บทที่ 193 ผู้หญิงอย่างคุณนี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

ถังซินยิ้มเฟคๆ “คุณผู้หญิงแผนกต้อนรับสองท่าน ฉันจะ เตือนพวกคุณนะคะ ถ้าจะนินทาให้ฉันเข้าไปในลิฟต์ก่อนได้ ไหม! ฉันยังเดินไปไม่ไกลก็พูดแล้ว กลัวว่าฉันจะไม่ได้ยิน หรือไง?”

พนักงานแผนกต้อนรับคนหนึ่งเอ่ยตะกุกตะกัก “ข-ขอโทษ ค่ะ”

“ฉันจําเลขพนักงานพวกคุณไว้แล้ว!” ถังซินมองป้ายตรง หน้าอกพวกเธอ หันร่างออกไปอย่างเย็นชา

ขึ้นไปก่อนเธอค่อยร้องเรียน

หลังจากกลับมาที่ห้องสูทเพรสซิเดนท์ ถังซินก็ทิ้งมู่เฉิน หย่วนไว้ข้างๆ ใช้น้ำยาต่างๆ ล้างเพชร จนกระทั่งมันไม่มี กลิ่นแปลกๆ แล้วถึงใส่มัน สร้อยเพชรทองก็เก็บไว้อย่าง ระมัดระวัง

มีเวลาเธอค่อยเอาสร้อยไปคืนหลินเฉิงจื่

มู่เฉินหย่วนมาเคาะประตู มองเพชรบนคอเธอ ถึงเอ่ยถาม “ผมนอนห้องไหน?”

“เลือกได้ตามสบายจ้า!” ถังซินพูด “ยังไงก็วันสุดท้ายแล้ว คุณเปลี่ยนห้องทุกชั่วโมงเลยก็ไม่มีปัญหา”
“ผมไม่ชอบนอนห้องคนอื่น”

ถังซินถึงรู้ว่าเขากลัวที่จะนอนห้องหลินเฉิงจี้ อดขำไม่ได้ “คุณเปิดดู ละห้อง ถ้าในห้องมีของก็คือห้องเขาแน่

พูดไป เธอก็เปิดห้องที่หลินเฉิงจื้อยู่

แต่ห้องนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่เพียงแต่ไม่มีเสื้อคลุมตัว นอกบนที่แขวนเสื้อแล้ว บนโต๊ะก็ไม่มีสิ่งของ เหมือนไม่มี ใครเคยอยู่มาก่อน เธออึ้งไป “ทำไม…….

ทั้งๆ ที่ห้องนี้หลินเฉิงจี้พักอยู่ ทำไมไม่มีของเลย? เขาไม่กลับมาแล้วเหรอ?

มู่เฉินหย่วนพูดเรียบๆ “พวกคุณไม่ได้ตกลงกันว่าเจ็ดวันเห รอ เขาไปแล้วก็ไม่แปลกหรอก”

“คุณรู้ได้ไง?” ถังซินหันศีรษะมองเขา

สัญญาเจ็ดวันเป็นสัญญาที่เธอกับหลินเฉิงจี้ตกลงกันลับๆ มู่เฉินหย่วนไม่น่ารู้

“ก่อนหน้านี้ผมโทรหาคุณ เขาเป็นคนรับสาย” มู่เฉินหย่วน พูด “เขาบอกผมว่าพวกคุณจะมาเที่ยวที่หางซีเจ็ดวัน ผมรู้จัก นิสัยคุณ เดาว่าคงอยากเอาหุ้นบริษัทมู่ชื่อกลับไป ก็เลยมา”

ถังซินเปิดโทรศัพท์ดูทันที แต่หาประวัติการโทรของมู่เฉินหย่วนวันนั้นไม่เจอ หลินเฉิงจี้น่าจะลบออกไป

“ทำไมเขาถึงไปแล้ว?” ถังซินขมวดคิ้วพูด “หุ้นบริษัทมู่ชื่อ เขายังไม่ให้ฉันเลย

“ไม่เป็นไร ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับบริษัท ชื่อ”

ถังซินสายศีรษะ เธอพูด “ไม่ หลินเฉิงจี๋เป็นคนพูดจริงทำ จริง บอกว่าจะให้ก็ต้องให้ ต้องเพราะมีเรื่องด่วนถึงได้ออก ไป”

มู่เฉินหย่วนแววตาขุ่นมัว “คุณรู้จักเขาดีขนาดนี้ ทำไมถึง โดนเขาทําร้ายอีก?”

