บทที่ 192 ความหมายไม่เหมือนเดิม

มู่เฉินหย่วนนวดหว่างคิ้ว แค่พูดว่า “พอแล้ว ผมจะส่งคุณ กลับไป”

“ไม่ต้อง!” นึกถึงภาพนั้นที่เห็นในห้องโถงงานเลี้ยง ถังซิ นก็รู้สึกบาดตา น้ำเสียงหึงนิดหน่อย “ขอให้คุณฮันนีมูนกับ คุณหญิงซ่งอย่างมีความสุข

“ฮันนีมูนอะไร?” มู่เฉินหย่วนมองเธอหนึ่งครั้ง สีหน้าท่า ทางแปลกๆ “ผมเคลื่อนไหวไม่สะดวก ให้เธอมาส่งผมที่หาง ซีเท่านั้น ในหัวคุณคิดเพ้อเจ้ออะไร?”

ฮะ?

กลายเป็นถังซินที่กระอักกระอ่วนแล้ว

ที่แท้แค่เพราะเขาเคลื่อนไหวไม่สะดวก ต้องการคนมา เป็นเพื่อน?

ต้องโทษคำพูดนั้นของจู่ซือซือ ทำให้เธอคิดมาก!

ถังซินพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “เพราะพวกคุณหมั้น หายกันแล้ว ดังนั้น…..งั้นคุณมาทำไม?”

มู่เฉินหย่วนประสานมือสองข้างวางไว้บนหน้าตัก มองเธอ เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “จะมาทำอะไรล่ะ? เพราะมีบางคนแอบ ผมทําเรื่องอะไรโง่ๆ น่ะสิ ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรก็เลยมา
“ที่ฉันทำไม่ได้เรื่องโง่ๆ นะ!” ถังซินพูดค้าน ไม่อยากคุย กับเขา ลงบันไดไปทันที นั่งรถธุรกิจที่จอดหน้าประตูทาง เข้า

เฉินหยวนยังคงอยู่บนบันได “คุณไม่ช่วยผมหน่อยเห รอ?”

“ขยับเองสิ!”

มู่เฉินหย่วนมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

แต่ถังซินพูดจบ ก็นึกขึ้นได้ว่าชายคนนี้นั่งรถเข็น ขยับเอง ได้สิแปลก กลั้นยิ้มลงรถเดินมาช่วยเขา

ถังซินมองร่างกายของเขา ดูพยายามนิดหน่อย “หรือว่า ฉันอุ้มคุณ?

นั่งอยู่ในรถเข็นมาตลอด ไม่อ้วนขึ้นหรอกมั้ง

“ผมยังต้องมีศักดิ์ศรีอยู่นะ” มู่เฉินหย่วนจับมือไว้แน่น กลัว เธอจะแตะต้องตัวเขา น้ำเสียงเย็นชามาก “ถังซินถ้าคุณกล้า ทำแบบนั้น คุณจบแน่

ถังซินเบ้ปาก

หลังจากยุ่งอยู่นานสักพัก เธอถึงพามู่เฉินหยวนขึ้นรถ ธุรกิจไป บอกที่อยู่โรงแรมเป่าเกอล์ไป ไม่ชอบเพชรบนลำ คอมันรัดแน่นเกินไป อยากถอดออก
ไม่คิดว่าตะขอมันแน่ขนาดนี้ เธอแกะไม่ออกอยู่นาน

ถังซินทําได้เพียงขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน “ประธาน ช่วยหน่อย ฉันแกะไม่ออก”

มู่เฉินหย่วนเห็นสร้อยเพชรทองเส้นนี้แล้วบาดตามาก ตอนที่เริ่มแกะ ใบหน้าเขาเย็นชา “หลินเฉิงจี้ใช้เงินเก่งจริงๆ ซื้อสร้อยเส้นนี้ราคาร้อยล้าน”

“เขาไม่ได้ใช้เงินเก่ง คุณทั้งคู่ก็เหมือนกัน!” ถังซินพูด “สร้อยเส้นนี้อย่างมากก็ห้าสิบล้าน พวกคุณแย่งกันประมูล โชคดีที่เงินอีกครั้งไหลไปสู่คนที่จำเป็น!”

หนึ่งล้านน่ะ!

