บทที่ 155 เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม

ถังซิ่นพูดไม่ออก “ฉันแค่ถามดู คุณอย่าคิดมากขนาดนั้น

“คุณถังชอบพี่ใหญ่จริง ๆ สินะ” ลู่เหวินซูขมวดคิ้ว “ถึงพี่ ใหญ่ผมจะอายุมากไปหน่อย แต่ก็ไม่มีนิสัยแย่ แถมยังเกิด มาเป็นทหาร ประสบการณ์ชีวิตไม่ต้องพูดถึงเลย”

“ทหารเหรอ” ถังซินช็อคนิด ๆ คิดโยงไปถึงว่าจะพูดอะไร เธอขอคำยืนยันจากลู่เหวินซู “คุณหมายถึง เมื่อก่อนคุณวี่ เป็นทหาร ต่อมาก็มาทําธุรกิจใช่ไหมคะ”

ลู่เหวินซูตกใจกับการตอบโต้ของเธอจนตัวโยน จึงยิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์ “ว้าว พี่ใหญ่ผมเป็นทหารทำให้คุณตกใจ ขนาดนี้ได้เลยเหรอเนี่ย หรือว่าคุณถังแพ้คนในเครื่องแบบ”

ถัง นมึนงงนิดหน่อย

พระเจ้า ถ้าสมัยก่อนวี่เหวินถึงเป็นทหาร ถ้างั้นข้อมูลก็ตรง กับที่ฉางผิงพูดเป๊ะเลยเหรอ จะว่าไปแล้ว ฉางผิงอาจเป็น ลูกชายของวี่เหวินถิงก็ได้หรือเปล่า”

ถ้างั้นแม่ของฉางผิงเป็นใคร ซ่งจิ้งเหอเหรอ

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ …

ถังซินมองไปทางมู่เฉิงหย่วน ว้าวุ่นใจจนไม่รู้จะบรรยายอย่างไร

มู่เฉิงหย่วนไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ถ้าเขาแต่งงานกับซ่งจิ้งเหอ นั่นไม่เท่ากับว่ามีลูกชายอีกหนึ่งเหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขาเป็น พี่น้องกับวี่เหวินถิง นั้นไม่เท่ากับว่าเลี้ยงลูกชายแทนวี่เหวิน ถิงเหรอ”

“นี่ นี่ คุณถัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ลู่เหวินซูโบกมือหน้า ถังซิน “ทำไมคุณเอาแต่จ้องพี่รองผมล่ะ หรือว่ากำลังเปรียบ เทียบว่าพี่ใหญ่กับพี่รองใครดีกว่ากัน”

ถังซินได้ยินที่เขาพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้า อย่างใจลอยลงไปสองที

มู่เฉินหย่วนหน้าเศร้าขึ้นมาทันที จับด้ามจับวีลแชร์แน่น อย่างไม่รู้ตัว เปิดปากพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องคิดมากขนาด นั้นหรอก คุณไม่ใช่สเป็กของพี่ใหญ่ผม

จิตใต้สำนึกบอกให้ลู่เหวินซูหันไปมองมู่เฉินหย่วน พูด ด้วยความกลุ้มใจ “จริงเหรอ ทำไมผมไม่รู้..

มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาอาฆาต “ไอ้สี่ นายควรจะ ถือโอกาสก่อนที่ฉันจะเดือด รีบพากหลายเหล่านั้นกับคุณ หลี่ไสหัวออกไปซะนะ”

“ก็ได้ ขอบคุณสำหรับกุหลาบนะครับพี่รอง” ลู่เหวินซูรีบ เผ่นออกไป หันไปตะโกนทางสวนดอกไม้ “นางฟ้าน้อย พี่ รองผมบอกว่าคุณชอบต้นไหนดึงเอาได้เลย”
“จริงเหรอคะ ประธานมู่ใจดีจังเลย

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น ในใจรู้สึกร้อนรนมาก เดือดจน อยากจะเอาพลัวพลังสวนดอกไม้ให้เรียบ

ถังซินไม่รู้ว่าทำไมมู่เฉินหย่วนถึงโกรธ ใบหน้าหม่นหมอง ลง เธออยากพูดอะไรหน่อยแต่สุดท้ายก็กลืนมันลงไปเงียบ

ก่อนที่จะไปถึงซินก็เอ่ยปากขึ้น “ประธานมู่ ฉันจะหาแม่ บ้านให้คุณนะคะ พรุ่งนี้ก็มา…

