บทที่ 189 คุณต้องจดจําผม

กลางดึก——

แสงจันทร์สดใสชัดเจนส่องลงมายังทะเลนก คลื่นใหญ่ ซัดหินบนหาดทราย ล้างจนพวกมันยิ่งเป็นประกาย วัยรุ่น ชายถือไฟฉายเดินเท้าเปล่าอยู่ริมหาดทราย

แสงไฟฉายกวาดไปที่กลุ่มก้อนหิน ชายหนุ่มมองอย่าง ละเอียดและตั้งใจ ไม่ปล่อยไปแม้แต่ก้อนเดียว คลื่นที่ กระเซ็นเข้ามาทำให้ขาสองข้างเขาจมนําบ่อยครั้ง

หินจำนวนมากผ่านการกระเซ็นของคลื่น ถูกล้างกลายเป็น รูปทรงต่างๆ แปลกตาหลายชนิด

แต่ไม่มีอันนั้นที่เขาต้องการ

ชายหนุ่มโน้มตัว ใช้ไฟฉายกวาดส่องไม่หยุด สามชั่วโมง เต็ม ลมเย็นพัดปลายเสื้อเชิ้ตของเขาสะบัด ไม่นานก็ใช้มือ จับริมฝีปาก แล้วไอออกมาอย่างแรง

“คุณชาย!” จงเชิงปรากฏตัวขึ้นจากความมืดเงียบๆ เขา จับมือหลินเฉิงจี้ไว้ “คุณกลับไปก่อนเถอะครับ สิ่งของที่คุณ ต้องการจะหา ผมจะช่วยคุณหา”

“ไม่ได้ ฉันต้องเป็นคนหาด้วยตัวเอง” หลินเฉิงจี๋สะบัดมือ เขา แล้วหาต่อ
จงเชิงตามไป ขมวดคิ้วแน่น เป็นกังวลอย่างมาก “คุณชาย ร่างกายคุณไม่ไหวแล้วนะ………ไมคุณต้องหาของที่ไม่มี อยู่จริงพวกนั้นด้วย? คุณหญิงถังไม่เหมาะกับคุณเลย”

หลินเฉิงจี๋หันร่างไปตบเขาอย่างแรงหนึ่งที ทั้งร่างมีความ ร้ายกาจอย่างแรงกล้า “เธอจะเหมาะหรือไม่เหมาะกับฉัน ไม่ ต้องให้นายพูด! ถึงจะเป็นแค่ตำนาน ไม่ใช่เรื่องจริงแล้วมัน ยังไง?”

“ฉันจะต้องหาหินรูปหัวใจนั้นให้ได้ พิสูจน์ว่าเราจะได้อยู่ ด้วยกันไม่แยกจากกันตลอดไป ฉันต้องจูงมือเธอ บอกเธอ ว่าฉันรักเธอ แต่งงานกับเธอ ไม่ต้องกลัวเรื่องอะไรอีก”

“คุณชาย…….

“ไสหัวไป!”

หลินเฉิงจี๋ไม่สนเขาอีก หาหินต่อไป

จงเชิงถอนหายใจ ถอยออกไปข้างๆ เงียบๆ

ตีห้าครึ่ง ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ เผยสีขาวหินอ่อน หลินเฉิง จี๋หาอยู่ที่หาดทรายเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมง ในที่สุดท่ามกลาง หินมากมาย เขาก็เห็นหินสีชมพูอ่อน

เขาเก็บหินไว้อย่างระมัดระวัง มุ่งหน้าไปทางที่เผยแสง

หินสีชมพูอ่อนเป็นรูปร่างหัวใจ โปร่งแสงบริสุทธิ์ใส แต่ขาวเนียนเหมือนหัวใจของคน รวมถึงความชอบและความ บ้าคลั่งที่มีต่อคนรัก

หลินเฉิงจี๋ยมเล็กน้อย

ในที่สุดเขาก็หาเจอหินรูปหัวใจที่เป็นพยานความรัก นิรันดร

ถังซินล้างหน้าแปรงฟันออกมาจากห้องน้ำ เห็นหลินเฉิง จี๋กำลังต้มกาแฟที่บาร์เครื่องดื่ม เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสูทดำ ปลายจมูกโด่งเข้ากับแว่นตาสีทอง ดูแล้วมีสุภาพและสง่า งาม

เธอหาวหนึ่งที เอ่ยด้วยเสียงเกียจคร้าน “คุณตื่นเช้าขนาด นี้เลยเหรอ?”