ถังซินขยับริมฝีปาก

ใช่ ที่จริงเธอไม่ถือว่ารู้จักหลินเฉิงจื่

“ผมไปนอนแล้ว” มู่เฉินหย่วนทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชา เข้า ห้องข้างๆ ไปทันที

ถังซินถอนหายใจ และจะกลับห้องไป แต่กลับได้ยินเสียง ที่ได้ยินไม่ชัด

มาจากห้องของมู่เฉินหย่วน

เธอรีบไปเคาะประตูทันที “คุณอา……..ประธาน คุณไม่เป็น อะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร”

เขาพูดอย่างอดทน ทั้งๆ ที่กำลังอดทนอยู่ ถังซินคิดว่า เขาเข้าห้องไปสักพัก น่าจะยังไม่ได้อาบ ล่ะมั้ง เลี้ยวเปิด ประตูเข้าไป เห็นรถเข็นพลิก เขาล้มอยู่ที่พื้น

ดูเจ็บมาก

ถังซินรีบวิ่งไปประคองเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมู่เฉิน หย่วนล้ม “ล้มได้ยังไง?”

“ผมจะไปรู้ได้ไง!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ ถังซินเห็นเขาเป็น “ผู้ป่วย” ไม่เถียงกับเขา เห็นเขาดู

เหมือนอยากเข้าห้องน้ำก็พูด “ห้องน้ำที่นี่ไม่ใหญ่เหมือน บ้านคุณ ฉันไปเรียกให้พนักงานบริการมาช่วยไหม? ”

“ไม่ต้อง!”

“โอเคๆ ไม่เอาก็ไม่เอา” ถังซินกลอกตา พูดอย่างอารมณ์ เสีย “งั้นฉันเข็นคุณเข้าไป ที่เหลือคุณจัดการเอง ถ้าขยับไม่ สะดวกจริงๆ ก็เรียกฉัน”

ซึนเดเระจริงๆ!

เธอประคองมู่เฉินหย่วนขึ้นไปนั่งบนรถเข็น จับแขนรู้สึก แข็งมาก แต่มองมู่เฉินหย่วนดูเหมือนจะหนักไม่กี่กิโล ความ คิดก่อนหน้านี้ก็ผุดขึ้นมา
มือถังซินย้ายมาอยู่บนหลังมู่เฉินหย่วน ยิ้มกว้างพูด “ประธานมู่ ฉันอุ้มคุณไปนะ ประหยัดเวลา”

มู่เฉินหย่วนสีหน้าเปลี่ยน

ยังไม่ทันได้ห้าม ถังซินเอนตัวแนวนอนอยากอุ้มเขาขึ้น มา ใช้แรงเฮือกหนึ่ง ผลสรุปไม่คิดว่าเขาจะหนักขนาดนี้ เอน ซ้ายเอนขวา เพิ่งอุ้มขึ้นมาก็ล้มลงไป

ขาทั้งคู่เหยียบอยู่บนพรม

“คุณหนักเกินไปล่ะมั้ง!” ถังซินออกแรงปีนขึ้นมาจากข้าง กายเขา เจ็บมือมาก ล้มกลับลงไปใหม่ ศีรษะกระแทกไปที่ หน้าอกมู่เฉินหย่วนจนเจ็บ

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น “ผมเคยบอกว่าผมเบามากเห รอ?”

“คุณดูไม่มีเนื้อ…….….…. …. ถังซินพึมพำ ขณะที่เห็นหน้าอก แข็งแกร่งของเขาที่เผยออกมาจากเสื้อผ้า ก็แอบกลืนคำพูด ด้านหลังลงไป “เสื้อบ้าอะไรเนี่ย!

กระอักกระอ่วนเกินไปแล้ว

มือถังซินเป็นตะคริว ออกแรงไม่ได้ เงยหน้ามองเขา “ประธานมู่ ประคองฉันได้ไหม?”

‘มู่เฉินหย่วนกลั้นอารมณ์ คว้าคอเสื้อถังซินจะประคองเธอขึ้นมา

ขณะที่ถังซินลุกขึ้นมา ขาก็ล้มทับกางเกงสูทเขาอย่างไม่ ได้ตั้งใจ

เธอรีบมองมู่เฉินหย่วนทันที

มู่เฉินหย่วนอึ้งไป เห็นใบหน้าขาวใสของเธอ ลูกกระเดือก ก็ขยับอย่างไม่รู้ตัว “คุณอึ้งทำไม? ทำไม อยากลองขยับด้วย ตัวเองจริงๆ?”

