บทที่ 197 มู่เฉินหย่วนกำลังหลอกเธอ

มู่เจิ้งย่าและสื่อกำลังพูดอะไร ถังซินไม่มีเวลาตั้งใจฟัง เธอมองแค่มู่เฉินหย่วน เห็นเขากำลังเม้มปาก ท่าทางเรียบ นิ่งนั้น รู้สึกแปลกมาก

ให้บริษัทมู่ซื่อไปแล้ว เขาใจเย็นและไม่สนใจขนาดนี้เลย?

ทำไมกันแน่นะ?

ในมุมมืด กระบอกปืนเก็บเสียงต่อมาที่หัวใจถังซิน ไม่กี่ วินาทีต่อมา มันถูกเหนี่ยวไก ลูกกระสุนเงินทะลุผ่านน้ำฝน ยิงมาที่หัวใจเธอ

“ถังซิน!”

ข้างหูถังซินจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนลั่นน่าตกใจ เสียงคุ้น มาก

เธอกำลังจะหันศีรษะไป เงาหนึ่งก็พุ่งมา เหมือนมีเสียง เจาะเนื้อดัง “ป๊” จากนั้นเธอก็ล้มลงพื้นอย่างแรง คนคนนั้น ทับบนร่างเธอ

ดวงตาถังซินโดนฝนจนแทบลืมไม่ขึ้น เธอลูบหน้าเห็น ว่าคนที่พุ่งมาหาตัวเองคือมู่หยางซิว ทั้งร่างก็เปียกโชกไป หมด ขมวดคิ้วสูดหายใจเข้าอยู่ตลอดเวลา

“มู่หยางซิว ทำไมนาย……” ขณะที่ถังซินจะผลักเขาขึ้นมาพบว่าบนมือเหนียวหนืด ก้มศีรษะลงมาเห็นเสื้อเชิ้ตเขาย้อม ไปด้วยเลือดสีสด

มู่หยางซิวหายใจหอบ นานสักพักถึงมองถังซิน “เธอ…..เป็นอะไรไหม?”

“ม-ไม่เป็นไร นายอย่าขยับนะ อย่าขยับ!” ถังซินคว้า โทรศัพท์อย่างสั่นเทิ้ม อยากกด 120 แต่บนโทรศัพท์เต็มไป ด้วยน้ำ เธอปลดล็อกไม่ได้อยู่นาน

เธอสบถออกมา ดวงตาแดงก่ำ “โทรศัพท์บ้าอะไรวะ!”

ถังซินขอความช่วยเหลือรอบๆ แต่เพราะฝนตก นอกจาก รถบนถนน ก็ไม่เห็นเงาคนเลย

“ไม่ต้องตะโกนแล้ว” มู่หยางซิวพูด เขารู้สึกว่าจะตายแล้ว “ฉันรอรถพยาบาลมาไม่ไหวหรอก”

“หุบปากนะ! ไม่ต้องพูด!” ถังซินตำหนิ รีบปลดล็อก โทรศัพท์ ลองอยู่หลายครั้งก็ปลดล็อกได้ในที่สุด จากนั้นก็ กดโทร 120 ทันที

“ที่นี่มีคนบาดเจ็บค่ะ”

“ใช่ค่ะ อยู่ทางแยกข้างๆ บริษัทมู่ชื่อ”

“ขอร้องนะคะ รีบมาได้ไหม!”
เห็นถังซินโทรศัพท์อย่างเป็นกังวลขนาดนี้ ตะโกนจน เสียงแหบพร่า มู่หยางซิวหัวเราะ เขาประคองไม่ไหว ปล่อย แขนลงล้มอยู่ข้างเธอ

“ไม่เป็นไร” ถังซินถอดเสื้อคลุมตัวนอกคลุมบริเวณ บาดแผลเขา ปลอบเขา และปลอบตัวเองเช่นกัน “เดี๋ยวรถ พยาบาลก็มาแล้ว นายรอก่อนนะ”

มู่หยางซิวเงยหน้ามองเธอ สีเลือดบนใบหน้าเลือนหายที ละนิด “ถังซิน เธอดีมากจริงๆ ตอนนี้ฉันเห็นความดีของเธอ ถือว่าสายไปไหม?”

ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ เขาทิ้งไปได้อย่างไร?

