บทที่ 179 อยากไปว่ายน้ำจังเลย

“ใช่แล้ว” คุณผู้ชายหมู่หัวเราะออกมาเบาๆ ทว่าน้ำเสียง กลับมีแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด “ เธอเป็นลูกที่ดีคนหนึ่ง ตอนนั้นถ้าฉันไปเร็วกว่านี้…”

อาจเป็นเพราะว่ายาเกินจะรับไหวเค้าจึงไม่เอ่ยอะไรขึ้นอีก

คุณผู้ชายมู่ยื่นกล่องแหวนสีน้ำเงินที่ทำจากหินส่งให้ถึง ซิน “เธอเอาไปเถอะเก็บไว้กับฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

“ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ” ถังซินไปเดินถอยหลังไปสองก้าว เธอ ชอบมู่เฉินหย่วน ทว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองจะพัฒนา ไปได้หรือเป็นไปยังไงก็ไม่มีใครรู้ สิ่งนี้มันมีค่ามากเกินไป “คุณเก็บไว้ให้ท่านประธาน เถอะค่ะ”

“เห้อ เฉินหย่วนของพวกเราก็ช่างน่าสงสาร” คุณผู้ชาย กล่าวโทษตัวเอง “ตั้งแต่เด็กก็ไม่มีใครชอบเขา ไม่คิดว่าโต ขึ้นมาก็จะไม่มีใครชอบเหมือนเดิม ฉันที่เป็นพ่อรู้สึกสิ้นหวัง เหลือเกิน”

ถังซินเม้มปากก่อนเอ่ย “ เป็นไปได้ยังไงคะท่านประธาน เก่งซะขนาดนั้น มีคนชอบเขามากมายเลยค่ะ”

“ ถ้าเป็นอย่างงั้นเธอก็รับไว้เถอะ” ท่านประธานมู่ยื่นแหวน ยื่นกล่องแหวนสีน้ำเงินที่ทำจากหินไปยังมือของเธอ “ต่อไป นี้คงต้องขอร้องให้เธอช่วยดูแลเฉินหย่วน เห้อ ฉันรู้สึกปวด หัวแล้วล่ะสิ”
คุณผู้ชาย……….ฉันขอพักผ่อนหน่อยพวกเธอไปเถอะมี เวลาว่างก็ค่อยกลับมากินข้าวก็แล้วกัน”

ถังซิน ถูกคุณชายมู่พูดตัดบทอย่างรวดเร็วตอนที่เธอเดิน ออกมาจากห้องสมุดแล้วเธอก็มองของแหวนสีน้ำเงินที่ทำ จากหินที่อยู่ในมือเธอ………..

มู่เฉินหย่วนดันรถเข็นผ่านมา “พ่อผมพูดอะไรกับคุณ?

“ไม่มีอะไรค่ะ” ถังซิน ค่อยค่อยเอามือไปไว้ด้านหลังเพื่อ นำแหวนซ้อนไว้พร้อมเอ่ยอย่างเสียงเรียบว่า “เขาให้พวก เรากลับมากินข้าวอีกถ้าหากมีเวลาว่าง

“จริงหรอ?” ชายหนุ่มมุ่นคิ้วพร้อมกับสายตาที่กำลังจับผิด “ ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ”

“ ไม่มีค่ะ”

เห็นว่าถังซินพูดเช่นนี้เขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ถังซิน เดินตามเขาลงตึกไปอย่างลังเลว่าจะส่งแหวนให้เขาดีมั้ย สุดท้ายเธอก็เก็บในไว้ในกระเป๋า

หรือว่าจะยังไม่ให้เขาก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงที่จำทำให้เขาไม่ เจ็บปวดใจ

ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่ถังซินกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างก็มีภาพแว๊บเข้ามาในหัวเธอ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนจน กระทั่งเช้าวันนี้ เรื่องราวทั้งหมดมัน……ไม่ต่างกับการนั่งรถ ข้ามเขา ราวกับว่าฝันไป

เมื่อคิดถึงบางอย่างขึ้น เธอจึงมุ่นคิ้วมองไปทางมู่เฉิน หย่วน “ประธานมู่คะ ก่อนหน้านี้คุณไปตกลงอะไรกับมู่หยาง ซิวไว้คะ? เมื่อคืนนี้คงจะไม่ใช่ว่าคุณคิดเรื่องทั้งหมดไว้ เรียบร้อยแล้วนะคะ?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย

ถังซินงงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นทำไมมู่หยางซิว… ตอนที่มู่หยางซิวพูดคำพูดเหล่านั้นออกมามันช่างเป็น

ธรรมชาติอย่างมาก เธอไม่เลื่อว่ามู่เฉินหย่วนเคยตกลงอะไร

กับเขาบางอย่างไว้

“เพราะอะไรเธอไม่รู้หรอ?” มู่เฉินหย่วนมองเธออย่างไม่ สบอารมณ์ “เพราะเขายังชอบอยู่ไง”

ถังซินเม้มปากแน่น

ครั้งที่แล้วที่มู่ชื่อ เขาก็พูดบางอย่างแทนเธอ

มู่เฉินหย่วนเห็นว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ราวกับว่าสติหลุด ไปแล้ว จึงรู้สึกหงุดหงิดใจแล้วมุ่นคิ้วขึ้นก่อนที่หันตัวมา “เป็นอะไรถังซินน้อย อยากกลับไปคืนดีกับเขาหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ” ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันมาก

ถังซินอยากจะพูดบางอย่าง ทว่ากลับรู้สึกปวดท้องขึ้นมา กะทันหัน เธองอไปทั้งตัวอีกทั้งยังเหงื่อออกเต็มหน้า

“เป็นอะไรน่ะ?”

