บทที่ 187 หลินเฉิงจี้คุณมันบ้า

ถังซินคลำหาสามดอลลาร์ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ต่อมาหลินเฉิงจี้แก้ไขความกระอักกระอ่วนนี้ บอกว่าช่วย เพื่อนใหม่เล็กน้อยเท่านั้น เอาสามดอลลาร์ในมือเธอเป็นค่า เหนื่อย จากนั้นก็เดินไป

เพราะเป็นวิทยาลัยการแปลภาษาทั้งหมด ทั้งสองมัก เจอกัน นานวันเข้าก็กลายเป็นเพื่อนกัน เพราะความสนใจ เหมือนกัน เทศกาลคริสต์มาสหนึ่งหลินเฉิงจี๋สารภาพรักกับ เธอ เธอก็รับรักเขา

ทั้งคู่คบกันอย่างมีความสุขเกินจะเปรียบ ไม่เคยทะเลาะกัน เลย หลินเฉิงจี๋เอาอกเอาใจเธอตลอดเวลา

“ถ้าวันนั้น ถ้าฉันไม่ได้ไปล่ะก็……” ถังซินไม่อยากคิดเรื่อง วันนั้นอีก ก็ไม่พูดแล้ว เอียงศีรษะไปมองพื้นผิวแม่น้ำชัดเจน สะท้อนแสง

สายตาหลินเฉิงจี้มีความเจ็บปวดแวบผ่าน เขาจับมือถังซิน ไว้ เอ่ยเสียงเบา “ยินยิน รอมีโอกาส ผมจะบอกทุกเรื่องกับ คุณ”

“ไม่จำเป็นหรอก” ถังซินฝืนชักมือตัวเองกลับมา ยิ้มบางๆ แล้วพูด “เรื่องในอดีตให้มันเป็นความทรงจำเถอะ คิดถึงขึ้น มาบางครั้งก็ได้ ชีวิตในตอนนี้มันดีมากแล้ว ”
“ยินยิน……”

ถังซินแก้ไขคำพูดเขา “หลินเฉิงจี้ ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว ต่อ ไปคุณเรียกฉันว่าถังซินได้ไหม?”

ลูกกระเดือกหลินเฉิงจี๋ขยับ ในใจรู้สึกแย่มาก

เขาอยากบอกทุกอย่างกับเธอมาก ล้างภาพลักษณ์ทุก อย่างในหัวใจเธอ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา พูดออกไปไม่ได้ เช่นกัน

ไม่นานถังซินก็ปรับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว

เธอรู้จุดประสงค์ที่ตัวเองมาหางซีกับหลินเฉิงจี้ ตามถนน เส้นที่เด็กหญิงคนนั้นที่บังเอิญเจอบนรถไฟฟ้าบอกเธอ ต่อ มาก็พาหลินเฉิงจี้ไปเที่ยวทุกที่อีกหลายวัน

ไปเดินเล่นพิพิธภัณฑ์ก่อน ขายของเล่นแปลกตามากมาย แต่ร้านเล็กๆ กลับซ่อนอยู่ในตรอกซอย โรงอุปรากร……หนึ่ง วันเดินไปสองสามที่ เดินบนถนนอยู่ตลอดเวลา

ในเวลาห้าวัน หลินเฉิงจี้บอกว่าอยากไปดูภูเขากวนยิน

หลังจากเหนื่อยมา ถังซินก็รู้สึกขาอ่อนไปหมด “ภูเขานี้มัน สูงเกิน ขึ้นไปต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมงไหม?”
หลินเฉิง พูด “อากาศก็ไม่ร้อน ไปผ่อนคลายอารมณ์ก็ดี นะ”

ถังซินหัวเราะฮ่าๆ

ไปขึ้นเขาผ่อนคลายอารมณ์ ก็ได้!

ทั้งสองนั่งรถโรงแรมออกมาตอนหกโมงครึ่ง เจ็ดโมงสิบ นาทีก็ถึงตีนเบากวนยินแล้ว สองข้างทางมีร้านค้าไม่น้อย ซื้อพวกของใช้ธูปเทียนต่างๆ

ก่อนปีนเขา ถังซินก็ไม่ได้มองว่ามีใคร แถมยังหยอกล้อกับ หลินเฉิงจี้ว่ามีรูปปั้นทรายด้วย ปีนเขาอะไรน่ะ ใช้เวลาสอง ชั่วโมงปืนได้แค่ครึ่งเขา ถึงพบว่ามีคนอีกจํานวนหนึ่ง

ทั้งหมดกำลังพักผ่อนทานของกินอยู่ จากนั้นก็ปืนต่อ

ถังซินดื่มน้ำไปครึ่งขวด เธอถามหลินเฉิงจี๋ “ใช้แรงปีนขึ้น ไปขนาดนี้ คุณต้องการอะไรไหม?”

