บทที่ 183 ต้องการให้คุณมาสงสาร

“ไม่ใช่นะพี่ชายสอง ผมพาคนกว่าสิบคนไปสร้างสระว่าย นําให้พี่กว่าค่อนคืน ผมอยากได้ค่าดำเนินการมันทำไม?” ล่ เหวินซูน้อยใจจะตายอยู่แล้ว “ค่าเหนื่อยผมไม่คิดกับพี่เลย ด้วย!”

“ไม่มีให้

ลู่เหวินซูร้องไห้แล้ว “พี่ชายสอง พี่ล้อเล่นเหรอ?”

“ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา “แล้วก็ จู่ๆ ฉันก็อยากปลูกดอกไม้ นายเอาดอกไม้พวกที่ขุด ออกไปย้ายกลับมาที ปลูกในรั้วนอกคฤหาสน์”

“พ-พี่ชายสอง อย่ามาล้อเล่นกับผมนะ” หลังจากที่หลี่เจ๋อ เลือกดอกไม้ที่ชอบไปปลูก ดอกอื่นเขาก็ทิ้งไปหมดแล้ว น่า จะเหี่ยวตายไปนานแล้ว “ผมทำอะไรผิดพี่บอกผมมา

มู่เฉินหย่วนแค่พูด “ดอกไม้ที่นายปลูกฉันรู้หมดแล้ว ย้าย กลับมาภายในสามวัน ขาดไปดอกเดียวก็จัดการให้เหมาะ สมเอง”

“พี่ชายสอง ผมผิดไปแล้ว ให้อภัยผมเถอะ!”

ลู่เหวินซูร้องไปค่อนวัน จนสุดท้ายไม่มีเสียงแล้ว พอมอง โทรศัพท์ที่ถูกวางไปนานแล้ว เขาก็ล้มลงบนเก้าอี้ ทำท่า ทางไม่เหลืออะไรแล้วในชีวิตนี้
ช่วงนี้เขาไม่ได้ไปหาพี่ชายสอง ทำไมถูกพี่ชายสองไม่ พอใจได้นะ?

ถังซินลาพักร้อนสองสามวัน กลับไปบริษัท ชื่อด้วยจิตใจ ปลอดโปร่งอารมณ์ดีอีกครั้ง ต้อนรับกาวเหม่ยซีผู้ทรงเกียรติ

เธอถาม “เป็นยังไงบ้าง?

“คุณดูเถอะค่ะ” กาวเหม่ยซีเอาเอกสารให้เธอ

ถังซินเปิดเอกสาร หลังจากดูแล้ว สีหน้าก็กลายเป็นแย่ขึ้น มา เธอไม่คิดเลยว่ามู่เจิ้งเฉิงจะขายหุ้นที่สะสมมาอย่างยาก นํามากจริงๆ ประกาศราคาต่อสาธารณะโดยตรงเลยด้วย

ผู้ซื้อ——หลินเฉิงจี๋

“ให้ตายเถอะ!” ถังซินสบถด่า ปิดเอกสารลงไปอย่างแรง

มู่เจิ้งเฉิงกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมจู่ๆ ถึงขายหุ้น แถมยัง ราคาถูกขนาดนี้? ขายใครไม่ขาย ดันไปขายให้กับหลินเฉิง จี้ ไปทำข้อตกลงแบบไหนกับเขากัน?

กาวเหม่ยซีแอบมองถังซินหนึ่งที พูดด้วยความสงบ “ประธานถัง นอกจากคุณเฒ่ามู่ ในกลุ่มคนถือหุ้นบริษัทมู่ซื่อ คุณชายหลินท่านนี้ถือหุ้นมากที่สุด”
ถังซิมหลับตา สุดท้ายก็พูดแค่ “ฉันรู้แล้ว เธอออกไปก่อน

ขณะที่ห้องทำงานประธานเหลือแค่ถังซินคนเดียว เธอ เปิดดูเอกสารอย่างละเอียดอีกครั้ง คิดถึงช่วงก่อนหน้านี้ หลินเฉิงจี๋ให้คนส่งซุปไก่มา แล้วก็ยังมีการ์ดใบนั้น

ที่เขาทิ้งการ์ดนั้นไว้ เพราะเขารู้ว่าหลังจากเขาได้รับหุ้น บริษัทมู่ชื่อแล้ว เธอจะต้องมาหาเขา

ไม่เจอกันสองสามปี วิธีการของเขานั้นสุดยอดขนาดนี้

สามชั่วโมงต่อมา ถังซินควานหาการ์ดใบหนึ่งในลิ้นชัก กด โทรออกตามเบอร์ด้านบน

พอกดโทรออก เสียงอ่อนโยนของหลินเฉิงจี้ก็ดังผ่านมา “อาหารฝรั่งเศสดีไหม ตอนเย็นทุ่มหนึ่ง เจอกันที่ร้านอาหาร Friday”