“ไม่ต้อง”

มู่เฉินหย่วนปิดประตูทันทีอย่างไร้เยื่อใย

ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าของถังซินไป เจ็บนิด ๆ เธอไม่ เข้าใจเลย ถ้าลู่เหวินซูจะถอนกุหลาบในสวนดอกไม้ของเขา จะโกรธก็ควรไปโกรธลู่เหวินซูสิ ทำไมต้องทำหน้าบึ้งใส่เธอ ด้วยล่ะ

พอกลับไปแล้ว ลู่เหวินซูยังคงพาหลี่ซูเจไปร้านดอกไม้ ซื้อกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่ที่มีดอกกุหลาบสองสามดอก พร้อมดิน แถมยังบอกอีกว่าถ้าบ้านหลี่ซูเจ๋อยู่ไม่เหมาะที่จะ ปลูก เขาจะหาที่บ้านที่มีสวนให้ ช่างกล้ามาก

พอรถมาถึงคอนโด ลู่เหวินซูอยากจะยกกุหลาบให้หลี่ซูเจ๋ แต่หลี่ซูเจ๋ปฏิเสธ
“ลู่เหวินซู พวกพี่ชายของคุณดีจังเลยนะคะ” หลี่ซูเจ๋จับมือ เขาแน่นแล้วพูดด้วยความซาบซึ้ง “คราวหน้าถ้าฉันว่าง ฉัน จะซื้อชานมให้สามแก้ว ให้คุณดื่มให้หนำใจเลยค่ะ”

ลู่เหวินซูก็ซาบซึ้งใจเช่นกัน “เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ ไหม”

“คุณหมายความว่าอะไรคะ”

“ก็…” ลู่เหวินซูลูบ ๆ จมูก “คุณมีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มี…

“ไม่มีค่ะ” ลู่เหวินซูยังไม่ทันได้ดีใจ หลี่ซูเจ๋สาดน้ำเย็น ใส่หน้าเขา “แต่ซินซินบอกว่าจะแนะนำน้องชายให้ฉัน สุด สัปดาห์เราจะไปดูหนังกัน พอถึงตอนนั้นก็ถือว่ามีแฟนแล้ว

เห็นลู่เหวินซูใบหน้าสับสนมาก ถังซินทนไม่ไหวจน หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

มั่นใจมากไม่ใช่เหรอ เรือล่มแล้วสินะ

“คุณเป็นอะไรไหมคะ” หลี่ซูเจ๋ถาม พอเห็นลู่เหวินซูส่าย หัวก็ย้ายกระถางดอกไม้เข้าคอนโด

ถังซินมาหาลู่เหวินซู ตบ ๆ ไหล่เขาเหมือนกับคนแก่ “คุณ ลู่คะ เดี๋ยวคุณก็เจอสาวที่ดีกว่านี้นะคะ ฉันขอบคุณ คุณแทน น้องชายด้วยนะคะ”

ลู่เหวินซูสีหน้าเจ็บปวด “ผมหล่อขนาดนี้ เลยเพิ่งโดนสาวปฏิเสธครั้งแรก”

“อ๋อ ถ้างั้นคุณก็ทำใจนะคะ” ถังซินไม่อาจซ่อนใบหน้าอันมี ความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นเอาไว้ได้ “ต่อไปก็พยายาม จีบบ่อย ๆ แล้วโดนสาวปฏิเสธจะได้ไม่เจ็บไงคะ”

ลู่เหวินซู “.…….

หลังจากที่ถึงคอนโดแล้ว หลี่ซูเจ๋ก็ง่วนอยู่ที่ระเบียง พอ ปลูกกุหลาบสองสามต้นเสร็จก็หยิบมือถือออกมาถ่ายรูป อยากหาว่ากุหลาบพันธุ์นี้ใช้ปุ๋ยอะไรดี

ผลสุดท้ายพอเห็นสายพันธุ์แล้วคางก็เกือบหล่นไปถึงพื้น

“ซิน ซินซิน” หลี่ซูเจ๋วิ่งไปหาถังซินตัวปลิว มือสั่นยื่นมือ ถือให้ “เชรด คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นกหลาบหายากจากเพน ซิลเวเนีย ต้นละปะ แปดแสน…”