“อืม” หลินเฉิงจี๋มองไปยังที่ไกลๆ องค์นั้นดูเหมือนกวนยิน ที่เล็กมากๆ เอ่ยด้วยเสียงทุ้มไม่เหมือนคำพูด “จะขอเรื่อง สำคัญมากเรื่องหนึ่ง”

ถังซินรู้สึกน่าตลก “คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ความ พยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ไหม? ถ้าคำขอมันมี ประโยชน์จริงๆ ล่ะก็ ฉันกลายเป็นสาวผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่งใน นิตยสารฟอร์บส์ไปนานแล้ว”
“คุณอยากอยู่ในรายชื่อนิตยสารฟอร์บส์เหรอ? ผมช่วย ได้นะ” หลินเฉิงจื่มองเธอ ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล มอง อย่างลึกซึ้ง ทำให้ลุ่มหลงได้อย่างง่ายดาย

“แค่กแค่ก!”

ถังซินสำลักไอ น้ำบางส่วนในขวดกระฉอกออกมา ทำให้ เสื้อผ้าเธอเปียก

หลินเฉิงจี๋ยื่นกระดาษชำระให้เธอหนึ่งแผ่น

“ป-ไปกันเถอะ ปืนกันต่อ” ถังซินไม่ได้รับ รีบยืนขึ้นแล้ว เดินไป มองท่าทางของเธอที่รีบหนีออกจากความสับสน หลินเฉิงจี๋ก็ผิดหวังมาก

ตอนเที่ยง ทั้งสองก็ปีนถึงบนเขาในที่สุด

บนเขามีมหากรุณาธารณีวางไว้ทำให้คนจิตใจสงบ มีคน ทุกรอบด้าน อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นธูปบางๆ

ถังวินไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้ แต่ก็ยังเดินอ้อมรูปกวนยินตาม หลินเฉิงจี้ไป ไหว้พระพุทธรูปเล็กๆ นั้นด้านใน แล้วออกมา ไหว้อันใหญ่ ขอให้คนในครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรง

เธอไหว้เสร็จหมดแล้ว หลินเฉิงจี้ข้างๆ ยังคงคุกเข่าอยู่บน เสื่อ แสงแดดบางส่วนกระทบไหล่เขา หน้าเขา สีหน้าด้าน ข้างที่เคร่งเครียดตอนนี้ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ
ถังซินตกอยู่ในภวังค์ไปแล้ว

สีหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม สีหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม เหมือนใบหน้าด้านข้างอีกคนในหัวซ้อนทับขึ้นมา

“คณ——” ถังซินตกใจกลัวมากเกินไป ถอยหลังไปสอง สามก้าว เธอมองหลินเฉิงจื้อีกครั้ง แต่ไม่มีอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเมื่อครู่นี้เห็นนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

หลินเฉิงจี๋ก็ตกใจเช่นกัน ลืมตามองเธอ “เป็นอะไร?”

“ม-ไม่มีอะไร” ถังซินฝืนยิ้มพูด

คือภาพลวงตาล่ะมั้ง?

วันนี้ทั้งสองไม่ได้ไปไหน ปีนเขากวนยินหนึ่งรอบ จากนั้น ก็กลับแล้ว ถังซินรู้สึกเหม่อลอยนิดหน่อย ถ้าหลินเฉิงจี้ไม่ ดึงเธอมาก็ถูกรถชนไปแล้ว

“ถังซิน!”

ถังซินได้สติทันที มองหลินเฉิงจื้อย่างเหม่อลอยนิดหน่อย “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“อยู่กับผมเบื่อมากเหรอ?” หลินเฉิงจี้ถาม “วันนี้คุณไม่เป็น

ตัวเองตลอดเวลาเลย

“ฉันกำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหน” ถังซินรีบพูด”สถานที่ที่น่าสนุก ที่สวยๆ ในหางซี หลายวันนี้หลักๆ เราก็ ไปเที่ยวมาหมดแล้ว หรือว่าพรุ่งนี้…….

“พรุ่งนี้ไปโดดร่มกันเถอะ”

“ฮะ?”