“อืม”

ถึงจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อ หลินเฉิงจี้สักนิด อารมณ์แจ่มใสเหมือนเคย เพราะหาของที่ ต้องการเจอแล้ว มุมปากยิ้มบางๆ

เขาไม่เพียงแต่ต้มกาแฟได้หอมฉุย แต่ยังประดับด้วย ดอกไม้ สองมือเหมือนกับนักมายากล ไม่นานก็ประดับดอก คามิเลียสวยบนกาแฟแล้วส่งให้ถังซิน
ถังซินจิบหนึ่งอึก เต็มไปด้วยความชื่นชม

เธอเห็นว่าหลินเฉิงจี้ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมาก มือยันคาง เอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมคุณถึงมีความสุขขนาดนี้?”

หลินเฉิงจี้พูด “เพราะวันนี้จะได้ไปสถานที่ที่ผมชอบ

สถานที่ที่เขาชอบเหรอ?

รถออกจากในเมือง เข้าไปในชานเมือง หลังจากนั้นไม่ นานก็ถึงบ้านเรียบง่ายหลังหนึ่ง

ถังซินเปิดประตูรถลงไป มองไปแวบหนึ่ง เต็มไปด้วยดอก คามิเลียสีขาวบริสุทธิ์ หอมจนมัวเมา เธอประหลาดใจ “ฤดูนี้ ทำไมถึงมีดอกคามิเลียได้?”

แถมยังเป็นสีขาวทั้งหมด

“แค่มีคนดูแล ต้องใช้เวลาไปกับมัน ฤดูหนาวก็มีได้” หลิน เฉิงจี๋ยิ้มตอบ

เขาจูงมือถังซินเข้าไปในแปลงดอกคามิเลีย ถังซินแอบ ดิ้นเล็กน้อย เห็นว่าดิ้นไม่หลุดก็เดินตามเขาไป

ช่างเถอะ

วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว แค่ผ่านไปอีกคืนเดียว เธอก็ไปได้

แล้ว
“หลินเฉิงจี๋ ทำไมคุณถึงชอบดอกคามิเลียขนาดนี้?” ถัง ซินอดถามไม่ได้ นอกจากวันนั้นที่เขาให้กุหลาบเขียวหนึ่ง ก้านกับตัวเองที่ถนนชิงเถิง ก็ไม่เคยเห็นเขาเคยถือดอกอื่น เลย

“เพราะแม่ผมชอบ

รู้สึกว่ามือที่กุมอยู่กลายเป็นแข็งทื่อ หลินเฉิงจี๋เอียงศีรษะ มองถังซิน ยิ้มเบาๆ “ดูเหมือนตอนที่เราคบกัน ผมไม่เคยพูด เรื่องแม่ผมเลยใช่ไหม?”

ถังซินพยักหน้า

ไม่เคยจริงๆ เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นลูกครึ่ง คุณแม่เป็นคนจีน

หลินเฉิงจี้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แม่ผมเป็นผู้หญิง ที่อ่อนโยนและใจดีคนหนึ่ง แต่ผมจำหน้าเธอไม่ได้ มีแค่ จดหมายสิบแปดฉบับที่เธอทิ้งไว้ให้ผม”

“ตอนผมฉลองวันเกิดทุกปี ก็จะเปิดจดหมายหนึ่งฉบับอ่าน มองลายมือของแม่ ความอ่อนโยนและโทนเสียงนั้น เหมือน ว่าเธอยังอยู่ข้างผม แม่ทำให้ผมเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่ว่าจะ เจอการโจมตีอย่างไรก็ห้ามยอมแพ้ ชีวิตไม่อาจเป็นอย่างที่ เราต้องการได้ทุกอย่าง”

“แม่บอกว่า ความรักของกุหลาบมันอบอุ่นเกินไป ทำให้ คนรับไม่ไหว แต่ความรักของดอกคามิเลียที่แสดงถึงความ หมายแฝง เธอหวังว่าการรักคนคนหนึ่งเป็นรักที่บริสุทธิ์เป็นการชอบ ไม่มีจุดประสงค์และการแย่งชิงใดๆ

จากคำพูดพวกนี้ของหลินเฉิงจี๋ ถังซินก็จินตนาการได้ว่า แม่ของเขาน่าจะเป็นผู้หญิงที่ทั้งฉลาด แข็งแกร่งและอ่อน โยนมากคนหนึ่ง

ถังซินถาม “แล้วเธอยังจะกลับมาไหม?”

