บทที่ 174 ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้องไห้อะไร

“กลับมา เธอกลับมานะ”จูซือซือตะโกน

ส้นรองเท้าส้นสูงของเธอเล็กมาก เธอลุกไม่ขึ้น จึงถอด รองเท้าแล้วรีบวิ่งตามเขาไป

จนเธอวิ่งออกไปตรงถนน มองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอกาน ซิงเฟิง

“ตาบ้า ทำไมไม่ฟังฉันพูดเลย ” จูซือชื่ออยู่ท่ามกลาง ความมืดของค่ำคืน เธอน้ำตาไหลออกมา “ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี้

เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่น้องกัน

จู่ซือซือยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ นั่งลงไปกับพื้นแบบไม่สนใจอะไร ทั้งนั้น น้ำตาไหลพราก

เขาจะไปก็ไปเลย ทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว ไม่สนใจเธอเลย สักนิด

เด็กวัยรุ่นผมสีทองสองสามคนเดินผ่านมา เห็นชื่อขอนั่ง ร้องไห้อยู่ มองดูครู่หนึ่งแล้วเดินมา

“เอ๊ะ เธอร้องไห้ทำไมอ่ะ” วัยรุ่นคนหนึ่งนั่งมองลงไปถาม ด้วยภาษาอังกฤษซึ่งก็ไม่ได้ดีนัก
ออเงยหน้าขึ้น เห็นเด็กวัยรุ่นที่ดูกร่างก็รู้สึกไม่ชอบใจ เท่าไหร่ จึงตอบไปด้วยภาษาอังกฤษว่า “ก็ฉันอยากร้องอ่ะ ทําไมเหรอ ถนนนี้พ่อแกสร้างหรือไง”

“เห้ยย จะไปไหน ไปเที่ยวกันไหม ” เด็กวัยรุ่นดึงจู่ซือซือ ไว้

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” จู่ซือซือตีมือวัยรุ่นพวกนั้น แต่กลับ ถูกเด็กวัยรุ่นล้อมไว้ ล้อมไว้แน่นมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นที่สนใจ ของคนที่เดินผ่านไปมา

ขณะที่จู่ซือซือกำลังจะถูกเอาตัวไป ก็เห็นเงาใหญ่ๆมา ปรากฏตรงหน้าพวกเขา

“ปล่อยเธอ”

“แกเป็นใคร” เมื่อผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น เด็กวัยรุ่นมีท่าที ไม่สบอารมณ์ “นี่มันคนของพวกฉัน ไปไหนก็ไปไป”

เด็กวัยรุ่นพูดยังไม่ทันจบ ก็โดนต่อยไปหนึ่งหมัด

คนอื่นก็เหมือนกัน มองไม่เห็นการออกหมัดของชายคนนี้ เลย แต่ก็รู้สึกเจ็บที่ท้อง จากนั้นก็ลงไปกองกับพื้นกันหมด ได้แต่ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

หลังจากจัดการเสร็จ หน้าตาไร้อารมณ์ของกวนชิงเฟิงก็ ไปดึงจู่ซือซือขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปอย่างเร็ว
“เธอ เธอช้าหน่อยสิ ฉันตามไม่ทัน” จ่ซือซือเดินตามเขา อย่างชวนเซ เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมาอีก

เธอสูดหายใจลึก แล้วพูดกับกวนชิงเฟิง “หลังจากกลับ ไป ฉันจะไปขอโทษพี่สาวเธอ เธออย่าไปจากฉันอีกนะ ฉัน สำนึกผิดแล้ว”

“อ่าา” จู่ซือซือร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอโซเซ จากนั้นก็ล้มลง

กวนชิงเฟิงพยุงเธอขึ้นมา “เป็นไร”