“ขอร้อง ไม่ต้องพูด” เดิมทีเรื่องบริษัทมู่ชื่อก็ทำให้เธอ เหนื่อยใจ ตอนนี้มู่หยางซิวที่โดนยิงก็เกือบทำให้เธอล้มลง “นายป่วยอยู่ จะออกมาทำไม!”

“เพราะดู่เจิ้งเฉิง” มู่หยางซิวพูด “ลูกชายสองของเขา มู่ จิ่นเซวียนตายแล้ว เขาเกลียดชังมู่เฉินหย่วนมาก รู้ว่าเธอมี ความสัมพันธ์กับมู่เฉินหย่วน เลยหาคนมาแอบฆ่าเธอ”

หน้าอกเขากระเพื่อมขึ้นลงหนักขึ้นเรื่อยๆ จับมือเธอไว้ “ถังซิน มู่เฉินหย่วนมันกำลังหลอกเธอ มันทะเลาะกับกู่เจิ้ง ย่าภายในครอบครัว เรื่องอุบัติเหตุรถชนคือแผนการของมัน ขามันหายดีแล้ว”

เส้นบางๆ ในหัวใจถังซินนั้น ในที่สุดก็ขาดแล้ว
เธอคาดเดามาตลอด แต่ไม่กล้ายืนยัน เพราะไม่เชื่อว่ามู่ เฉินหย่วนจะหลอกใช้เธอ แต่เธอโง่มาก ชายคนนั้นกำลัง หลอกใช้เธอ หลอกใช้ความรู้สึกผิดของเธอ

“ฉันโง่มากจริงๆ!” ถังซินร้องไห้อย่างเจ็บปวดแล้วพูด

“ทำไมต้องชอบผู้ชายประเภทนั้นด้วย?”

หนึ่งเกมที่เขาเตรียม กลับทำร้ายคนมากขนาดนั้น

มู่หยางซิวแววตามืดมน ยกมือเช็ดน้ำตาและน้ำฝนบนหน้า เธอ “เธอชอบมัน เพราะมันเจอจุดสำคัญของเธอ มันเลี้ยงดู เธอ เรื่องนี้ไม่โทษเธอหรอก”

“ในช่วงสองสามเดือนนี้ ฉันแอบสังเกตเธอ มองเธอเดินที ละก้าว อยากให้กำลังใจเธอ แต่ฉันรู้สึกเสียดายเพราะฉันทำ พลาดแล้วสูญเสียเธอไป

ถ้าเมื่อก่อนเขามองเธออย่างจริงจัง มันก็คงไม่กลายเป็น แบบตอนนี้

เสียดายจริงๆ

ถังซินพบว่าแขนเขาค่อยๆ เย็นแล้ว ลมหายใจตอนพูดก็ ยิ่งอ่อนแรงลงเรื่อยๆ เธอฉุนเฉียวขึ้นมา “ฉันขอร้องนายอย่า พูดได้ไหม!”

เธอมองไปรอบๆ เหมือนลูกสัตว์ที่จนมุม กังวลใจและหมด หวัง “ทำไมรถพยาบาลยังไม่มาอีก!”
มู่หยางซิวพูด “กระสุนนี้ ถือว่าฉันชดใช้ให้เธอ

เขาออกแรงขยับแขน เหมือนอยากหยิบอะไรบางอย่าง ถังซินช่วยเขาเปิดกระเป๋า หยิบกล่องเล็กๆ ในกระเป๋าออก มา เปิดดูเป็นต่างหูไข่มุกงดงามคู่หนึ่ง

ถังซินขอบตาร้อนผ่าว

เธอชอบไข่มุกทุกรูปแบบ ไม่คิดว่าเขายังจำได้ เธอถาม “ให้ฉันเหรอ?”

มู่หยางซิวพยักหน้า เสียงยิ่งอ่อนแรง “ซื้อมานานมากแล้ว แต่ไม่เคยเอามาให้เลย

ถังซินรีบถอดต่างหูทิ้งไว้ข้างๆ มือสั่นเทิ้ม ใช้แรงอย่าง มากในการใส่ต่างหูไข่มุก พยายามยิ้มขึ้นมา “สวยไหม?”

