บทที่ 185 อย่ารับลูกกวาดกระต่าย

หลินเฉิงจี๋ก้มศีรษะถามเธอ “โอเคไหม?”

“โอเค” ทั้งสองใกล้ชิดกันมากเกินไป ทำให้ทั้งร่างของถัง ซินไม่สบายตัว อยากยืนดีๆ สุดท้ายรถไฟฟ้าใต้ดินก็สั่นไหว ร่างกายเธอที่เพิ่งยืนนิ่งก็กระแทกเข้าอ้อมกอดเขา

กระอักกระอ่วนเกินไปแล้ว

หลินเฉิงจี๋กลับไม่รู้สึกว่าแปลกอะไร มือหนึ่งจับราวมือ อีก มือหนึ่งจับไหล่เธอ

เมื่อก่อนตอนเรียนหนังสือ เขาก็นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินกับถัง ชินบ่อยๆ แต่ตอนนั้นคนบนรถไฟฟ้าใต้ดินไม่เยอะ เหมือน ตอนนี้ที่ไหนล่ะ คนเหมือนปลาซาร์ดีนเลย ถูกเบียดไปเบียด มา

แต่ก็ยังดี ข้างกายยังมีเธอ

“เราจะถึงถนนชิงเถิง อีกสี่ป้ายก็ถึงแล้ว” กลัวว่า บรรยากาศจะแข็งทื่อ ถังซินพยายามหาเรื่องพูด “วันนี้ไม่รู้ เกิดอะไรขึ้น เรียกแท็กซี่ก็ไม่ได้”

เด็กหญิงข้างๆ ได้ยินพอดีก็พูดขึ้น “พวกคุณอยู่ที่ถนนจิ นเพิ่งใช่ไหม?”
“อ่าทําไมเหรอ?”

“เพราะถนนจินเฟิงรถติดบ่อยๆ” เด็กหญิงอธิบายถึง ซิน “ปกติคนขับรถไม่ไปที่นั่นสุดสัปดาห์ แถมวันนี้เป็นวัน เทศกาลอาหาร ไปรับลูกค้าที่ถนนชิงเถิงกันหมดแล้ว”

ถังซินพยักหน้าอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง

ไม่แปลกใจทำไมเธอเรียกแท็กซี่ไม่ได้อยู่ตั้งนาน เพราะ ไม่มีคนขับรถไปนี่เอง

เด็กหญิงเป็นคนพูดเก่ง หลังจากคุยกับถังซินแล้ว ปากก็ พูดพล่ามไม่หยุด รู้ว่าถังซินและหลินเฉิงจื่มาจากนอกเมือง ก็บอกพวกเขาว่าที่ไหนน่าเที่ยว ที่ไหนต้องหลบฟ้าแลบ

“ฉันว่าแฟนคุณหล่อมากอ่า” พูดเป็นชุด เด็กหญิงก็มอง หลินเฉิงจี๋ ถ้าไม่ใช่ว่าข้างกายมีแฟนหนุ่มอยู่อาจจะสารภาพ รักไปแล้ว “เขาเป็นดาราไหม?

ถังซินเลิกคิ้ว “ไม่ใช่ เราเป็นแค่…..เพื่อนกัน”

“อ๋อ เพื่อนเหรอ” เด็กหญิงพูดอ๋อลากยาวอย่างคลุมเครือ แล้วพูดอย่างซนๆ “ไม่แน่ว่าผ่านคืนนี้ไป ความสัมพันธ์พวก คุณอาจจะเปลี่ยนก็ได้ เพราะวันนี้ครึกครื้นมากน่ะ!”

“หมายความว่าไง?” ถังซินไม่เข้าใจจริงๆ เธอเห็นภายใน รถไฟฟ้าใต้ดินเบียดขนาดนี้ ดอกกุหลาบสีเขียวในมือแฟน หนุ่มของเด็กหญิงยังอยู่ในสภาพดี ก็อดถามไม่ได้ “เมื่อกี้ฉันว่าจะถาม ดอกกุหลาบสีเขียวก้านนี้มีค่ามากเหรอ ทำไม แฟนเธอถึงได้ปกป้องมันอย่างระมัดระวังมาก ดูกลัวว่ามันจะ ถูกเบียดจนเละ”

“ฉันลืมไปว่าพวกคุณไม่ใช่คนท้องถิ่น” เด็กหญิงออกแรง หาลูกกวาดในกระเป๋าแล้วยัดให้ถังซิน “ฉันมีเยอะ ให้คณ หนึ่งชิ้น ดอกกุหลาบก็ให้แฟนคุณหาวิธีเอาเองน้า!”