ถังซินคิดแล้วก็ปวดเนื้อ เธอสามารถซื้อคฤหาสน์เล็กๆ ที่ ดีมากๆ ได้หลังหนึ่งเลย เลี้ยงแมวเลี้ยงสุนัขได้สะดวก หลิน เฉิง กลับซื้อสร้อยหนึ่งเส้น เธอไม่ชอบก็ให้เธอทุบทิ้ง

เงินในมือคนรวย ก็เป็นได้แค่กระดาษเท่านั้น

มู่เฉินหย่วนจ้องเขม็งหนึ่งที หยิกเนื้อหลังคอเธอหนึ่งที่ไม่ เบาไม่แรง ถังซินกุมลำคอ หันศีรษะไปมองเขาทันที “คุณ หยิกฉันทําไม?”

“ตอนถอดสร้อยไม่ได้สังเกต” เขาหยิบสร้อยเพชรทองให้ เธอ ถามอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ได้ชอบเพชรนั้นมากเหรอ ทำไม ไม่ใส่?”
“ก่อนหน้านี้หลินเฉิงจื้ถอดให้” ถังซินพูด แถมยังคิดว่า หลินเฉิงจี้ใส่ไว้ในกระเป๋า พลิกกระเป๋าหาแล้วก็ไม่เจอ “เอ๋ ทำไมหายไปแล้ว?”

มู่เฉินหย่วนนึกได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเห็นหลินเฉิงจี้ทิ้งอะไร บางอย่าง เดาว่าเป็นเพชรนั้น

เขาพูด “หายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ”

“พวกคุณป่วยกันหมดแล้วมั้ง!” ถังซินบ้าไปแล้ว “ยังไงมัน ก็เป็นแบบสั่งทำจาก Van Cleef & Arpels ไม่ใช่เงินเหรอ? ฉันอยู่กับพวกคุณจะต้องเป็นโรคประสาทไม่ช้าก็เร็วแน่ๆ!”

ถังซินให้คนขับรถขับกลับไปที่โรงแรม

เห็นเธอจิตใจร้อนรน มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกสบายอารมณ์อย่าง บอกไม่ถูก คิ้วที่ขมวดก็คลายออก “เธอชอบมากเหรอ?”

“ฉันเสียดายเงิน!

หลังจากรถขับกลับมาที่โรงแรม ถังซินก็รีบลงรถไป ตอน ที่ไปถึงห้องโถงงานเลี้ยง ภายในงานก็ไม่มีลูกค้าแล้ว คน ทําความสะอาดเจ็ดแปดคนกำลังจัดระเบียบในงาน

จบแล้ว!

ถังซินรู้ว่าหาไม่เจอแล้ว ไปหาผู้จัดการที่รับผิดชอบแล้ว อธิบายให้ฟัง ขอดูกล้องวงจรปิด
จากกล้องวงจรปิดพบว่า มีคนงานทำความสะอาดตอนที่ เก็บขยะ รวบเพชรนั้นไปพร้อมกับขยะพอดีกวาดลงไปยังถุง ขยะใบใหญ่ ถุงที่เต็มไปด้วยขยะก็ถูกคนงานอีกคนลากออก ไปแล้ว

หลังจากรอถังซินเข้าไปในโรงแรมตามผู้จัดการที่รับผิด ชอบ ขยะในถังขยะก็ถูกรถลากไปแล้ว

ตอนนี้ มู่เฉินหย่วนที่รอเธอนานมากแล้วก็ตามเข้ามา

“ถูกลากไปที่เก็บขยะแล้ว ช่างเถอะ” มู่เฉินหย่วนพูด รู้ว่า เธอให้คุณค่ากับของที่ตัวเองให้ เขาก็ไม่โกรธแล้ว “ผมจะ ให้คนทําขึ้นมาใหม่อีกเส้น

ถังซินสายศีรษะ ความหมายไม่เหมือนเดิมแล้ว” เธอให้คนขับรถไปส่งมู่เฉินหย่วนที่โรงแรมก่อน ตัวเองไป ที่เก็บขยะกับผู้จัดการที่รับผิดชอบ

ใครจะไปรู้ คำพูดที่เธอไม่ได้ตั้งใจพูดเมื่อครู่ ทำให้ก้น บึงหัวใจของมู่เฉินหย่วนเต็มไปด้วยความรู้สึกอะไรไม่รู้สึก อย่าง เขาไม่ได้กลับไป แต่ให้คนขับรถขับตามหลังพวกเขา ไป

ยังไม่ถึงที่เก็บขยะ จากที่ไกลๆ กลิ่นขยะลอยฟุ้งบนอากาศ น่าสะอิดสะเอียน

ถุงสีดำในที่เก็บขยะเยอะมากเกินไป หลังจากหลายคนใส่ผ้าปิดปากแล้ว แยกกันไปหา ถังซินโชคดี ถามตำแหน่งขยะ ที่เพิ่งส่งมาพอดี