“สวยมาก”

มู่หยางซิวยกแขนขึ้น พยายามจะลูบเธอ ถังซินโน้มตัวลง มาดึงมือของเขาวางที่ใบหู พูดอย่างสะอึกสะอื้น “ขอบคุณ นะ ฉันชอบมากเหมือนกัน”

มู่หยางซิวเผยรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับพึงพอใจมาก

เขาเจ็บปวดเกินไปแล้ว หายใจลำบากมาก เลือดที่ไหล ออกมาจากร่างกายถูกน้ำฝนชะล้าง ไหลเปาะแปะอยู่ตลอดเวลา ไหลลงท่อรางน้ำข้างๆ

“ฉันติดหนี้เธอ ร้องไห้ครั้งนี้ไม่เป็นไร ต่อไปไม่ต้องร้อง แล้วนะ” มู่หยางซิวพิงข้างหูเธอ “ตอนเธอยิ้มดูดีที่สุด”

ถังซินพยักหน้า สะอึกสะอื้น “ได้”

มู่หยางซิวหายใจหอบสองเฮือก “ฉันสืบได้ว่าการตายของ หัวหน้าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับรองประธานจ้าว เธอต้องระวัง เขานะ”

“ฉันรู้”

“ถังซิน ขอโทษ” มู่เฉินหย่วนพูด เขาไม่มีแรงแล้ว สัมผัส หน้าเธอไม่ได้ “ถ้าชาติหน้ามีจริง เราจะอยู่กันอย่างดีไหม?”

“ได้สิ เราจะอยู่กันอย่างดี” ถังซินรู้ว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว ร้องไห้จนไม่เป็นตัวเอง “ฉันจะสวมชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุด แต่งงานกับนายอย่างใหญ่โต

มู่หยางซิวเผยรอยยิ้ม ซบอกเธออย่างพึงพอใจมาก

เสียงรถพยาบาลดังใกล้เข้ามา ไม่นานก็หยุดลงข้างกาย ถังซิน พยาบาลหลายคนรีบลงจากรถ ถังซินคุกเข่ากอดร่าง เย็นชืดของมู่หยางซิวอยู่ตรงนั้น

“พวกคุณมาช้าไปแล้ว”
เธอพูดอย่างสลด เจ็บปวดในใจมากเลยล่ะ เหมือนถูกมือ นับไม่ถ้วนฉีกหัวใจ มองไปทางทีวีจอใหญ่ของบริษัทมู่ชื่อ ชายผู้เย็นชา ตะโกนร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

ในหนึ่งวัน เธอท้อแท้ สูญเสียชายคนสำคัญคนหนึ่งใน ชีวิตไป

เจ็บปวดใจมากอ่า!

เจ็บปวดมาก

ถังซินตามรถพยาบาลไปโรงพยาบาลอย่างมึนงง หูของ เธอไม่ได้ยินเสียงข้างๆ เห็นเพียงคุณหมอและพยาบาลเดิน ผ่านข้างกายไปอย่างรีบร้อน และมู่หยางซิวที่เย็นเฉียบ

“หยางซิวอ่า ลูก!”

ผู้หญิงกรีดร้อง พุ่งตัวเข้ามาอย่างสับสน แม้รองเท้าเธอ หลุดก็ไม่สน มองคนตัวเย็นเฉียบอยู่บนเตียง ทั้งร่างสั่นเทิ้ม ไม่หยุด

จากนั้น หลิวฟางพุ่งไปที่ศพของมู่หยางซิว ร้องไห้อย่าง เจ็บปวดรวดร้าว “ลูกทิ้งแม่ไปทำไม! ลูกอยากให้แม่ทำยังไง ลูกใจร้ายมาก.

หลิวฟางอารมณ์ปั่นป่วน ร้องไห้จนสลบไป

ถังซินไปประคองเธอ เอ่ยเสียงทุ้ม “ขอโทษนะคะ”
หลิวฟางถึงสังเกตเห็นถังซิน จากประโยค “ขอโทษ” เธอ เข้าใจทั้งหมดแล้ว กรีดร้อง ตบหน้าถังซินอย่างแรงหนึ่งที

ถังซินไม่ได้หลบ

หลิวฟางยังไม่หายโกรธ ตบหน้าเธออย่างแรง และใช้สอง มือบีบคอเธอ ร้องไปด่าไป “พวกเธอหย่ากันแล้ว ทำไมเธอ ยังมาวุ่นวายกับหยางซิวอีก! “