“ปวดท้องประจําเดือนน่ะ”

มู่เฉินหย่วนคิดถึงครั้งก่อนที่เธอปวดท้องว่าทรมานแบบนี้ จึงดึงเข้ามานั่งซบหัวไหลก่อนจะกำชับคนขับรถให้แวะร้าน ยาและซื้อไอบริวเพอเฟน

“ท่านประธานคะ ไม่ต้อง…”

หน้าถังซินแดงไปหมด อีกทั้งยังคงดินเพื่อออกห่างจาก เขา ทว่ามู่เฉินหย่วน กลับใช้มือขนาดใหญ่ดึงเธอกลับมาซบ ที่หัวไหล่เช่นเดิมก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “เข้า มา อย่าดิ้น”

และยังดึงผ้าห่มตรงขามาพันไว้รอบเอวของเธอ

ถังซินไม่ขยับอีกและยังคงซบที่ไหล่กว้างๆของเขา จู่ๆก็ รู้สึกว่าไม่ได้ปวดท้องขนาดนั้นแล้ว

แม้ว่าลุงหมูน้อยจะดูเป็นคนเย็นชา แต่ความจริงแล้วเขาก็ ใส่ใจคนอื่นเช่นกัน
หลังจากที่กินยาแล้ว เธอก็รู้สึก กระรี้กระเปร่าอีกครั้ง เธอ เห็นอยู่ว่ามันร้อนมากแต่ก็ยังคงออกไปเธอซื้ออาหารเยอะ มากในออนไลน์และยังซื้อแตงโมลูกใหญ่มาอีกหนึ่งลูก

แตงโมที่เพิ่งหั่นใส่ถาดเสร็จเรียบร้อย ก็ถูกมู่เฉินหย่วน หยิบออกไป “อาหารเย็นๆเธอห้ามกิน

“กินชิ้นเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า”

มู่เฉินหยวนเจิ้งเขม็งไปที่เธอ ถังซินจึงดึงมือกลับมา และ ทำท่าทางเชิญเขา “ คุณกินๆ ฉันกินถั่วก็แล้วกันโอเคมั้ย!”

อยากจะเอา แตงโมครึ่งลูกมาตีคุณจะตาย!

ก่อนประจำเดือนจะมาสองวันเธอรู้สึกขี้เกียจมาก อะไรก็ ไม่อยาก นอกจากเอกสารที่สำคัญเป็นกอง อย่างอื่นเธอก็ไม่ สนใจแล้ว ทว่าอยู่คอนโดทั้งวันนานๆก็รู้สึก

“ วันนี้ร้อนมากๆเลยใช่มั้ยคะ?” ถังซิน ยืนขานั่งลงขณะที่ กำลังกินแตงสายตาก็มองไปดวงอาทิตย์ที่อยู่ดันนอก เธอ ก็ไม่มีความรู้สึกที่จะอยากออกไปข้างนอกแล้ว “เห้อ ถ้าว่าย น้ำได้ก็คงจะดีมากเลย

เธอมองดูดอกไม้ในสวนดอกไม้ที่อยู่ด้านหลังตึกก็เอ่ย ออกมายังรู้สึกผิด “ท่านประธานมู่คะ คุณบอกว่าคุณซื้อคอน โดที่ใหญ่ขนาดนี้มา แล้วคุณสร้างสระว่ายน้ำสูงขนาดไหน กัน ทําไมถึงได้มีสวนดอกไม้อะไรนี่ด้วยคะ”
มองดูแล้วก็สวยดีอยู่หรอก แต่ในความเป็นจริงมันไม่มี ประโยชน์อะไร อีกอย่างค่าดอกไม้ก็ราคาสูงลิบ! คอนโด ของฉัน ฉันจะสร้างสวนดอกไม้แล้วมันทําไมหรอ?” เค้าเอ่ย ข็น “สระว่ายนําสกปรกง่ายจะตาย

ถังซินหัวเราะแห้ง “งั้นดอกไม้พรุ่งนี้ก็ต้องใช้ใจในการ ดูแลมันใช่ไหมคะ ทำไมคุณไม่พูดล่ะ ท่านประธาน เพราะ ว่าคุณไม่อยากให้ใครมาเห็นดอกไม้ของคุณใช่มั้ยล่ะ แล้วก็ กลัวว่าจะมีคนมาแอบซื้อไปหรอ?”