ถังซินฉีกถุงขยะออก ควานหาในขยะจำนวนมาก กลิ่น แสบจมูกถึงจะกั้นด้วยผ้าปิดปากก็ยังได้กลิ่น เธอคิดไม่ถึงว่า ครั้งแรกที่ตัวเองมาที่นี่ เพื่อหาสร้อยเส้นหนึ่งจริงๆ

มันมีความหมายพิเศษจริงๆ

ก่อนเกิดเรื่อง มันคือสิ่งที่มู่เฉินหย่วนให้เธอ ถ้าไม่ได้การ สนับสนุนจากสร้อยเส้นนั้น เกรงว่าเธอยังคงขี้ขลาด ไม่ได้ นั่งในตำแหน่งตัวแทนประธานบริษัทมู่ชื่อ

“เจอแล้ว!”

ถังซินหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาจากครีมเค้ก ถึงมันจะ สกปรกมาก เพชรยังคงระยิบระยับใต้แสงไฟ

มู่เฉินหย่วนห่างกับเธอสิบกว่าเมตร

เขาเป็นโรครักความสะอาด ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมมาที่นี่ คิ้ว ขมวดจนสามารถฆ่าแมลงวันได้ แต่เมื่อเห็นถังซินมองเพชร ที่ทำหายแล้วหาเจออีกครั้ง รอยยิ้มสดใสนั้น ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็สามารถทนได้

ถึงเพชรจะเอากลับมาได้แล้ว แต่เพราะสกปรกเกินไป หลังจากใช้น้ำล้าง ถังซินหยิบกระดาษมาคลุมไว้ สุดท้ายก็ นั่งรถกลับโรงแรมเป่าเกอลี่ไปกับมู่เฉินหย่วน
ถังซินมาถึงแผนกต้องรับเปิดห้องชุดห้องหนึ่งให้กับเขา

มู่เฉินหย่วนถามอย่างไม่คิด “คุณอยู่ห้องไหน?”

“ห้องสูทเพรสซิเดนท์”

“งั้นไม่ต้องเปิดแล้ว ผมก็เข้าไปอยู่ได้” มู่เฉินหย่วนพูด “คืนเดียวเอง”

“ไม่ค่อยดีมั้ง นั่นเป็นห้องที่หลินเฉิงจี้เตรียมไว้” เพื่อให้ หลินเฉิงจี้มีความสุขหน่อยในเจ็ดวันนี้ เขายอมจองห้องสูท เพรสซิเดนท์แพงมาก ถ้าเธอย้ายออกไปจะต้องเปลืองแน่ๆ

“ห้องเยอะขนาดนั้น เขาอยู่หมดไหมนั่น?” มู่เฉินหย่วนไม่ สนใจ แถมยังพยายามโชว์ขาสองข้างตัวเองออกมา “อีก อย่างผมขยับไม่สะดวก คุณจะให้ผมอยู่ด้วยตัวเองเหรอ?

“คุณเรียกคุณหญิงซ่งได้……………..

มู่เฉินหย่วนขัดคำพูดเธอ น้ำเสียงไม่พอใจมาก “คุณหญิง ซ่งบอกว่าเธอไม่ว่าง!”

ก็ได้

ถังซินบอกพนักงานแผนกต้อนรับว่าไม่ต้องเปิดแล้ว รับ บัตรขึ้นมา เข็นมู่เฉินหย่วนออกไป
เพิ่งเดินไม่ได้ไกลก็มีเสียงซุบซิบของพนักงานแผนก ต้อนรับสองคนดังขึ้นมาด้านหลัง

“ว้าว คุณผู้หญิงคนนี้แซ่บไม่หยุด ทำไมผู้ชายที่หาได้ แต่ละคนหล่อขนาดนั้น? เธอใช้ทักษะอะไรนะ?”

“คนนั่งรถเข็นเธอก็ยังเอาหมด กินไม่เลือกจริงๆ!”

“ถ้าฉันมีแฟนหล่อขนาดนั้น นั่งรถเข็นฉันก็ไม่รังเกียจ ฉัน ขยับเองได้ เขาทำตัวสบายๆ ได้เลย!

MD !

บทสนทนาของพนักงานแผนกต้องรับสองคนนี้ลามก เกินไปแล้ว ถังซินทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เธอย้อนกลับไป ด้วยความโกรธ กระแทกกระเป๋าเงินลงบนเคาน์เตอร์ดังปัง พนักงานแผนกต้องรับสองคนตกใจมองเธออึ้งๆ