ถังซินพูด “ได้”

การโทรครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ถังซินปรากฏการณ์ เปลี่ยนแปลงอะไร เธอได้เวลาประชุม ยุ่งวุ่นวายตลอดเวลา จนตอนเลิกงาน ส่งวีแชทไปหามู่เฉินหย่วน ทําอะไรให้ เรียบร้อยแล้วไปร้านอาหารตามนัด

ถังซินถูกบริกรนําไปที่สวนดาดฟ้าของร้านอาหาร เห็น หลินเฉิงจีที่นั่งริมหน้าต่าง
“ไม่เจอกันนานเลย

หลินเฉิงจี้ลุกขึ้นมากอดเธอหนึ่งที เสื้อเชิ้ตขาวกับเสื้อ กล้ามสีเทา ด้านล่างสวมกางเกงสูทสีเทา ทั้งร่างมองดูแล้ว สง่างาม เป็นผู้ดีมาก

เธอไม่ค่อยชินกับการถูกกอด ทั้งร่างแข็งที่อเล็กน้อย

ชายหนุ่มลากเก้าอี้ให้ถังซินอย่างสุภาพบุรุษ ถังซินเอ่ย ขอบคุณและนั่งลง พบว่าบนโต๊ะมีดอกคามิเลียวางอยู่หนึ่ง ช่อ กลิ่นหอมบางๆ สีขาวเหมือนเกล็ดหิมะ

หลินเฉิง ดูเหมือนจะชอบดอกคามิเลียอย่างมาก ข้างกาย มีแค่ดอกคามิเลีย ทุกครั้งที่ให้เธอก็ดอกคามิเลีย ดูเหมือน จะยืนหยัดกับดอกไม้ชนิดนี้มาก อย่างไรก็ดมไม่เลี่ยน

หลินเฉิง ส่งเมนูอาหารให้เธอ “ดูว่าอยากทานอะไร

“คุณชายหลิน ฉันไม่ได้มาทานอาหาร” ถังซินอยากวาง เมนูอาหารไว้ข้างๆ

หลินเฉิง กลับกดมือเธอไว้ ลักษณะท่าทางแน่วแน่มาก “คุยธุระห้ามไม่ทานอาหาร ทานไปด้วยคุยไปด้วยได้ไหม?”

ถังซินหมดหนทาง เปิดเมนูอาหารแล้วสั่งสุ่มๆ มาสองสาม อย่าง หลินเฉิงจี้จึงมีสีหน้าที่ดีขึ้น

รอให้บริกรมาเสิร์ฟซุปเรียกน้ำย่อย หลังจากนั้นถังซินก็หยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า เลื่อนให้หลินเฉิงจี้ “ในสัญญานี้มีสามล้าน แต่ละบ้านของวิลล่าอวิ๋นจงและ คฤหาสน์ปี้สี่”

บ้านสองหลังนี้เมื่อก่อนเธอชนะมาจากอำนาจของประธาน ซ่ง เฉียวมั่นหลัวยังเป็นหนี้เธออยู่สี่ล้าน เพียงแต่เธอขี้เกียจ ไปสืบสวน กลัวถูกเฉียวมั่นหลัวมันแว้งกัด

ถังซินพูด “คุณก็เห็นสถานการณ์ของบริษัทมู่ชื่อแล้ว ไม่มี ความเป็นไปได้ที่จะฟื้นคืน หุ้นพวกนี้ในมือคุณไม่แน่วันไหน อาจจะกลายเป็นแค่เศษกระดาษก้อนหนึ่ง”

“ฉันซื้อหุ้นในมือคุณได้ราคาปกติได้ ถ้าคุณยินยอม บ้าน ในสัญญานี้เงินทั้งหมดเป็นขอบคุณ นี่คือการเจรจาลับๆ ระหว่างเรา”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเบาๆ เอ่ยถามเธอ “ประธานมู่รับไม่ไหวเห รอ?”

“รับไม่ไหวนานแล้ว” ถังซินเม้มปาก “เขาป่วยจนเป็นแบบ นั้น อยู่บ้านพักผ่อนตลอดเวลา ไม่งั้นคงไม่ให้ฉันจัดการธุระ ของบริษัทมู่ชื่ออยู่ตลอดหรอก”

“กวนรั่วยิน สามปีเท่านั้น ทำไมเธอกลายเป็นโง่แบบนี้! หลินเฉิงจี้เอนตัวเข้าใกล้เธอ เอ่ยเสียงทุ้ม “เมื่อก่อนผมสอน คุณแบบนี้เหรอ ให้เป็นทาสคนอื่น?”