“ล-ลุกขึ้นแล้ว!” มือถังซินไม่รู้มีแรงมาจากไหน ปืนจากตัว เขาขึ้นมาอย่างลนลาน และหนีออกไปไกลๆ ทันที หน้าแดง หมดแล้ว

คุณอาม่กลายเป็นอันธพาลเฒ่าตั้งแต่เมื่อไร

วันต่อมาตอนที่ถังซินไปคืนห้อง ถามพนักงานแผนก ต้อนรับ ยืนยันว่าหลินเฉิงจี้ไม่ได้กลับมาเมื่อคืน ไปจริงๆ แล้ว

เธอนึกถึงตอนที่หลินเฉิงจี้เต้นกับตัวเอง จู่ๆ แขนก็สั่น แถมยังคำพูดพวกนั้น ออกไปอย่างรีบร้อน รู้สึกว่าเขาแปล กมากๆ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม
“คุณหญิงถัง”

ขณะที่ถังซินเข็นมู่เฉินหย่วนกำลังจะออกจากโรงแรม มี ชายคนหนึ่งเข้ามาทัก

เขาเก๋าย่าแข็งแรง และเย็นชาอย่างสมบูรณ์แบบ เหมือน คนที่เป็นบอดี้การ์ด “ผมคือบอดี้การ์ดของคุณชายหลิน จง เชิงครับ ขอคุยกับคุณตามลำพังได้ไหม?”

“ผมไปรอคุณด้านนอก” มู่เฉินหย่วนพูด เข็นรถเข็นออกไป ก่อน ให้ระยะห่างกับพวกเขา

ถังซินถาม “หลินเฉิงจี้ไปไหนแล้ว?

“คุณชายมีธุระต้องจัดการครับ” จงเชิงพูดอย่างเย็นชา ยื่น เอกสารฉบับหนึ่งให้กับถังซิน “คุณชายให้ผมเอาให้คุณ

ถังซินเปิด เห็นสัญญาโอนย้ายสิทธิ์ผู้ถือหุ้นของบริษัทมู่ ชื่อ

หลินเฉิงจี้รักษาสัญญา เอาสิทธิ์หุ้นพวกนั้นของบริษัทมุ่ ชื่อให้เธอฟรีๆ

“ฝากฉันขอบคุณเขาด้วยนะคะ”

จงเชิงมองเธอ แววตาขุ่นมัว แฝงไปด้วยความเกลียดชัง “คุณหญิงถัง คุณมีหัวใจหรือเปล่า?”
ถังซินขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าไง?”

จงเชิงแค่พูด “ผู้หญิงอย่างคุณมันไร้หัวใจเกินไป พูดว่าไม่ รักแล้วก็ไม่รัก คุณรู้ไหมว่าคุณชายเสียให้กับคุณไปเท่าไร ถังซิน คุณจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”

“ทางที่ดี คุณอยู่กับมู่เฉินหย่วนให้ดีแล้วกัน” จงเชิงพูดต่อ หน้าเธอ นําเสียงแฝงไปด้วยความสังหาร “เพราะผมจะหา โอกาส จะต้องฆ่าคุณให้ได้!”

ผู้หญิงที่ไร้หัวใจคนนี้ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขขนาดนั้น กลับไม่รู้เลยว่ามีคนที่เจ็บปวดมากแค่ไหน

เขาพูดเสร็จก็ไป ถังซินยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

บอดี้การ์ดคนนี้ของหลินเฉิงจี๋ ดูเหมือนจะเป็นปฏิปักษ์ต่อ เธอมาก แต่ทำไม?

ถังซินไม่สบายใจ ตอนขึ้นเครื่องบิน กดโทรหาเบอร์หลิน เฉิงจี้ แต่มีแค่เสียงเย็นชาดังขึ้นมา

“ขอโทษค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่าน เรียก”

ปิดเครื่องแล้ว?

และทางนั้น มู่เฉินหย่วนรับโทรศัพท์เสร็จแล้ว ตอนกลับมา เห็นถังซิน แววตาลุ่มลึก แต่ไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่ขึ้นเครื่องไปด้วยกัน

ไม่นาน เครื่องบินก็ลงจอดสนามบินหนานเฉิง

ถังซีนคิดไม่ถึงว่าจู่ซือซื้อกับกวนซึ่งเพิ่งจะมารับที่สนาม บินด้วยกัน โดยเฉพาะเธอไม่ได้ปิดบังตัวเลย มุมปากกระตุก “เธอลืมเหรอว่าตัวเองเป็นดารา เดินอวดแบบนี้?”