรอบๆ เมื่อเห็น กวนลี่หลั่งและ Maki Momoi ก็รีบเข้ามาหา “ลุงพาผิงหยิน มาที่หนานเฉิง ทำไมไม่ให้ฉันไปรับที่สนามบินล่ะคะ?”
“พีเหม่ยซิ” Maki Momoi ทักทายเธออย่างน่ารัก

“เด็กดีจริง!”

“เราเพิ่งมาถึงวันนี้เอง” กวนลี่หลั่งเลื่อนกาแฟให้กาวเหม่ ยซี ถอนหายใจเบาๆ “ฉันพาผิงหยินไปหาภรรยาเก่าฉัน ขอร้องเธอ แต่ถูกลูกสาวไล่ออกมา”

“ลูกสาวลุงไม่ยอมเหรอ?” กาวเหม่ยซีขมวดคิ้ว เอ่ยอย่าง ไม่พอใจ “บริจาคไขกระดูกไม่เป็นอันตรายกับเธอ หรือว่าลุง ให้เงินเธอไม่มากพอ? ”