จริงๆเขาเดินไปแล้ว แต่กังวลว่าทางกลับโรงแรมอาจจะไม่ ปลอดภัย เลยกลับมา

ปกติเธอเป็นคนที่ไม่เคยทำให้คนอื่นสบายใจเลย เธอนั่ง ลงไปแล้วร้องไห้ บ้าไหมล่ะ แถมยังกวักมือเรียกอันธพาล พวกนั้นมาอีก ถ้าเขาไม่กลับมา เธอโดนไปแล้ว

จ่ซือซือพูดอย่างน้อยใจว่า “เหมือนว่าเท้าจะโดนอะไร นะ”

กวนชิงเฟิงเพิ่งเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่รองเท้า เท้าเลอะเทอะ ไปหมด เท้าขวาเหมือนโดนเศษอะไรต่า เลือดไหลออกมา ไม่หยุด

เขาโกรธ ‘ทําไมไม่ใส่รองเท้า เธอบ้าไปแล้วเหรอ”
“อย่าว่าฉัน ฉันโกรธแล้วนะ ” จู่ซือซือก็เริ่มโมโหแล้ว เหมือนกัน “ใครใช้ให้เดินเร็วขนาดนั้น ”

วินาทีต่อมา เธอทำหน้าน่าสงสาร สองมือของเธอกุมแขน เขาไว้ “เธออย่าโกรธฉันเลยนะ แค่เธอไม่โกรธฉัน อะไรฉัน ก็ยอมทําทั้งนั้น”

“ปล่อยฉัน”

“ไม่ เท้าฉันเลือดไหลเนี่ย เดินไม่ไหวแล้ว เธออุ้มฉันสิ”

“เดี๋ยวฉันไปเรียกรถให้

“ฉันเวียนหัว ไม่อยากนั่งรถ”

ไม่ว่ากวนชิงเฟิงจะพูดยังไง จู่ซือซือกอดเขาไว้แน่น กลัว เขาเดินจากไป สุดท้ายกวนชิงเฟิงก็ไม่มีทางอื่น ก็ต้องอุ้ม เธอกลับโรงแรม

หลังจากถึงห้อง กวนชิงเฟิงก็ทำแผลให้เธอ จากนั้นก็ วางยากับน้ำอุ่นไว้บนโต๊ะชา”

“นี่ยา เดี๋ยวกินด้วยนะ ฉันบอกเฉินคางแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า เขาจะมา”

“ฉันจะอยู่กับเธอ ” จู่ซือซือจับแขนเขาเอาไว้ “เธออย่า ไปได้ไหม เดี๋ยวฉันขอโทษพี่สาวเธอตอนนี้เลยก็ได้นะ ขอโทษทั้งวันทั้งคืนเลยก็ได้”
ขณะที่เธอพูดก็กดโทรศัพท์

กวนชิงเฟิงจับมือเธอไว้ “คุณจู่ ไม่จำเป็นหรอก”

“เมื่อมีคนทําผิด เราไม่สามารถจะไปตัดสินเขาได้ว่าจะให้ เขาตายหรือไม่ตาย” จู่ซือซือร้องไห้

“แต่เจาก็เคยรังแกฉันเหมือนกันนะ”

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยนะ ร้องไห้ทําไม “กวนชิงเฟิ งมองเธอที่กำลังร้องไห้อยู่ วุ่นวายจริง “ไม่ต้องร้องแล้ว”

ไม่พูดอะไรน่าจะดีกว่า เพราะยิ่งพูดจ่ซือซือก็ยิ่งร้องเสียง ดังขึ้น ตอนแรกเครื่องสำอางค์ก็เลอะเทอะไปหมดอยู่แล้ว ร้องไห้อีกหน้ากูยิ่งเปอะไปหมด

“เธอแกล้งฉันมากไปละนะเกินไปแล้ว พี่ชายฉันต้องด่า ฉันแน่ๆ มีแต่คุณที่ปล่อยให้ฉันร้องไห้ ตั้งแต่เกิดมาครั้งนี้ฉัน ร้องไห้เยอะที่สุดเลย”