วันที่หก ถังซินที่ยังมึนงงอยู่ก็ถูกหลินเฉิงจี๋ลากขึ้นเครื่อง บินส่วนตัว

ถังซินมองผ่านหน้าต่างไปยังนอกหน้าต่าง มีแต่หมอก มองไม่เห็นอะไรเลย ขาเธอค่อนข้างอ่อนแรง พูดกับหลิน เฉิงจี้ด้วยความสั่นเทิ้ม “ฉ-ฉันคิดว่านั่งโรลเลอร์โคสเตอร์ก็ น่าสนุกมากเหมือนกันนะ”

“ถ้าคุณชอบ โดดล่มเสร็จแล้วไปสวนสนุกกัน” หลินเฉิงจี๋ สวมเครื่องมือต่างๆ บนร่างกายเธอ พูดอย่างสบายอารมณ์ เหมือนกับโดดร่มไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ถังซินอยากร้องไห้

รู้นานแล้วว่าเขาอยากมาจริงๆ ก่อนขึ้นเครื่องบิน เธอน่าจะ ร้องไห้โวยวายให้เขาปล่อยตัวเองไป

พ่อจ๋า กิจกรรมนี้มันอันตรายจริงๆ นะ!

หลังจากหลินเฉิงจี๋ทำมือ พนักงานก็เปิดประตูเครื่องบิน ลมเย็นเข้ากระดูกพัดเข้าหน้า ถังซินรู้สึกเหมือนหนังหนาจะหลุด จับหลินเฉิงจี้ไว้

“พี่! พี่ใหญ่!” ถังซินหวาดกลัวมาก “คุณไปเถอะ ฉันจะรอ คุณอยู่ด้านบน

“คุณไม่อยากลองสักหน่อยเหรอ?”

“ไม่อยากสักนิด! ฉันอยากมีชีวิตที่ดีเท่านั้น”

หลินเฉิงจี้หัวเราะเบาๆ ประคองตัวเธอให้ตรงอย่างอ่อน โยน พูดเบาๆ ข้างหูเธอ “ไม่ต้องกลัวนะ เราสองคนมัดรวม กัน คุณจะไม่เป็นอะไร

ผลักเธอลงไปทีละนิด

“ไม่ๆๆ! ฉันไม่อยากไป! ฉันไม่ไป!” ถังซินอยากจับประตู เครื่องบินไว้ นิ้วยังเอื้อมไม่ถึงประตู ก็ถูกหลินเฉิงจี้จับไว้ใน มือ จากนั้นร่างกายก็สูญสิ้นแรงถ่วง

“อ๊ากก! แม่ช่วยหนูด้วย!” แรงถ่วงอันแข็งแกร่งทำให้ถัง ซินกรีดร้อง ในทางกลับกันก็จับมือหลินเฉิงจี้ไว้ แค่รู้ว่าเห็น แต่ไม่กล้าลืมตา

จะตายแล้ว! จะตายแล้ว!

ทำอย่างไรดี เธอเพิ่งจะรวยเอง ซื้อบ้านไว้ยังไม่ได้เข้าไป อยู่เลยอ่า ไม่อยากตายอ่า!
ลมพัดเข้าหน้าเธอ เจ็บมาก ข้างหูมีเสียงอ่อนโยนและ มั่นคงของหลินเฉิงจี้ “ถังซิน ลืมตามองดูสิ”

“หลินเฉิงจี้นายมันบ้า

“ลืมตามองดูสิ วิวสวยมาก” หลินเฉิงจี้พูดหัวเราะข้างหู เธอ “ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี”

“ไม่!”

“งั้นผมจะปลดเข็มขัดออก ให้คุณบินเองนะ!”

“ฉันดูแล้วๆ!” ถังซินพูดเสียงดัง

บนร่างกายเธออาจจะไม่มีร่มชูชีพก็ได้ ถ้าถูกหลินเฉิงจี๋ สะบัดออกจริงๆ หล่นจากที่สูงขนาดนี้ ร่างเละไม่เหลือแน่

ถังซินจับหลินเฉิงจี้ไว้ ค่อยๆ ลืมตาทีละนิด

พวกเขากำลังบินลงอย่างรวดเร็วด้วยลม สิ่งที่ปรากฏสู่ สายตาคือเต็มไปด้วยสีทอง สวยราวกับเป็นภาพวาดสีน้ำมัน อยากหยิบปากกาด้ามหนึ่งมาวาดเพิ่ม

ถังซินเหม่อไปแล้วเอ่ยพึมพำ “สวยโคตร ไม่แปลกใจที่ กิจกรรมนี้มีคนเล่นมากขนาดนั้น ที่แท้มันก็มีวิวที่คุ้มค่าจะ ลองสักครั้ง”