“ มีกล้องวงจรปิด ติวคอนโด ไม่มีใครกล้าหรอก”

ถังซินคิดถึงตอนที่ดูกล้องวงจรปิดรอบที่แล้วหน้าก็แดง กล่ำขึ้นเธอกระแอ่มเสียง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “วันนี้อากาศ ร้อนมากฉันจะไปเดินเล่นที่สระว่ายน้ำซะหน่อย

“วันนี้อากาศข้างนอก 40 องศา เธอไม่กลัวว่าออกไปข้าง นอกแล้วจะละลายรึไง” มู่เฉินหย่วนหมอตาทั้งสองข้างของ เธอ “อีกอย่างประจำเดือนเธอก็ยังไม่หมด ว่ายน้ำง่ายต่อ การติดเชื้อนะ”

คุณไม่ต้องพูดได้มั้ย!” ได้ยินคำว่า “ประจำเดือน” จาก ปากผู้ชายคำๆนี้ทำให้ถังซิน รู้สึกอายผ่านมาสามวันแล้วไม่ เป็นไรหรอก ฉันไปว่ายแป๊บเดียว”

มู่เฉินหยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสักพักหลังจากนั้นก็ยื่น โทรศัพท์ให้กับเธอ
ตอนที่ถังซินดูโทรศัพท์อยู่นั้นเขาก็ค่อยๆเอ่ยขึ้น “เธอ ดูข่าวพวกนี้สิ ฉันบอกให้เธอไม่ต้องไป ไม่อย่างนั้นจะไม่ สบายเอาได้

เชื่อเลยจริงๆ!

ถังซินโมโหขึ้นและโยนโทรศัพท์ใส่เขา เธอกัดฟันแน่น แล้วเอ่ย ฉันไม่ไปแล้วยังจะไม่โอเคอีกหรอ!”

เธอโมโหก่อนเท้าขึ้นไปข้างบน

ตอนนั้นในหัวของเธอมีแต่เรื่องบ้าๆ

มู่เฉินหย่วน มองดูเธอขึ้นไปข้างบนสายตาก็ยิ้มออกมา หลังจากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มไปยังเลขบนโทรศัพท์อยู่หลายตัว

พี่สอง มีเรื่องอะไร

มู่เฉินหย่วนค่อยๆเอ่ยขึ้น “มีเรื่องด่วนน่าจะรับมั้ย?”

* ไม่รับได้มั้ย?” ลู่เหวินซูรู้สึกตกใจ ” ผมแค่รู้สึกว่ามันเป็น เรื่องที่ไม่ค่อยดี”

“ ไม่ได้ แกต้องรับ

วันนี้ถังซินอารมณ์ไม่ค่อยดี อาหารก็ขี้เกียจทำจึงสั่งออนไลน์ มู่เฉินหย่วนก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร เขากินข้าวไปไม่ น้อย จึงทำให้ในใจของเธอยิ่งร้อนรุ่มยิ่งขึ้น

ขอร้องให้เธอทํากับข้าวมันจะตายรึไง!

หลังจากที่กินข้าวทั้งซินก็กลับเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว และโทรไปหาหลี่ซูเจ๋เพื่อระบายความในใจให้เธอฟัง

หลังจากที่รอให้เธอระบายความในใจเสร็จ หลี่ซูเจ๋จึงเอ่ย ขึ้น “ งั้นแกก็อย่ากลับมาเหอะ!”

“แล้วท่านประธานมู่ล่ะ?”

แกดูแกสิ ให้แกย้ายกลับมาแกก็ไม่ย้าย แล้วก็มาบอกว่า ประธานมู่ไม่ดี” หลี่ซูเจ๋ ถอนให้ใจเฮือกใหญ่ ฉันรู้สึกว่าแก เป็น……..คนหนึ่ง”

ฉันกลัวว่าคนรับใช้จะดูแลเขาไม่ดีถังซินพูดในลำคอและ รู้สึกหงุดหงิดมาก แกบอกว่าเค้าเป็นคนจู้จี้จุกจิกแล้วทำไม ฉันสั่งข้าวออนไลน์เขายังกินได้อร่อยขนาดนั้นล่ะ?”

“เขาอยากให้ฉันทำอาหารให้ก็แค่พูดออกมาสิ ทำไมต้อง เย็นชาขนาดนั้น”
“เมนมาหรอทำไมหรอ ทำไมถึงว่ายน้ำไม่ได้หรอ ก็เห็นอยู่ ว่าอากาศมันร้อน แล้วจะให้ฉันทำอะไรล่ะ?”

หลี่ซูเจ๋ปวดหัวตึบและไม่อยากฟังเธอบ่นถึงเรื่องพวกนี้อีก “พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า ฉันกับลู่เหวินซู่คบกันแล้ว นะ เธอจะมาบริษัทอีกเมื่อไหร่? ไว้ไปกินข้าวกัน