“บ้าจริง แถมเธอยังปล่อยให้ฉันเจ็บเท้าอีก”

กวนชิงเฟิงกำมือ ขมวดคิ้ว กระโดดๆ ด้วยความอึดอัด สุดท้ายไม่มีทางเลือก ได้แต่พูดว่า “ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันไม่ ไปแล้ว”

จ่ซือซือหยุดร้องทันที “ฉันหิวแล้วอ่ะ”
จริงๆกวนชิงเฟิงอยากสั่งให้โรงแรมเอาขึ้นมาให้ แต่เธอ ให้ตายก็ไม่ยอม เลยขอเปลี่ยนเป็นห้องที่มีครัว

เขาทำอาหารอยู่ในครัว จู่ซือซือตามเข้ามา แล้วกอดเขา จากด้านหลัง

“ฉันจะทำอาหาร!!

“เธอก็ทำของเธอไปสิ ฉันไม่วุ่นแล้ว” จู่ซือซือพูด “ฉันกลัว เธอไปจากฉันอีก”

กวนชิงเฟิงก็ปล่อยเลยตามเลย

ต่อมาจู่ซือซือยิ่งวุ่นวาย หยิบโน่นจับนี่ ยังเอามือเข้าไปใน เสื้อของเขาด้วย แต่กวนชิงเฟิงก็จับเอาไว้

กวนชิงเฟิงทำหน้าดุ “อย่าได้ไหม”

“ฉันแค่จะจับนิดหน่อยเอง”

“ถ้าเธอยังทำอีก ฉันจะไม่ทำกับข้าวให้เธอแล้วนะ” จ่ซือซือทำหน้ามุ่ย “ฉันจับของเธอ เธอก็จับคืนได้นี่นา”
กวนชิงเฟิงใช้วัตถุดิบที่มีทำอาหารพอกินได้สองคน จู่ ซือซือกินอย่างเอร็ดอร่อย ในที่สุดก็หยุดวุ่นวายสักที แต่สิบ นาทีต่อมา ก็ร้องจะอาบน้ำอีก

กวนชิงเฟิงบอกปัด “อาบพรุ่งนี้ เท้าเธอยังโดนน้ำไม่ได้”

“แต่ตัวฉันเหนียวเหงื่อนะ นอนไม่สบายหรอก” จ่ซือซือไม่ ยอม “เมื่อกี้ไอพวกนั้นมันเอามือมาโดนตัวฉันด้วยนะ สกปรก จะแย่ ฉันอยากอาบนํ้า!”

“ไม่ได้”

“อ่าาา เธอเกินไปแล้วนะ”

จ่ซือซือโวยวายแล้ววิ่งเข้าไปตีเขา กัดเขา สุดท้ายก็ยอม ให้เธอแช่น้า แต่เอาเท้าออกมานอกอ่าง

กวนชิงเฟิงพาเธอไปในห้องน้ำ เขาออกมาเอาเสื้ออาบน้ำ

เขาไม่คิดว่าเขาเดินเข้ามาหลังจากที่หยิบชุดอาบน้ำแล้ว จะเข้ามาเห็นเธอถอดเสื้อผ้าพอดี

ผิวของผู้หญิงช่างขาวเหมือนกับกำลังเปล่งแสงออกมายัง ไงอย่างงั้น ร่างแต่มีนามีนวล แผ่นหลังก็โค้งงอนได้สัดส่วน เอวด้านหลังมีรอยแผลเป็น เซ็กซี่มาก

กวนชิงเฟิงเห็น ก็รีบหันหลังเดินออกมา “ชุดวางไว้นี่นะ”
“อย่าเพิ่งไป” ซือซือตะโกนรั้งเขาไว้ “เธอต้องดูแลฉันสิ ถ้าฉันจนอ่างอาบน้ำ ตายขึ้นมาจะทำยังไง