“ฉันไม่ได้บอกวนรั่วยิน
หลินเฉิง จ้องเธอเขม็ง เสียงเย็นชาเล็กน้อย “ถึงคุณจะ เปลี่ยนชื่อแล้ว มันพิสูจน์อะไรได้ รู้สึกเป็นอิสระแล้วเหรอ? อุบัติเหตุรถยนต์เขาก็สูญเสียขาไปสองข้าง ต้องการให้คุณ ปวดใจ?”

คิดว่าผู้หญิงที่เขาพาออกมากลายเป็นโง่แบบนี้ เขาก็โกรธ มาก “มู่เฉินหย่วนเป็นคนยังไง ยอมเชื่อฟังให้มู่เจิ้งเฉิงซื้อ หุ้นบริษัทมู่ซื่อไปได้?

“บริษัทมู่ชื่อล้มจนเป็นแบบนั้น พวกผู้ถือหุ้นจะขายหุ้นทิ้ง ก็เข้าใจได้” ถังซินพูด “เขาไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตตัวเองมาพนัน กับทุกคน”

“ถ้าเขาทำแบบนั้นล่ะ?”

ถังซินเม้มปากแน่น พูดคำต่อต้านไม่ออก

เห็นท่าทางเธอแบบนี้ หลินเฉิงจี๋ยิ้มขึ้นมา “ดูสิ ขนาดคุณ ยังลังเลเลยว่าเขาอาจจะทำแบบนี้ โกหกทั้งเพ ทำไมเขาถึง ได้รับการอภัย?

“ฉันไม่อยากย้อนเรื่องในอดีต” ถังซินสีหน้าสงบนิ่ง “คุณชายหลิน สัญญานี้คุณจะทำไหม?”

“ไม่ทำ” หลินเฉิงจี้ปฏิเสธทันที “ผมรู้ว่ามู่เฉินหย่วนกำลัง คิดอะไรอยู่ หลังจากบริษัทมู่ซื่อจั่วไพ่อีกครั้ง ผมจะกลาย เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อันดับสองของบริษัทมู่ซื่อ เค้กก้อนใหญ่ ขนาดนี้ ทําไมผมต้องทิ้งไปล่ะ?”
เขาพูดความจริง หลังจากบริษัทชู่ซื่อจั่วไพ่อีกครั้ง หุ้น พวกนี้ไม่ได้มีค่าธรรมดา

ถ้าหลินเฉิงจี๋เป็นผู้ถือหุ้นบริษัทมู่ชื่อ……..

ถังซินไม่กล้าคิดเรื่องพวกนั้น เธอเงียบอยู่นานสักพักถึง มองไปที่หลินเฉิงจี้ “คุณชายหลิน คุณต้องการอะไร? ฉัน อยากให้คุณขายหุ้นบริษัทมู่ชื่อในมือ”

หลินเฉิงจี้พูด “ถ้าอยากให้ผมขายหุ้นพวกนี้ คุณต้องกลับ ประเทศ Y กับฉัน”

“หลินเฉิงจี้ ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ คิดว่าสนุกแล้ว หยิบกลับไป” ถังซินลุกขึ้นทันที “หุ้นของบริษัทมู่ชื่อคุณถือ ไว้เถอะ ฉันไม่เอาแล้ว!”

เธอเดินออกไปไม่ถึงสองก้าว ด้านหลังก็มีเสียงหลินเฉิงจี๋ ดังผ่านมา “ไปหางซีกับผมหนึ่งอาทิตย์ หลังจากกลับมา หัน บริษัทมู่ชื่อในมือผมให้คุณฟรีๆ”

ถังซินหยุดฝีเท้า

เธออยากปฏิเสธจริงๆ แต่หุ้นของบริษัทมู่ซื่อ ไม่เอาไม่ได้

ดูเหมือนจะมองความลังเลเธอออก หลินเฉิงจี๋ก็เอ่ยเสริม “สิ่งที่คุณไม่อยากทำ ผมก็ไม่บังคับคุณหรอก ผมแค่ต้องการ คนหนึ่งคนไปเดินเล่นทุกที่เป็นเพื่อนผม”
ถังซินลังเลว่าจะปฏิเสธหรือรับปาก ในหัวสมองก็มีภาพ เหตุการณ์อุบัติเหตุรถยนต์แวบมา ในใจเธอก็แอบด่าหนึ่ง ประโยค

สุดท้ายเธอหันกลับไป ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน