บทที่ 159 รสนิยมทางเพศของผมปกติมากนะ

“หยุด” กวนชิงเฟิงตัดบทพูดของเธอ “เจ๊ เจ๊คิดมากไป แล้วนะ”

“สาวที่รับโทรศัพท์คือ ? ”

เห็นถังซินถามไม่จบไม่สิ้น กวนชิงเฟิงก็ขมวดคิ้วแน่น พูด โกหกไป “ไม่ใช่สาวหรอก พี่น้องผมอีกคนเอง เขาเสียง ค่อนข้างเล็ก”

คำพูดนี้ทำเอาถังซินตกใจจนเหยียบเบรกหยุดรถ มองเขา อย่างช็อค “นาย…เป็นเกย์เหรอ”

กวนชิงเฟิงยิ่งหน้าดำคร่ำเครียด “ไม่ใช่

ถังซินกลับคิดว่าเขากำลังปกปิด แกล้งทำเป็นพูดอย่าง สบาย ๆ “ก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้สังคมเขาพัฒนาขนาดนี้ แล้วใช่ไหมล่ะ เพียงแต่ว่าอย่าเพิ่งไปบอกแม่ พวกนายรอไป สักระยะก่อนนะ”

ระหว่างทางที่เหลือ บรรยากาศอึดอัดนิด ๆ

ถังซินรู้ว่าคนเป็นเกย์ต่างก็รู้สึกมีปมด้อยกลัวสังคมรังเกียจ ก็พูดให้ความกระจ่างกับกวนชิงเฟิงอย่างตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ เจ๊ไม่ถือสา แค่นายชอบก็พอ”

“นายดูสิ หลายประเทศยอมรับการแต่งงานของเพศ เดียวกันแล้ว สังคมรับพวกนายได้มากแล้วนะ เจ๊ก็ด้วยนะ”

“พวกนายคบกันไม่ต้องมีลูกให้ปวดหัว ดีออกจะตาย”

”

กวนชิงเฟิงมองนอกหน้าต่างอย่างไร้อารมณ์

พอทั้งสองคนถึงบ้านคุณแม่ถัง พอถึงเวลาทานข้าวพอดี คุณแม่ถึงก็เตรียมอาหารมาหลายอย่าง รำพันตลอดเวลาว่า กวนหลิงเอ๋อเอแค่หาเงิน ไปถ่ายละครต่างประเทศไม่กลับ มาเยี่ยมเลย

คุณแม่ถังคีบกับข้าวให้กวนชิงเฟิงแล้วถามอย่างอ่อนโยน “ชิงเฟิง ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”

ถังซินคิ้วกระตุก รีบพูด “แม่ แม่ยังไม่เข้าใจชิงเฟิงอีกเหรอ เขาว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เด็กแล้ว ครั้งไหนบ้างที่ไปเรียน หนังสือแล้วทำให้แม่เป็นห่วงล่ะ”

“ถ้างั้นก็ดี” คุณแม่ถังพยัก ๆ หน้า ลังเล จากนั้นก็พูดขึ้น ๆ ๆ “ช่วงนี้แม่ไปทำธุระที่ห้องสมุดเห็นเด็กวัยรุ่นหลายคนได้ เพื่อนกัน ถ้าแกเจอสาวที่ชอบ ก็ขอคบเป็นเพื่อนได้นะ แม่ไม่ คัดค้าน อย่าทำให้เสียการเรียนก็พอ”
“แก๊ก แก๊ก” ถังซินสําลักน้ำแกงที่ดีมจนไอ

คณแม่ถึงรีบเทน้ำให้เธอ “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินรับน้ำมาดื่มอึกใหญ่ ขณะเดียวกันก็มองคุณแม่ถึงอย่างร้อนตัวด้วย คิดในใจว่า : ลูกชายแม่ได้เพื่อนแล้ว เพียงแต่ว่าไม่ใช่เพื่อนผู้หญิงนะสิ

“แม่ เรื่องนี้แม่ไม่ต้องเป็นห่วง เขาก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เขา รู้จักกาลเทศะ” ถังซินพูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ฉันซื้อห้องชุด เอาไว้ เดี๋ยวนายย้ายเข้าไปอยู่สิ

“บ้านก็ดีออก เจ๊ซื้อห้องให้เปลืองเงินทำไมเนี่ย

ถังซินยิ้มตอบ “ห้องนายอยู่มานานมากแล้ว ชื้นนิด ๆ อีก อย่างนายสุขภาพไม่ดี อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

