บทที่ 172 ความหึงหวง

มู่จินเซวียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาเบาแรงที่กดถัง ชินลง เขาลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น เลือดไหลท่วม

มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้าไปในโกดัง ถังซินที่นอนอยู่ บนพื้น นอนแน่นิ่ง ไม่ขยับ เธอหมดสติ…

หัวใจของมู่เฉินหย่วนเหมือนโดนมีดมากรีดแทง เขาค่อยๆ พยุงตัวเธอเข้ามากอด

“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว” มู่เฉินหย่วนพูดพร้อมลูบหัว เธอ “ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่

เขาเอาตัวเธอออกไปอย่างไม่สนใจใคร

“แกมันงี่เง่า” คุณท่านโดนหลานชายโมโหใส่จนเหมือน โรคหัวใจจะกำเริบ

“รีบเรียกรถพยาบาลมาสิ เร็วเข้าหันกลับมาพูดกับคนใช้ อย่างใจร้อน

มู่เฉินหย่วนพาเธอมาที่ห้องอาบน้ำ พบว่ามือเธออ่อน ระทวย กระดูกเธอหัก เขาอยากจะเอาปืนยิงไปที่หัวใจของมู่ จินเซวียนให้ตายกันไปข้างนึงเลย

“เจ็บหน่อยนะ เธอทนก่อนหน่อยนะ”มู่เฉินหย่วนพูด
เขาค่อยๆเอามือทหักของเธอพยายามเอามาต่อกันอย่า เบามือ

“เจ็บ”ถังซินได้สติแล้ว หน้าผากของเธอเปียกโชกไปด้วย เหงื่อ เธอกระพริบตา พบว่าเธออยู่ในอ้อมกอดของมู่เฉิน หย่วน เธอรู้สึกดีใจจนน้ำตาคลอ

ตอนแรกเธอไม่ได้สติ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่เจ็บแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว”มู่เฉินหย่วนบรรจงจูบมือ ของเธอ เธอไม่รู้สึกอึดอัดเลย กลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน ของเขา แต่เธอก็เก็บมือเข้ามาอย่างเขินอาย

มู่เฉินหย่วนเห็นว่าอ่างน้ำใกล้เต็มแล้ว จึงพูดว่า “เธอลงไป ก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอล่ะ”

“ไม่ไปได้ไหม”ถังซินดึงเสื้อเขาเอาไว้ เพิ่งผ่านเหตุการณ์ นั้นมา เธอรู้สึกกลัว

“ธะ เธออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉัน…”

เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

“ได้สิ”มู่เฉินหย่วนไม่ปฏิเสธ เขานั่งเอาหลังพิงอ่างอาบน้ำ อย่างสุภาพบุรุษ จากนั้นก็โทรศัพท์หาคนรับใช้

ถังซินได้ยินขนาดเสื้อที่เขาสั่งกับคนรับใช้ มันเป็นขนาด เดียวกับเสื้อเธอ เธอหน้าร้อนผ่าว
เขาคงเดาแหละ

หลังจากลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ ถังซินก็ค่อยๆผ่อนคลาย ลง เธอเห็นรอยแดงบนหน้าอก เธอรู้สึกคลื่นไส้และอยาก อาเจียน

มู่เฉินหย่วนแค่ได้ยินเสียงก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นอะไรแน่ๆ

“เธอโอเคไหม” เขาถามอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร” ถังซินสูดหายใจลึกๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง “คุณมู่ คุณหาฉันเจอได้ยังไงเหรอ”

“ต้องขอบคุณน้องชายเธอน่ะ” มู่เฉินหย่วนพูด “น้องชาย เธอโทรมาหาเธอแล้วคนรับใช้รับน่ะ เขามาที่บ่อบัวแล้วไม่ เจอเธอ เลยเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน

“สุดท้ายก็เป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้ล่ะนะ”ถังซินมองไปที่ แหวนบนมือ และกล่าวอย่างโล่งใจว่า