“เธอเสียแล้ว”

ถังซินอึ้งไป จากนั้นก็เอ่ยเสียงทุ้ม “ขอโทษ……

“ไม่ต้องขอโทษ” หลินเฉิงจี้ลูบผมเธออย่างอ่อนโยนมาก ทำให้เขาปรารถนา “ผมยังไม่ครบเดือนเธอก็จากไปแล้ว ตอนที่ผมคิดถึงเธอผมก็จะอ่านจดหมายพวกนั้น

ถังซินแอบถอยหลังไปสองก้าว

หลินเฉิงจี๋มองฝ่ามือที่ว่างเปล่า ผิดหวังไปหลายวินาที จากนั้นก็พูดต่อ “เดินไปกับผมนะ

“ค่ะ”

ทั้งสองค่อยๆ เดินเคียงข้างกันเข้าไปในแปลงดอกไม้

จากคำพูดของหลินเฉิงจี๋ ถังซินรู้ว่าไม่กี่เดือนก่อนเขาก็มา ที่หางซีหนึ่งครั้ง เขาชอบบ้านหลังนี้เลยซื้อไว้ ให้คนรับใช้ และคนสวนหลายคนมาดูแล
เพราะคุณแม่ก็เป็นคนประเทศ Z เหมือนกัน อยากเอาเถ้า กระดูกคุณแม่ย้ายมาที่นี่ ให้เธอได้กลับมาอยู่ในที่ที่ของตัว เอง คุณพ่อเขาบอกว่าหลังจากตายแล้วก็อยากฝังกับคุณแม่ ตัดสินใจว่าไม่ให้ย้ายเขา

จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในบ้าน

การตกแต่งในบ้านนั้นเรียบง่ายและอบอุ่น มีกลิ่นอายของ ครอบครัว

หลินเฉิงจี้พูด “ผมอยากอยู่ที่นี่ ทำอาหารกับคนที่ชอบ ตอนตากแดด ฝนตก ก็วิ่งออกไปตากฝนเป็นเพื่อนเธอ เห็น ความบ้าๆ เหมือนเด็กเล็กของเธอ พึ่งพาผมคนเดียว”

ถังซินนึกถึงตระกูลใหญ่เบื้องหลังเขาอย่างอเล็กซ์เลียร์ ปากแดงก็เม้มแน่น

เกิดในตระกูลใหญ่แบบนั้น โดยเฉพาะอยู่ในตำแหน่ง ทายาท มีเรื่องมากมายที่ต้องทำ ชีวิตก็ไม่สามารถตัดสินใจ ด้วยตัวเองได้

เขาชอบชีวิตที่สุขสบาย แต่โชคชะตาไม่ให้มี

“มากับผม”

หลินเฉิงจี๋ลากถังซินไปที่สนาม แสงแดดส่องมาที่ร่างกาย รู้สึกอบอุ่น
เขาเงยศีรษะ หลับตาเพลิดเพลินกับแสงแดด พูดด้วย น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนไม่เป็นคำพูด “ทุกครั้งที่ยืนใต้ แสงแดด ตอนที่รู้สึกถึงความร้อนแรงนั้น ผมคิดว่าโลกใบนี้ มันดีจริงๆ ที่มีแสดงแดด และมีคนที่เป็นห่วง”

“หลินเฉิงจี๋ หรือว่าคุณ…….. ถังซินขมวดคิ้ว

วันนี้หลินเฉิงจี้พูดเยอะมาก บางอย่างเธอฟังแล้วก็งงๆ รู้ สึกแปลกๆ

เพราะเป็นวันสุดท้ายเหรอ?

หลินเฉิงจี๋จู่ๆ ก็หันร่างมา เอื้อมมือดึงเธอเข้าอ้อมกอด ราวกับใช้แรงทั้งร่างกายกอดเธอ

ถังซินถูกเขากักตัวไว้แน่น เกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว

“กวนรั่วยิน ไม่ว่าความทรงจำที่ผมให้คุณจะเจ็บปวดหรือ สวยงาม ผมอยากให้คุณจำมันทั้งหมด” เขาเอ่ยเบาๆ แนบหู เธอ “คุณต้องจดจำผม ต้องจดจำ”