“เจ๊ เจ๊ขายห้องเถอะ” ตั้งแต่ฝ่ายขายออกไป กวนชิงเฟิ งก็ตามจู่ซือซือไปถ่ายละครตลอด ยุ่งมาก ลืมบอกเธอเรื่อง ห้องไปเลย “ผมก็ซื้อห้องเอาไว้ห้องหนึ่งเหมือนกัน”

ถังซินอึ้ง แล้วถามเขา “นายชื่อห้องอะไร

“ก็ห้องที่พวกเราไปดูกันคราวที่แล้วไง”

“ไอ้ห้องเกือบสิบล้านนะเหรอ” ถังซินนึกขึ้นมาได้ ก็สุด ลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งที “ตอนนั้นเจ๊คิดว่า ทำไมพอออก จากห้องน้ำมาก็ขายห้องไป ที่แท้นายก็ซื้อบ้านไปแล้วนี่เองนายเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากที่ไหน

กวนชิงเฟิงพูด “ผมมีเงินเยอะไม่ใช่เหรอ วางเงินดาวน ผ่อนไม่กี่หมื่นต่อเดือนก็ได้แล้ว”

“ถึงตอนนั้นผมค่อยหาวิธี คืนห้องเจ๊ไปเถอะ” ในเมื่อเป็น อสังหาริมทรัพย์ของตระกูลมู่ ถ้าเธอคุยกับมู่เฉินหย่วนก็น่า จะคืนห้องได้

“คืนอะไร เจ๊ก็ชอบไม่ใช่เหรอ” กวนชิงเฟิงไม่อยากคืน “ผ่อนไม่กี่หมื่นต่อเดือนผมจ่ายไหวน่า

เพียงแต่ว่าจ่ายให้จู่ซือซือเท่านั้น

ถังซินไม่อยากให้เขาแบกภาระมากเกินไป กวนชิงเฟิงก ลับรู้สึกว่าห้องชุดนั้นดีที่สุด ยืนกรานจะเอาให้ได้ คุณแม่ถัง ชอบเงินแต่ดันไม่ได้ฟังพี่น้องสองคนนี้คุยกันเลย

กินเสร็จ ถังซินก็ลากกวนชิงเฟิงมาอีกด้านแล้วพูดเบา ๆ “นายบอกเจ๊มาสิ ห้องนี้คือห้องที่นาย…กับคนรักซื้อใช่ไหม”

โรงเรียนงกจะตาย ถ้าหาเงินไปคืนไม่ทัน จะแจกเงินให้ นักเรียนทุกวันเสียที่ไหนล่ะ

กวนชิงเฟิงแก้รสนิยมทางเพศของตัวเอง บอกเป็นร้อย รอบถังซินก็คิดเองอัตโนมัติ “ห้องนี้ผมกู้เงินซื้อ เจ๊กับแม่อยู่ ให้สบายใจก็พอแล้ว”
ถังซินเงียบลง จากนั้นก็ตบ ๆ ไหล่ เขา “ดี ลำบากนาย แล้ว”

กวนชิงเฟิงรู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ

เขารู้สึกว่าคำว่า “ลำบาก” จากปากพี่สาวของเขา ไม่ เหมือนกับที่เขาเข้าใจ

ตกบ่ายตอนที่พีน้องสองคนจะไป คุณแม่ถึงก็เอาซึงฉ่า ยกับไวน์ที่เตรียมเสร็จแล้วให้พวกเขาเอาไปด้วย พูดจู้จี้ไป เยอะมาก สองพี่น้องฟังจบก็จากไป

หลังส่งกวนชิงเฟิงถึงที่แล้ว ระหว่างทางกลับ ถังซินก็รู้สึก ทั้งมืดมนทั้งกลุ้มใจ

น้องชายคนตรงที่น่ารักขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นเกย์นะ

เธอไม่คัดค้าน แต่พอเรื่องไปถึงคนที่บ้านตัวเองเมื่อไหร่ ดู ท่าจะรู้สึกซับซ้อนน่าดู อีกอย่างคุณแม่ถังหัวโบราณมาก ถ้า แม่รู้ว่ากวนชิงเฟิงเป็นเกย์ละก็ คงร้องไห้แย่แน่ ๆ

ถังซินยกไวน์เข้าไปในวิลล่า ตกบ่ายพระอาทิตย์ไม่ร้อน อากาศอบอุ่น เธอมองเห็นเงาคนนั้นอยู่ไกล ๆ ก้มหน้าลงอยู่ เล็กน้อย วางหนังสืออยู่บนขา

ถังชินล้างผลไม้แล้วยกไปสวนดอกไม้

“ประธานมู่คะ” เธอลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ มู่เฉินหย่วน ดันจานผลไม้ไปให้ “ทานผลไม้หน่อยนะคะ”