“โชคดีที่ฉันไม่เอาทิ้งไว้ที่บ้าน มันช่วยชีวิตฉันจริงๆ”

“อะไรเหรอ ฉันขอดูหน่อยได้ไหม”

ถังซินยื่นมือออกไปให้เขาดู “นี่ มันคือสิ่งที่น้องชายให้ฉัน มา ไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง แต่หากฉันอยู่ในอันตรายก็แค่กด
แหวนอันนี้ก็ดูไม่ต่างจากแหวนธรรมดาทั่วไป แค่เหมือน แหวนมีตำหนินิดหน่อยเท่านั้นเอง

มู่เฉินหย่วนจ้องดูแหวนนั่นสักพัก ก็นึกถึงตอนโทรศัพท์ ครั้งนั้น รู้สึกเสียงมันคุ้นๆอย่างไรชอบกล

“น้องชายเธอชื่ออะไรนะ”

“กวนชิงเฟิง ” ถังซินสงสัย “คุณถามทำไมเหรอ”

มู่เฉินหย่วนเปิดโทรศัพท์ออกมา แล้วเอาให้เธอดู “คนนี้ ใช่ไหม”

รูปที่เห็นคือกวนชิงเฟิงจริงๆ ท่าทีดูเคร่งขรึม

“ใช่ๆ น้องฉันเอง” ถังซินตกใจเล็กน้อย เงยหน้ามองมู่ เฉินหย่วน “คุ คุณมู่ทำไมคุณถึงเก็บรูปน้องฉันไว้ล่ะ คุณคง ไม่…”

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เห็นเธอพูดตะกุกตะกัก ลุกลี้ลุกลน มู่เฉินหยวนก็หัวเราะ เอามือโอบไหล่เธอแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้

“เธอคิดดีๆสํฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นน้า

เขาพูดด้วยเสียงต่ำ นําเสียงน่าหลงไหลเป็นอย่างมาก
ถังซินหน้าแดงไปหมด ยิ่งมาให้เธอร้อนรน “ฉันว่าไม่ต้อง แล้วล่ะ”

เฉินหยวนหัวเราะเขาเหลือบไปเห็นรอยแดงที่หน้าอก ของเธอ สายตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“ค่อยๆอาบนะ” เฉินหย่วนลูบที่ผมของเธอ “เดี๋ยวรอเธอ พักผ่อนอะไรให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวเรามาจัดการเรื่องนี้กัน

ถังซินอดไม่ได้ที่จะพูด “เดี๋ยว ไม่งั้น..…….”

“ไม่ได้” มู่เฉินหย่วนพูดตัดบทเธอ สายตาเคร่งเครียดได้ ซึ่งความอ่อนโยน “ครั้งที่แล้วฉันให้โอกาสมันไปแล้ว ถังซิน แม้ว่าคนตระกูลมู่จะแตกหักกันไปแล้ว แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไร กับเธอนะ”

ถังบินพยักหน้า

เธอแค่กลัวว่ามู่เฉินหย่วนจะทำอะไรรุนแรงเกินไป คนใน ตระกูลเขาโกรธกัน ก็อยากให้เขาเพิกเฉยมันบ้าง แต่มู่เฉิน หย่วนเพียงแค่อยากทวงความยุติธรรมให้เธอเท่านั้น เธอ ไม่ใช่พระที่จะให้อภัยได้ทุกอย่าง

อีกอย่าง ด้วยความเป็นเพศหญิงของเธอ ก็ไม่ควรจะ ปล่อยมู่จินเซวียนเอาไว้

ถังซินนึกเรื่องที่เขายังไม่ได้ตอบขึ้นมาได้ เลยถามไปว่า”คุณมู่คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าทำไมคุณถึงรู้จักน้องชาย ฉันได้ แล้วทำไมถึงเก็บรูปน้องฉันไว้ในโทรศัพท์ด้วย”