“พู่ ! ” ถังซินตกใจจนพ่นนําออกมา

เธอหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมุมปาก สูดอากาศเย็น “แปด แสนไม่ใช่ดอกไม้แล้ว เงินหยวนเดินได้แล้วมั้ง ประธานมู่ ปลูกแต่ต้นไม้ที่ไม่ธรรมดาทั้งนั้น สุดยอดมาก

หลี่ซูเจ๋พยัก ๆ หน้า “มิน่าล่ะตอนที่พวกเราจะไป ประธาน มู่ถึงสีหน้าไม่ดี ฉันถอนไปสามต้น ก็เท่ากับเขาเสียหายไป สองล้านสี่แสนหยวน
ถังซินยิ้มมุมปาก “เธอโหดขนาดนี้เลยเหรอ”

“ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ ตอนที่เธอไปดูประธานมู่ก็เอากลับไป สองต้นสิ”

ถังซินเม้มปาก ถามหลี่ซูเจ๋ “ฉันกาแม่บ้านให้ประธาน แล้ว แต่ก็กลัวว่าพวกเขาจะดูแลไม่ดี นินทาลับหลังด้วย เธอ ว่า ฉันต้องไปดูแลประธานมู่ไหม”

“เพื่ออะไรล่ะ เธอไม่ได้เป็นหนี้ประธานมู่สักหน่อย” หลี่ซู เจ๋ถามแล้ว “อ๋อ” ทำหน้าเข้าใจ “ความจริงเธอมีคำตอบในใจ แล้ว แค่กำลังลังเลอยู่

ถังซินสีหน้าไม่ปกติ “ฉันต้องไปไหม

เธอกลัวว่าแม่บ้านจะดูแลมู่เฉินหย่วนไม่ดีจริง ๆ อีกอย่าง เหวินถึงก็ไปนิวยอร์กแล้ว เขาไม่เห็นน่าจะไม่เป็นไร แค่รู้สึก ว่าตัวเองไม่ควรยุ่งมาก ถึงได้ลังเล

“อยากไปก็ไปสิ” หลี่ซูเจ๋ไม่แคร์ กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไร “เธอคิดมากจังเลย เอาเรื่องมาเก็บไว้ในใจ ฉันเหนื่อยแทน เธอไปหมดแล้วเนี่ย”

เธอพูดอีก “หรือว่าเธอดูไม่ออกเหรอว่าซ่งจิ้งเหอไม่ได้ สนใจมู่เฉินหย่วน ส่วนใหญ่ก็เพื่อผลประโยชน์ สายตาที่เขา มองประธานมู่ไม่เหมือนกับสายตาที่เธอมองประธานมู่เลย สักนิด”
ถังซินโดนพูดใส่เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “สายตาของฉัน ชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่”

“เธอมองคนอื่นอย่างระมัดระวัง” ถังซินยิ้ม “ถ้างั้นลู่เหวินซู ล่ะ เธอดูไม่ออกว่าเขาสนใจเธอเหรอ”

“ดูออกไงฉันเลยปฏิเสธ” หลี่ซูเจ๋ดัน ๆ แว่น วิเคราะห์อย่าง จริงจัง “หน้าก็บอกแล้ว ผู้ชายตาหวานเหมือนลูกท้อเจ้าชู้ มาก ไว้ใจไม่ได้

ถังซินปวดหัวนิด ๆ หันตัวไปห้องครัว “เธออยากกินอะไร

“นี่ แทนที่จะทำอาหารให้ฉัน ไม่ไปเก็บของ รีบเตรียม อาหารกลางวันมีโภชนาการไปให้ประธานมู่ของเธอล่ะ

“หุบปาก”

หลังจากที่ลังเลมาหนึ่งคืน ถังซินก็ยังไม่ไว้ใจแม่บ้าน เลย คิดจะไปอยู่ที่วิลล่าของมู่เฉินหย่วน แม้เพียงจะอยู่แค่สอง สามวัน แต่ถ้าช่วยปรับอารมณ์ได้ก็ดี

เธอให้กาวเหม่ย เลื่อนงานวันนี้ออกไป เก็บข้าวของแล้ว รีบไปที่วิลล่า

นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้า เธอคาดว่ามู่เฉินหยวนยังนอนหลับอยู่ ด้านบนเลยถือวิสาสะหนิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตู
พอจะเปลี่ยนรองเท้าก็ตกใจที่มีคนทักจนตัวโยน

“เช้าขนาดนี้เลยเหรอ”

ถังซินตอบกลับไปทันที “ใช่ค่ะ โจ๊กต้องใช้เวลา”