“อะไร——”

รถไฟฟ้าใต้ดินถึงชิงเถิงพอดี คนบนรถก็เบียดกันอยู่ด้าน ล่าง เบียดจนเสียงถังซินไม่มี

ตอนจากกัน เด็กหญิงก็โบกมือมาทางถังซินและหลินเฉิงจื่ แล้วพูดเสียงดัง “ถ้าพวกคุณมีเวลาว่างก็ไปเดินเล่นที่ทะเล นก ได้ยินมาว่าถ้าเก็บหินรูปหัวใจได้จะโชคดีน้า!”

ถังซินกะพริบตาหนึ่งที เธอก็หายไปแล้ว

คนในตอนนี้เยอะมากเกินไป ด้านหน้าด้านหลังล้วนเป็น คน หลินเฉิงจี๋กุมมือถังซินไว้ในฝ่ามือ ทั้งคู่เบียดออกมาจาก รถไฟฟ้าใต้ดินอย่างยากลำบาก หายใจเอาอากาศสดชื่น เข้าไป

“มาเร็ว มาชิมน้ำแตงโมปั่น น้ำแคนตาลูปปั้น!”

“หัวใจย่างของแท้จากหางซี มาๆ!”
ถนนด้านนอกรถไฟฟ้าใต้ดินเต็มไปด้วยคนและซุ้มขาย ของทานเล่นมากมายหลายชนิด ครึกครื้นมากเป็นพิเศษ

ถังซินเห็นมือถูกหลินเฉิงจี้กุมอยู่ ก็รีบชักมือออกมา กระแอมไออย่างไม่สบายใจ ตอนนี้เธอถึงพบลูกกวาดที่เด็ก หญิงยัดให้ตัวเอง แพ็คเกจเป็นกระต่ายสีชมพู น่ารักมาก เลย

หลินเฉิงจื่ถาม “อยากไปเดินไหน?”

“ตามคนส่วนใหญ่ไปกันเถอะ” ถังซินพูด ตอนนี้เป็นเวลา บ่ายแล้ว ไม่คิดว่าที่นี่คนจะเยอะขนาดนี้ “เทศกาลอาหารไม่ ได้เริ่มตอนเย็นเหรอ ทำไมเปิดตั้งแต่บ่าย?”

หลินเฉิงจี๋มองกลุ่มคนจำนวนมาก ยิ้มแล้วพูด “น่าจะเป็น วันหยุดพอดีล่ะมั้ง

ถัง นคิดๆ แล้วก็เห็นด้วย

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าตามถนนเส้นหนึ่ง สองข้างทางมี ขนมหลากหลายชนิด กลิ่นหอมแตะจมูก

บ่อยครั้งทีถังซินกวาดสายตาไปมอง ยังไม่ทันพูดอะไร หลินเฉิงจี๋ก็ควักเงินให้เจ้าของซุ้ม บอกว่าต้องการหนึ่งชิ้น ทำให้ถังซินอายเป็นพิเศษ
จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งออกมายืนข้างหน้าหลินเฉิงจี๋ ให้ของสิ่งหนึ่งกับเขา ใบหน้าแดงเล็กน้อย

“ขอถามหน่อยได้ไหมคะ?”

ถังซินเห็นลูกกวาดที่มีแพ็คเกจกระต่ายสีชมพู

เอ๋?

นี่มันเหมือนกับลูกกวาดที่เด็กหญิงบนรถไฟฟ้าใต้ดินคน นั้นให้เธอเลย มันมีความหมายว่าอะไรไหมนะ?

“ไม่ได้” หลินเฉิงจี่ไม่มองเด็กหญิง ปฏิเสธอย่างตรงไป ตรงมา และยังหันศีรษะมาถามถังซิน “กระหายน้ำไหม อยากซื้อน้ำปั่นดื่มไหม?”

เด็กหญิงเดินออกไปอย่างผิดหวัง

ถังซินมองเด็กหญิงคนนั้น ถามหลินเฉิงจี้ “เธอให้ลูกกวาด คุณมากิน ทำไมไม่เอา?

“ผมกลัวมีพิษ”

ยิ่งเดินเข้าไปในถนนก็ยิ่งครึกครื้น

หน้าตาหลินเฉิงจี้โดดเด่น เดินไปที่ไหนก็ดึงดูดสายตากลุ่มคนอย่างมาก เด็กหญิงเข้ามาหาทีละคน ให้ลูกกวาด กระต่ายกับเขา ถามเขาว่า “ได้หรือไม่ได้

“ทำไมให้แต่คุณอ่ะ?” ถังซินไม่เข้าใจเลยจริงๆ อยากถาม แต่ไม่มีใครบอกเธอ เธอคิดว่าใครหน้าตาดีก็ให้ลูกกวาดคน นั้น “ฉันก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ โอเคไหม!”

เธอเห็นหลินเฉิงจี้ไม่พูดอะไร เอาศอกกระทุ้งเขาทันที “ฉันพูดไม่ถูกเหรอ?”