“ฉันเคยขอให้เขาทำงานให้ฉันนิดหน่อยน่ะ

มู่เฉินหย่วนก็เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นพี่น้องกัน เขาคิดว่าถังซิน ไม่น่าจะรู้ว่างานที่กวนชิงเฟิงทำคือก็เลยบอกไปแบบไม่ได้ ละเอียดมาก

“เขายังเป็นแค่นักเรียน เขาช่วยอะไรคุณเหรอ” ถังซินถาม อย่างจริงจัง ไม่อยากให้เขาปัดผ่านอีก

มู่เฉินหย่วนมองดูแหวนบนมือของถังซิน

“อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว” เขาไม่พูดอะไร ถังซินเลยพยายาม พูดต่อ

“ตอนเขาอยู่มอปลายเขาเรียนวิชาฟิสิกส์คณิตศาสตร์พวก นี้เก่งมากเลย ไม่แน่นะเขาอาจจะได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ เป็นประโยชน์กับมนุษยชาติเลยก็ได้นะ แต่เขาเรียนหนัก มากเลย คุณอย่าไปใช้อะไรเขามากนะ”

เงียบไปสักพัก เธอก็พูดต่อ “อะไรเหรอ บ้านฉันไม่ขัดสน หรอก ฉันก็ไม่ได้อยากให้เขาทำงานหนัก ถ้าเขามีทางอื่น คุณช่วยสนับสนุนเขาด้วยนะ”

มู่เฉินหย่วนถามอย่างสงสัย “เช่นอะไรล่ะ
ถังซินพูด “คุณรู้ไหม เด็กผู้ชายน่ะเลือดร้อน ฉันกลัวว่าถ้า ได้ไปรู้จักกับเฉินคางขึ้นมา แล้วเกิดเขาไปเป็นทหารเป็นผู้ คุ้มกันขึ้นมา มันอันตรายนะ

มู่เฉินหย่วนหลุดหัวเราะ

น้องเธอไม่ใช่แค่รู้จัก น้องชายเธอเป็นลูกพี่ของเฉินคาง เลยแหละ

ถังซินเห็นเขาหัวเราะ “คุณหัวเราะอะไรเหรอ ฉันพูดอะไร ผิดไปงั้นเหรอ”

“ฉันว่าเธอเป็นพี่สาวที่ดีจังเลยนะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่าง ตื้นตันใจ วันๆก็เป็นห่วงแต่น้องชาย กลัวว่าเขาจะหลงผิด

“มันไม่ผิดไม่ใช่เหรอ” ถังซินเริ่มรู้สึกนอย “คุณพูดว่าผู้ หญิงสวยๆเยอะขนาดนั้น ทำไมเขาจะไม่ชอบล่ะ ฉันไม่รู้จะ ไปพูดกับแม่ยังไง

“เมื่อก่อนฉันก็ไม่ชอบคุณจู่เอามากๆ แต่พอฉันนึกถึงน้อง ชายฉัน ฉันก็โอเคกับเขามากขึ้น แต่ใช่แล้วแหละคุณม เหมือนว่าคุณจู่จะมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “ทำไมฉันจะไม่รู้

“ที่เขาหาอยู่น่ะคือฉัน ไม่ใช่เธอ” ถังซินมองบน เอามือท้าว แก้ม “เขาตามหาฉันมาสองครั้งแล้ว เขาให้ฉันเลิกกับคนที่ชื่อหมาป่า เขาบอกว่าฉันหน้าไม่อาย กล้ามากินเด็ก”

“ฉันงงมาก ใครแฟนฉัน ต่อมาฉันสงสัย คุณจู่ชอบใครกัน นะ ผู้ชายคนนั้นใช้ชื่อฉันบังหน้า คุณจู่ก็เลยคิดว่าเขาชอบ ฉัน เลยมาหาฉัน”

“แล้วใครกันชื่อหมาป่า ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”

“คุณมู่พูดกับเธอแบบนี้จริงๆเหรอ”มู่เฉินหย่วนถาม

เพราะเขาเองก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ทำไมจู่ซือซือถึงไม่มา จอแจกับเขา