มู่เฉินหยวนไม่มองเธอเลยสักนิด

ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว ชายหนุ่มยังกลัดกลุ้มใจมาก ถังซินไม่ ค่อยเข้าใจเลยจริง ๆ

เขาโกรธอะไรตัวเองกันแน่นะ

หรือว่า…เป็นเพราะคุณแม่ถังโทรมาเมื่อวาน

ถังซินครุ่นคิด กัด ๆ ฟันพูด “ความจริง วันนั้นแม่ฉันหมาย ถึงคุณค่ะ”

มู่เฉินหย่วนในที่สุดก็มองเธอแว๊บหนึ่ง

เป็นเพราะโทรศัพท์สายนั้นจริง ๆ

ถังซินสีหน้าไม่ปกติ พูดอู้อี้เบา ๆ “ก็คราวนั้นวันเกิดคุณเมา มาก เลขสกาวให้ฉันไปรับคุณ แต่คุณไม่อยากกลับ ฉันก็พา คุณไปฉลองวันเกิด จากนั้นก็ไปบ้านฉัน”

“ฉันคิดว่าเป็นวันเกิดประธานมู่ก็ต้องมีบะหมี่อายุยืนใช่ ไหมล่ะคะ ก็เลยให้แม่ฉันทำให้ชามหนึ่ง แต่ประธานมู่เมาไป หน่อย สมองก็เลยเบลอ ๆ เห็นฉันเรียกแม่ฉัน คุณก็เลยเรียก ตามไปหนึ่งที”

“จากนั้นแม่ฉันสมองก็ไม่ดี คิดว่าประธานมู่ คุณคือแฟนคนใหม่ของฉัน”

ถังซินยิ่งพูดถึงตอนสุดท้ายก็ยิ่งเขินจนเกือบจะไม่มีเสียง แล้ว แต่มู่เฉินหย่วนกลับเข้าใจจากนั้นคิ้วที่ขมวดก็ผ่อน คลายออก

ที่แท้คุณแม่ถังไม่ได้หูไม่ดีแต่ถังซินโกหกเขานี่เอง

ม่เฉินหย่วนก็ไม่ได้แสดงออก เพียงแต่ถามว่า “คุณพาผม ไปฉลองวันเกิดที่ไหน ทำไมผมจำไม่ได้ล่ะ”

ถังซินยิ้มแห้ง “ก็แค่เดินเล่นไปมั่วซั่วเฉย ๆ ค่ะ”

เธอยังโชคดีที่ทุกครั้งที่มู่เฉินหย่วนเมาแล้วไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นเธออึดอัดน่าดู ถ้ามู่เฉินหย่วนรู้ว่าตัวเอง ทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้น สีหน้าก็คงสดใสมากกว่าเธอ เสียอีก”

มู่เฉินหยวนทําหน้าสงสัย

“เสี่ยว ทานผลไม้หน่อยนะคะ สด ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ” ถังซิ นยื่นจานผลไม้ไปให้ “ท่านไม่โกรธแล้วใช่ไหมคะ ถ้างั้นฉัน ถามท่านสักสองสามคำถามได้ไหมคะ”

“ถามสิ” มู่เฉินหย่วนไม่ได้ยินเธอเรียกตัวเองขนาดนี้นาน มากแล้ว

ถังซินเห็นเขาจะหยิบส้ม ก็ชิงช่วยเขาหยิบก่อน แล้วก็ปอกเปลือกให้ ปากก็ถามไป “คุณมีเพื่อนประเภทนั้นไหมคะ”

“ประเภทไหน”

ถังซินอายนิด ๆ “ก็แบบว่าเป็น…เกย์”

เธอพูดตะกุกตะกัก สักพักมู่เฉินหย่วนถึงได้เข้าใจ สายตา อันเฉียบแหลมมองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ หนึ่งรอบ “คุณถามเรื่องนี้ เพื่ออะไร”

จากนั้นเสียงเขาก็ดูประหม่ามาก สายตาลึกซึ้ง “คุณไม่ใช่ ไปใช่ไหม”

“ไม่ไม่ค่ะ รสนิยมทางเพศฉันปกติมากค่ะ ! ” ถังซินรีบ โบกไม้โบกมือ หน้าแดงนิด ๆ

มู่เฉินหย่วนก็ถอนหายใจโล่งอกไปที เกือบทำเอาเขา ตกใจแล้วพูดต่อ “เคยเจอมาสองสามคน ทำไมเหรอ”

“จริงเหรอคะ” ถังซินย้ายเก้าอี้มาอยู่ข้าง ๆ เขา ถามด้วย ความอยากรู้มาก “ถ้างั้นพวกเขานิสัยเป็นยังไง ชอบไป ที่ไหนเหรอคะ”