“ถูก” หลินเฉิงจี้แอบเอาโทรศัพท์ยัดเข้าใส่กระเป๋า พูด อย่างสงบเยือกเย็น “เดินตั้งนานเหนื่อยแล้ว หาที่นั่งกัน เถอะ”

ถังซินตอบอิ่ม

ทั้งสองเข้าไปในร้านเครื่องดื่ม แต่หลินเฉิงจี๋ก็ออกไปอีก ครั้ง เธอมึนงงมาก

ไม่ใช่บอกว่าเหนื่อยหรือไง ทำไมไม่นั่ง?

“พี่สาว มาคนเดียวหรือเปล่า?” วัยรุ่นร่างสูงคนหนึ่งเดิน เข้ามาหาถังซิน ดูแล้วหล่อเปล่งประกาย

ถังซินพูด “เพื่อนฉันออกไปแล้ว”

เธอคิดว่าหลินเฉิงจี๋หล่อจนแม้แต่ผู้ชายก็หลงเหรอ วัยรุ่น ตรงหน้าหยิบดอกกุหลาบเขียวก้านหนึ่งออกมา เอ่ยถามถึงซินอย่างเขินอาย “ได้ไหมครับ?”

“น-นายถามฉันเหรอ?” ถังซินชี้ตัวเอง

วัยรุ่นพยักหน้า

ถังซินมีสติกลับมาชั่วคราว รู้สึกว่าตัวเองก็หน้าตาใช้ได้ เหมือนกันนะ นี่ไอดอลหนุ่มหรือเปล่านะ?

“ดะ——”

“ไม่ได้!”

เธอกําลังจะยื่นมือออกไปรับดอกไม้ ข้อมือยื่นออกไปครึ่ง เดียวก็ถูกจับไว้

“ฉันบอกว่าไม่ได้” หลินเฉิงจี๋มองวัยรุ่นคนนั้น เขาร้ายกาจ มากไปทั้งตัว วัยรุ่นอึ้งไป พูดว่ารบกวนหนึ่งประโยค หยิบ ดอกกุหลาบเขียวแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

“คุณทำอะไรน่ะ!” ถังซินสะบัดมือเขาออก พูดอย่างไม่ พอใจ “คนให้ของคุณได้ แต่ไม่ให้คนอื่นมองว่าฉันหน้าตา ดีแล้วให้ของฉันเหรอ?”

หลินเฉิงจี๋สายตาเป็นประกาย “คุณสวยที่สุดแล้ว ไม่ จำเป็นต้องให้ดอกไม้ดอกหนึ่งมาพิสูจน์หรอก”

ถังซินที่ถูกหยอดก็หูแดงไปหมด ก้มศีรษะลงดื่มน้ำปั่น
“ถ้าคุณชอบขนาดนี้ล่ะก็ ผมให้คุณก้านหนึ่งก็ได้” หลินเฉิง จี้พูด เหมือนกับร่ายเวทมนตร์ หยิบดอกกุหลาบเขียวก้าน หนึ่งออกมาจากด้านหลัง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้เข้ามา ในจมูกถังซิน

กุหลาบเขียวละเอียดอ่อนราวกับถูกเด็ดมา

ถังชินกำลังจะจับ หลินเฉิงจี๋กลับไม่ให้เธอทันที แต่กลับ พูดว่า “ผมอยากได้ลูกกวาดอันนั้น”

“ทำไม?” ถังซินระแวงขึ้นมา เธอมักคิดว่าวันนี้ทุกคนดู ตื่นเต้นมาก ไม่เหมือนกับกำลังเฉลิมฉลองเทศกาลอาหาร “คุณรู้ว่ามันคืออะไรเหรอ?”

หลินเฉิงจี้ประคองแว่น ยิ้มเบาๆ แล้วพูด “กุหลาบเขียน เป็นสัญลักษณ์ของความสวยงาม ถ้ามีคนให้คุณ นั่นเพราะ เขาคิดว่าคุณสวยมาก เหมาะกับกุหลาบเขียวก้านนี้”

“แล้วทําไมคุณอยากได้ลูกกวาดฉัน?”

“ผมคิดว่ามันน่าอร่อยดี” หลินเฉิงจี้พูดโดยไม่เปลี่ยน สีหน้า “อยากชิม

ถังซินเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง คิดว่ามันแปลกๆ แต่คำพูดพวกนี้ ของหลินเฉิงจี้ เธอหาข้อโต้แย้งไม่ได้

หลินเฉิงจี้พูด “ไม่อยากได้จริงๆ เหรอ?”
ถังซินมองกุหลาบเขียวในมือเขา สุดท้ายก็เอาลูกกวาด กระต่ายอันนั้นให้กับเขาไป